Изменить размер шрифта


Начать новую темуНаписать комментарии Страница 5 из 29   [ Сообщений: 422 ]
На страницу Пред.  1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 ... 29  След.
Автор Сообщение
 Заголовок сообщения: Re: Пленник вечности: сага о вечном путнике...
СообщениеДобавлено: 21 июн 2012, 23:12 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
- Ինչ է եղե՞լ, որ,- մռայլվեցի ես` զգալով, որ այս անգամ հետ եմ մնացել իրադարձություններից:
- Լուգալզագիսը շատ վիրավորական տոնով մերժել է Շարուքենին և հրաժարվել է իր աղջկան կնության տալ նրան:
- Իրո՞ք,- ուրախացա ես,- ինչպե՞ս է դա եղել:
- Գիտե՞ս, Հայկ ջան, պետությունները կառավարելու գործում մարդկային պահը որոշում է ամեն ինչ: Տիրակալը պետք է իմանա` ում ինչ գործի է ուղարկում: Գուցե և մեր Շարուքենը խելոք է և ապագայում մեծ բաների կհասնի, սակայն այս անգամ նրա անփորձությունը մեր օգտին խաղաց: Նա, չդիմանալով Բառնամատռայի խնդրանքներին, նրան էլ էր ընդգրկել Լուգալզագիսին ուղղված պատվիրակության մեջ: Չէ, ոչ թե որպես ղեկավար, այլ այսպես ասած մասնավոր կարգով, իբր, որ քո լավ ծանոթը կարոտն առնի հարազատ վայրերից: Դե իսկ պալատում, Բառնամատռայի ունեցած լայն կապերը հաշվի առնելով, սրան դժվար չի եղել այնպիսի մի ուժգնությամբ պղտորել ջուրը, որ Լուգալզագիսը ոչ միայն հրաժարվել է դաշինքից և իր աղջկան կնության տալուց, այլև խիստ վիրավորական տոնով մի պատասխան է ուղարկել մեր բռնկուն “հիրավի արքային”,- ծիծաղեց Մենեսը,- ահա այսպես, Հայկ եղբայր, կնոջ մասնավոր մի զգացմունքը, որը չցանկացավ լինել իր ամուսնու երկրորդ կինը, փլեց այդ հնարավոր դաշինքը:
- Այ դա լավ է՜,- ուրախացա ես,- բայց ինչ ուզում ես ասա էլի: Պոռնիկը պոռնիկ էլ կմնա: Ես էդ Բառնամատռայի պահով եմ ասում: Ոնց որ ինձ դավաճանեց, տենց էլ Շարուքենին…
- Ըհը,- ծիծաղեց Մենեսը,- ուղղակի ձեր տարբերությունն այն է, որ դու իմ ծանոթ ամենաբարեկիրթ մարդկանցից մեկն ես, Հայկ ջան, և ոչ մի դեպքում ձեռք չես բարձրացնի կնոջ վրա, իսկ այ Շարուքենը Անապատի զավակի վարքուբարքով մի մարդ է, որն, ի տարբերություն քեզ, հենց իմացավ, թե ով է ջուր պղտորողը, ընկավ կատաղության մեջ և հրամայեց Բառնամատռային հանձնել իր ռազմիկներին` զվարճանալու համար: Բա՜ա՜:
- Այ քեզ բա՜ն,- ինձնից անկախ խղճացի Բառնամատռային,- Շարուքենը դաժան է վարվել, թեև արժանի պատիժ է տվել դրան:
- Դա դեռ ի՜նչ,- գլուխն օրորեց Մենեսը,- եթե մոտ ժամանակներս երբևէ անցնես Քիշի կողմերով, մտնիր այնտեղի ամենամեծ հասարակաց տունը: Այժմ Բառնամատռան այնտեղի ամենապահանջված կանանցից մեկն է: Սա էլ` Շարուքենի հրամանով…: Բայց դու մի Շարուքենին տեսնե՜ս: Պա՜ա՜ա, կարծես ինքը չէր, որ ստոր ծագման տեր մի այգեպան էր, ողջ օրը զբաղված էր ծառերով, իսկ հետո մատռվակ դարձավ և սկսեց սպասարկել սեղանի շուրջը: Այժմ նա իրեն այնպես է պահում, կարծես իր նախնիները համաշխարհային ջրհեղեղից սկսած իշխել են Միջագետքում: Ի դեպ,- ծիծաղելով ավելացրեց Մենեսը,- այտերին քո թողած նվերները ծածկելու համար այժմ մի երկար մորուք է թողել, որը գանգուր մազերով իջնում է մինչև գոտկատեղը և պատկառազդու տեսք է տալիս նրան: Տոհմակիցները հատկապես ակնածում են նրա այդ մորուքից, իսկ մի քանիսն էլ սկսել են պաշտել այն: Բա՜ա՜, Հայկ ջան, պարզվեց, որ դու էլ Անապատի որդիների հավատալիքների վրա ազդեցիր:

Ես ծիծաղեցի, հետո մի պահ լռեցի ու դարձա Մենեսին.
- Լավ, իսկ հիմա ի՞նչ վիճակ է Միջագետքում:
- Հիմա,- հարմարավետ նստարանին ուղղվելով և գինու գավը վերցնելով ձեռքը` պատասխանց Մենեսը,- երկու պետությունները ակտիվորեն պատերազմի են պատրաստվում: Երբ ես դուրս էի գալիս, նրանց բանակներն արդեն շարժվում էին իրար դեմ: Խմենք այն բանի կենացը, եղբայր Հայկ, որ նրանք ինչքան հնարավոր է երկար պատերազմեն և Միջագետքը երբեք չմիավորվի:
- Վատ կենաց չի,- ես էլ դատարկեցի իմ գավը,- սակայն կարծում եմ օգուտ այնքան էլ չի լինի, քանզի այսպես թե այնպես, բայց արդեն հասունացել է պահը, որ Միջագետքը պետք է միավորվի` Լուգալզագիսի, Շարուքենի կամ մեկ ուրիշի գլխավորությամբ,- գլուխս օրորեցի ես,- իսկ դո՞ւ ինչ պիտի անես:
- Ես որոշ ժամանակ, քանի դեռ դուրս չեն արել, կհյուրընկալվեմ իմ լեռնեցի բարեկամի մոտ: Գիտե՞ս, ժամանակին լսել եմ, որ լեռնեցիները լավ են հյուրերին պահելու հարցով, դե իսկ հետո, երբ տեսնեմ, թե այս ամենը ինչով է ավարտվում, երևի կվերադառնամ Եգիպտոս:

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Пленник вечности: сага о вечном путнике...
СообщениеДобавлено: 21 июн 2012, 23:13 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
*

Մենեսի հայտնվելով իմ վիճակը մասսամբ բարդացավ: Մի կողմից ես պետք է բավարար ուշադրության կենտրոնում պահեի իմ բարեկամին, որը ժամանակին ինձ հետ վարվել էր նույն կերպ, սակայն մյուս կողմից էլ պետք է այնպես անեի, որ նրա խորաթափանց հայացքը հնարավորինս քիչ բան տեսնի: Ճիշտ, նա իմ բարեկամն էր, բայց միաժամանակ նաև Եգիպտոսի հետախուզության ղեկավարն էր: Եգիպտոսը առայժմ հեռու էր Արարտայից և ոչ մի պատերազմ նույնիսկ հեռավոր ապագայում չէր սպասվում մեր երկրների միջև, բայց դե համենայն դեպս: Մեկ էլ տեսար Եգիպտոսը մի թռիչքով գրավեց Ասորիքը և Միջագետքը, իսկ այնտեղից Արարտա արդեն ձեռքդ մեկնես` կհասնի: Ես Մենեսին տեղավորեցի ամրոցում, տեղեկացա նրա պայմանանշանի մասին և խոստացա, որ այն ներկայացնող մարդուն անարգել կթողնեն Ալկիքար:

Դրանից հետո մոտս կանչեցի Հրաչին.
- Հրաչ,- խիստ տոնով ասացի ես,- Միջագետքում կարևորագույն իրադարձություններ են տեղի ունեցել, որոնք ես չեմ իմացել: Քո գործակալները կարծես թե թերացել են…
- Տեր իշխան,- ծնկի եկավ Հրաչը,- հենց երեկ ուշ երեկոյան ինձ հասավ սուրհանդակը, սակայն դու արդեն բարձրացել էիր քնելու, իսկ այսօր առավոտվանից էլ ես հնարավորություն չեմ ունեցել քեզ տեսնելու, քանի որ քեզ մոտ միշտ մարդ կար:

Զգացի, որ Հրաչը ճիշտ է ասում: Այդ հանգամանքը ես ժամանակին հաշվի չէի առել: Ես դարձա Հրաչին.
- Ոտքի կանգնիր: Ի՞նչ լուրեր կան:
- Տեր իշխան,- ոտքի կանգնելով ասաց Հրաչը,- սուրհանդակը կավե սալիկներ էր բերել, սակայն դրանից ավելի շատ բան նա հայտնեց բանավոր: Քիշի տիրակալ Շարուքենը դաշինք է առաջարկել Լուգալզագիսին, սա, սակայն, մերժել է: Դրանից հետո Շարուքենի հսկայական բանակը արագորեն շարժվել է դեպի հարավ և մի քանի մանր ընդհարումներում արդեն ջարդել է Լուգալզագիսի բանակին: Սա, սակայն, դեռ բան չի նշանակում, քանի որ Լուգալզագիսը իր հերթին արդեն հավաքել է մի հսկայական բանակ և շարժվում է Շարուքենին ընդառաջ: Շարուքենի բանակի կազմում աչքի է ընկնում մեր Հատուկ գնդի նման նրա Հատուկ գունդը, որը կազմված է հինգհազարչորսհարյուր ռազմիկից` կատաղի և անզիջում կռվող Անապատի զավակներից: Նա ունի մեծաթիվ աշխարհազոր` կազմված Անապատի որդիներից, որոնց գլխավորոում են իրենց տոհմապետերը: Մարտակառքեր համարյա չունի: Ինչ վերաբերվում է Լուգալզագիսի բանակին, ապա այն սովորական և քեզ արդեն հայտնի կազմն ունի, ուղղակի այս անգամ սովորականից շատ անգամ մեծ է: Կարելի է կարծել,- շարունակեց Հրաչը,- որ մոտակա օրերին մեծ ճակատամարտ կլինի: Իմ գործակալներն արդեն արագավազ էշեր և սուրհանդակներ ունեն պատրաստ պահած` որևէ արդյունքի մասին անհապաղ ինձ տեղեկացնելու համար:

- Լավ, Հրաչ, այդպես էլ գործիր, միայն այսուհետ հաշվի առ մի բան: Եթե կարևոր լուր կունենաս, օրվա որ ժամին էլ և ուր էլ ես լինեմ, դու իրավունք ես ստանում…, ավելին,- ես նայեցի նրան,- դու պարտավորվում ես մոտենալ ինձ և անհապաղ հայտնել: Պարզ է՞, ուր էլ որ լինեմ և օրվա որ ժամն էլ լինի…
- Լսում եմ, տեր իշխան,- ձգվեց Հրաչը:

- Էլի մի կարևոր բան, Հրաչ: Ամրոցում է գտնվում իմ բարեկամը: Ես կասեմ ավելին` եղբոր պես ինձ հարազատ մի անձնավորություն: Նրա մոտ հաճախ են սուրհանդակներ գալու և գնալու, որոնք ունենալու են որպես պայմանանշան, ահա սրա,- ես Հրաչին տվեցի Մենեսի ճարմանդը,- նման ճարմանդներ: Նման պայմանանշան ներկայացրած մարդկանց անարգել և ապահով կերպով հասցնում եք ամրոց և անհապաղ տեղյակ եք պահում ինձ: Ասեմ նաև, Հրաչ, որ ինձ համար խիստ անցանկալի կլիներ, որ այդ սուրհանդակները քթները խոթեն Կորճայքի գաղտնիքների մեջ: Ճիշտ է, մեր բերդերն ու ամրոցները գաղտնի պահել չենք կարող, դե ինչ որ տեղ նաև պետք էլ չի, սակայն դրանց և ընդհանրապես Կորճայքի ռազմական կողմին վերաբերվող ցանկացած գաղտնիք այս պայմաններում պետք է հատկապես խստորեն պահպանվի: Դրա համար էլ խստորեն հետևեք և երբեք տեսադաշտից բաց չթողնեն նման ցանկացած անձի: Պարզ է՞:

Հրաչը գլխով արեց և ես ազատ արձակեցի նրան: Մոտ օրերս շատ բան կորոշվի…

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Пленник вечности: сага о вечном путнике...
СообщениеДобавлено: 21 июн 2012, 23:13 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
*

Այս անգամ ես ճիշտ էի: Մի քանի օր ես ու Մենեսը քեֆ արեցինք, սրտներիս ուզածի չափ որսի մեկնեցինք և լողացինք մեր գետերում, սակայն շուտով Հրաչը ներկայացավ ինձ, ու տեղեկացրեց, որ Մենեսի մոտ սուրհանդակ է եկել և միաժամանակ հայտնեց նաև հսկայական կարևորություն ունեցող լուրեր: Ես անմիջապես գնացի Մենեսի սենյակ, որն էլ զրուցում էր հենց նոր ժամանած իր սուրհանդակի հետ.
- Մենես,- դարձա ես բարեկամիս, երբ նրա սուրհանդակը դուրս եկավ,- մեր հաճույքները կարծես թե վերջացան: Ես պետք է շտապ մեկնեմ Հայկաշեն, արի իրար հետ գնանք: Եթե համաձայն ես` ճանապարհին կզրուցենք…

