Изменить размер шрифта


Начать новую темуНаписать комментарии Страница 5 из 5   [ Сообщений: 67 ]
На страницу Пред.  1, 2, 3, 4, 5
Автор Сообщение
 Заголовок сообщения: Re: Мифология и религия, проводим параллели...
СообщениеДобавлено: 28 авг 2015, 13:40 

Зарегистрирован: 05 янв 2014, 22:26
Сообщений: 9300
Avakovich считает,что слово бог пишут с большой буквы.Почему?
Например,богиня Гера разделась догола и лукаво улыбнулась богу Зевсу.Avakovich,где здесь грамматические ошибки?


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Мифология и религия, проводим параллели...
СообщениеДобавлено: 28 авг 2015, 13:58 

Зарегистрирован: 05 янв 2014, 22:26
Сообщений: 9300
Бог это название должности и происходит от слова бугор-богор ,т.е.возвышенность.Самый главный всегда сидит на возвышенности.Царский трон,алтарь и т.д.
В библии пишут бог с большой буквы,как буд то это имя.Никто ведь не пишит так,в комноту зашел Царь Петр Первый.Пишут просто зашел царь Петр первый.
Надо делать все логический.
На счет Христа.Его казнили,потому что пришло его время покинуть плотскую жизнь.Так было уже запрограммировано.Про апостола Петра,Христос запрограммировал: триждо предашь меня в день ареста Христа.Так и было.
Христос призывал порядочно исполнять свой долг как перед кесарем,так и перед богом.
Долг перед царем это укреплять государство и усиливать свой народ.Долг перед богом это укреплять в себе Святой дух.


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Мифология и религия, проводим параллели...
СообщениеДобавлено: 15 апр 2021, 18:42 
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 06 ноя 2018, 13:22
Сообщений: 7733
Откуда: Армения, Ереван
https://www.youtube.com/watch?v=x3j-OU8 ... V&index=12

Ձայն Արարատի 12 - Հայոց հնագույն դիցարաններ, հին հավատք / Armenology - Ancient Armenian mythology

Ազատ Ձայն լրատվականի Ձայն Արարատի հաղորդաշարի 12-րդ հարղորդումը նվիրած է հայոց հնագույն դիցարաններին, հին հավատքին: Դեռևս հազարամյակներ առաջ է ձևավորվել հայոց հին հավատքը: Արատտայի, Հայասայի, Վանի և դրան հաջորդած մեր դիցարանները ամբողջությամբ վեր են հանում հայի իրական էությունը: Մեր նախնիները միշտ ապրել են հավատքով լի և ունեցել են չափազանց կայուն և խիստ ձևավորված դիցարան: Հյուրն է՝ դիցաբան Գոհար Վարդումյանը:

_________________
Мир всем


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Мифология и религия, проводим параллели...
СообщениеДобавлено: 15 апр 2021, 18:43 
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 06 ноя 2018, 13:22
Сообщений: 7733
Откуда: Армения, Ереван
https://www.youtube.com/watch?v=5uJiKMf ... V&index=14

Ձայն Արարատի 14 - Հայոց Հին հավատքը / Armenology - Ancient Armenian Beliefs

«Ազատ Ձայն» լրատվականի «Ձայն Արարատի» հաղորդաշարի 14-րդ հաղորդումը կրկին նվիրված է հայոց հին հավատքին: Հայ էթնոսն իր գոյության առաջին իսկ վայրկյանից ունեցել է իր հավատքը, իր դիցերը: Առաջին մարդն, ով բարձրյալի հետ հաղորդակցվել է, Հայամարդն է եղել: Հայոց հին հավատքը կներկայացնի հայագետ, տոմարագետ Սերգեյ Սիմոնյանը:

_________________
Мир всем


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Мифология и религия, проводим параллели...
СообщениеДобавлено: 27 янв 2022, 00:10 
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 06 ноя 2018, 13:22
Сообщений: 7733
Откуда: Армения, Ереван
Воин301 писал(а):
Պառավի կանչին վրա հասած գյուղացիները որոշում են հետապնդել Դավթին, իրենց հարիսան, ասել է թե պատիվը, ետ բերելու հույսով, սակայն նրանց մեջ լինում են այնպիսիները, որոնք, ի տաբերություն պառավի, հասկանում էին, թե ում հետ գործ ունեն:
Քահանան էլ ասաց.

