Изменить размер шрифта


Начать новую темуНаписать комментарии Страница 24 из 29   [ Сообщений: 422 ]
На страницу Пред.  1 ... 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27 ... 29  След.
Автор Сообщение
 Заголовок сообщения: Re: Возраждения Бога Айа.
СообщениеДобавлено: 24 июн 2012, 12:28 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
*

Ձեռքս ահավոր նվվում էր: Միշտ այդպես է լինում, երբ ձեռքիդ վրա հենվում ես, այն թմրում է, իսկ հետո ձեռքդ շարժում ես և նրա մեջ սկսում է արյուն խաղալ: Առաջին բանը, որ մտքովս անցավ, հենց թմրածս ձեռքիս բողոքն էր, ձեռքիս, որ միջով կարծես միանգամից հազարավոր մժեղներ էին անցնում: Ուղղվեցի տեղումս և, շփելով ձեռքս ու մի կերպ համակերպվելով արդեն թուլացող ցավին, շուրջս նայեցի: Մենեսը ոչ միայն արդեն ուղղվել էր, այլև, օրորվելով ոտքի վրա, փորձում էր հավասարակշռությունը պահպանել:
- Ահա և մեր ծերուկները հե՜տ եկան,- սրճամանն ու բաժակները ձեռքին ժպտալով ներս մտավ Վահեն,- հը՞, ո՞նց եք, ի՞նչ կար չկար այնտեղ, հը՞:
Փորձեցի ուշքի գալ ու աչքս կրկին ընկավ Մենեսին: Բարեկամիս ոչ մի կերպ չէր հաջողվում ուղիղ կանգնել ու ես ինձնից անկախ փռթկացրի, երբ տեսա, թե ինչպես նա ի վերջո գլորվեց բազկաթոռի վրա:
- Չէ՜, դուք ոնց-որ լրի՜վ ծերացել եք,- տեսնելով մեր վիճակը` ծիծաղեց Վահեն,- թե ի՞նչ եմ կորցրել ես այս ծերանոցում, ինքս էլ արդեն չեմ հասկանում
- Օ՜ֆ՜ֆ, էս ջահելներն արդեն անտանելի են դառնում,- դարձա Մենեսին ու զգացի, որ թևիս ցավն արդեն անցնում է,- հ՞ը, Մենես, ի՞նչ անենք, ախպերս, դո՜ւ ասա…
- Բռ՜ռ՜,- գլուխը թափ տվեց բարեկամս ու կարծես թե վերջնականապես խելքը գլուխը հավաքեց,- դրանք միշտ էլ այդպես են եղել, Հայկ, ճար չկա, պիտի թողնես մեծանան…
Այս անգամ արդեն երեքով ծիծաղեցինք:
- Չէ, Հայկ, բայց դուք դեմք եք, իսկական դեմք,- մեր դիմացի բազկաթոռին նստելով խոսակցությունը վերսկսեց Վահեն,- չէ, ես գիտեի, որ դուք դեմք եք ու դեմքեր եք եղել դեռ է՜ն ժամանակներում, բայց որ սե՜նց դեմքեր,- Վահեն գլուխն օրորեց ու զարմացած տեսք ընդունեց,- չէ՜ի պատկերացնում…
- Հ՞ը,- զարմացա ես:
- Ըհը՜,- ժպտաց Վահեն,- Շարուքեն, Արամ, Թութմոս ու էլ եսիմ աստված թե գիտի ինչ,- Վահեն կրկին զարմացած գլուխն օրորեց ու շարունակեց,- երկուսդ էլ խոսում էիք ու լավ էր, որ ես ֆայմեցի ձայնագրել ձեր խոսակցությունը, իսկ որոշ բաներ էլ գրի առա: Ի՞նչ նոթբուկ, ի՞նչ բան, չեք պատկերացնի, թե այս երեք օրը ես ինչ հետաքրքիր եմ անցկացրել: Ինչ ասես, որ չիմացա ձեր մասին: Ճիշտ է, Մենեսը երբեմն անհասկանալի լեզվով էր խոսում ու ես բան չէի հասկանում, բայց քո խոսքերը, Հայկ, ես համարյա լրիվ հասկացել եմ:
- Շատ ե՞նք դուրս տվել,- իր անփոխարինելի հումորով և նուրբ ուղղամտությամբ ժպտաց Մենեսը:
- Չէ, Մենես ջան, էնքան էլ չէ,- ժպտաց Վահեն,- իսկ ինչ էլ որ ասել եք, հավատա, հոսալի ձեռքերում են, Հայկը ինձ լավ գիտի,- պատասխանեց Վահեն և կրկին անցավ իր ուրախ տոնին,- հլը էնքա՜ն խոսելու բան կունենանք, էնքա՜ն, որ դուք էլ չեք պատկերացնում: Բայց դա հետո, իսկ հիմա, արագ խմում եք այս սուրճն ու հայդա` շոգեբաղնիքն արդեն տաքացրել եմ: Մի լավ կլողանա՜ք, տաք ու սա՜ռը կանեք, հետ կգաք: Ես այդ ժամանակ արդեն սեղանն էլ գցած, վերջացրած կլինեմ: Կճաշենք ու կզրուցենք, ինչքան սրտներդ ուզի,- հրամայական տեսքով ոտքի կանգնեց Վահեն, բերեց երկու մեծ սրբիչներ, ամեն մեկիս վրա նետեց մեկը և ուղղվեց դեպի դուռը,-… այ քեզ ծերուկնե՜ր,- սենյակի շեմին Վահեն շուռ եկավ, կրկին մեզ նայեց, չդիմացավ, փռթկացրեց ու գլուխն օրորելով դուրս եկավ…