… - Հարգելի սպարապետ, հարգարժան զորականներ,- դարձա ես սպարապետի Հայկաշենի հատուկ դրա համար նախատեսված մեծ շենքում հրավիրված Ավագների ժողովում հավաքված սպարապետին, նրա զորականներին և երկրի խոշոր իշխաններին,- խիստ կարևոր լուրերն են ստիպել սպարապետ Վահեին հավաքել բոլորիդ խորհրդակցության: Սպարապետ, քո թույլտվությամբ ես կներկայացնեմ իրավիճակը,- դարձա ես սպարապետ Վահեին:
Վերջինս գլխով արեց, իսկ ես շարունակեցի.
- Մեզ տեղեկություններ է հասել Միջագետքում ծավալվող իրադարձությունների մասին և դրանք բավականին անհանգստացնող են: Միջագետքի երկու խոշոր տիրակալների` Լուգալզագիսի և Շարուքենի միջև տեղի է ունեցել վճռական մի ճակատամարտ:

Բոլորը սրեցին ականջները, քանի որ նրանց էլ էին հասել շշուկներ այդ տիրակալների մասին և այժմ բոլոր խիստ հետաքրքրված էին:
- Այդ ճակատամարտում,- շարունակեցի ես,- Շարուքենը գլխովին ջախջախել և ոչնչացրել է Լուգալզագիսի և նրա տրամադրության տակ գտնվող Միջագետքի հիսուն կառավարիչների բանակը: Վերջ…, կարելի է ասել, որ Լուգալզագիսի պետությունն արդեն չկա: Ինքը գերի է ընկել և ասում են, որ Շարուքենը նրան շան վանդակում է պահում: Ինձ առայժմ այսքանն է հայտնի:

Ես նստեցի և ոտքի կանգնեց Հայկազունի Պարետը.
- Քո թույլտվությամբ, տեր սպարապետ,- սկսեց գլխավոր Հետախույզը,- ես կլրացնեմ իշխան Հայկին: Շարուքենը Լուգալզագիսին շան վանդակում տարել է սրբազան Նիպպուր [1] քաղաք, հանդիսավոր պայմաններում անցկացրել է Էնլիլիի կամարի տակով, որից հետո մահապատժի է ենթարկել` զոհաբերելով երբեմնի արքային Էնլիին: Դրանից հետո "Էնլիլիի մեծն էնսիի" տիտղոսն անցել է Շարուքենին, որը անմիջապես արշավանքի է ելել և արդեն գրավել է Ուրը` ավերելով նրա պարիսպները: Իսկ հետո Շարուքենի բանակը դաժանորեն ասպատակելով գրավել և հնազանդեցրել է Լագաշը, որից հետո նույն կերպ գրավվել է նաև Ումման ու մյուս քաղաքները: Մի խոսքով, այժմ մենք գործ ունենք մի տիրակալի հետ, որի պետությունը սկսվում է Հարավային ծովից, ընդգրկում է Մեծ Անապատը և հասնում է մինչև Արևմուտի ծով: Այլ կերպ ասած,- Հայկազունի Պարետը ձայնը բարձրացրեց և նայեց հավաքվածներին,- մեզ հարավից հարևան է դարձել մի շատ կռվարար և ուժեղ տիրակալ: Սա է, որ մեզ ստիպեց բոլորիդ հավաքել Ավագների արտահերթ ժողովի:

Հայկազունի Պարետը նստեց և այս անգամ ոտքի կանգնեց սպարապետ Վահեն.
- Հարգելի մասնակիցներ, այս ամենը հիմք ընդունելով և ստանալով Արարտայի Մեծ քրմի համաձայնությունը, ես որոշել եմ ողջ երկրում իրականացնել որոշակի միջոցառումներ: Ուշադիր եղեք, քանի որ ով թերանա դրանց կատարման մեջ, խստորեն կպատժվի: Այսպես ուրեմն,- շարունակեց սպարապետը,- բոլոր նահանգատեր իշխաններին` ձեր նահանգների բանակները պետք է լինեն բարձր մարտական վիճակում և պատրաստ լինեն իմ առաջին իսկ հրամանով հավաքվել երկրի ցանկացած մասում: Երկրորդ` բոլոր քաղաքները, ամրոցներն ու բերդերը պետք է ապահովված լինեն բավարար քանակությամբ ռազմիկներով և պարենամթերքով, նրանց պարիսպներն ու աշտարակները պետք է լինեն պատշաճ վիճակում և պատրաստ լինեն դիմանալու երկարատև պաշարմանը: Երրորդ` ձեր տարածքների զենք կրելու ընդունակ բոլոր տղամարդիկ պետք է մշտապես պատրաստ լինեն զենք վերցնելու և հնարավոր պատերազմին մասնակցելու: Չորրորդ, ես արդեն ունեմ Մեծ քրմի համաձայնությունը և այսուհետ խստորեն կսահմանվեն այն նյութերի ցանկը, որոնցով թույլատրվում է առևտուր անել Միջագետքի հետ: Մենք իրավունք չունենք թշնամուն օգտակար նյութեր մատակարարել մեր լեռներից և նրան ուժեղացնել: Հասկանալի՞ է: Զգուշացնում եմ, վիճակը լուրջ է: Իմ կողմից ուղարկվող մարդիկ պարբերաբար կստուգեն ասածներիս իրականացումը և Արարտայի Մեծ քրմի անունից խստագույնս կպատժեն ցանկացած թերացում, որը կհավասարվի դավաճանության: Ասեմ նաև, որ այս ամենը պետք է կատարվի առանց երկրում ավելորդ խառնաշփոթ ստեղծելու` անաղմուկ, սակայն ադյունավետ: Երկիրը թող ապրի իր սովորական կյանքով, սակայն մենք,- սպարապետ Վահեի ձայնը դաժանացավ և նա իր ծանր հայացքն ուղղեց հավաքվածներին,- պետք է պատրաստ լինենք այնպես ջարդել մեր երկիր իր քիթը խոթել ցանկացող յուրաքանչյուր մեկի այդ քիթը, որ նրա մոտ ախորժակը կորի երկրորդ անգամ նման կերպ վարվելու…

_____________________
[1] Միջագետքի սրբազան քաղաքը` ներկայիս Բաղդատից մոտ 80 կմ հարավ` Եփրատի ձախ ափին:

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Пленник вечности: сага о вечном путнике...
СообщениеДобавлено: 21 июн 2012, 23:13 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
Երեկոյան արդեն ավելի նեղ մի կազմով` սպարապետը, նրա զորականները և ես, հավաքվեցինք սպարապետի զորակայանում:
- Այժմ եկեք քննարկենք կոնկրետ հարցեր: Իշխան Հայկ,- դարձավ ինձ սպարապետ Վահեն,- ի՞նչ վիճակում է նահանգդ:
- Տեր սպարապետ,- ոտքի կանգնեցի ես,- նահանգիս ամրոցաշինական գործը վաղուց վերջացած է, բերդերում և ամրոցներում տեղավորված են հուսալի կայազորներ` փորձված հրամանատարների ղեկավարությամբ: Դրանք նաև ապահովված են բավարար պարենամթերքով: Կիրճերն ամուր փակված են: Սրանից բացի ես պատրաստի պահում եմ նաև իմ Հատուկ գունդը, որի տղերքը կկրծեն ցանկացած թշնամու կոկորդը: Կկրծեն հիմնավորապես, կարող եք չկասկածել,- ժպտացի ես,- Հատուկ գնդում ստեղծված է հետախուզական կառույց, ինչպես նաև երկու հատուկ հարյուրյակ` մեկը նախատեսված թշնամու մասին տեղեկություններ հավաքելու, իսկ մյուսը, որտեղ անձամբ իմ ընտրությամբ ընդգրկված են Հատուկ գնդի լավագույն ռազմիկները, նախատեսված է առանձնահատուկ գործողությունների համար: Պահեստներում կուտակված է մեկ բյուր ռազմիկի երկու տարվա կերակրման համար անհրաժեշտ պաշար: Իմ հրամանով նահանգի զենք կրելու ընդունակ տղամարդ բնակչությունն էլ զենք կվերցնի, և պատերազմի ժամանակ ես արդեն կունենամ մոտ մեկ բյուր բանակ: Մի խոսքով, ես նահանգն այն վիճակի եմ բերել, որ առիթի դեպքում, իհարկե աստված չանի նման բան լինի, իմ նահանգը կարողանա ինքնուրույն դիմադրել թշնամուն, այսպես ասած տեղական միջոցներով, այն դեպքում, երբ այս կամ այն պատճառով կենտրոնական իշխանությունը Միջնաշխարհից ուշացնի օգնական ուժերը:

- Լա՜վ, ապրես, իշխան Հայկ,- գոհ մնաց սպարապետը,- վերջերս քո մոտ են եղել իմ մարդիկ և նրանք էլ են այդ մասին ինձ զեկուցել: Իսկ այժմ եկեք պարզենք, թե եթե մեր երկիր ներխուժում լինի, ո՞ր հնարավոր ուղղությամբ դա կլինի:

Սպարապետի հրամանով չորս ռազմիկներ ներս բերեցին Կորճայքի իմ հողապատկերի նման հավաքած Արարտայի և անմիջական հարևան երկրների հողապատկերը: Նկատելով մեր զարմանքը` սպարապետը ծիծաղեց.
- Դեհ լա՜վ, թող մի բանով էլ ես ձեզ զարմացնեմ: Այս տարիների ընթացքում սա հավաքվել է իմ հրամանով, ընդ որում հավաքվել է մի քանի օրինակով: Այնպես որ այսուհետ մեր որդիներին այս հոգսից էլ ազատեցինք:

Մենք մոտեցանք հողապատկերին: Միանգամից մի տարօրինակ զգացում ունեցա, կարծես շատ բարձրից նայում եմ Արարտային: Ինչպես իմ հողապատկերի պարագայում, այս հողապատկերը ևս չափազանց հեշտացնում էր ամեն ինչի պատկերացումը:
- Իշխան Հայկ, իմ զորականները հիմնականում տեղյակ են վերջին տարիների իմ կատարած աշխատանքներին: Ես դրանք ներկայացնեմ քեզ, համ էլ նրանք կվերհիշեն:

Սպարապետ Վահեն իր հողապատկեր վրա ցույց տվեց Կապուտան ծովը [1].
- Սա մեր Արարտայի լճերից մեկն է: Ինչպես տեսնում եք, նրանից արևելք, մինչև Արևելյան Մեծ ծով հիմնականում լեռներ են: Աչքի են ընկնում հատկապես այս երկու գագաթները: Դրանք ամրացված են Կորճայքի ամրոցաշինական համակարգերին նման բերդերով և ամրոցներով ու նրանց հիմնական կիրճերը հսկողության տակ են: Ճիշտ է, ամրոցներն ու բերդերը առայժմ այնքան էլ շատ չեն, բայց դե առայժմ այս կողմից սպառնալիք էլ չկա: Գլխավոր Հետախույզը հայտնում է, որ Կապուտան ծովից դեպի հարավ-արևելք ապրում են մանր-մունր ցեղեր, որոնք չեն ենթարկվում ոչ մի պետության: Սրանք, սակայն, մի կողմից բավականին ռազմունակ են, որ չնվաճվեն, բայց մյուս կողմից էլ բավականին թույլ են, որ մտնեն Արարտա: Մի խոսքով, այս կողմից Շարուքենը չի մտնի: Գանք դեպի այս կողմ: Այստեղ մեզ արդեն լավ հայտնի Կորճայքի ամրություններն են: Ես իհարկե այս նահանգին որևէ սպառնալիք ստեղծվելու դեպքում ողջ բանակը կշարժեմ այս ուղղությամբ և, հաշվի առնելով նաև բնական ամրությունները, վստահ եմ, որ հետ կշպրտենք թշնամուն: Այ սրանից դեպի արևմուտք մենք ավելի խոցելի ենք և ես կասկածում եմ, որ հիմնական հարված թշնամին կուղղի հենց այստեղ: Դժբախտաբար Հայոց Միջագետքն [2] ավելի թույլ է պաշտպանված: Այստեղ լեռներ հիմնականում չկան, իսկ հարթավայրերն արդեն պետք է պաշտպանել միայն բանակային կենդանի ուժով: Սրանից դեպի արևելք գալիս է Կիլիկիան [3], սակայն ես նրա համար հանգիստ եմ: Նրա արևելքից սկսվող Սև կամ ինչպես մեր հարավի շահամոլ հարևաններն են սիրում ասել` Արծաթե լեռներն [4] ունեն ընդամենը մի քանի կիրճեր` հարավում և հյուսիսում, որոնք արդեն հուսալիորեն փակված են Կորճայքի ամրոցաշինական համակարգի նման համակարգերով և այստեղ մենք հաստատ կջարդենք թշնամուն: Այսպիսով, հարգելի զորականներ, մեր Արարտան հարավից ամենախոցելին Հայոց Միջագետքում է, որտեղ էլ կուղղվի թշնամու հավանական հարվածը: Դրա համար էլ ես բանակը պատրաստ եմ պահելու հատկապես այդ ուղղությամբ շարժվելու համար: Սա ապագա գործողությունների ընդհանուր տեսքն է: Իսկ ընդհանրապես, ի՞նչ է մեզ հայտնի մեր ապագա թշնամու բանակի մասին:

_____________________
[1] Նկատի է ունեցվում Ուրմիա լիճը:
[2] Հայոց Միջագետք: Նահանգ Հայաստանի հարավ-արևմուտքում:
[3] Ծոփք: Նահանգ Հայաստանի արևմուտքում:
[4] Կիլիկիա: Նահանգ Հայաստանի հարավ-արևմուտքում:

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Пленник вечности: сага о вечном путнике...
СообщениеДобавлено: 21 июн 2012, 23:14 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
Մինչ այդ ես ու գլխավոր Հետախույզն արդեն ի մի էինք բերել մեր ձեռքի տակ եկած տվյալներն ու այժմ, Հայկազունի Պարետի համաձայնությամբ, ես կրկին ոտքի կանգնեցի.

