*
Վաղուց զսպված արցունքներս կարծես թե մեղմեցին վիշտս ու թեթևացրին ինձ: Ես դարձա Մենեսին. - Քեզնից պատմիր, բարեկամս, ի՞նչ կա, ի՞նչ նորություն, դո՞ւ ինչ ես արել այսքան ժամանակ: - Ես ինչպես և առաջ, Եգիպտոսի համար եմ աշխատում,- գլխի մի կտրուկ շարժումով կարծես ցանկանալով ազատվել թախիծից ու կարոտից` պատասխանեց բարեկամս,- չորս տարի առաջ հեռացավ Պեպիի որդի Անտեմսաֆը [1] և այժմ Եգիպտոսի գլխին է կանգնած մի երեխա` Պեպիի մյուս որդի Պեպին [2]: Մնացած տեսանկյունից մեր երկրում ամեն ինչ նորմալ է: - Էլի առաջվա պես չեք ուզում, չէ՞, խառնվել այս կողմերի գործերին: - Չէ՜է,- ձեռքը թափ տվեց բարեկամս,- առայժմ մեզ Լիբիան, Նումիբիան ու Քուշն էլ է հերիք: Հա, ի դեպ, կարծես այս կողմերի գործերը մոտիկ ժամանակներս նորից են խառնվելու: - Դու նկատի ունես հարկահանության ավելացումը Հայոց Միջագետքում, Կոմագենեում ու նրանից հարավ գտնվող տարածքներո՞ւմ,- հարցրի ես: - Ըհը,- գլխով արեց բարեկամս,- ձերոնք կարծես թե կռվելու ցանկություն ունեն: - Տեղյակ եմ: Մենք էլ ենք սպարապետ Արամի հետ քննարկել այդ հարցերը: Բայց դե մեր Մեծ քուրմը… է՜է՜է՜,- ձեռքս թափ տվի ես,- մեկ էլ տեսար սա էլ ողջ Ծոփքը զիջեց… - Լսիր, Հայկ, գիտե՞ս որ Հայոց Միջագետքի Արշաները երեք օր առաջ վերջնական համաձայնության են եկել իրենց հարավային հարևանների հետ ու պատրաստվում են ապստամբել Աքքադի դեմ: - Բանակցությունների մասին տեղյակ էի, սակայն թե դրանք ինչով են վերջացել, այդ դու ասացիր: Ամեն դեպքում նման բան կարելի էր ենթադրել, դրա համար էլ, ինչպես մի ժամանակ, ես իմ թրերն ու նիզակածայրերն եմ սրում,- հիշեցի անցած ժամանակները: - Սրիր, սրիր, դրանից վնաս չկա: - Իհարկե վնաս չկա: Ես կասկածում եմ, որ Արարտան կօգնի մերոնց, բայց ես ու Արամը ամեն դեպքում որոշել ենք, որ նույնիսկ եթե Արարտան պաշտոնապես չօգնի էլ, ապա ոչ պաշտոնապես մեր զորքը կմասնակցի: Վերջը նույն հայն է, հիմա Շարուքենը ի՞նչ պիտի իմանա, Հայոց Միջագետքից է թե ասենք Կորճայքից: - Դե իհարկե,- համաձայնեց ընկերս,- մանավանդ, որ Կորճայքի բանակն էլ, չհաշված նույնիսկ աշխարհազորը, քիչ չէ: Ասում են իմ ծանոթներից մեկը կուտ տալով է զբաղված… - Այ դու քուրմ…, դա էլ ես, հա՞, իմացել… - Է՜լ չիմանամ…, չնայած ինչքան հասկացա, դու դրանից առանձնապես գաղտնիք չես էլ սարքել,- ծիծաղեց Մենեսը,- իմ կարծիքով քո տղերքը պետք եղած դեպքում պիտի որ վատը չլինեն: - Կերևա,- ծիծաղեցի ես,- պետք եղած դեպքում կերևա: - Լսիր Հայկ, իսկ դո՞ւ ինչ պիտի անես, այսպես հո չի՞ կարող երկար շարունակվել,- ակնարկելով ծերունական վիճակս` հարցրեց Մենեսը: - Ամեն ինչ արդեն որոշված է, Մենես ջան: Արդեն շատ երկար ժամանակ է, որ բոլորն ինձ տեսել ու հիշում են այսպես: Ես Վահագնին ամեն ինչ բացատրել եմ ու նա ինձ կօգնի, միայն հարմար առիթն է պակասում: - Եվ ինչ պիտի անե՞ք: - Առանձնապես ոչինչ, ուղղակի եթե հանկարծ պատերազմ լինի, Կորճայքի ծերունի իշխանը բնականաբար կմեկնի մարտի ու մարտերից մեկում, կատարելով որևէ մի հերոսություն, անհետ կկորչի, իսկ որոշ ժամանակ անց էլ Կորճայքի իշխան հռչակված Վահագնը հոգեորդու կարգով իր մոտ կընդունի չգիտես որտեղից հայտնված երիտասարդ մի զորականի, այսքան մի բան: Որդիս դա կանի, հաստատ կանի: - Վատ չի՜, դրանով դու կշահես ևս մի քանի տասնյակ տարի, իսկ հետո՜… - … հետոն հետո կերևա,- ընդհատեցի ընկերոջս,- գիտե՞ս Մենես, իրոք այս ծերունական կյանքն ինձ արդեն բավականին ձանձրացրել է և ես գործունեության ու ազատության կարիք ունեմ: - Վեր կաց, վե՜ր,- զվարթացավ Մենեսը,- ժամանակն է վրայիդ փոշին թափ տալու, այ ծերուկ…
________________ [1] Անտեմսաֆ I (մ.թ.ա. 2283-2269): Եգիպտոսի VI գահատոհմի փարավոն: [2] Պեպի II (մ.թ.ա. 2269-2175): Եգիպտոսի VI գահատոհմի փարավոն
_________________ Приходите в мой дом...
|