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Возраждения Бога Айа.
СообщениеДобавлено: 24 июн 2012, 12:28 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
- Ասում ես Տրոյայում էլ ես եղել, հա՞, Հայկ,- ի վերջո չդիմացավ ու հարցրեց Վահեն, երբ շոգեբաղնիք ընդունելուց հետո մենք երեքով մի լավ ճաշել էինք և արդեն աղանդներին էինք անցել,- հենց է՞ն, Հոմերոսի Տրո՞յայում,- կրկնեց հարցը ընկերս:
- Հա,- ժպտացի ես,- թեև այն ժամանակ մենք իհարկե դեռ չգիտեինք, որ հետո կհայտնվի այդ կույր ծերունին ու մեզ նման ձևով մի լավ ռեկլամ կապահովի:
- Անհավատալի՜ է,- գլուխը թափ տվեց Վահեն,- բայց Հեղինեն, Հայկ, դու էդ ասա, Հեղինե՞ն ինչ ձևի էր, հը՞: Իրո՞ք տենց թույն գեղեցկուհի էր, որ իր համար էդ հսկայական ազգերն ու պետությունները իրար էին խառնվել:
- Թույն էր, Վահե ջան, ոնց-որ հենց նոր դու ասացիր, թույն մի գեղեցկուհի էր,- ժպտացի ես,- բայց ասեմ, որ իր հմայքը ոչ միայն դա էր, այլ ավելի շուտ ու ավելի շատ այն, որ նա կարողանում էր հմայել, իր կամքին ենթարկեցնել տղամարդկանց:
- Ախ մի տեսնե՜ի,- ափսոսանքով գլուխն օրորեց Վահեն,- բախտներդ բերել է, էլի, է՜հ՜, իսկ այ մենք ստիպված ենք յոլա գնալ, կարծիք կազմելով գեղեցկուհիների մասին Մոնիկա Բելուչիներով կամ էլ, վերջին վարյանտ, Շակիրաներով: Է՜հ՜հ, ափսո՜ս, բա մի ֆոտո չլինե՞ր այն ժամանակ:

- Դեհ, Վահեն ջան, դու հույսդ մի կտրիր, հնարավոր է մի օր տեսնես քո այդ Հեղինեին, չնայած որ այն ժամանակներում իրոք որ ֆոտո դեռևս չկար, ճիշտ չի՞, Մենես,- դարձա ես մինչ այդ համառ լռություն պահպանող բարեկամիս:
- Ըհը,- հաստատեց բարեկամս,- ու ոչ միայն դրան, այլ հին ժամանակների մյուս գեղեցկուհիներին ևս,- ժպտաց Մենեսը,- գիտե՞ս, Վահե ջան, գեղեցկությունը մնայուն բան է:
- Ո՞նց, էդ ո՞նց,- միանգամից ոգևորվեց Վահեն,- մի լավ սեղան իմ կողմից, թե կարողանաք կազմակերպել դա:
- Կկազմակերպենք, Վահե ջան,- ժպտացի ես,- ճիշտ է, նման հանդիպումները այդ ոճի գեղեցկուհիների հետ մի ժամանակ ճակատագրական էին լինում նույնիսկ արքաների և եգիպտական քրմերի համար,- ծիծաղեցի ու նայեցի Մենեսին,- բայց հիմա կարծում եմ, որ ամեն ինչ փոխվել է: Հեղինեներն էլ արդեն էլ այն գլխակերությունը չունեն, ինչ առաջ ու համ էլ,- ծիծաղեցի ես,- Նինվեի անկումը մեր Շամիին շա՜տ փոխեց ու նա հիմա իմ լավագույն բարեկամների շարքում է…