- Քո թույլտվությամբ, տեր սպարապետ,- սկսեցի ես, որին ի պատասխան սպարապետ Վահեն գլխով արեց, իսկ ես շարունակեցի,- ես ու Հայկազունի Պարետը ի մի ենք բերել մեր ձեռքի տակ եղած տվյալները և ահա թե ինչ պատկեր է ստացվել: Սկզբում ասեմ, որ այս Շարուքենը ոչ մի կապ չունի մինչ այդ իշխած որևէ մի լուգալի հետ: Ավելին, նա լրիվ ուրիշ ժողովրդի զավակ է, դրա համար էլ նրա ստեղծած պետությունը, հետևապես նաև բանակը, լրիվ այլ տեսակի է, քան մինչ այս մենք գիտենք: Կարելի է համարել, որ միջագետքյան քաղաք-պետությունների բանակները մենք արդեն երբեք չենք ունենա որպես հակառակորդ: Մեր հակառակորդն այժմ այլ է,- շարունակեցի ես,- և կռվում էլ է այլ կերպ: Շարուքենն իր բանակի հինքում դրել է անձնապես իրեն նվիրված, կատաղի, հզոր և իր համար ամեն ինչի պատրաստ իր Հատուկ գունդը, որը կազմված է հինգհազարչորսհարյուր մշտական ռազմիկից, որոնց նա ինքն է հատուկ ընտրում Անապատի իր ցեղակիցներից: Սրանք մշտապես բնակվում են այն քաղաքի շրջակայքում, որտեղ գտնվում է Շարուքենը և պատրաստ են նրա առաջին իսկ հրամանով կտոր-կտոր անել ցանկացածի: Առայժմ Շարուքենը բնակվում է Քիշում, սակայն մենք տեղեկություններ ունենք, որ շուտով նա իր նստավայրն է դարձնելու Քիշից մի քիչ հյուսիս գտնվող Աքքադը [1]: Հետևաբար նրա գունդն էլ շուտով կլինի Աքքադում: Շարուքենի բանակի երկրորդ, ավելի վատ պատրաստված, սակայն խիստ բազմաքանակ մասն է կազմում Անապատի զավակներից կազմված աշխարհազորը: Սրանք գրեթե չունեն ռազմական կարգավորվածություն: Մարտի մեջ են մտնում տոհմերով ու խառնիխուռն: Սրանց գլխավորում են իրենց տոհմապետերը, որոնք ինչպես նաև Անապատի հասարակ զավակները, ուղղակի պաշտում են Շարուքենին և պատրաստ են կատարել նրա ցանկացած հրամանը: Շարուքենի ունի նաև քիչ քանակությամբ մարտակառքեր, որոնց մենք վաղուց ծանոթ ենք միջագետքյան նախկին բանակներից: Սրանք նոր բան չեն և այնքան էլ շատ չեն: Մի խոսքով նրա բանակը սա է: Իսկ այժմ այն մասին, թե ինչպես է կռվում այս բանակը: Ի տարբերություն նախկին բանակների, որոնց մասին դուք բոլորդ բավականին տեղյակ եք, այս բանակը հենց ճակատամարտի սկզբից ձգտում է խուսափել մերձամարտից, սակայն դրա փոխարեն հակառակորդի շարքերի վրա է թափում նետերի և քարերի մի ամբողջ հեղեղ: Նրա գրեթե բոլոր ռազմիկները ունեն աղեղներ, որոնք չեն հասնի մեր աղեղներին, քանի որ դրանց համար օգտագործվող փայտը անորակ է, այնուհանդերձ…: Բավականին շատ են նաև պարսատիկավորները: Այս բանակին սեղմում ես, այն նահանջում է, սակայն շարունակում է քեզ վրա նետերի և քարերի հեղեղ թափել: Սակայն սրա թերությունն էլ այն է, որ եթե բանը հասցրեցիր ձեռնամարտի, այն բավականին թույլ է դառնում և այդ դեպքում իր միակ հույսը մնում է Անապատի զավակների ուժը, կատաղությունը և նվիրվածությունը: Բարեբախտաբար Անապատի զավակները սովորաբար վատ են զինված լինում, նրանց մոտ չափազանց քիչ են երկաթե զենքերը, զրահները կամ վահանները: Բացի այդ, որ ավելի կարևոր է, նրանք սովոր են իրենց տոհմական կարգերին և դժվար են ենթարկվում կարգապահության կամ էլ խմբովի որևէ գործողության: Դրա համար էլ ես առաջարկում եմ այս բանակի հետ ընդհարվելու դեպքում հաշվի առնել այս ամենը, որ համ մենք ավելորդ կորուստներ չտանք, համ էլ դրանց քիթը ոնց որ պետք է տրորենք:

- Ինձ թվում է` դրանք չպիտի կարողանան դիմադրել նիզակակիրներիս մերձամարտում,- ոտքի կանգնեց գլխավոր Նիզակակիր Հայկազունի Արբակը,- Մեծամորի երկաթաձուլարաններում ընտիր երկաթներից կռած մեր զրահները, վահանները, թրերը ու նիզակածայրերը մեզ այդ դեպքում մեծ առավելություն կտան… սակայն դա մերձամարտում, իսկ մինչև դրանց մոտենալը…
- Մինչև մոտենալն էլ իմոնք դրանց մի լավ կտրորեն,- առաջ եկավ գլխավոր Աղեղնավոր Հայկազունի Գլակը,- իմոնց խոշոր աղեղներից արձակած երկաթե նետերի ծայրակալները ծակում են նույնիսկ որոշակի հաստության երկաթներ, էլ չասած կաշվե զրահների մասին…: Իսկ դրանց մեջ դժվար թե զրահավորները կամ վահանավորները շատ լինեն…

- Իրոք,- խոսեց սպարապետ Վահեն,- չհաշված արիների` երկաթեղենով հանդերձավորված լինելու հանգամանքը, որը թշնամու համեմատ մեզ հատկապես ձեռնամարտում խոշոր առավելություն է տալիս, ինչքան ես հասկացա մենք ևս մի լուրջ առավելություն ունենք, որը չունեին միջագետքյան բանակները և որոնք հենց այդ պատճառով էլ պարտվեցին: Դրանց պարտության բերեց իրենց ծանրաշարժությունը և աղեղնավորների ու տեգավորների պակասը: Մնում է դրանց թվական շատությունը, որը իրոք հարց է: Ինչքա՞ն ուժեր կարող է մեր դեմ հանել Շարուքենը:

- Շատ դժվար է ասել,- ոտքի կանգնեց Հայկազունի Պարետը,- Մեծ Անապատի ծայրը դեռևս ճշգրիտ հայտնի չէ, սակայն մի բան հայտնի է, որ այն մեծ է ողջ Միջագետքից...: Մեծ է նաև Եգիպտոսից: Կարելի է ենթադրել, որ առիթի դեպքում Շարուքենը կկարողանա մեր դեմ հանել մոտավորապես տասնհինգ-քսան բյուր զորք:
- Մեր մշտական բանակը այժմ հազիվ հինգ բյուր է,- ծանրորեն ոտքի կանգնեց սպարապետ Վահեն, նայեց մեզ և ավելացրեց,- ասենք մի հինգ բյուր էլ կհավաքենք երկրի տղամարդկանցից: Ամեն դեպքում քիչ է, դրա համար էլ մենք պետք է գործի դնենք գլուխներս: Ահա թե ինչ կասեմ ես ձեզ, տղերք, պետք է ճիշտ կռվելով հաղթենք թշնամուն...

Եվս մի քանի մանրամասներ քննարկելուց հետո, արդեն ուշ գիշերով մենք հեռացանք սպարապետի զորակայանից և ես վերադարձա Հայկաշենում իմ վարձած բնակարանը, որտեղ պարապությունից հորանջելով ինձ էր սպասում Մենեսը:
- Հը՞,- ծանրորեն հորանջելով հարցրեց նա,- ի՞նչ որոշեցիք, ասա, մի երկու բառով հայտնեմ մերոնց, էլի,- փորձեց կատակել Մենեսը:
- Հետո կերևա,- ծիծաղեցի ես,- հլը թող մի քո այդ "հիրավի արքան" քիթը խոթի այս կողմերը, այդ ժամանակ կերևա,- Մենեսից ոչ պակաս լայնաբերան հորանջեցի ես…

_____________________
[1] Աքքադ պետության մայրաքաղաքը, որը գտնվում էր Եփրատի ձախ ափին` ներկայիս Բաղդատից մոտ 80 կմ հյուսիս:

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Пленник вечности: сага о вечном путнике...
СообщениеДобавлено: 21 июн 2012, 23:14 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
*

Մենք վերադարձանք Կորճայք, որտեղ ամեն ինչ տեղը տեղին էր մնացել: Անցավ որոշ ժամանակ: Մենեսն ու ես ակտիվ գործունեություն էինք ծավալել, հարավում տեղի ունեցող իրավիճակի տեղյակ լինելու համար: Դրանից հետո Մենեսը մեկնեց և երկար ժամանակով կորավ: Անցավ մի քանի տարի: Կյանքը արտաքին ընթացքը կարծես չէր արդարացնում մեր վատագույն պատկերացումները: Ողջ Միջագետքում իրար հետևից բռնկվում էին ապստամբություններ, որոնք Շարուքենի երկաթե ձեռքը ճնշում էր նախկինում չտեսնված դաժանությամբ և վայրագությամբ: Մենք աննկատ կերպով ապստամբներին օգնում էինք նյութական միջոցներով, գաղտնի հույս ունենալով, որ ի վերջո Շարուքենի իշխանությունը կտապալվի: Սակայն Միջագետքում միայն ավելանում էին ցցահանված մարդկանցով պատված հսկայական դաշտերն ու մարդկային գանգերից կառուցված բուրգերը: Շարուքենի իշխանությունը գնալով ավելի էր ամրանում, իսկ նրա դեմ բռնկվող ապստամբությունները թուլանում էին:

Բանն այն էր, որ նույնիսկ այս վիճակում Միջագետքի քաղաքների բնակիչները գործում էին անուղղելի և իրենց համար կործանարար համառությամբ և չէին ցանկանում գոնե ժամանակավոր միավորել ուժերը, որը միայն նպաստում էր նրանց հերթականությամբ ջախջախվելուն:

Փառք Աղեղնավորին որ առայժմ նման իրավիճակ Արարտայում չէր ստեղծվել: Երկիրի գլխին անփոփոխ կանգնած էր Մեծ քուրմ Արեգ Սլկունին, որը թեև ընդհանրապես տեղյակ չէր երկրի կառավարումից և այն լիովին հանձնել էր Հազարապետ Վահանին և սպարապետ Վահեին, սակայն վերջին երկուսը չափազանց հեռատես և կյանքը տեսնող մարդիկ էին: Նրանք իրենց տասնամյակների բարձրունքից լավ տեսնում էին հեռուները և իրենց ամուր ձեռքով կառավարում էին երկիրը:

Նահանգներում ևս կենտրոնական իշխանությունը չափազանց ամուր էր: Այստեղ մեծամասնություն էին կազմում բազմահազար մանր համայնքները` իրենց տոհմապետերի և տանուտերերի գլխավորությամբ, որոնք ենթարկվում էին նահանգի իշխանին: Սակայն այս իշխանները ավելի շուտ Մեծ քրմի կառավարիչներն էին և որևէ իրական ուժ չունենալով, միայն հնազանդ կերպով կատարում էին Հայկաշենից եկող հրամանները:

Իրավիճակը գոհացուցիչ էր նաև խոշոր քաղաքներում: Դրանք կառավարվում էին Քաղաքի տղամարդկանց ժողովի կողմից երեք տարով ընտրված քաղաքագլուխները: Ընդհանրապես քաղաքներում էին կենտրոնացած արհեստավորները և առևտրականները ու գյուղական շրջանների համեմատ այստեղ կյանքն ավելի ակտիվ էր…

Արդեն ժամանակն էր իրականացնելու նաև իմ վաղեմի և ամենակարևոր մտահաղացումը: Հենց հաջորդ գարնանը ես հրամայեցի կարգի բերել Ջլմայր ամրոցի մոտ կառուցված մանկատունը և պատել այն ցցապատնեշով: Դրանից հետո ես ու Նվարդը վարձեցինք փորձառու կանանց, ինչպես նաև քիչ թվով տղամարդկանց` որպես պահապաններ: Դրանից հետո ես պատրաստեցի մեծ թվով փակ և փափուկ խոտով պատված սայլեր, կազմեցի հինգ քարավան ու Հատուկ գնդի հարյուրյակներիս հսկողությամբ նախապես որոշված երթուղով ուղարկեցի դրանց դեպի իմ մանկատները: Պետք է ասել, որ այս մտահաղացմանս մասին մինչև վերջերս քչերն էին տեղյակ: Նույնիսկ Նունեին հարկ չէի համարել տեղեկացնել մանրամասները: Հրաչի գործակալները մշտապես կապ էին պահպանում մանկատների և քարավանների միջև: Մեկ ամսից քարավանները սկսեցին իրար հետևից վերադառնալ…

Այդ օրերին ես ամուսնացրի Հրաչին ու Սևակին, որոնց հարսանիքին ուզածիս պես քեֆ արեցի ու մի լավ ուրախացա: Ախր իրոք հուզիչ տեսարան էր տեսնել, թե մշտարթուն ու ամեն ինչին տեղյակ իմ Հրաչը ինչպես է շփոթվել, իսկ հսկայամարմին Սևակը ինչ քնքշությամբ է բռնել իր նրբագեղ գեղեցկուհու ձեռքն ու համբուրում նրա երեսը:

"Վատ չի՜, արիներ",- անցավ մտքովս, երբ արդեն գլուխս բավականի տաքացել էր մեր գինուց, խփում էր զուռնա-դհոլը, իսկ հայերը սկսել էին պտտվել մեր հարազատ Կոչ-արիում, - "թող զրնգա ձեր Կոչ-արին, հայեր, թող գետինն ու մեր բարձր լեռները դրմփան ձեր հզոր կոչից և թող հարևան բոլոր ազգերը լսեն ու իմանան, որ կան հայերը, որ ուրախանում են արիները"… Ես գլուխս զգուշորեն իջեցրի սիրելի Նունեիս ուսին, որը ի պատասխան միայն թեթևորեն ծիծաղեց…

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Пленник вечности: сага о вечном путнике...
СообщениеДобавлено: 21 июн 2012, 23:15 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
… Երբ մենք արդեն մի քանի ժամից պառկած էինք մեր անկողնում, ես մեղմորեն շոյեցի նրա վարսերը.