«Մ’էրթաք, էրկու պղինձ հարիսա կա դեռ կրակին.
Էն Սասունա Ծուռ է, մ՚էրթաք,
Ձեզ տի զարկի, ձեզ տի խեղի,
Մեզ էլ բենամուս տ՚անի»:


Առավել համոզիչ է մի ծերունու խոսքը, որն ուղղակի ուժի համեմատության հարցով է կանգնեցնում տաքացած գյուղացիներին:

«Ծերունի մարդ մ՚էլ էնտեղ ասաց.
-Էն Մհերի զարմից է, մ՚էրթաք:
Թե որ կարցաք` էն չորս ունկանի պղինձ
Չորսով տեղից վերուք` գնացեք,
Թե չէ, մ՚էրթաք, չէ՞ դուք խեղճ եք…»


Այստեղ պետք է հիշենք «Տորք Անգեղ» առասպելի, իսկապես, բարի հսկաներին և նրանց մորը, որը նույնպես «Քառականթ» պղնձով կերակուր էր պատրաստում իր ընտանիքի համար:
Գյուղացիները հրաշալի հասկանում են, որ նույնիսկ չորս հոգով չեն կարող տեղից շարժել այդ մեծ պղինձը: Գաղտնիքը կայանում է նրանում, որ նրանք միշտ էլ հարկերի բեռի տակ են ապրել, և ուրեմն մանրացել, մի բուռ մարդ են դարձել: Միայն մարմին առանց Ոգու: Իսկ Դավիթը մենակ վերցրեց պղինձը, և ոչ միայն պղինձը: Հասնելով ընկերներին՝ Դավիթը հյուրասիրում է բոլորին: Այդպես է պահանջում «Արդարության Օրենսգիրքը»:

«Հարիսեն լիք լցրեց,
Եղ էն շերեփով լիք լցրեց`
Բոռաց ընկեր նախրորդներուն.
-Արեք, տղեկներ, հարիսա կերեք»:


Սակայն ընկերների աչքին այլևս ոչ մի հարիսա էլ չէր երևում: Դավթի բացակայության ժամանակ Դևերը հարձակվել և տարել էին ողջ նախիրը: Միշտ էլ այսպիսի ճակատագիր է սպասում այն «Նախիրին», որի առաջնորդը բացակայում է: Դավիթը հանգստացնում է ընկերներին և գնում Դևերի ետևից: Շուտով նա գտնում է նրանց քարանձավը: Դևերը մորթել էին անասուններին և կրակի վրա դրած, իրենց համար ուտելիք էին պատրաստում: Ուշադրության է արժանի այն հանգամանքը, որ կովերի թիվը քառասուն էր, իսկ պղինձը, որն օգտագործում էին, քառասուն ունկանի էր: Հիշեցնենք, որ գյուղացիներն իրենց հարիսան եփում էին չորս ունկանի պղնձի մեջ: Դավիթը մտնում է քարանձավ և տեսնում հանգստացող Դևերին: Այստեղ Դավիթը կատարում է մի այնպիսի քայլ, որը հոգեբանորեն ոչնչացնում է Դևերին:

«Դավիթ դարձավ ու էլավ դուրս,
Մեկ մեծ քար մի առավ, գրկեց,
Էկավ մտավ մեջ քարայրին,
Էդ քար դրեց քարայրի դուռ,
Որ էդոնք չ՚էլնեն, չը փախչեն:
Դավիթ էդտեղ մեկ որ բոռաց,
Սարսափ թափավ հարամի դևերու վերան»:


Բայց չէ՞ որ Դևերը քառասունն էին, իսկ նման քայլով Դավիթը փակում էր նաև իր նահանջի ճանապարհը: Սա դյուցազնական, ասպետական մոտեցում է: Կռիվը լինելու էր կենաց ու մահու: Միայն հաղթողը կարող էր դուրս գալ քարայրից: Նման քայլերը անհետևանք չեն մնում: Թշնամին շատ արագ է գնահատում դիմացինի հնարավորությունները: Կարևոր է նաև գոռալու պահը, որը նույնպես ցույց է տալիս ներս մտնողի հզորությունը:

«Դևերու մեծ էնոր ձեն լսեց, ասաց.
-Էլեք, ծառայություն արեք, որ չըսպանի մեզի:
Էնի Դավիթն է, էլեք վեր»:


Սակայն արդեն ուշ էր: Դավիթը սպանում է բոլոր քառասուն դևերին, նրանց մարմինները քարայրից թափում է դուրս և նոր միայն նկատում, թե ինչեր կան քարայրի խորքում:

«Դավիթ դարձավ տեսավ` քարայր էնպես է լիք-
Խազինա է էնոնց քարայր:
Մարդու ինչ բան որ պետք կը գա` լիքն էր էդտեղ:
Տեսավ` էդտեղ ոսկի էրկանանք…
Տեսավ կուտակ ոսկի է, մեկէլ` արծաթ:
Ողջ Սասունա ապրանք, հարստություն`
Քանի Դավթի հեր մեռեր էր`
Էդոնք ավերություն արած,
Բերած են էդա տեղ»:


Փաստորեն, Քեռի Թորոսը պատահականորեն չէր Դավթին իր նախիրի հետ ուղարկել հենց այս ուղղությամբ: Հիշեցնենք, որ Դավիթը նախիրը տարել էր Սասուն-Հայաստանից դուրս՝ Դաշտու Պադրիալ՝ Սպիտակ Քարի մոտ: Այս անուններն իրենք իրենցով շատ բան են ասում, սակայն կարևորն այն է, որ օտար տնտեսական համակարգերը միշտ էլ կարողանում են երկրի ներսից տանել նյութական արժեքները, երբ երկրի կառավարումը անցնում է Հովանին, Վերգոյին ու Թորոսին: Ծիծաղելի կլիներ մտածել, թե Քեռի Թորոսը չգիտեր Դևերի ու նրանց արած ավերածությունների ու թալանի մասին: Չէ՞ որ հենց էպոսն է ասում, որ Դևերը ավերում էին Սասունն ու տանում Սասունա ոսկին: Ուրեմն, ամեն ինչ հաշվի էր առնված: Պետք էր Դավթին հանել Դևերի դեմ: Եվ դա միայն այն բանից հետո, երբ նա կանցնի գառնարածի ու հորթարածի աստիճաններով: Կարելի է հիշել, որ Կրիշնան էլ, հորթեր պահելու ժամանակ, հաջորդաբար սպանում էր ասուրներին, որոնք պարբերաբար հարձակվում էին իր հայրենիքի վրա: Դավիթը, իր հետ վերցնելով մի փոքր ոսկի, վերադառնում է Քեռի Թորոսի մոտ: Ահա այստեղ է երևում հայերի մոտեցումը, նյութական արժեքների վերաբաշխման ժամանակ:

«Մտավ, բարև էտու, հարցուց.-Քեռի,
Մեր տուն քանի՞ մարդ ենք:
Ասաց.-Լաո, քեզանով քառասուն մարդ ենք:
Ասաց.-Քեռի, օղորմի քո պապուն,
Մեր տուն քանի՞ տղամարդ ենք:
Ասաց.-Տղա, լաո, չէ՞ որ ասի,
Քեզանով քառասուն կը թամամենք:
-Էդ լավ,-ասաց.-Բա մենք քանի՞ ջվալ ունենք:
-Քո ջվալով քառասուն ջվալ ունենք, ի՞նչ կուզես:
Դավիթ ասաց,-Քեռի ջան, դու մի նեղանա.
Էլիր, մարդոց խաբար արա,
Ջվալ առնեն` էրթանք ոսկի բերենք»:


Կարո՞ղ էր արդյոք Դավիթը յուրացնել ոսկին: Իհարկե կարող էր: Չէ՞ որ հենց այդպես վարվեց սկանդինավների Սիգուրդը՝ Ֆանֆիր հրեշին սպանելուց հետո: Այսպես վարվեց նաև գերմանացիների Զիգֆրիդը՝ Նիբելունգներին սպանելուց հետո: Թե ինչո՞ւ նրանք գանձերը չվերադարձրին ժողովրդին, հասկանալի է: Սիգուրդը, որը նույն Զիգֆրիդն է, Հայկական Լեռնաշխարհից եկած հերոս էր, և այդ գանձերը բնավ էլ վիկինգներինը կամ էլ գերմանացիներինը չէին, և ոչ էլ նիբելունգներինը: Նրանց մոտ այն հայտնվել էր թալանի արդյունքում: Սիգուրդ-Զիգֆրիդը կարողացավ ոսկին տեղափոխել Հայաստան՝ ստեղծելով գաղտնարանի պատրանք: Հենց այս գաղտնարանն է, որ առ այսօր անգլոսաքսոններն ու գերմանները որոնում են ողջ Եվրոպայով մեկ: Չգտնելով ոչինչ, նույնիսկ վերջինիս գերեզմանը, մեր եղբայրները հայտարարեցին, որ սա լոկ առասպել է: Ավելի լավ, թող այդպես էլ կարծեն: Մի փոքր այլ է անգլո-սաքսոնական մեկ այլ հերոսի` Բեովուլֆի մոտեցումը: Նա նույնպես դրսից եկած հերոս է, որը սպանելով Հրենդել հրեշին, ազատություն է պարգևում դանեմարքերին: Վերադառնալով հայրենիք, նա բազմում է երկրի գահին և, հիսուն տարի կառավարելուց հետո, կանգնում է ծանր խնդրի առաջ: Պարզվում է, որ իրենից առաջ երկրի ողջ հարստությունը թաքցված է եղել քարանձավում, որը պահպանել են դյուցազնական մի ինչ որ ցեղի ռազմիկներ: Սրանցից վերջինի ծերանալուց ու մեռնելուց հետո գանձերը հսկում է մի Դև-Հրեշ, որին էլ սպանելուց հետո, մենամարտի վերքերից մահանում է Բեովուլֆը: Սակայն մահանալուց առաջ, նա ասում է ամենակարևոր խոսքերը:

"Владыке Вселенной хвала! - я вижу
эти сокровища и славлю Господа,
Небоправителя, в день мой последний
мне ниспославшего победу в битве,
а эту добычу - народу нашему!
В обмен на богатства жизнь положил я -
теперь державу сами храните! -
мой срок истекает!"


Սակայն վերադառնանքմեր հերոսներին: Սասունցիները՝ Քեռի Թորոսի առաջնորդությամբ, ոսկին վերադարձնում են Սասուն: Եվ ամեն մեկն իր համար վերցնում է մեկ ջվալ: Իսկ մնացա՞ծը: Չէ՞ որ ոսկինշատ-շատ էր:

«Էդ ամեն լցրին Սասնու ամբարներ:
Սասուն էնպես էղավ, որ կը ճըճեր»:


Հուսանք, որ Աստծոկամոք, մենք էլ մեր աչքերով կտեսնենք մեր այն առաջնորդին,որն առաջնորդվելով հայոց «Սասնա Ծռեր» էպոսի «Արդարության Օրենսգրքի» դրույթներով,կկարողանա Հայաստան ետ վերադարձել մեզնից խլվածնյութական արժեքները` տարածք, ոսկի և այլն: Իսկ ի՞նչ կմնա նման առաջնորդին այդ գանձերից,կմնա այն, ինչ որ մնաց Դավթին:

«Դավիթ իր համար մենակ ձի մի առավ քարայրեն»:






Изображение



Օօօ ինչ նոր բաներ եմ իմանում)

_________________
Мир всем


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Мифология и религия, проводим параллели...
СообщениеДобавлено: 27 янв 2022, 00:23 
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 06 ноя 2018, 13:22
Сообщений: 7733
Откуда: Армения, Ереван
Воин301 писал(а):
«Արդարության Օրենսգիրք»
(Մաս հինգերորդ)