- Հ՞ը,- բերանը բացած ոտքի կանգնեց Վահեն,- Շամի՞ն… Շամիրա՞մը… Հեղինե՞ն, փու՜ո՜ւ, այ քեզ բա՜ն, այ քեզ բան, Հայկ,- մի կերպ նորից տեղը նստեց Վահեն ու կրկին ինձ դարձավ,- բայց էդ ո՞նց, հը՞…
- Է՜հ, Վահե ջան, ժամանակները փոխվում են, մարդիկ էլ հետը: Մի օր Նինվեի մասին էլ քեզ կպատմեմ, Տրոյայի մասին էլ: Բայց հիմա կարծես թե այնքան էլ դրա ժամանակը չէ, դրա համար էլ կասեմ ընդամենը այն, որ Եղեռնի ժամանակ Շամին ու Աբրամը ինձ, այսինքն ոչ միայն ինձ, այլ նաև մեզ…, դե դու հասկանում ես, էլի,- շարունակեցի ես,- ուրեմն Եղեռնի ժամանակ դրանք ինձ ու մեր ազգին այնքան ձեռք մեկնեցին, որ իրենց նկատմամբ հիմա արդեն իրոք որ անարդար կլինի որևէ քեն պահելը: Երևի թե գիտես, չէ՞, թե արաբները այդ արյունոտ տարիներին մեզ հետ ոնց եղան, այնպե՜ս որ…
- Էդ իրենք էին, հա՞,- հասկացած գլխով արեց Վահեն,- հալալա իրանց, ի՞նչ ասեմ: Բայց չէ՜, Հայկ, հավատս չի գալիս,- շարունակեց զարմանալ Վահեն,- ուղղակի հավատս չի գալիս: Ես այդ ամենը միշտ հեքիաթ եմ համարել, Տրոյա՜, Աքիլլե՜ս…: Հա, Հոմերոս կարդացել եմ, դաժե կինոն եմ նայել, բայց… այ քեզ բա՜ն…

- Դե՜հ, կինո՜ն…,- ձգեց Մենես,- չեմ կարծում, որ Աքիլլեսին այն իրոք դուր կգար…
- Հա, դե հիմի,- ծիծաղեցի ես,- հերիք չի էդ հույնի մասին ֆիլմ են հանել, դեռ պիտի բողոքի՞ էլ:
Մենեսը ժպտաց ու ոչինչ չպատասխանեց, իսկ Վահեն կրկին դարձավ ինձ.
- Լսիր, գոնե էն ասա, էդ Աքիլլեսն իրո՞ք այդքան հզոր էր, ոնց ասում են: Դու, ոնց հասկացա, իր հետ ընդհարվել ես ու կարող ես այդ հարցին պատասխանել…
- Ի դեպ, ժողովուրդ, կներեք, էլի, իհարկե, որ ընդհատում եմ,- հանկարծ խոսեց Մենեսը,- բայց Մահմեդի մասին կարծես թե դեռ չեք մոռացել, չէ՞:
- Չէ՜, Մենես ջան, ես որ հաստատ հիշում եմ,- ժպտացի ու շարունակեցի,- և եթե չեմ սխալվում, հիմա ասելու ես այն, ինչ իմ մտքով էլ է արդեն անցել, չէ՞:
- Այ դու սատանա՜,- ծիծաղեց բարեկամս,- իսկ ես ուզում էի քեզնից առաջ անցնել:
- Անցած ես, Մենես ջան, դու միշտ էլ ինձնից առաջ ես: Կժերն ու կուլաները հիշում ես, չէ՞- ժպտացի ես,- բայց այստեղ մենք կարծես թե իրոք որ մի կարևոր մտքի ենք հանգել ու հեչ էական էլ չի, թե դրան առաջինը մեզնից ով է եկել…

- Իհարկե,- իր հերթին ժպտաց Մենեսը,- ու ես կարծում եմ, որ հիմա Մահմեդը հենց նույն այն վիճակում է, որ վիճակում որ մենք մի ժամանակ տեսանք կինոներից դժգոհ քո այդ հույնին: Այն ժամանակ, Հայկ, դու կորցրել էիր ապրելուդ ցանկությունը ու հազիվ փրկվեցիր, բայց համաձայնիր, որ դա հիմա մեզ մե՜ծ հնարավորություններ է տալիս:
- Իհարկե,- համաձայնեցի ես,- եղածի մի բան չէր, կրունկ էր, էլի, բայց նույն այդ կրունկը տապալեց մեր անհաղթ հսկային,- ծիծաղեցի ես ու հիշեցի Աքիլլեսին:
- Կարծում եմ, որ Մահմեդին էլ է Նա տիրել, Հայկ, Նա, որի նույնիսկ տեսքը մենք դեռ չգիտենք, բայց որը անխոցելի է դարձնում ցանկացած ռազմիկի: Անխոցելի,- ժպտաց Մենեսը,- այսինքն… համարյա անխոցելի…
- Դե հա,- գլխով արեցի ես,- թեև Աքիլլեսն այն ժամանակ իմ նկատմամբ քեն չպահեց, բայց երկար ու մի քիչ էլ ամոթով էր հիշում այդ ամենը,- ժպտացի ես,- նույնիսկ հետո, շա՜տ հետո, երբ մի անգամ Կոստանդնուպոլսում ես ու ինքը զբաղված էինք հույների սիրած այդ պոլիսը թուրքերից պաշտպանելով, հիանալի քաղաքի վերջին այդ մարտում նա չդիմացավ ու ասաց ինձ այդ ամենի մասին,- հուշերը ինձ հետ տարան ու ես հիշեցի բարդ բնավորությամբ տեր իմ ծանոթ հույնին,- ի՞նչ կարող ես անել, Աքիլլեսը այդ ամենն ու իր խոցված կրունկը չի կարողանում մոռանալ նույնիսկ հիմա, այսքան ժամանակ անց էլ, բայց դե լավ է, որ համենայն դեպս գոնե մեր նկատմամբ ինչ-որ քեն չի պահում…