- Նունե ջան, մեծ Անահիտը զրկել է ինձ երեխաներ ունենալու երջանկությունից և ես քեզ էլ եմ զրկում դրանից:
- Հա՜յկ,- իր աննման աչքերով վրաս նայելով ու կրկին կրծքիս փարվելով` պատասխանեց Նունեն,- դու ես իմ կյանքը, դու ես իմ սերը ու ես գոհ եմ ամեն ինչից: Դե իսկ երեխաները…: Ես իհարկե կուզենայի մայրանալ, սակայն իմ կյանքի միակ այրմարդը, որին ես կպատկանեմ հավերժ, դա դու ես: Ու դրա համար էլ ես պատրաստ եմ այս ամենին: Ցանկացած կին կերազի իր գրկում ունենալ քեզ պես այրմարդ,- մեղմորեն շոյելով ինձ, ժպտաց խելքամաղ անող Նունեն:
- Գիտե՞ս, Նունե ջան,- որոշեցի ավելի լուրջ թեմայի անցնել ես,- դու իմ մասին ամեն ինչ չէ, որ գիտես: Ես երկար ժամանակ ապրել եմ Միջագետքում…
- Ինձ չի հետաքրքրում այդ ամենը, Հայկ: Ինձ չի հետաքրքրում, թե այնտեղ քեզ ով է սիրել և դու ում ես սիրել: Կարևորն այն է, որ մենք այժմ պատկանում ենք իրար և միայն իրար:
- Իհարկե, սիրելիս,- ժպտացի ես ու շոյեցի նրա երկար մազերը,- սակայն ես այլ բան էի ուզում ասել: Ես երբեք ոչ-ոքի այդ մասին չեմ ասել, սակայն դու պետք է իմանաս: Մենակ խնդրում եմ ինձ խելագարի տեղ չդնես, հա՞: Այն, ինչ պիտի ասեմ, մաքուր ճշմարտություն է:

Նունեն հետաքրքրված և մի քիչ էլ անհանգստացած ուղղվեց անկողնում, հենվեց բարձերին, հետո ժպտաց և, իր գեղանի մատիկով թեթևակի հարվածելով քթիս, ասաց.
- Ու ի՞նչ գաղտնիք ես դու ինձնից պահել այսքան ժամանակ:
- Նունե ջան, ես անմահ եմ և ոչ մահանում եմ, ոչ էլ ծերանում: Ես ծնվել եմ սրանից երկուհարյուրտաս տարի առաջ Արարտայում, սակայն ինձ սպանեցին մի մեծ ճակատամարտում, որից հետո ես կրկին կենդանացա և հիմա ապրում եմ, ապրում եմ` դատապարտված հավերժության:

Նունեի դեմքը միանգամից լրջացավ և նա իրենից անկախ ձեռքը դրեց ճակատիս: Չէ, ջերմություն կարծես թե չունեի: Ես ծիծաղեցի:
- Սիրելի Նունե, ինչպե՜ս եմ ես միշտ խելքահան եղել քո հոգատարությունից,- ես նրբորեն համբուրեցի Նունեի գեղեցիկ ձեռքը,- սակայն չէ, Նունե ջան, ես ջերմություն չունեմ և այս ամենը ասացի քեզ որպես մի մաքուր ճշմարտություն: Ասացի քեզ, որովհետև արդեն գիտեմ, որ դու իմ հավատարիմ կողակիցն ես և պետք է սա իմանայիր իմ մասին: Ես չգիտեմ ինչպես է պատահել, որ ես այսպիսին եմ դարձել, սակայն դա ճշմարտություն է: Եվ հենց այդ պատճառով է նաև, որ ես զրկված եմ երեխաներ ունենալու հնարավորությունից:

Նունեն կրկին պառկեց կողքիս և գլուխը մեղմորեն դրեց կրծքիս: Ես վերցրի նրան գիրկս ու սկսեցի համբուրներով ծածկել Նունեի երեսը, հետո կարապի վզի նման գեղեցիկ վիզը և եղնիկի մարմնի պես սլացիկ մարմինը: Մեջքի վրա պառկած Նունեն հաճույքից սկսեց արագ-արագ շնչել, հետո մեղմորեն գրկեց վիզս և շրթունքները մոտեցրեց ականջիս.

- Դու միշտ էլ իմ աստվածն ես եղել, Հայկ, իմ սիրելի և պաշտելի աստվածը: Իսկ աստվածներն անմահ են,- սիրո հաճույքից շաղված աչքերով մեղմորեն շշնջաց նա,- անմահ են հատկապես նրանց հոգում, ով սիրում է…

Ես շարունակեցի համբուրել և շոյել Նունեին, որից հետո գրկիս մեջ զգացի խելքամաղ անող նրա մարմինը: Նունեն կամացուկ հառաչեց և մենք միասին սլացանք դեպի հեռու-հեռուները` դեպի հաճույքներով ու կախարդական ձայներով լցված մի աշխարհ, որի ճանապարհը հասանելի է միայն սիրող զույգերին…

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Пленник вечности: сага о вечном путнике...
СообщениеДобавлено: 21 июн 2012, 23:15 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
*

Իմ մասին ճշմարտությունն իմանալը մազաչափ իսկ չազդեց մեր ընտանեկան կյանքի վրա: Նույնիսկ կարելի է ասել` մենք դրա վրա ուշադրություն իսկ չդարձրեցինք: Այս ամենին գումարվեց նաև երեխաներին ըստ պատշաճի տեղավորելու հարցը: Այս հարցում ես որոշել էի անակնկալ մատուցել Նունեին: Հենց հաջորդ օրը մենք մեկնեցինք Ջլմայր: Հենց նոր տեղ էր հասել առաջին քարավանը և հատուկ դրա համար ես հետս բերել էի քաղցրեղենով բեռնված էշերի մի երկար քարավան: Արդեն ամրոցի մոտի ցցապատնեշից ներս մտնելուց հետո ես կարծես ինձ զգացի փոքրիկների թագավորությունում: Վառ արևոտ օր էր և մեկից հինգ տարեկան ճստիկները ոգևորված վազվզում ու չոչ էին անում մեծ խաղահրապարակում` իմ վարձած դաստիարակների հսկողության ներքո:

Ես ու Նունեն մոտեցանք երեխաներին, որոնք կարծես ուշադրություն էլ չդարձրին մեզ վրա: "Փառք Աղեղնավորին",- ինքս ինձ շնորհավորեցի ես,- "կարծես իրոք առողջ ու երջանիկ ճստոների մի աշխարհ է": Իսկ Նունեն կարծես լրիվ երջանկության գիրկն էր ընկել: Հատկապես ուրախացավ այն պահին, երբ տեսավ ծառերից կախված կողովների մեջ իրենց համար հանգիստ քնած փոքրիկներին: Դե նա ինչ, նույնիսկ ես ինքս ինձ կորցրի…

Նունեին թողնելով ծառերի մոտ նստած դաստիարակ կանանց հետ զրուցելու` ես մտա Նվարդի զբաղեցրած խրճիթը և ծանոթացա գործերին: Պարզվեց, որ երեք քարավան արդեն ժամանել են, իսկ երկուսը ուր որ է կժամանեն: Ընդհանուր առմամբ հավաքվել է երկուհազար վեցհարյուր քառասունմեկ երկու սեռի երեխա` մոտավորապես հավասար քանակությամբ տղա և աղջիկ:

- Նվարդ,- դարձա ես օգնականիս,- առայժմ ես գոհ եմ քո աշխատանքից: Ապրես, դու արդարացրիր քեզ վրա դրված վստահությունը: Որպես խրախուսում` այսուհետ դու ստանում ես կրկնակի ավելի, քան նախկինում:
Նվարդը համբուրեց ձեռքս, իսկ ես շարունակեցի.
- Ես քեզ իզուր չգովեցի, տեսնում եմ, որ երեխաներին լավ ես նայում: Այսուհետ ևս այս ձևով շարունակիր: Ցանկացած հարցով և օրվա ցանկացած ժամին դու մուտք կունենաս ինձ մոտ կամ էլ ծայրահեղ դեպքում կդիմես իշխանուհի Նունեին: Երեխաները չպետք է, կրկնում եմ, չպետք է որևէ բանի կարիք զգան: Մի քանի տարուց, ես կասեմ երբ, ես կուղարկեմ նաև փորձառու ու տարիքով ռազմիկների, որոնք կսկսեն հետևել երեխաների առողջական վիճակին և աստիճանաբար կվարժեցնեն նրանց ռազմական գործին: Կուղարկվեն նաև հյուսներ, դերձակներ և դարբիններ, որոնք երեխաներին կծանոթացնեն որևէ մի արհեստի: Մոտակա տարիներին այս ծրագիրը կիրագործենք, սակայն մինչ այդ, կրկնում եմ, երեխաներին հոգատար եղիր: Ես կամ իշխանուհի Նունեն պարբերաբար կայցելենք քեզ:
- Տեր իշխան,- պատասխանեց Նվարդը,- այսքան շատ թվով երեխաների հետ միշտ պետք է ուշադիր լինել: Դժբախտաբար, դու գիտես այդ մասին, այս տարիներին մի քանի երեխաներ մահացան ու դա կարծես նստած է հոգուս վրա…
- Կյանքի օրենքն է,- մռայլվեցի ու հառաչեցի ես,- սակայն բոլոր դեպքերում էլ ես տեղեկություններ հավաքել և քննել եմ ամեն ինչ: Դու կամ մանկատների մեր զույգերը դրանցում մեղք չունեիք: Շարունակիր հանգիստ աշխատել: Ես ուրախ եմ տեսնելու, թե դու սրանց ինչպես ես սրտիդ մոտիկ ընդունում:
- Ասում ես, տեր իշխան,- արցունքների միջից վրաս նայեց Նվարդը,- այնպիսի ճստոներ են, այնպիսի աշխույժ երեխաներ են, չես պատկերացնի: Ես կյանքս եմ գտել նրանց մեջ…

Ես ու Նունեն դիմավորեցինք մնացած քարավանները, հետևեցինք երեխաների տեղավորման գործին, որից հետո պատրաստվեցինք վերադառնալ Ալկիքար:
- Հայկ,- արդեն դուրս գալու վերջին պահին ինձ դարձավ Նունեն,- ես աշխարհի ամենաերջանիկ կինն եմ, քանի որ իմ ամուսինը մեկ օրում ինձ այնքան երեխա պարգևեց, ինչքան այլ կանայք երբեք չեն ունենա, եթե նույնիսկ տասնյակ կյանքեր էլ ապրեն, ու գիտե՞ս,- անհանգստացած վրաս նայեց Նունեն,- ես մի բան եմ արել, բայց խնդրում եմ վրաս չբարկանաս, է՜լի…
- Սիրելի Նունե՜…,- ծիծաղեցի ես:
- Հայկ ջան,- վրաս նայելով արագ արագ ասաց Նունեն ու կարմրեց,- ես ընտրել եմ զույգ ծնված մի քանի ամսեկան մի գեղեցիկ աղջիկ ու առողջ, իսկական հսկա մի տղա և ուզում եմ նրանց տանել Ալկիքար: Գիտե՞ս, Հայկ,- չկարողնալով արցունքները զսպել` կրծքիս փարվեց Նունե,- նրանք քույրիկ ու եղբայրիկ էին ու երբ ես մոտեցա քույրիկի կողովին, սա այնպես նայեց վրաս, որ ես չկարողացա ինձ զսպել ու նրան վերցրի գիրկս: Այդ պահին եղբայրիկը սկսեց զայրացած իր փոքրիկ թաթիկները թափահարել և ձայնը գլուխը գցած պաշտպանել քրոջը…
- Նունե՜ս,- գրկեցի հուզված կնոջս,- դու իմ կյանքի գանձն ես…

Ես մոտեցա կողովների մեջ պառկած երեխաներին: Երկուսն էլ հանգիստ քնած էին: Ես նայեցի աղջկաս, հետո տղայիս և դարձա Նունեին.
- Դու այսօր ինձ մի նվեր տվեցիր, որի մասին ես նույնիսկ չէի էլ երազում: Որդուս կանվանենք Վահագն, որ մեծանա ու նրա պես հզոր և քաջարի ռազմիկ դառնա, իսկ աղջկան կտանք Անահիտ անունը:

Ուսիս հենված Նունեն ուրախ ծիծաղեց և թեթևորեն համբուրեց ինձ: Մենք երեխաների վերցրած վերադարձանք Ալկիքար, որտեղ պարզվեց, որ ինձ խիստ կարևոր լուրեր էին սպասում…

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Пленник вечности: сага о вечном путнике...
СообщениеДобавлено: 21 июн 2012, 23:17 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
*

Ալկիքար հասնելուն պես ինձ ներկայացավ Հրաչը և հայտնեց.
- Տեր իշխան, Աքքադից կաևորագույն լուրեր կան:
Ես Նունեին երեխաների հետ ուղարկեցի վերև, որից հետո Հրաչի հետ մտանք ամրոցի մեծ սենյակը:
- Լսում եմ,- դարձա նրան:
- Տեր իշխան, Շարուքենը Աքքադում է հավաքել միջագետքյան քաղաքների բոլոր կառավարիչներին, Մեծ Անապատի բոլոր տոհմապետերին, իր բոլոր զորապետերին և հրամայել է պատրաստվել արշավանքի դեպի հյուսիս:

Լուրը երկար սպասված էր, սակայն ամեն դեպքում այդ պահին անակնկալ: Ես նստեցի գահվորակին, մոտ քաշեցի գինու կուժը, մի գավ լցրեցի, քաշեցի այն գլխիս, որից հետո դարձա Հրաչին.
- Ահա թե ինչ, Հրաչ, կարելի է ասել, որ սկսվեց: Սա շատ լուրջ է: Անմիջապես ինձ մոտ կանչիր Հազարապետ Վարագին, Սևակին և Մթերապետ Վրույրին: Երեկոյան բոլորիդ սպասում եմ Ալկիքարում, իսկ վաղը ես մեկնում եմ…

… Ես դարձա Ալկիքարի մեծ սենյակում հավաքված Հատուկ գնդի ղեկավարությանը.
- Եղբայրներ, այսօր Հրաչը ինձ հայտնեց արտակարգ կարևորություն ունեցող մի լուր: Աքքադի տիրակալ Շարուքենը մեծ արշավանք է հռչակել դեպի հյուսիս: Ձեզնից պահանջվում է ծայրահեղ զգաստություն: Վարագ, ի՞նչ վիճակում է գունդը:
- Տեր իշխան,- ոտքի կանգնեց ծերունի Հազարապետը,- գունդը գտնվում է լիակատար մարտական պատրաստվածության վիճակում, պատրաստ է ցանկացած պահի գալ մարտական պատրաստության և մտնել մարտի մեջ:
- Լավ է, Սևակ, իսկ քո հարյուրյակը՞:
- Տեր իշխան, անընդհատ իրականացվում ենք մարզումներ և տղերքը պատրաստ են ամեն ինչի,- ոտքի կանգնելով ու թեթևակի խոնհարվելով զուսպ պատասխանեց Սևակը:
- Հրա՞չ:
- Տեր իշխան, նախկինում որսորդ եղած ռազմիկներից ես ընտրել եմ ում որ պետք է և նրանք մշտապես մարզվում են: Բացի այդ մենք մշտապես մտածում ենք և կատարելագործում կիրառվող միջոցները:
- Լավ, նստեք: Ես վաղը մենկում եմ, սակայն հավանաբար շուտ կվերադառնամ: Ինչ մանր-մունր թերություն ունեք վերացրեք: Գալուցս անմիջապես հետո իրականացնելու եմ Հատուկ գնդի ստուգայց…: Պա՞րզ է:
- Կկատարվի, տեր իշխան,- պատասխանեցին նրանք:
- Վրույր,- դարձա ես Մթերապետին,- գիտեմ, որ պահեստներդ նորմալ վիճակում են, սակայն քեզ էլ եմ ասում: Եղիր զգոն և վերացրու բոլոր մանր-մունր թերությոններդ: Շուտով մեզ ուտելիք է պետք գալու: Անմիջապես տեղեկացրու տոհմապետերին և տանուտերերին, որ պատրաստ լինեն հրամանս ստանալուն պես զենք կրելու ընդունակ իրենց բոլոր տղամարդկանց հետ լինել Ալկիքարում:
- Կարվի, տեր իշխան,- գլուխ տվեց Վրույրը:

Ես ևս մի քանի հանձնարարականներ տվեցի և բաց թողեցի օգնականներիս: Հաջորդ օրն առավոտյան ես արդեն ճանապարհին էի և երկու օրից` առավոտյան ինչպես միշտ արձանի պես զգաստ կանգնած հաղթանդամ ռազմիկների մոտով մտա սպարապետի զորակայան...

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Пленник вечности: сага о вечном путнике...
СообщениеДобавлено: 21 июн 2012, 23:18 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
Սպարապետն անմիջապես հավաքեց իր զորականներին և ինքը խոսք վերցրեց.

- Ահա և եղավ այն, ինչին մենք սպասում էինք,- դարձավ սպարապետը հավաքվածներին,- այժմ անցել է մտահանգումների ժամանակը և պետք են կոնկրետ գործողություններ: Ես պատրաստվում եմ այս խորհրդակցության ավարտից անմիջապես հետո ստեղծված իրավիճակի մասին տեղեկացնել Մեծ քրմին, որից հետո նրա համաձայնությամբ սուրհանդակներ կուղարկեմ նահանգներ և կհավաքեմ իշխանների մշտական բանակն ու աշխարհազորը: Բանակը կկենտրոնանա Ծոփաց նահանգի [1] Անձիտ գավառի [2] լայնատարած դաշտում` Ծովք լճակից [3] հյուսիս: Այստեղից մենք առիթի դեպքում արագորեն կշարժվենք պետք եղած ուղղությամբ: Բացի այդ ես պատրաստվում եմ Հայոց Միջագետքի և Աղձնիքի իշխաններին տեղեկացնել, որ պատրաստ լինեն առիթի դեպքում բնակչությանը տեղափոխել դեպի հյուսիս` ավելի ապահով վայրեր: Դե իսկ Կորճայքի համար ես հիմնականում հանգիստ եմ,- սպարապետ Վահեն նայեց ինձ:

Ես ոտքի կանգնեցի.
- Քո թույլտվությամբ, տեր սպարապետ: Իմ նահանգի բնակչությունը առիթի դեպքում կտեղափոխվի հյուսիս, իսկ զենք կրելու ընդունակ բոլոր տղամարդիկ զենք կվերցնեն:
- Լավ,- ասաց սպարապետը և ես նստեցի,- դեհ տղերք, Հայկ Նահապետի հաղթանակի օրվանից անցել է ուղիղ հարյուրութանասուներկու նավասարդ: Այժմ մենք պետք է արժանի լինենք մեր նախնիին:

Բոլորը որպես համաձայնության նշան խոնհարվեցին, իսկ սպարապետը հարցրեց.
- Ի՞նչ ունեք ասելու:
Ես ու Հայկազունի Պարետը մինչ այդ խորհրդակցել էինք և այժմ նա ոտքի կանգնեց.
- Քո թույլտվությամբ, տեր սպարապետ, ես ու իշխան Հայկը ի մի բերեցինք մեր ձեռքի տակ եղած տեղեկությունները և ահա թե ինչ առաջարկ ունենք: Մենք իհարկե կկռվենք և պատրաստ կլինենք կյանք դնել երկրի համար, սակայն ավելի լավ կլինի, որ այդ կռվում մեր երկիրը մենակ չլինի: Ես առաջարկում եմ դաշինք կազմել մեր թշնամու թշնամու հետ:
- Ո՞վ է մեր թշնամու թշնամին,- զարմացավ սպարապետը,- չէ՞ որ նա կարծես թե տիրում է ողջ Միջագետքին: Այս պայմաններում մնում է միայն Եգիպտոսը, նա էլ այնպես է ներփակված ինքն իր մեջ, որ մազաչափ իսկ ցանկություն չի ունենա խառնվելու այս գլխացավանքին:
- Խոսքը իրոք Եգիպտոսի մասին չէ, տեր սպարապետ: Այդ հարցում դու ճիշտ ես, սակայն կա ևս մի ուժ, որը մենք կարող ենք ուղղել Շարուքենի վրա: Հենց նրա երկրի հարևանությամբ` դեպի ավելի արևելք` Հարավային ծովի ափին կան մեր լեռների նման լեռներ և այնտեղ ապրում է մի ժողովուրդ, որը վատ չի կռվում և առիթի դեպքում չի զլանա հարստանալ Շարուքենի տիրույթների հաշվին:

- Էլամը,- մռայլվեց սպարապետը,- այն անպիտան Մեսիլիմի ժամանակներից մեզ այնտեղ կարծես թե այնքան էլ չեն սիրում…
- Կսիրեն, տեր սպարապետ,- ժպտաց Հայկազունի Պարետը,- նման գործերում մշտական թշնամիներ և բարեկամներ չկան: Կան միայն շահեր, իսկ կոնկրետ այս դեպքում մեր երկրների շահերը համընկնում են, քանի որ ըստ մեր տեղեկությունների,- Հայկազունի Պարետը նայեց ինձ,- Շարուքենը ատամներ է սրում նաև նրանց ուղղությամբ և նրանք անհանգստացած են:
- Ինչու չէ,- համաձայնվեց սպարապետ Վահեն,- ես համաձայն եմ: Եթե մեզ հաջողվի դաշինք կապել Էլամի հետ, ապա մենք միշտ կունենանք Շարուքենի թիկունքին դրված մի սուր դաշույն: Ի՞նչ վիճակ է այդ երկրում:
- Այդ երկրի արքան ներկայումս Լիխիշշանն [4] է, որը նստում է Ավան քաղաքում: Կան նաև փոքր թվով այլ քաղաքներ: Ժողովուրդը ռազմունակ է, ապրում է տոհմերով և տեղավորված է հիմնականում մանր գյուղերում: Սրանք թեև շրջակա երկրների համեմատ այնքան էլ մեծաթիվ չեն, սակայն առիթի դեպքում կկարողանան բավականին տհաճություններ պատճառել Շարուքենին և արագորեն հեռանալ իրենց լեռները, որտեղ նրանց հետ կռվելը հեշտ չի լինի: Մենք առաջարկում ենք դաշինք կնքելու համար Լիխիշշանի մոտ պատվիրակություն ուղարկել:

- Վատ միտք չի, սակայն այս հարցն արդեն մեր լուծելու բանը չէ: Ես կխոսեմ Մեծ քրմի հետ, կստանամ նրա համաձայնությունը և նոր կգործենք: Ո՞ւմ կարելի է ուղարկել Էլամ:
- Քո թույլտվությամբ, տեր սպարապետ, թող մեկնի իշխան Հայկը: Նա Միջագետքից և Էլամից բավականին տեղյակ է, գիտի այդ երկրների լեզուները և բացի այդ,- Հայկազունի Պարետը ձայնը ցածրացրեց և շարունակեց,- նա կկարողանա լրացուցիչ տեղեկություններ բերել այդ երկրի մասին:
- Լավ, կտեսնենք…: Կարծես թե ամեն ինչ խոսեցինք: Այժմ ես գնում եմ Մեծ քրմի մոտ` այս ամենի մասին նրան տեղեկացնելու համար: Իշխան Հայկ, վաղը դու կրկին կգաս զորակայան և ես քեզ կտեղեկացնեմ արդյունքների մասին…

Հաջորդ օրը ես կրկին սպարապետ Վահեի մոտ էի.
- Մեծ քուրմը տվեց իր համաձայնությունը,- դարձավ ինձ սպարապետը,- նա նույնիսկ առանձնապես չխորացավ էլ, թե ո՞վ, ո՞ւր և ինչի համար է գնում…: Մի խոսքով: Այժմ դու պետք է մեկնես: Ես բավականին արդեն գիտեմ քեզ, իշխան, սակայն պարտքս եմ համարում հստակեցնել: Էլամի հետ դաշինքը պետք է լինի փոխօգնության և ուղղված լինի միայն Շարուքենի դեմ: Մնացած հարցերով մենք իրար նկատմամբ որևէ պարտավորություն չենք ունենա: Որպես վկայություն քո լիազորությունների` Էլամի արքային կտաս սա,- սպարապետն ինձ մեկնեց թանկարժեք քարերով պատված մի մատանի,- սա Մեծ քրմի լիազորանշանն է: Հաջողության դեպքում պայմանավորվիր սուրհանդակների միջոցով կապի մեջ լինելու մասին:
- Եղավ, տեր սպարապետ, ամեն ինչ կանեմ ըստ արժանավույն,- պատասխանեցի ես:

Նույն օրը ես արդեն ճանապարհին էի, իսկ երկու օրից արդեն Ալկիքարում: Այստեղ ամեն ինչ առաջվա նման էր: Երբ բարձրանում էի աստիճաններով` ականջիս հասավ Վահագնիս ձայնը: Ես գնացի ձայնի ուղղությամբ և մտա երեխաների համար նախատեսված սենյակը: Այստեղ Նունեն և դայակը, կանգնած երեխաների օրորոցների մոտ, փորձում էին որդուս հետ լեզու գտնել: Սա էլ իր թաթիկներն օդում թափահարելով` ձայնը գլուխն էր գցել .