Այն, որ հայոց «Սասնա Ծռեր» էպոսի հերոսները տեղյակ էին Տիեզերական «Արդարության Օրենսգրքին», հրաշալի երևում է նաև էպոսի Մեծ Ծռերի ամուսնության ժամանակ: Որպես կանոն, մեր հերոսները հարսնացու են բերում դրսից` Սասուն-Հայաստանի հարևան երկրներից: Սակայն զարմանալին այն է, որ այդ օրիորդները հայուհիներ են: Այս մասին առավել պարզ խոսվում է հայոց հնագույն «Տորք Անգեղ» առասպելում, որն, ըստ էության մեր էպոսի կորած պատումներից մեկի, մեզ հասած մի փոքրիկ պատառիկ է, որտեղ պատմվում է հայոց Անգեղ Տան ծռերի մասին: Մեր կարծիքով, Հայաստանի ամեն մի նահանգ ունեցել է իր էպոսն ու իր էպոսի Մեծ Ծռերը: Ցավոք, մեզ հասել է միայն Սասնա Տան էպոսը, սակայն վստահ ենք, որ եղել է և՛ Սյունյաց Տան էպոս, և՛ Անգեղ Տան էպոս, և՛ Վանա Տան էպոս և այլն: Հատկապես Վանա Տան էպոսի գոյությունը հաստատում է այն փաստը, որ «Սասնա Ծռեր» էպոսի մեծ Ծուռ Սանասարն իր տիեզերական հրեղեն ձին ու հրեղեն Թուր Կեծակին ստանում է Վանա ծովի հատակից, և ինչպես Քրիստոսը իր գործունեությունը սկսելուց առաջ մկրտվում է Հորդանան գետում, այնպես էլ Սանասարն է իր առաջին մկրտությունը ստանում Վանա ծովում: Եվ Փոքր Մհերն էլ տվյալ ժամանակաշրջանում, ավարտելով իր գործունեությունը, փակվում է, Վանա լճի ափին գտնվող ժայռի մեջ, որը և՛ գիտնականներին, և՛ ժողովրդին հայտնի է Մհերի Դուռ անունով: Սակայն հավաքված բազում պատումներում ներկայացվում են բոլորովին այլ ժայռեր, լճեր և աղբյուրներ: Փաստորեն, մենք գործ ունենք տարբեր նահանգների էպոսների խառնուրդի հետ: Այս շփոթը առաջացել է 1915 թվականի ջարդերի պատճառով: Դատարկված երկրից ողջ մնացածները պատմել են ամեն մեկն իր երկրի էպոսը, սակայն, ցավոք սրտի, ոչ մեկի պատումն էլ ամբողջական չի եղել, քանզի խաթարված հոգեբանության պատճառով, մեր գաղթական պապերը շատ մանրամասներ մոռացել են: Սակայն վերադառնանք Տորք Անգեղին: Ինչպես իրեն հարգող ցանկացած դյուցազուն, նա իր ապագա կնոջը տեսնում է երազում: Նույնն է վիճակը նաև «Սասնա Ծռեր» էպոսում: Մեծ Ծռերը իրենց ապագա կանանց կամ տեսնում են երազում, կամ էլ գեղեցկուհիները նրանց մոտ ուղարկում են իրենց գուսաններին, որոնք գովում են իրենց տիրուհուն, կամ էլ իրենց չնաշխարհիկ գեղեցկության մասին նամակ են ուղարկում դյուցազունին: Գեղեցկուհու ետևից գնալուց առաջ, ահա թե ինչ է ասում Տորք Անգեղը` հայոց արքային:

«Ո՞ւմ պետք է ընտրեմ հարմար իմ սրտին,
Ես դեռ չեմ գտել ինձ համար մի կին,
Հեռու աշխարհում մեր սերնդից կան,
Բայց ես չգիտեմ այն երկրի ճամփան»:


Իր սրտի տիրուհու ետևից գնալով, Տորքը հասնում է, նախ, Լոք լեռանը, որի գագաթից էլ նրա առաջ բացվում են Կովկասյան լեռները:

«Նրա ոտքի տակ մեծամեծ լեռներ
Փռված են ինչպես աննշան թումբեր.
Հսկայն լեռների, Կովկասի շղթան,
Ինչպես ցամաքի մի լևիաթան,
Գլուխը թաղել է Եվքսինյան ծովում,
Պոչը Վրկանա ծովումն է շարժում»:


Հիշեցնենք, որ Եվքսինյան ծովը Սև ծովն է, իսկ Վրկանա ծովը` Կասպից ծովը: Ահա այստեղ Տորքը հանդիպում է մի հովվի, որին, ըստ պատմիչի, Աստված որպես Արեգակի հրեշտակ ուղարկել էր մեր Տորքի մոտ: Ահա այս հովիվն է, որ Տորքին մանրամասն պատմում է նրա երազի գեղեցկուհու մասին: Պատմելով տեղի քաղաքների մասին, հովիվը հասնում է Տորքին հուզող հարցին:

«Իսկ այս էլ ահա ամրոցն է Ուփրեթ,
Որ պատկանում է մի շատ աննման
Եվ շատ գեղեցիկ մի որբ աղջկան:
-Այդ ի՞նչ աղջիկ է, ի՞նչ է նրա անուն:
-Նրա անունն է Հայկանուշ-Սիրուն»:


Անունը պարզ ցույց է տալիս աղջկա ծագումը: Մեր դյուցազունը ներկայանում է գեղեցկուհուն և խնդրում նրա ձեռքը:

«Աղջիկ առնելը չի լինի այդպես.
Դու շատ ուժով ես, այդ ես լավ գիտեմ,
Բայց ինչ էլ լինես, ես պետք է կռվեմ:
Քո եղունգներդ, այո, շատ են սուր,
Բայց ես էլ ունիմ վահալանի թուր,
Որին չի դիմնալ և ոչ մի հսկա
Թեկուզ նա լինի քեզ պես աժդահա»:


Այ քեզ հայոց հրեղեն գեղեցկուհի: Հայոց օրիորդի արժանապատիվ կեցվածք: Եվ քիչ էր մնում Տորք Անգեղը վախից փախչեր Հայաստան:
Տորքը ընկերանում է տեղացի հսկաների հետ, սակայն առաջանում է մի նոր խնդիր: Պարզվում է, որ վերջիններս էլ են ցանկանում ամուսնանալ տասնութամյա գեղեցկուհու հետ: Հայկանուշ-Սիրունը պահաջում է, որ Տորքը ոչնչացնի այդ հսկաներին, որից հետո ինքը կամուսնանա Տորքի հետ: Մեր սիրահարված դյուցազունը, մի հսկա գերան ուսին դրած, հիշենք Բարդու ծառով կռվող Սասնա Ծռերին, մտնում է Ձորոփորցիների քարանձավը: Սակայն վերջիններս, իրենց օրենքի համաձայն, նախ հյուրասիրում են Տորքին:

«Բարով ես եկել, մեր աչքի լույսն ես»:


Չորս օր վայելելով տանտերերի հյուրասիրությունը՝ Տորքը հասկանում է, որ այլևս չի կարող կռվել այս բարի հսկաների դեմ: Ահա այստեղ է, որ Տորքը անդրադառնում է Սրբազան Աղ ու Հացի խնդրին:

«Երբ վայելեցի այսքան աղ ու հաց,-
Մեր Տորքն ինքն իրան այնպես մտմտաց,
-Էլ ինչպես կարամ սրանց հետ կռվել,
Մեկի կամ մյուսի մի մազին դիպչել.»


Ցավոք սրտի, հայերիս պատմությունը ցույց է տալիս, որ մեր կրտսեր եղբայր արիացի ազգերը` պարսիկներ, հույներ, հռոմեացիներ, մեկ անգամ չէ, որ ոտնձգություն են կատարել նշված Տիեզերական Օրենքի նկատմամբ: Նրանք ոչ միայն կարողացել են մոռանալ միասին կերած Տիեզերական Աղ ու Հացը, այլ նույնիսկ հենց Երկրային Աղ ու Հացի սեղանի մոտ թափել են հայոց նախարարների, սպարապետների ու թագավորների արյունը: Մի բան, որ ոչ մի կերպ չի կարող տեղավորվել հայերիս Աշխարհայացքի ու Տիեզերահայացքի սահմաններում: Սակայն, Աստված իրենց հետ: Կգա ժամանակը, և նրանք մինչև վերջ կհատուցեն Տիեզերական Օրենքներն արհամարհելու համար: Իսկ Տո՞րքը: Տորքը հանուն այդ Աղ ու Հացի, կարող է հրաժարվել նույնիսկ իր սրտի տիրուհուն տված խոստումից:

«Թող Հայկանուշը այլ բան պահանջե,
Եվ ոչ իմ եղբարց արյունը ուզե.
Ինչ որ կարող է մարդ անել սիրով,
Նույնն անել կարող չէ նա իր ուժով»:


Կարծում ենք, որ միայն Տիեզերական Գիտելիքին ծանոթ անհատը կարող է Տիեզերական Եղբայրությունը ավելի բարձր դասել իր անձնական սիրուց: Տորք Անգեղը, ստիպված, տանտերերին պատմում է իր գալու բուն նպատակի մասին: Ձորոփորի հսկաները, իրենց իմաստուն ծերունի առաջնորդի խորհրդով, որոշում են օգնել հայոց դյուցազունին, քանզի գտնում են, որ հենց Տորքին է վայել անուսնանալ Հայկանուշ-Սիրունի հետ: Եվ բնական է, որ հենց իմաստուն ծերունին կարող էր ճիշտ գնահատել Տիեզերական Գիտելիքների խորհուրդը: Այլ է խնդիրը Ծոբոփորի հսկաների մոտ, որոնք ոչ մի կերպ չեն ցանկանում հեշտությամբ հրաժարվել գեղեցկուհուց: Ծոբոփորցի քսան հսկաներ առավոտյան մտնում են գեղեցկուհու ամրոց, որտեղ Տորքը պատրաստվում էր ամուսնանալ Հայկանուշ-Սիրունի հետ: Սակայն մեր Տորքն էլ մենակ չէր, նրա հետ էին Ձորոփորի երեսուն հսկաներ: Ահա այստեղ ժամանած հսկաների հետ հանդիպումը ցույց է տալիս, որ հայոց դյուցազունը, ի տարբերություն Ծոբոփորցի հսկաների, ծանոթ էր Տիեզերական Գիտելիքի հետ:

«Ծոբոփորեցոց Տորքը բարևեց,
Ոչ ոք բարևին չըպատասխանեց.
«Բարև ձեզ, եղբայրք, կրկնում է Տորքը,
Որ տեսնի նրանց մարդկության շնորհքը.
Դարձյալ լռություն, ոչինչ ձայն, ծպտուն.
Կարծես մարդիկ չեն, այլ համր անասուն»:


Այս բարև տալն ու բարևին պատասխանելը Տիեզերական նշանակություն ունի, որի իմաստը հասու է եղել միայն հայերին: Շուտով, երբ քննարկենք Սանասարի ամուսնության դրվագը, կտեսնենք, թե դա ինչ որոշիչ նշանակություն կարող է ունենալ: Չստանալով հսկաների բարևը, Տորքի ձեռքերն արդեն ազատ են: Նա կարող է հանգիստ ոչնչացնել նրանց:

«Ես ազգականն եմ այս Հայկանուշի»:


Տորքը հսկաներին առաջարկում է մենամարտել, պայմանով, որ հաղթողն էլ հենց կամուսնանա Հայկանուշի հետ: Քսան Ծոբոփորձի և երեսուն Ձորոփորցի սկսում են մենամարտի շարքը: Ի վերջո, հաղթում է Ծոփոբորձի Ավագը, որին մնում էր հաղթել միայն Տորք Անգեղին: Տորքը Ավագին հանգստանալու հնարավորություն է տալիս, իսկ պարտվածների համար մարտական խաղեր է կազմակերպում, որին հենց ինքն էլ սկսում է մասնակցել: Հենց այս խաղերը դիտելիս է, որ Ավագը հասկանում է, թե հանձինս Տորքի, ինչ հակառակորդի հետ պետք է շուտով մենամարտի :

«Ես արժանի չեմ,-ասաց Ավագը,-
Քանի որ մեր մեջ կա հզոր Տորքը.
Նա բարձր է կանգնած ամեն նախանձից,
Այդ երևաց հիմիկվան խաղից.
Սա մարմնեղեն չէ, այլ ժայռից կազմված,
Կամ թե` ո՞վ գիտե` մա՞րդ է, թե` ա՞ստված.
Մենք պաշտել միայն կարող ենք սըրան,
Եվ ոչ թե դառնալ ախոյան մրցման»:




Մեր կարծիքով, Հայաստանի ամեն մի նահանգ ունեցել է իր էպոսն ու իր էպոսի Մեծ Ծռերը: Ցավոք, մեզ հասել է միայն Սասնա Տան էպոսը, սակայն վստահ ենք, որ եղել է և՛ Սյունյաց Տան էպոս, և՛ Անգեղ Տան էպոս, և՛ Վանա Տան էպոս և այլն: Հատկապես Վանա Տան էպոսի գոյությունը հաստատում է այն փաստը, որ «Սասնա Ծռեր» էպոսի մեծ Ծուռ Սանասարն իր տիեզերական հրեղեն ձին ու հրեղեն Թուր Կեծակին ստանում է Վանա ծովի հատակից,

Ափսոս մեր Էպոսը չէ պահպանվել

_________________
Мир всем


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Мифология и религия, проводим параллели...
СообщениеДобавлено: 28 ноя 2022, 21:58 
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 06 ноя 2018, 13:22
Сообщений: 7733
Откуда: Армения, Ереван
Ваагн, Вахагн (арм. Վահագն) — в древнеармянской мифологии бог огня, войны и бури, герой-змееборец, вероятно также громовержец.
Впервые упомянут армянским историком IV века Фавстосом Бузандом. Наиболее подробно о нём пишет Мовсес Хоренаци в своей «Истории Армении». Культ Ваагна получил распространение в армянском неоязычестве. Имя Ваагн заимствовано из парфянского *Varhragn, родственного авест. Vərəθraγna «Веретрагна», др.-инд. Vŗtrahan «убийца Вритры» (эпитет Индры). Единственным источником о Ваагне остаётся хроника Мовсеса Хоренаци, в которой он рассказал, что сказания о Ваагне исполнялись под музыкальное сопровождение:
Мы собственными ушами слышали пение этой (песни) в сопровождении пандирна. Далее в песне сказывалось, что Вахагн сражался с драконами и победил их, и приписывались ему некоторые подвиги, очень похожие на Геракловы. Говорят также, что он обожествлен: в Иверской стране почитали жертвоприношениями его статую, сделанную в рост.
В святилище на горе Немруд в Коммагене (Заевфратье), южнее Малатии, он назван Артагнесом и идентифицирован с Гераклом, так же, как и у Фавстоса Бузанда.

Языческий гимн
Историк Хоренаци написал об одной старинной песне в честь мифологического персонажа Ваагна с описанием его рождения и некоторых черт внешности. С 1991 года является песней неоязычников Армении.

Перевод
Небеса и Земля были в муках родин,
Морей багрянец был в страдании родин,
Из воды возник алый тростник,
Из горла его дым возник,
Из горла его пламень возник,
Из того огня младенец возник,
И были его власы из огня,
Была его брада из огня,
И, как солнце, был прекрасен лик.
Арм. текст
Երկնէր երկին, երկնէր երկիր,
Երկնէր և ծովն ծիրանի.
Երկն ի ծովուն ունէր և զկարմրիկն եղեգնիկ.

Ընդ եղեգան փող ծուխ ելանէր,
Ընդ եղեգան փող բոց ելանէր,
Եւ ի բոցոյն վազէր խարտեաշ պատանեկիկ.

Նա հուր հեր ունէր,
Բոց ունէր մօրուս,
Եւ աչքունքն էին արեգակունք։

Памятники, посвящённые Ваагну
Одним из самых древних памятников является Святилище на горе Немрут, посвящённое Ваагну и другим богам армянского язычества.
Ваагн-драконоборец — скульптура, созданная армянским скульптором Карленом Нориджаняном в 1969 году.

https://ru.wikipedia.org/wiki/ВаагнИзображение

_________________
Мир всем


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
Показать сообщения за:  Поле сортировки  
Начать новую темуНаписать комментарии Страница 5 из 5   [ Сообщений: 67 ]
На страницу Пред.  1, 2, 3, 4, 5



Кто сейчас на конференции

Сейчас этот форум просматривают: нет зарегистрированных пользователей и гости: 2


Вы не можете начинать темы
Вы не можете отвечать на сообщения
Вы не можете редактировать свои сообщения
Вы не можете удалять свои сообщения
Вы не можете добавлять вложения

Найти:
Перейти:  


Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007 phpBB Group
610nm Style by Daniel St. Jules of Gamexe.net

Вы можете создать форум бесплатно PHPBB3 на Getbb.Ru, Также возможно сделать готовый форум PHPBB2 на Mybb2.ru
Русская поддержка phpBB