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Возраждения Бога Айа.
СообщениеДобавлено: 24 июн 2012, 12:33 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
- Աքիլլե՞սը,- չդիմացավ և ընդհատեց ինձ Վահեն, որին խիստ զարմացրել էին հատկապես վերջին խոսքերը,- ուրեմն ի՞նքն էլ է… մեր պե՞ս:
- Հա, Վահե ջան, ինքն էլ է մեր պես, ոնց որ դու ասացիր,- գլխով արեց Մենեսը,- ու ասեմ, որ իր մոտ այս ամենը ամենևին էլ վատ չի ստացվում: Ճիշտ է, օրինակ ես մի քիչ, սենց ասենք, էլի, ավելի հարթ հարաբերություններ եմ ունեցել նրա հետ, քան Հայկը, բայց ինձ թվում է, որ Կոստանդնուպոլսի վերջին այդ մարտը իրենց պետք է որ վերջնականապես հաշտեցրած լինի,- ծիծաղեց Մենեսը:
- Հա, Մենես, ինքս էլ եմ այդ հույսին,- ժպտացի ես,- այն ժամանակ` քաղաքի այդ վերջին մարտը տալուց առաջ, մենք նույնիսկ գրկախառնվեցինք էլ ու Աքիլլեսը ներողություն խնդրեց ինձնից ամեն ինչ համար, ամեն-ամե՜ն ինչի համար, Մենես, պատկերացնո՞ւմ ես, ներողություն խնդրեց, քանի որ հույները իր ժամանակին մեզ շատ էին վնաս տվել, իսկ Աքիլլեսն էլ, ոչի՜նչ, լրիվ խելքը տվել էր համաշխարհային տիրապետության հաստատմանը և հունա-հռոմեական ամենաակտիվ բազեներից մեկն էր: Այդ հողի վրա իրար հետ մենք մի ժամանակ ահագին թշնամություն արեցինք, Վահե ջան,- դարձա ես ընկերոջս,- բայց վերջին հարյուրամյակներում Աքիլլեսը հաստատ կերպով զգաց, որ իր բազեությամբ ու մեր թշնամությամբ մենք միայն օժանդակում ենք Մահմեդի նմաններին, դրա համար էլ նա վերջ տվեց այդ ամենին ու նույնիսկ սրտանց էլ ներողություն խնդրեց ինձնից ամեն ինչի համար: Հասկանու՞մ եք, տղերք, դրան խիստ հուզել էր այն հանգամանքը, որ, չնայած ամեն ինչին, Կոստանդնուպոլսի համար այդ ճակատագրական պահին ես այնուհանդերձ իրենց քաղաքի պարիսպների վրա էի և, մոռացած բոլոր վիրավորանքները, պայքարում էի հույների ու իրենց քաղաքի համար: Կոստունդնուպոլսի հենց այդ վերջին մարտում էլ, երբ չնայած մեր թափած հերոսական ջանքերին թուրքերը գրավեցին երբեմնի աշխարհակալ այդ կայսրության սիրտը, մենք վերջնականապես հաշտվեցինք ու հիմա ամենևին էլ վատ հարաբերություններ չունենք: Ինքը, իհարկե ուրիշ անունով, ներկայումս հունական հայտնի մեծահարուստներից մեկն է ու մենք հիմա երբեմն նույնիսկ հանդիպում էլ ենք, Վահե ջան, նստում ենք մի մեծ էկրանի առաջ ու քննարկում ենք մեր տերտերիկների բռնցքահարումները Երուսաղեմում…,- ծիծաղեցի ես:

- Լավ, դա հասկացանք,- գլխով արեց Վահեն,- չնայած հասկանալը դժվար է, իսկ պատկերացնելն` առավել ևս, բայց ասենք թե… հասկացանք: Հիմա ինձ մի կարգին բացատրեք, թե ի՞նչ կապ ունի Աքիլլեսի վիճակը Տրոյայի մոտ Մահմեդի ներկայիս վիճակի հետ Երևանում:
- Ուրեմն դեռ չհասկացա՞ր,- ժպտաց Մենեսը,- այն ժամանակ Նա տիրել էր Աքիլլեսին ու հենց դրա արդյունքը եղավ Ծովի ժողովուրդների ահռելի ուժգնության հարվածը այս կողմի բոլոր ազգերին և պետություններին: Խեթերը ոչնչացան, փյունիկիցիները կորցրին իրենց երբեմնի ազդեցությունը, նույնիսկ Եգիպտոսը, իմ սիրելի Եգիպտոսը հազիվ դիմացավ դրանց հարվածներին,- նայեց Վահեին Մենեսը և շարունակեց,- ու այդ ամենը այն պատճառով եղավ նաև, որ Նա, ով տիրել էր Աքիլլեսին, այդ նվաճողների հետ էր:
- Դե՜, այդքան էլ նրանց հետ չէր, համենայն դեպս գոնե մինչև վերջ,- ծիծաղեցի ես,- բայց մի բան Մենեսը իրոք որ ճիշտ է ասում: Գոնե սկզբում Նա, որ տիրել էր Աքիլլեսին, Ծովի ժողովուրդների հետ էր ու դա սրանց մեծ հզորություն հաղորդեց:
- Էլի սկսեցիր քեզ գովալ, չէ՞,- կեղծ նեղացած տոնով ծիծաղեց Մենեսը,- հա, Նա Ծովի ժողովուրդների հետ էր միայն սկզբում, մինչև Տրոյայի գրավվելը, հետո արդեն Նա ու Աքիլլեսը հրաժեշտ տվեցին Ծովի ժողովուրդներին ու երևի թե հենց դրա պատճառով էր նաև, որ Եգիպտսուոմ մեր գործը ահագին հեշտացավ,- ծիծաղեց բարեկամս:
- Դե դու ճշմարտությո՜ւնը պատմիր,- իմ հերթին կեղծ նեղացած տոն ընդունեցի բարեկամիս ես,- ու մի նսեմացրու իմ պես համեստ մի մարդու արածները…

- Ճշմարտությո՞ւնը, այ դու լեռնեցի,- ուրախ ծիծաղեց Մենեսը և շարունակեց արդեն ավելի լուրջ,- թեև Ծովի ժողովուրդների դեմ Եգիպտոսի այդ վերջին ճակատամարտում Հայկը մեզ հետ էր, Վահե ջան, ու ինչպես միշտ քաջաբար կռվեց և նույնիսկ ծանր վիրավորվեց էլ, բայց ճշմարտությունն այն է, որ նա մեզ ավելի մեծ մի օգուտ տվել էր դրանից դեռևս առաջ, մի քանի տարի առաջ, Տրոյայի պատերի տակ…
- Երբ շարքից հանեց Աքիլլեսի՞ն,- հարցրեց Վահեն:
- Դե՜…, հա,- գլուխը քորեց Մենեսը,- ավելի ճիշտ սենց ասենք, էլի, օգնեց մեզ հասկանալ, թե ինչպես շարքից հանենք Աքիլլեսին,- ժպտաց բարեկամս,- իրական ներդրումը այդ բարդ գործում ամեն դեպքում ունեցավ մի հիանալի երիտասարդ` Պարիս անունով: Սա վատ նետաձիգ չէր ու կարողացավ թունավոր նետով կպնել Աքիլլեսի ուղիղ կրնկին: Իսկ էդ հույներն էլ, չէ՞, Վահե ջան, հեչ չսպասեցին ու միանգամից մահացած հռչակեցին Աքիլլեսին: Արդյունքում սա այլևս և ոչ մի հնարավորություն չունեցավ գլխավորել նրանց: Հենց դա էլ դրական հետևանքներ ունեցավ Եգիպտոսի համար:
- Պատկերացնում եմ, Հայկ,- դարձավ ինձ Վահեն,- պատկերացնում եմ, թե դրանից հետո այդ Աքիլլեսը քեզ ինչքան է ատել:
- Պատկերացրու չէ, Վահե ջան,- ծիծաղեցի ես,- այդ դեպքերից հետո դեռ հարյուր տարի էլ չանցած մենք արդեն ոչ վատ ընկերներ էինք և միասնաբար մասնակցեցինք Յասոնի արշավանքներին [1]: Էդ մենք հետո թշնամացանք, հետո, շա՜տ հետո, Լուկուլլոսի [2] ժամանակներից սկսած,- գլխով արեցի ես,- իսկ Յասոնի ժամանակներում մենք իրոք որ վատ ընկերներ չէինք, թեև նա ինձ համառորեն Արմենոս էր կոչում ու պնդում էր, որ ինձ նման քաջ մի մարդը հաստատ պետք է, որ Թեսալիայում ծնված եղած լինի [3]: Բայց դե այդ միակ տարօրինակ հանգամանքը որ հանենք, կարող եմ փաստել, որ Տրոյայի անկումից հետո էլ դեռ գրեթե մեկ ամբողջ հազարամյակ մենք ամենևին էլ վատ հարաբերություններ չունեինք…