- Հապա մի տեսնեմ, ո՞վ է որդուս նեղացրել,- իբր խիստ դեմք ընդունելով մոտեցա ու գիրկս առա փոքրիկ Վահագնին:

Սա միանգամից ձայնը կտրեց և ձեռքը մեկնեց մեջքիս կապված թրի փայլուն կոթին: Ես ծիծաղեցի.
- Տեսա՞ք որդուս, արդեն ձեռքը զենքի է մեկնում…: Հապա մի այստեղ տվեք կաթը…

_______________________
[1] Ծոփք: Նահանգ Հայաստանի արևմուտքում:
[2] Անձիտ: Գավառ Ծոփքում:
[3] Ծովք: Լճակ Անձիտ գավառում:
[4] Լիխիշշան (մ.թ.ա. մոտ 2310-2295): Էլամի արքա:

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Пленник вечности: сага о вечном путнике...
СообщениеДобавлено: 21 июн 2012, 23:18 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
*

Հենց նույն օրը ես Նունեին տեղեկացրի, որ երկար ժամանակով մեկնում եմ ճամփորդության: Նունեն տխրեց, սակայն հետո մոտեցավ ինձ և փարվեց կրծքիս.

- Հանգիստ գնա, Հայկ ջան, այստեղ ամեն ինչ նորմալ կլինի, մի անհանգստացիր:
- Գիտեմ, Նունե ջան,- շոյելով կնոջս երկար վարսերը, ասացի ես,- ուղղակի իմացիր, որ մենք պատերազմի շեմին ենք կանգնած և առիթի դեպքում դու պետք է կարողանաս ոչ միայն ղեկավարել նահանգը, այլև պաշտպանել մեր ընտանիքը:
- Պատերազմի դեպքում դու լավ օգնականներ ես թողնում, դե ինձ համար էլ թուրն ու աղեղը նորություն չեն: Իսկ երեխաների հարցով կարող ես հանգիստ լինել: Ես աշխարհի ամենաերջանիկ մայրն եմ…
Համբուրեցի Նունեի փայլող աչքերը…

… Երեկոյան կողմ` մայրամուտից առաջ, երբ դեռ լույս էր, ես արդեն ուղղություն էի վերցրել դեպի Հատուկ գունդ: Որոշել էի հաջորդ օրը հասնել գունդ, ստուգել այն, գիշերը հանգստանալ, իսկ մյուս օրն առավոտյան շարունակել ուղիս: Հանկարծ նկատեցի, որ առջևիցս էշի վրա նստած ինչ որ կերպարանք է ընթանում և միանգամից էլ ծանոթ սուր զգացումն ունեցա: Ես վստահ էի, որ դիմացիս ընթացողը Մենեսն է և խթանեցի էշիս: Շուտով Մենեսը, որ ինքն էլ նույն զգացումն էր ունեցել, հետ նայեց ու տեսավ ինձ: Արդեն բերանս բացել էի, սակայն…

Անակնկալ կերպով Մենեսի շուրջը հողն ու խոտերը կարծես վեր բարձրացան, իսկ ինչ-որ մեկն էլ չգիտես որտեղից ցատկեց բարեկամիս վրա ու նրան տապալեց էշից: Սակայն Մենեսն էլ իրեն չկորցրեց: Գլորվելուց հետո նա արագորեն ոտքի թռավ և կայծակնային արագությամբ մերկացրեց թուրը: Նույն պահին նրա վրա ուղղվեցին բազմաթիվ նիզակներ և թրեր, իսկ գլխավերևում էլ սուրացին մի քանի նետեր: Ես ավելի ուժեղ խթանեցի էշիս և արդեն մոտենալիս լսեցի Մենեսի ծանոթ ու հանգիստ ձայնը.

- Ահա՜ թե ի՜նչ…, իշխան Հայկի տարածքում ավազակությա՜մբ են զբաղվում, հետաքրքի՜ր է, ո՞ւր է նայում նա…
- Լռիր,- ի պատասխան լսեցի մի լավ ծանոթ ձայն,- նետիր զենքդ և հանձնվիր, հակառակ դեպքում շատ կզղջաս:
- Հեշտ է քաջություն խաղալ նիզակներիդ հետևում,- պատասխանեց նման բաներում փորձված Մենեսը,- սակայն եթե իսկական տղամարդ ես, առաջ արի, տեսնեմ իրո՞ք այդքան քաջ ես, թե այլ արիների նման միայն անունդ է,- խայթող տոնով նետեց ընկերս:

Ես արդեն գլխի էի ընկել, թե ինչ է լինելու, դրա համար էլ մոտիկ մի վայրում` խոշոր մի քարի հետևում, թաքնվեցի ու սկսեցի դիտել` պատրաստ արագորեն միջամտելու: Պատասխանը չուշացավ և իր ռազմիկների հետևից, երկար ու ծանր թուրը մերկացրած, առաջ եկավ հսկայամարմին Սևակը` գայլի մորթին վրան:

- Օտարական, դու գտնվում ես իշխան Հայկի տարածքում, իսկ սա նրա ջոկատն է: Անմիջապես ներում խնդրիր արիներին վիրավորելու համար, հակառակ դեպքում քեզ շղթայակապ կտանենք նրա մոտ…
- Չեմ էլ մտածում ներում խնդրել,- հպարտորեն գլուխը բարձրացրեց ու ծիծաղեց բարեկամս, որից հետո արագորեն մի կողմ նետեց թիկնոցը:

Սևակն առաջ եկավ ու միանգամից սկսեց մենամարտը: Ես իհարկե ծանոթ էի բարեկամիս ու զգացի, որ նա, իմանալով, որ իրեն ցանկացած դեպքում որևէ վտանգ չի սպառնում, ուղղակի ցանկանում է ստուգել իմ ռազմիկներից մեկին և միաժամանակ էլ մի թեթև ծիծաղել: Սակայն երևի թե ծիծաղելու համար Մենեսը իրոք որ հարմար մարդ չէր ընտրել, համենայն դեպս Սևակը, որ հաստատ այդ մարդը չէր: Մենեսը սկզբում բավականին ճարպկորեն խուսափեց հարյուրապետիս հարվածներից և մի քանի անգամ էլ ինքը հարվածեց: Սևակը ոչ պակաս ճարպկությամբ հետ մղեց դրանք, որից հետո իր ծանր թրով մի հզոր հարված իջեցրեց վերևից: Մենեսը պաշտպանվեց ընտիր երկաթից պատրաստված իր թրով, որի հետևանքով Սևակի թուրը ուժեղ զրնգաց ու դուրս թռավ ձեռքից: Բայց Սևակը այստեղ էլ իրեն չկորցրեց. նա բռնեց թրով զինված Մենեսի ձեռքը և, ամուր կերպով սեղմելով այն, մյուսով ծանր հարված իջեցրեց բարեկամիս ուղիղ կրծքին: Այս անգամ էլ Մենեսի թուրը մի կողմ թռավ: Նրա շունչը կտրվեց, սակայն, ի պատիվ բարեկամիս, հետ ընկնելիս նա հասցրեց ոտքի մի ճարպիկ ու պտտվող հարվածով նախշել Սևակին: Չնայած ես հո լավ գիտեի բարեկամիս նման հարվածների ուժը, սակայն այն կարծես չազդեց ժայռեղեն հարյուրապետիս վրա, որը, դրան պատասխանելով մի հզոր մռնչյունով, աջով բռնեց ոչ փոքրամարմին Մենեսի կոկորդից, ձախով` պարեգոտից, և, գետնից պոկելով, հզոր մի շարժումով Մենեսին գետնին նետեց: Դրանից հետո Սևակը պատրաստվեց մի թռիչքով նետվել բարեկամիս վրա…

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Пленник вечности: сага о вечном путнике...
СообщениеДобавлено: 21 июн 2012, 23:20 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
Ես գտա, որ ժամանակն է միջամտելու ու առաջ եկա: Սակայն հենց այդ պահին էլ ուղիղ հետևումս թիակներիս արանքում զգացի մետաղի սառնությունը և աչքի պոչով նկատեցի, որ այն, ինչ ես ընդունել եմ իբրև խոշոր մի քար, իրականում լավ թաքնված և խոտերի, հողի ու մանր քարերի մի պարկ վրան գցած ռազմիկ է, որն իր թուրն ուղղել է մեջքիս:

- Տեղներդ,- միանգամից լսեցի հարյուրապետ Սևակի ձայնը, որից հետո նրա ռազմիկները միանգամից զգաստացան, իսկ Սևակը ծնկի եկավ:
- Այս ի՞նչ է կատարում իմ տիրույթներում, տեր հարյուրապետ,- հարցրի ես:
- Տեր իշխան, այս օտարականը,- ցույց տալով Մենեսին` պատասխանեց Սևակը,- Կորճայք է մտել մի քանի ժամ առաջ և, խուսափելով բոլոր հիմնական ճանապարհներից ու ճարպկորեն խույս տալով իմ ռազմիկներից, որը խոսում է այն մասին, որ նա չար մտադրություններ ունի, ի վերջո ընկավ մեր դարանը և այժմ մեր տիրապետության տակ է…
- Վատ չի՜, իմ հավատարիմ Սևակ,- ժպտացի ես ու թփթփացրի հսկայիս ուսին,- ուրեմն սա քո հարյուրյա՞կն է: Ապրես, այնպես էին թաքնվել, որ ես էլ ոչ-ոքի չնկատեցի, դե իսկ այս քարը…,- շուռ եկա ու մոտ կանչեցի թուրն այդպես ճարպկորեն մեջքիս ուղղած ռազմիկին,- ապրես, ռազմիկ: Շարունակիր այդպես ծառայել: Սևակ, իմ կողմից կպարգևատրես այս ռազմիկին:
- Կկատարվի, տեր իշխան, իսկ նետաձիգները…,- ասաց Սևակն ու ձեռքով նշան արեց:

Հենց այդ պահին ծառերի մինչ այդ սովորական սաղարթներն ասես կենդանացան և դրանց վրայից լսվեց մի հզոր գոչյուն.
- Փա՜ռք իշխա՜ն Հայկի՜ն:
- Ապրես, իմ քաջարի Սևակ, շարունակիր այսպես ծառայել իշխանիդ և ես վստահ եմ, որ դու արժանի կերպով կփոխարինես հորդ` մեր հավատարիմ Հազարապետին,- ծիծաղեցի ես,- իսկ հիմա դառնանք օտարականին: Ի՞նչ կարծիքի ես, Սևակ, ի՞նչ անենք նրա հետ,- գլխով ցույց տալով իր թրին ինքնավստահ կերպով հենված Մենեսին` քմծիծաղեցի ես,- կարծես թե դեռևս մտադրություն չունի հնազանդվելու, հ՞ը:
- Տեր իշխան, թույլ տուր ես դրան տապալեմ,- առաջ եկավ Սևակը:
- Գիտե՞ս, Սևակ ջան, ես գոհ եմ քո նվիրվածությունից ու ուժիդ վրա էլ չեմ կասկածում, սակայն դա թույլ տալ… ոչ մի կերպ չեմ կարող: Ախր սա իմ լավագույն բարեկամն է: Արի այստեղ, Մենե՜ս,- ես ձեռքերս տարածեցի և գրկեցի բարեկամիս,- ինչքա՜ն էի կարոտել քեզ, եղբայր, ո՞ւր էիր կորել:

Մենք ջերմորեն գրկախառնվեցինք` ռազմիկներիս հիացական բացականչությունների ներքո: Ի վերջո մի կերպ ազատվելով գրկիցս` Մենեսը դարձավ հարյուրապետիս.
- Կեցցես, ռազմիկ, լավ ես մարտնչում, հաշվի առ նաև վերջին հարվածը ու թող այն համալրի մարտիկի քո զինանոցը: Իսկ արիների հասցեին ասածներս ես իհարկե հետ եմ վերցնում, խիզախ ռազմիկ,- ծիծաղեց Մենեսը,- ե՞ս չիմանամ արիների ուժն ու քաջությունը, երբ ամենալավ արիներից մեկն իմ լավագույն բարեկամն է: Ես այդ ամենն ասացի այնպես, կատակի համար,- քմծիծաղեց Մենեսը և շփեց ցավացած դաստակը:
- Հաշվի կառնեմ քո հարվածը, օտարական,- պատասխանեց Սևակը, որից հետո դարձավ իր ռազմիկներին ու հրամայեց,- շարվ՜ե՜լ…
- Մյուս անգամ Սևակիս հետ նման կատակներում զգույշ եղիր,- ծիծաղելով Մենեսին դարձա ես,- հիմա քեզ ցույց կտամ իմ Հատուկ գունդը, այն ժամանակ կտեսնես…

… Մենք շարժվեցինք և Սևակի հարյուրյակի ուղեկցությամբ երեկոյան արդեն Հատուկ գնդում էիք:

Մեր երևալուն պես սկսեց զարկել մեծ թմբուկը, իսկ երբ ես արձանացած ռազմիկների մոտով մտա դարպասներից ներս, առաջ վազեց Հազարապետ Վարագը.
- Իշխան Հայկ, Հատուկ գունդը շարված է: Գնդի հրամանատար, Հազարապետ Վարագ:

Ես ու Մենեսը առաջ անցանք և Հազարապետի ուղեկցությամբ սկսեցինք դիտել շարք կանգնած ռազմիկներին: Ես գոհունակությամբ տեսա, որ հավաքված ռազմիկները իրենց տեսքով ու զենքերով միանգամայն պատրաստ են մարտի: Իսկ Հազարապետ Վարագը սկսեց պատմել.
- Տեր իշխան, մենք գնդում արդեն անցել ենք նորացված և ավելի մեծ վահանների կիրառմանը, դու դրանք տեսնում ես ռազմիկների ձեռքներին, ինչպես նաև մշտական վարժություններով մշակում ենք նիզակակիրների և նետաձիգների գործողությունների քո առաջարկած ձևերը:
- Ապրես, տեր Հազարապետ,- դարձա ես նրան,- գունդդ ձիգ պահիր, առջևում մենք հավանաբար ստիպված կլինենք մարտի մեջ մտնել…

