Администратор |
|
Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57 Сообщений: 46679 Откуда: Армения, Ереван
|
Հայաստանյան քաղաքական դաշտը չի կայանում...
Ըստ իս՝ մեր երկրի քաղաքական դաշտի ԳԼԽԱՎՈՐ ԹԵՐՈՒԹՅՈՒՆՆ այն է, որ այն կառուցված է անձերի վրա։ Չկա գաղափարախոսություն, որն իր հերթին հիմնված կլինի քաղաքական կամ տնտեսական ինչ-ինչ պատկերացումների վրա, չկա՝ բացակայում է։ Կա ընդամենը քաղաքական առաջնորդ, որի շուրջ էլ, ելնելով ամենատարբեր մոտիվացիայից, հավաքվում են իր կողմնակիցները։ Արդյունքում օբյեկտիվորեն տեղի է ունենում նույն այդ առաջնորդի «սրբացում»՝ իր անսխալականության, «փրկիչ» լինելու հիմքով, դե իսկ առաջնորդն ինքն էլ, մարդն ի վերջո թույլ արարած է, ի վերջո ՍԿՍՈՒՄ Է ՀԱՎԱՏԱԼ իր «սուրբ փրկչական, անսխալ լինելու» առաքելությանը։ Արդյունքում առաջանում է մի երևույթ, որը քաղաքագիտության մեջ կոչվում է «վոժդիզմ»։ Եվ կարևոր չէ, խոսքը Կարեն Դեմիրճյանի, Լևոն Տեր-Պետրոսյանի, Ռոբերտ Քոչարյանի, Սերժ Սարգսյանի, թե՞ Նիկոլ Փաշինյանի մասին է, կարևոր չէ՝ երևույթն առկա է։ Ավելին, այն առկա է նաև քաղաքական համակարգի ավելի ցածր աստիճանի անձանց պարագայում՝ լինի դա Վազգեն Մանուկյան, Վանո Սիրադեղյան, Ստեփան Դեմիճյան, Րաֆֆի Հովհաննիսյան և այլն։
«Վոժդը» սուրբ է և անսխալական, նա «լուսավոր մի փրկիչ է»՝ վերջինիս կողմնակիցները ԵԼՆՈՒՄ ԵՆ ՀԵՆՑ ԱՅՍ ԿԱՆԽԱՎԱՐԿԱԾԻՑ՝ փառաբանելով յուրայինին և նրան երկինք հասցնելով, իսկ կողքի «վոժդին» էլ ստորացնելով և խառնելով ցեխին։ Ասեմ, սակայն, որ սա զուտ ներհայաստանյան երևույթ չէ՝ սա ընդամենը միայն ասիական պարզ մի արտացոլում է՝ ԱՐՏԱՑՈԼՈՒՄ ԱՍԻԱԿԱՆ ԲԱՐՔԵՐԻ այն համատեքստում, երբ, ասիական տիպի քաղաքական համակարգերում ամեն ինչ հիմնված է լինում, առանց բացառության, անձի անձնական հատկանիշների վրա։ Տիպիկ օրինակները նայեք՝ Աթիլլա, Չինգիզ խան, Լենկ-Թեմուր, Շահ-Աբբաս, Նադիր շահ և այլն, և այլն, և այլն։ «Վոժդիզմի» բերող անձնական այս համակարգերում այս առաջնորդներից յուրաքանչյուրին ԿԵՆԱՑ ՈՒ ՄԱՀՈՒ ՄԱԿԱՐԴԱԿՈՒՄ ՊԵՏՔ ԷՐ սեփական «անսխալականության», «աստվածընտրյալ» լինելու գաղափարը, քանի որ նրանցից յուրաքանչյուրի իշխանությունը հիմնված էր զուտ միայն անձնական հեղինակության վրա, դե իսկ սխալվելն էլ, բնականաբար, ենթադրում է հեղինակության կորուստ, ինչն իր հերթին բերում էր իշխանության կորստի։ Արդյունքում «անսխալականության կանխավարկածը» դառնում է իշխանությունը պահելու կարևորագույն բաղադրատարր։ Ավելին, այն աճում, ՀԱՍՆՈՒՄ Է պետական ներքին քաղաքականության աստիճանի, մտնում է հասարակության մտածողության մեջ։ Հենց դրանով է, ի դեպ, բացատրվում ասիական այն ֆոնեմոնը, որը կենցաղում սեղմ կերպով արտահայտվում է հայերեն հայտնի. «ԸՆԿԵՐՈՋՍ ՍԽԱԼՆ ԻՄ ՃԻՇՏՆ Է» արտահայտության մեջ։
Սրան հակառակ՝ Եվրոպական համակարգերում, որտեղ հասարական-տնտեսական վաղուց արդեն ԱՎԵԼԻ ԲԱՐՁՐ կացութաձև կա, քան ասիականում է, մարդիկ արդեն վեր են կանգնել սրանից, այնտեղ չկա «վոժդ», որն, առավել ևս՝ անսխալական է։ Թրամպին հանրապետականները կարող են նախընտրական փրայմերիզներում անխնա ոտնատակ տալ, նույնիսկ իր ընտրվելուց հետո էլ իրեն կարող են քննադատել, իսկ այժմ նույնը պատկերացրեք մեր երկրում՝ չի լինի, չկա նման բան, մեր երկրում «վոժդը» անսխալական է, նա «սուրբ է», աստվածընտրյալ է, հայտնվում է «օդից» և կոչված է «սուրբ առաքելության»՝ փրկել երկիրը։ Արդյունքում ստեղծվում էմոցիոնալ, բայց նաև քաղաքական անհրաժեշտությամբ թելադրվող է ԱՆՁԻ ՊԱՇՏԱՆՄՈՒՆՔԻ ՄԻ ԻՐԱՎԻՃԱԿ, որը, գումարվելով մեզ բնորոշ տաքարույնությանը, բերում է կրքերի թեժացման՝ մեկը մյուսի վիրավորում են և տալիս ամենատարբեր գնահատականներ, որոնց մեջ «Լևոնի վկա», «Քոչի պիցցայակեր», «Սերժի ծախված» «Նիկոլի զոմբի» և այլ արտահայտություններն ամենամեղմերից են։
ՄԵՆՔ ՊԵՏՔ Է ՎԵՐ ԿԱՆԳՆԵՆՔ ԱՅՍ ԱՄԵՆԻՑ, որպեսզի աճենք, որպեսզի ոտքի հանենք մեր պետությունը, անձնակենտրոն այս «վոժդիզմը» ասիականություն է, այն մեզ ոչ մի տեղ չի տանելու, այն անցյալ է, մեզ պետք է ՀԱՄԱԿԱՐԳ, այդ թվում նաև քաղաքական կյանքում, մեզ պետք են այդ համակարգում գործող մարդիկ, որոնք ունակ են լսել քննադատությունը, քանզի հենց քննադատությունն է, որ... աճեցնում է մարդուն։
_________________ Приходите в мой дом...
|
|