- Դե՜, հույների մոտ միշտ այդպես է,- ծիծաղեց Մենեսը,- բայց արի չմոռանանք նաև այն, որ այդ ամենի արդյունքում Աքիլլեսը գտավ իր Հեղինեին և նրանք մի քանի տասնամյակ երջանիկ ու միմյանցով տարված ապրեցի Դանուբի վրա գտնվող այն գեղեցիկ կղզում,- ավելացրեց բարեկամս,- այնպես որ Հայկի նկատմամբ քեն պահելը կարծես թե ամեն դեպքում իրոք որ այնքան էլ ճիշտ չէր լինի:
- Դե լա՜վ, արդեն անցար լեգենդների՜ն,- ծիծաղեցի ես,- Պավսիանոսն [4] էր, է՜լի հիմի, ինչ ասես կասեր: Ես Աքիլլեսին այդ մասին չեմ հարցրել:
- Ու պետք էլ չի, Հայկ ջան,- ծիծաղեց Մենեսը,- ես Լևկոս կղզու [5] մասին լավ գիտեմ ու բացի այդ, մի մոռացիր, որ եթե այդ հարյուրամյակներում դու հիմնականում Հայաստանում էիր, ապա ես այդ ընթացքում լավ ժամանակ էի անցկացնում Հռոմում և այդ ամենից ավելի լավ եմ տեղյակ:
- Հա, Հռոմում, չէ՞, լավ ժամանա՜կ,- ծիծաղեցի ես,- էդ ոչինչ, որ քո էդ հռոմեացիք քեզ նույնիսկ մի անգամ ձեռքի հետ էլ, այնպես, էլի, իմիջայլոց… խաչեցին:

- Հա, Հայկ ջան, ոչինչ,- ծիծաղեց Մենեսը,- էլ ո՞նց կլինի, երեսունյոթ թվականին մի քանի օր անցկացրեցի խաչի վրա, պա՜հ, դժբախտությո՜ւն,- փռթկացրեց բարեկամս,- մինչև հիմա էլ մոտս է այն մեխը, որով ինձ գամեցին խաչին ու ես ինձ ամենևին էլ վատ չեմ զգում: Ինձ այն ժամանակ խաչեցին, բայց փոխարենը ես տեսա ոչ միայն առաջին առաքյալներին, այլև պատիվ ունեցա ծանոթանալու նաև նրա հետ, ով աշխարհ էր եկել մեր մեղքերով տառապելու ու մեր մեղքերը քավելու համար իր կյանքը տալու…
- Դե դա՜…,- փորձեցի խոսել ես:
- Ստոպ, ստոպ,- ձեռքերը բարձրացրեց Վահեն ու ընդհատեց մեզ,- ձեր կյանքը պատմել դուք դեռ կհասցնեք: Սրա՜նց տեսեք, հիմի ձեզ որ թողնեմ, սաղ համաշխարհային պատմությունը կշարադրեք, կրոնագիտությունն ու փիլիսոփայությունն էլ հետը: Ստոպ, վերջ: Ժողովուրդ, Մահմեդին մոռացաք…
- Չմոռացանք, Վահե ջան,- ժպտաց Մենեսը,- ես ու Հայկը վաղուց արդեն պարզել ենք, թե մենք ինչ պետք է անենք:
- Ըհը,- հաստատեցի ես,- մնում է այդ ամենը մի լավ կազմակերպել…

__________________________
[1] Նկատի է ունեցվում արգոնավորդների լեգենդար առաջնորդ Յասոնը, որը արևելք արշավեց Ոսկե գեղմը գտնելու համար:
[2] Խոսքը Լիկիոս Լուկիոս Լուկոլլոսի (մ.թ.ա. 118-56) մասին է, որը հաջող պատերազմներ մղեց Պոնտոսի թագավորության դեմ, բայց կորցրեց իր բոլոր ձեռքբերումները` պատերազմ սկսելով Տիգրան Մեծի կայսրության դեմ:
[3] Ակնարկը լեգենդար Արմենոս Թեսալացու մասին է, որը, ըստ հույների պատկերացումների, հանդիսանում է հայերի նախահայրը:
[4] Պավսանիոս: Հույն գրող և աշխարհագրագետ, որն ապրել է II դարում:
[5] Կղզի Դանուբ գետի վրա, որտեղ ըստ Պավսանիոսի, միմյանց հետ որոշ ժամանակ ապրել են Աքիլելեսն ու Հեղինեն:

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Возраждения Бога Айа.
СообщениеДобавлено: 24 июн 2012, 12:38 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
*