Արդեն իջնում էր երեկոն: Ես ու Մենեսը հյուրընկալվեցինք Հազարապետի խրճիթում, որոշ մանրամասներ քննարկեցինք, իսկ հետո գնացինք քնելու…

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Пленник вечности: сага о вечном путнике...
СообщениеДобавлено: 21 июн 2012, 23:20 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
*

…Վաղ առավոտյան մենք արդեն ուղղություն էինք վերցրել դեպի հարավ: Մինչ այդ ես Մենեսին ներկայացրի Էլամ մեկնելուս նպատակը և ավելացրի, որ դա նաև իր Եգիպտոսի շահերից էլ է բխում: Դրանից հետո առաջարկեցի միասին գնալ: Ես ուզում էի ճանապարհվել Միջագետքի քաղաքներով, սակայն Մենեսը չհամաձայնեց, իրավացի կերպով նշելով, որ դա արդեն այն Միջագետքը չէ, որին մենք ենք սովորել և, որ ամենուր վխտացող Շարուքենի լրտեսները արագորեն կզեկուցեն երկու օտարականի մասին և մեզ կբռնեն: Մենք ուղղություն վերցրինք դեպի հարավ-արևելք և պահելով Տիգրիսից դեպի արևելք` լեռների փեշերով ու ծպտվելով որպես երկու վաճառականներ, սկսեցինք ընթանալ Էլամի ուղղությամբ: Մի քանի անգամ Մենեսը կանգ առավ և մատնացույց արեց շա՜տ հեռվում, դաշտերի կանաչների մեջ երևացող ինչ-որ սև քառակուսիներ.
- Դրանք ցցահանված մարդկանցից կազմված դաշտեր են,- գլուխն օրորեց Մենեսը,- Հայկ մինչ այս նման բան ուղղակի չի եղել: Շարուքենն իր դաժանությամբ գերազանցեց բոլորին: Սա կարծես հաճույք է ստանում դրանից, իսկ նրա հրամանները կատարողները մեծ փորձառություն են ձեռք բերել…

Տաս օր անց մենք մտանք Էլամի տարածք: Այստեղի լեռները նման էին Կորճայքի մեր լեռներին, սակայն այստեղ քարերը մի տեսակ դեղին էին, իսկ բուսականությունն` ավելի շատ և ավելի խիտ: Մենք սկսեցինք շարժվել արդեն դեպի արևելք, անցնելով ցցապարիպսպներով պատած այդպես էլ չհասկացա գյուղերի, թե ամրոցների մոտով: Համենայն դեպս քարե ամրոց ես այստեղ այդպես էլ չտեսա: Ի վերջո մի քանի օրից հասանք արդեն քարե և իրոք բարձր պարիսպներով պատած և հզոր աշտարակներ ունեցող մի քաղաքի: Պարզվեց, որ Ավան կոչված քաղաքը հենց սա է և այստեղ է նստում Էլամի արքա Լիխիշշան: Ողջ ճանապարհին ես զարմացած շուրջս էի նայում, ի վերջո արդեն քաղաքին մոտենալիս չդիմացա և դարձա Մենեսին.
- Ես չեմ հասկանում, այս երկրի գլխին կախված է ներխուժման վտանգը, սակայն սրանք ոչ մի պատրաստություն չեն տեսնում: Ճանապարհին մենք չհանդիպեցինք ոչ մի զինված մարդ կամ պահակ…
- Այստեղ այդպես է,- ձեռքը թափ տվեց բարեկամս,- սրանք միշտ հույսը դնում են միայն լեռների ու իրենց կատաղության վրա: Հենց դրա համար էլ ես կարծում եմ, որ ահագին դժվար գործ պիտի լինի սրանց արքային համոզելը: Չնայած ասում են ընդհանրապես վատ մարդ չի…

Իրոք, պարզվեց, որ Ավանում պալատական արարողակարգն էլ է բավականին պարզ: Մեզ տարան միհարկանի պալատի մի մեծ սենյակ և պատվիրեցին սպասել: Շուտով իր խորհրդականների ուղեկցությամբ երևաց ինքը` Էլամի արքա Լիխիշշան: Սա հագել էր պարզ շորեր և ընդհանրապես, եթե մենք նրան հանդիպեինք ասենք շուկայում, դժվար թե գլխի ընկնեինք, որ մեր առջև կանգնած է բավականին լայնարձակ և հզոր պետության մի արքա: Լիխիշշան նստեց գետնից մի քանի աստիճան բարձր տեղավորված իր գահվորակի վրա, որից հետո ես ծունկս ծալեցի և ասացի.
- Էլամի լայնարձակ ու հզոր տերության, բարձր լեռների ու հզոր ամրոցների, քաջարի ռազմիկների և արագընթաց մարտակառքերի տեր, մեծահոգի ու բարի արքա Լիխիշշանին ողջուն Արարտայի հզոր և լայնարձակ երկրի Մեծ քուրմ, արիների հզոր առաջնորդ մեծն Արեգից:
Ես Մեծ քրմի մատանին, որպես իմ լիազորությունները հաստատող ապացույց և բարի կամքի արտահայտման նվեր, տվեցի Լիխիշշանի խորհրդականներից մեկին, որն այն մատուցեց իր արքային:
- Ի՞նչն է անհանգստացրել հեռավոր լեռների մեջ ծավալվող իր գեղեցիկ երկրում իշխող Մեծ քրմին,- հարցրեց իմ տված նվերից և ավելի շատ` ասվող գովեստներից բավարարված Լիխիշշան:
- Արքա,- սկսեցի ես,- Միջագետքին տեր է դարձել մի դաժան տիրակալ, որը ոչ միայն չի բավարարվում իր ունեցածով, այլև ձեռք է մեկնում հարևան երկրներին: Մեծ քուրմն առաջարկում է միավորել ուժերը` ի բարիք Էլամի և ի բարիք Արարտայի:

Լիխիշշան ձեռքի շարժումով մեզ հրամայեց սպասել մեծ սենյակի հեռավոր անկյունում բացված հյուրասիրության սեղանի մոտ, որից հետո գլխին հավաքեց իր խորհրդականներին: Բավականին երկար ժամանակ անցնելուց հետո մեզ նորից հրավիրեցին գահվորակի մոտ: Դրանից հետո խորհրդականներից մեկը դարձավ մեզ.
- Էլամի արքա Մեծն Լիխիշշան լսել է Միջագետքի տիրակալի մասին: Լսել է նաև, որ առայժմ նա ցանկություն չունի արշավել դեպի Էլամ, այլ դրան հակառակ, նպատակ է դրել արշավել ձեր երկրի վրա: Սակայն արքան վստահ չէ, որ դրանից հետո նա չի ցանկանա արշավել մեր երկրի վրա: Դրա համար էլ արքան համաձայն է իր թուրը միացնել ձեր թրին, իր նիզակը խաչաձևել ձեր նիզակի հետ և իր նետերի թռիչքը նույնացնել ձեր նետերի թռիչքների հետ: Նա հաջողություն է ցանկանում այս միությանը:

Լիխիշշան ոտքի կանգնեց և առանց մեզ վրա նայելու դուրս եկավ: Ես զարմացած էի մնացել, սակայն Մենեսը աննկատ մի շարժումով պատվիրեց սպասել: Իրոք, շուտով մեզ մոտեցավ բավականին տարիքով մի զորական, որի կողքից կախված էր երկար ու կեռ մի թուր, և առաջարկեց զրուցելու համար անցնել մյուս սենյակ:

Պարզվեց, որ մենք խոսում ենք Էլամի բանակի գլխավոր հրամանատարի հետ, որի անունը Խիշուր էր: Մենք, արդեն որպես ռազմիկ-իշխաններ ավելի հեշտ շփվելով, մանրամասն պայմանավորվեցինք ամեն ինչի մասին: Գլխավորը, որին մենք կարողացանք հասնել, դա այն էր, որ Խիշուրը խոստացավ մեր կողմից սուրհանդակ ստանալուն պես իր ամբողջ բանակը իջեցնել լեռներից և ողջ ուժով հարվածել Միջագետքին: Մենք էլ մեր կողմից խոստացանք, որ, եթե Շարուքենը հարձակվի Էլամի վրա, մենք մեր հերթին մեր ողջ բանակով կհարվածենք Միջագետքին:

Ի հաստատում մեր կնքած պայմանի` Խիշուրը մերկացրեց ձախ ձեռքի դաստակը, իր դաշույնով կտրվածք արեց նրա վրա և մի քանի կաթիլ արյուն կաթեցրեց ծառայի կողմից ներս բերված երկու ամանների մեջ, որից հետո առաջարկեց ինձ էլ նույնն անել: Ես էլ նույն կերպ վարվեցի, որից հետո Խիշուրը ամաները փակեց հատուկ կափարիչով, վրան կուպրե կնիքներ դրեց և իր մատանիով կնքեց դրանք: Ես էլ իմ կողմից ամանները կնքեցի դաշույնիս ձևավորված երախակալով, որից հետո ամաններից մեկը Խիշուրը պահեց իր մոտ, իսկ մյուսը ես վերցրի հետս: Խիշուրին տվեցի իմ դաշույնը, իսկ նա ինձ տվեց իր մատանին: Այսուհետ ցանկացած նման նշան ցույց տվող մեկը կհամարվեր մեր ներկայացուցիչը:

Ինձ դուր եկավ այս պարզ և սակավախոս զորականը և ես զգացի, որ եթե նրա արքան մեզ չխանգարի, մենք կկարողանանք արդյունավետ համագործակցել:

Ես ու Մենեսը գիշերը մնացինք Ավանում, իսկ առավոտյան ուղղություն վերցրինք դեպի Արարտա: Սիրտս անհանգիստ էր այսքան երկար բացակայելուս համար, դրա համար էլ ես շտապում էի: Կարծես թե օգտակար գործ էինք արել, բայց դե ի՞նչ իմանաս, սրանք հավատարիմ կմնա՞ն դաշինքին: Ամեն դեպքում մեզ պետք էր, որ մենք ինքներս ուժեղ լինեինք…

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Пленник вечности: сага о вечном путнике...
СообщениеДобавлено: 21 июн 2012, 23:21 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
*

Ես ու Մենեսը, որը կարծես ինքն էլ էր վարակվել իմ անհանգստությունից, առանց կենդանիներին խնայելու արագորեն շարժվում էինք դեպի Արարտա: Կես ամսվա ճանապարհը մենք անցանք տասն օրում` ճանապարհին սատկեցնելով երկուական էշ և գնելով նորերը: Արդեն Կորճայքում պարզվեց, որ իմ անհանգստությունն անհիմն չէ: Ես ու Մենեսը գիշերով մտանք Ալկիքար, սակայն պարզվեց, որ այնտեղ ոչ-ոք քնած չէ: Հրաչն անմիջապես եկավ մոտս:

- Տեր իշխան, սկսվեց,- հուզված հաղորդեց հավատարիմ օգնականս,- Շարուքենն արդեն իր հսկայական բանակը շարժում է դեպի հյուսիս: Բանակն իրոք հսկայական է: Ծայրը չի երևում: Կարծես ողջ Անապատն է ելել արշավանքի,- անհանգստացած ավելացրեց Հրաչը,- հակառակի պես էլ Հազարապետ Վարագը…
- Վարագին ի՞նչ է եղել,- անհանգստացած հարցրեցի ես:
- Տեր իշխան, Վարագն արդեն չկա: Քո մեկնելուց անմիջապես հետո իրեն վատ էր զգացել, իսկ մի քանի օր անց մահացավ,- տխուր գլուխն օրորեց Վարագը,- առայժմ Հատուկ գունդը կառավարում է Սևակը, մինչև քո հրամանը ստանալը:
- Ափս՜ո՜ս, ինչպիսի՜ ռազմիկ կորցրինք, այն էլ նման իրադարձություններից առաջ: Դո՞ւ ինչ ես ձեռնարկել:
- Տեր իշխան, ես ինձ վրա համարձակություն վերցրի, թող ների ինձ տերս դրա համար, և անհապաղ քո անունից սուրհանդակ ուղարկեցի սպարապետին: Նրանց էլ էր արդեն որոշ բաներ հասել: Միայն տեսնես այժմ Արարտայում ինչ է կատարվում: Աջ ու ձախ են սլանում սուրհանդակները, հավաքվում է աշխարհազորը, իսկ իշխաններն արդեն իրենց ուժերը սկսում են տեղափոխել դեպի Ծոփք:
- Ուրի՞շ

Հրաչը անհանգստությամբ մի ոտքից մյուսը տեղափոխվեց և շարունակեց.
- Իշխանուհի Նունեի հրահանգով Կորճայքի տանուտերերին և տոհմապետերին հրամայել եմ հավաքվել Ալկիքարում, զենք կրելու ընդունակ իրենց բոլոր տղամարդկանց էլ կենտրոնացնել Հատուկ գնդի մոտ: Վաղը հենց նրանց հավաքի օրն է: Դե իսկ Հատուկ գունդն արդեն լիովին մարտական պատրաստության վիճակում է և սպասում է հրամանների: Բացի այդ բարձր մարտական պատրաստության վիճակի են բերված բերդերն ու ամրոցները: Հենց երեկ գնացին սպարապետի կողմից եկած մարդիկ, որոնք ստուգում էին դրանք:

Ես փորձեցի հավաքել մտքերս և պատկերացնել իրավիճակը: Էլամի հետ դաշինքը իհարկե կա, սակայն առանց Մեծ քրմի համաձայնությամբ ես իրավունք չունեի սուրհանդակ ուղարկել և նրանց ոտքի հանել: Բայց մյուս կողմից էլ ժամանակը չափազանց քիչ էր: Մինչև ես կհասնեի Հայկաշեն, մինչև կտեսնեի սպարապետին ու հետ կգայի, մինչև իմ սուրհանդակները կսլանաին Էլամ, միչև սրանք արշավի կելնեին… ոչ պակաս արագ շարժվող թշնամին արդեն կլիներ Արարտայի սրտում: Մյուս կողմից էլ ախր ես զգում էի, որ Մեծ քուրմն ու սպարապետը համաձայն կլինեն ինձ հետ:

Որոշեցի պատասխանատվությունը վերցնել ինձ վրա ու դարձա Հրաչին.
- Հրաչ, անմիջապես ինձ մոտ կանչիր քո լավագույն սուրհանդակներին:

Մի քանի րոպեից Հրաչի տաս սուրհանդակներ կանգնած էին դիմացս: Ես հրամայեցի իջեցնել պատերից կախված ձևավորված երախակալով դաշույններս և դրանք հանձնեցի սուրհանդակներին:
- Տղերք,- դարձա ես նրանց,- ձեզ վրա դրվում է մի կարևորագույն հանձնարարություն, որի հաջող կատարումից կախված է Արարտայի բախտը, իմ, ձեր և ձեր ընտանիքների կյանքն ու ազատությունը: Դուք հենց այսօր, հենց հիմա արագավազ էշերը արագորեն փոխելով պետք է սլանաք դեպի Էլամ և այս դաշույնները հանձնելով Էլամի արքային կամ նրա զորավար Խիշուրին ու գույները չխնայելով պատմելով Շարուքենի արշավանքի մասին, առաջարկեք նրանք հավատարիմ մնալ մեր կնքած դաշինքի պայմաններին և դուրս գալ արշավանքի: Տղերք, նորից եմ կրկնում մի ճանապարհով թե տարբեր, կենդանի թե մեռած, ոտքով թե էշով, վազելով թե սողալով, բայց Էլամի արքան պետք է տեղեկացված լինի, իսկ նրա բանակը պետք է արշավի դուրս գա: Կյանքի ու մահու հարց է: Ես տաս հոգու եմ ուղարկում… միայն նրա համար, որ դուրս մնամ պատահականությունների երկար շարանից, որը կարող է խանգարել ձեզ: Տղերք, եթե ձեր ջանքերի արդյունքում Էլամի բանակը ժամանակին կռվի մեջ մտնի, երդվում եմ Մեծ Աղեղնավորի անունով,- ես մեծ արկղից հանեցի մի քանի լիքը քսակ ոսկի,- ես ձեզ բոլորիդ, կամ էլ աստված չանի, ձեր զոհվելու դեպքում ձեր ընտանիքներին, այնպես կպարգևատրեմ, որ մինչև ձեր կյանքի վերջը ապահովության մեջ կապրեք: Իսկ հենց հիմա դուք իմ ախոռից մարդա չորսական էշ ու անհրաժեշտ պաշար եք վերցնում, հանդերձավորվում եք ճանապարհի համար և Միջագետքի արևելքը եզերող լեռնաշղթայի եզրերով սլանում եք դեպի Էլամ: Արագավազ էշերը չխնայելու դեպքում տաս օրվա ճանապարհ է…: Դեհ ձեզ տեսնեմ, տղերք, ապացուցեք ինձ, որ իզուր չի, որ դուք վայելում եք իմ սերն ու վստահությունը:

- Տեր իշխան,- ծնկի գալով և բոլորի անունից ինձ դիմելով, պատասխանեց սուրհանդակների ավագը,- դու վստահել ես մեզ և մենք կարդարացնենք քո վստահությունը,- դրանից հետո ավագը արագորեն ոտքի կանգնեց և հրամայեց,- իմ հետևից, տղերք…

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Пленник вечности: сага о вечном путнике...
СообщениеДобавлено: 21 июн 2012, 23:21 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
*

Սուրհանդակներիս ուղարկելուց հետո ես շտապ գնացի Նունեի մոտ և նրա հետ խոսելուց հետո հրամայեցի պատրաստեցի իմ լավագույն էշերի զույգը և ուղղություն վերցրի դեպի Հայկաշեն: Մենեսը շարժվեց դեպի Միջագետք…

Երկու օր հետո առավոտյան ես մտա սպարապետի զորակայան և նրան տեղեկացրի Էլամ կատարած իմ ուղևորության մասին:
- Ափսո՜ո՜ս,- բռունցքը ձեռքի ափին խփեց սպարապետ Վահեն,- մինչև սուրհանդակները հասնեն Էլամ…: Իշխան Հայկ, մենք ուշացանք…
- Տեր սպարապետ, ես ինձ վրա համարձակություն եմ վերցրել և երկու օր առաջ արդեն ուղարկել եմ սուրհանդակներ` տեղեկացնելու համար, որ Էլամի բանակը արշավի դուրս գա:
Սպարապետ Վահեն զարմացած նայեց վրաս հետո մի պտույտ կատարեց սենյակում և նորից կանգ առավ իմ առջև.
- Իշխան Հայկ, դու քեզ վրա մեծ իշխանություն ես վերցրել, իշխանություն, որը չի պատկանում այս երկրում ոչ-ոքի, բացառությամբ Մեծ քրմի: Այլ պարագայում դու խստորեն կպատժվեիր, սակայն այժմ դու միայն պարգևի ես արժանի…,- սպարապետ Վահեն մտախոհ շոյեց մորուքը և շարունակեց,- սակայն այժմ մեզ պետք է տեղեկացնել Մեծ քրմին և հետին թվով նրա համաձայնությունը ստանալ: Մեր մեջ ասած ես չեմ էլ կասկածում, որ նա կհամաձայնվի, որից հետո միայն մենք իբր թե կուղարկենք սուրհանդակներ: Սա կլինի մեր փոքրիկ գաղտնքը, հ՞ը, իշխան,- ծիծաղեց սպարապետ Վահեն,- վերջին հաշվով Մեծ քրմին ի՞նչ հետաքրքիր է, թե քանի օրվա ճանապարհ է մեր երկրից Էլամ…

Սպարապետ Վահեն մեկնեց Հայկաշեն` Մեծ քրմի պալատ, իսկ ես սկսեցի զբոսնել զորակայանում: Նախորդ անգամները ես այնքան շտապողականությամբ էի այստեղ եկել ու գնացել, որ զորակայանը չէի էլ հասցրել մի կարգին դիտարկել: Այժմ ես որոշեցի լրացնել այդ բացը: Դրանից հետո ես կրկին բարձրացա սպարապետի սենյակը և սկսեցի ուսումնասիրել Արարտայի հողապատկերը` հատկապես Հայոց Միջագետքն ու Աղձնիքը` փորձելով այն տեղավորել հիշողությանս մեջ:

Մի քանի ժամից սպարապետ Վահեն վերադարձավ և նրա բավարարված դեմքից ես հասկացա, որ ամեն ինչ ընթացել է մեր ուզածով:
- Դեհ, իշխան Հայկ,- դարձավ ինձ սպարապետը,- կարծես թե ամեն ինչ նորմալ է: Միայն թե Էլամցիք չուշանան:
- Տեր սպարապետ, իսկ այժմ ե՞ս ինչ պիտի անեմ: Նահանգում ձեռքիս տակ ունեմ մեկ բյուր ռազմիկ, սակայն առայժմ նրանց չեմ տեղաշարժում դեպի Ծոփք, քանի որ ամեն դեպքում Շարուքենի հարվածի ճշգրիտ ուղղությունը դեռևս հայտնի չէ:
- Քո հարցով որոշված է հետևյալը: Իրոք, առայժմ թշնամին հարվածի ծայրն ուղղել է Հայոց Միջագետքին, սակայն ամեն դեպքում բացառված չէ, որ նա կարող է անակնկալ կերպով դեպի արևելք շարժվել: Դրա համար դու քո բյուրը կենտրոնացրու Բզաբդե, Սապփա ամրոցների և Փյունիկ քաղաքի մոտակայքում: Այստեղ դու ուժեղ պաշտպանական դիրք կգրավես, թշնամու որևէ անակնկալ շարժի դեպքում, իսկ առիթի դեպքում էլ կկարողանաս Տիգրիսի հունով շարժվելով մի քանի օրում միանալ մեզ: Մշտական սուրհանդակային կապ պահպանիր մեզ հետ: Հա, իշխան Հայկ,- ավելացրեց սպարապետը,- Կորճայքի ամրոցային համակարգերի կայազորներին ձեռք չտաս: Ես այնտեղ թողել եմ այնքան ռազմիկ, ինչքան պետք է: Դրանից քիչ թողնել չի կարելի:
- Կկատարվի, տեր սպարապետ,- ձգվեցի տեղումս ես:
- Ես ու իմ զորականները հենց վաղը մեկնում ենք Ծոփք, որտեղ արդեն վերջացել է բանակի կենտրոնացումը,- հողապատկերի վրա ցույց տալով Ծոփքը` շարունակեց սպարապետը,- Անձիտում ես գլխավոր ստուգայց կիրականացնեմ, որից հետո կշարժվեմ դեպի հարավ և ըստ թշնամու շարժման ուղղության` կբանակեմ Բեմադա լեռան արևելյան կամ արևմտյան փեշերին: Այստեղ կամ այստեղ: Պա՞րզ է: Մեծ քուրմը ինքն էլ է ցանկություն հայտնել լինել բանակի հետ, չնայած թե նա այնտեղ ինչ պիտի անի` չեմ պատկերացնում…,- գլուխն օրորեց սպարապետը, որից հետո շարունակեց,- անհրաժեշտությամ դեպքում այնտեղից ես Տիգրիսի հունով բանակը կշարժեմ Կորճայքի ուղղությամբ, չնայած գտնում եմ որ դա ամեն դեպքում քիչ հավանական տարբերակն է: Ավելի հավանական է, իշխան Հայկ, որ դու ստիպված կլինես քո բյուրն արագորեն շարժել դեպի մեզ: Կշարժվես Տիգրիսի հունով, տեսնո՞ւմ ես այն,- սպարապետը հողապատկերի վրա ցույց տվեց երկու լեռնաղթաների միջև գալարվող Տիգրիսը,- այդ դեպքում քո ձախ թևը պաշտպանված կլինի այս լեռնաշղթայով, սակայն ամեն դեպքում շարժվիր ծայրահեղ զգուշ: Զգույշ, բայց արագ:
- Տեր սպարապետ,- հարցրեցի ես,- իսկ եթե Շարուքենը հանկարծ շարժվի դեպի արևմո՞ւտք` փորձելով Եփրատը անցնել Հայոց Միջագետքի գետանցումով:
- Նա դա չի անի, քանի որ այդ դեպքում հենց գետանցման ժամանակ Բեմադա լեռան մոտ ճամբարած իմ բանակը թիկունքից կհարվածի նրան: Ես հենց նման մի բանի եմ, էլի, սպասում…: Առայժմ մենք ունենք տաս բյուրանոց բանակ, սակայն ըստ Պարետի տվյալների արդեն հիմա Մարի [1] քաղաքի մոտ կենտրոնացող Շարուքենի բանակում հաշվվում է մոտավորապես տասնհինգ բյուր ռազմիկ և դա դեռ այն դեպքում, երբ ամեն օր անվերջանալի շարանով նրան են միանում Մեծ Անապատի նոր տոհմապետեր` իրենց ռազմիկներով: Թշնամին անպայման կցանկա օգտագործել իր թվական գերակշռությունը և դրա համար էլ ուղիղ մեզ վրա կգա: Մեզ ծանր մարտ է սպասվում, իշխան, և ես պատրաստվում եմ տալ այն ` թիկունքս հենած ահա այս լեռանը, քանի որ լեռներում մերոքն ավելի լավ են կռվում, իսկ Անապատի զավակները, ընդհակառակը` ավելի վատ:
- Տեր սպարապետ, ամեն ինչ կանեմ ըստ արժանավույնի,- պատասխանեցի ես:
- Արա, իշխան Հայկ, արա հնարավորը,- սպարապետը ամուր ձեռքը բռնեց թևս,- արա անհնարը,- հին ռազմիկը նայեց աչքերիս և այդ հայացքում ես մահացու մարտ տալու վճռականություն տեսա,- մենք ընդունում ենք մարտը,- արիների ռազմական առաջնորդը իր ծանր բռունցքն իջեցրեց սեղանին, որի վրա թշնամու մարտակարգով շարված զինվորիկները ցրվեցին և ընկան,- և եթե դա շատ արիների համար լինի նույնիսկ վերջին մարտը, մենք կկարողանանք թշնամուն ատամներին այնպես հասցնել, որ նա երկար ժամանակով կզրկվի մեր կողմերը կրկին երևալու ցանկությունից…

__________________
[1] Խոշոր քաղաք միջին Միջագետքում` Եփրատ գետի աջ ափին:

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
Показать сообщения за:  Поле сортировки  
Начать новую темуНаписать комментарии Страница 5 из 29   [ Сообщений: 422 ]
На страницу Пред.  1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 ... 29  След.



Кто сейчас на конференции

Сейчас этот форум просматривают: нет зарегистрированных пользователей и гости: 2


Вы не можете начинать темы
Вы не можете отвечать на сообщения
Вы не можете редактировать свои сообщения
Вы не можете удалять свои сообщения
Вы не можете добавлять вложения

Найти:
Перейти:  
cron


Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007 phpBB Group
610nm Style by Daniel St. Jules of Gamexe.net

Вы можете создать форум бесплатно PHPBB3 на Getbb.Ru, Также возможно сделать готовый форум PHPBB2 на Mybb2.ru
Русская поддержка phpBB