Այդ պահին դուռը թակեցին: Ես գնացի դուռը բացելու և երկորդ հարկից իջնելիս արդեն իսկ տեսա, որ դարպասի դիմաց կանգնած է մի սպիտակ մեքենա, հատկանշական “ՏՏ” համարներով: Աչքիս պոչով հասցրեցի նկատել նաև, որ փողոցի անկյունում աննկատ կայանվել է բեռնատար մի “ԳազԷլ” և կենդանության ոչ մի նշան ցույց չի տալիս: “Վատ չի՜, տղերք”,- ժպտացի ես,- “ինձ չեք կորցնում, բայց ոչինչ, կարևորն այն է, որ ժամանակին եկաք”: Արագորեն վերադարձա հյուրասենյակ և Վահեին ու Մենեսին ուղեկցեցի մինչև հատուկ նման դեպքերի համար նախատեսված գաղտնուղիս, որը դուրս էր գալիս տանից ահագին հեռու: Դրանից հետո նոր միայն ուղղվեցի դեպի դարպասները:
- Ո՞վ է,- հարցրեցի ես:
- Ես,- հնչեց վստահ մի ձայն, ի դեմս որի տիրոջ ես ճանաչեցի հիվանդանոցում հետքս կորցրած հաղթանդամ անծանոթին:
- Իսկ դու ո՞վ ես,- սկսեցի ժամանակ շահել ես:
- Ով որ պետք է, բաց,- հնչեց վստահ պատասխանը,- անվտանգությունից եմ, բաց, մեր առաջ դռներ չեն փակում…

Բացեցի դապրասի վրայի դուռն ու դեմ առ դեմ կանգնեցի այդքան վստահ տոնով այն թակողի ուղիղ դիմացը.
- Կապիտան Վարդանյան,- ներկայացավ անծանոթը և ցույց տվեց կաշվե դրամապանակի նմանվող իր ծառայողական վկայականը,- կարելի՞ է ներս գալ, զրուցել:
- Կարելի է, Վարդանյան ջան, ինչո՞ւ չէ, արի,- ժպտացի ես ու մենք երկուսով ներս մտանք:
- Մեքենան քո՞նն է,- կարծես իմիջայլոց հարցրեց Վարդանյանը` ակնարկելով Վահեի “Նիվա”-ն ու խուզարկու հայացքով շուրջը նայելով:
- Ընկերոջինս է, Վարդանյան ջան, ինքը ինձ մեկ-մեկ այս մեքենայով ման է տալիս: Բայց դու մի անհանգստացիր, ավտոյի փաստաթղթերը լրիվ կարգին են:
- Ես չեմ անհանգստանում,- մի սուր հայացք գցեց վրաս Վարդանյանը, երբ մենք բարձրանում էինք երկրորդ հարկ,- իսկ այ դու, Հայկ, անհանգստանալու բոլոր հիմքերը պետք է որ ունենաս, քանի որ մեզ հետ սկսել ես խաղեր խաղալ:
- Ե՞ս,- անկեղծորեն զարմացա,- Վարդանյան ջան, էս ի՞նչ ես ասում:
- Ինչ-որ ասում եմ,- շարունակեց Վարդանյանը, երբ մենք մտանք արդեն դատարկված հյուրասենյակը,- մեր քննչական վարչությունում քրեական գործ է հարուցվել, որով դու, Հայկազյան Հայկ, անցնում ես որպես տուժող: Բայց ասեմ,- կրկին սուր ու, ես նույնիսկ կասեի, սպառնալից վրաս նայեց Վարդանյանը,- դու քեզ շատ կասկածելի ես պահում և քո քերադատավարական կարգավիճակը կարող է շատ հեշտությամբ փոխվել:

- Ի՞նչ քրեական գործ,- զարմացա ես:
- Սպանության փորձի ու ապօրինի զենք կրելու հատկանիշներով, Հայկազյան,- պատասխանեց զրուցակիցս,- ու պետք չի հիմա քեզ անմեղի տեսք ընդունել: Հիվանդանոցներից փախչո՜ւմ ես, ստիպում ես օրերով քեզ որոնե՜լ: Դեռ բախտդ բերել էր, որ սովետի ժամանակներից չի, որ Հայաստանում ես բնակվում, իննսունհինգ թվին ես քաղաքացիություն ստացել, դրա համար էլ մենք մի քիչ քեզ դժվար գտանք:
- Ի՞նչ անեմ, Վարդանյան ջան,- ժպտացի ես,- երբ հայրենիքդ վտանգի մեջ է, կարծես թե պարտավորվում ես գալ ու պայքարել նրա համար: Ահա և ես թողեցի Լիբանանն ու իննսունմեկի վերջին եկա Հայաստան: Հետո ղարաբաղյան պատերազմն էր ու ժամանակ չկար քաղաքացիության հարցերը լուծելու…
- Լավ, լա՜վ,- հրամայական ձևով ափերը պարզեց ու ընդհատեց ինձ Վարդանյանը,- էլ խղճահարության վրա մի՜ խաղա, գիտեմ: Հայկազյան Հայկ, Արցախյան ազատամարտի մասնակից, “Հատուցում” ջոկատի հրամանատար, մականունը` Սպիտակ Առյուծ, պազիիվնոյը` Առյուծ, գիտեմ, Հայկ,- շարունակեց կապիտանը ու նրա ձայնում առաջին անգամ ես մի քիչ ջերմության երանգ զգացի,- գիտեմ… ու դրա համար էլ սպեցնազով չջարդեցի դարպասներդ, այլ հանգիստ թակեցի դրանք: Հայրս Աղդամի տակ է զոհվել, այնպե՜ս որ…, սա համարիր հարգանքի տուրք հորս հիշատակին,- վրաս նայեց Վարդանյանը,- ու հաշվի առ, որ նման արտոնություններ այլևս չեն լինի:

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Возраждения Бога Айа.
СообщениеДобавлено: 24 июн 2012, 12:41 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
- Համարեցի, Վարդանյան ջան, համարեցի,- ժպտացի ես,- ինչո՞վ կարող եմ մեր հարազատ ուժայիններին օգտակար լինել:
- Շատ բանով, Հայկ, շատ բանով: Արդեն ասացի, որ մեր քննչական վարչությունում գործ կա հարուցված, որով դու որպես տուժող ես անցնում: Գիտես, կարգն է, հիվանդանոցից հաղորդել էին ծանր մարմնականի պահով ու գործը փոխանցվել էր մեր վարույթ: Դրան դեռ կանդրադառնանք, բայց ես ուրիշ բանի համար եմ ստեղ:
- Ըհը,- գլխով արեցի ես:
- Մեկ շաբաթ առաջ ՀՀ պետական սահմանի արևմտյան հատվածում` Թուրքիայի կողմից, մեր սահմանն է հատել ոմն անձնավորություն, որին մերոնք կարողացել են հսկողության տակ վերցնել և որոշ ժամանակ օպերատիվ ուղեկցություն ապահովել: Բայց արդեն Երևանում մերոնք կորցրել են սրա հետքը, որը կրկին ջրի երես է դուրս եկել միայն Երևանյան լճի կամրջի վրա, այն բանից հետո, երբ նա ուզեցել է սպանել քեզ: Մենք գտանք դրա հետքը, բայց ափսոս, որ գրեթե անմիջապես էլ կորցրեցինք այն, դու ինձ հասկանո՞ւմ ես:
- Իհարկե,- գլխով արեցի ես,- քննիչներն իրենց թղթերով, բայց այ օպերներին հետաքրքրում են մի քիչ ա՜յլ հարցեր…
- Լավա, գիտես մեր դրվածքները,- զուսպ հաստատեց Վարդանյանը,- ու հիմա, Հայկ, ինչ պիտի ասեմ, գաղտնի է, ուղղակի, հաշվի առնելով քո անցյալը և իմ հարգանքը դրա նկատմամբ, ես կասեմ քեզ դա` հույսով, որ հետո խնդիրներ չես առաջացնի:
- Ասա, Վարդանյան ջան, կարող ես հանգիստ լինել:
- Մենք օպերատիվ ինֆորմացիա ունենք, որ այդ սահմանախախտը նպատակ ունի անցնել Քելբաջարի, այսինքն արդեն Քաշաթաղի շրջան և այնտեղ…,- զրուցակիցս մի պահ տատանվեց:
- Վարդանյան ջան, դու կարող ես ինձ լիովին վստահել,- նայեցի զրուցակցիս դեմքին ու լուրջ տոնով ավելացրեցի,- էս երկիրը նաև իմ ու իմ զոհված ընկերների արյունով է պահվել, ընենց որ ինքդ էլ ես հասկանում…
- Լավ,- կարծես մի վերջին խոչընդոտ հաղթահարելով գլուխը թափ տվեց զրուցակիցս,- դու երևի լավ գիտես, որ ատոմային ռումբից հետո իր հզորությամբ երկրորդ տեղում հենց վակումային ռումբն է, որը իր հարվածային ուժով հավասարազոր է նույնիսկ տակտիկական գերփոքր ատոմային զենքի որոշ տեսակներին:
- Լսել, եմ,- գլխով արեցի ես,- օդի մեջ անհավանական արագությամբ ցրում է տրոտիլից մեկուկես անգամ ուժեղ, գազային տեսք ունեցող պայթուցիկ նյութը և պայթեցնում այն զգալի բարձրության վրա: Պայթյունի էպիկենտրոնից հարյուր մետր հեռավորության վրա ավերվում են նույնիսկ գերամուր երկաթբետոնե կառույցները, մինչև մեկ կիլոմետրի վրա ոչ մի կառույց կամ կենդանի արարած չի մնում, իսկ մինչև երկու կիլոմետր տարածքի վրա էլ մարդը դեռ կարող է լուրջ վնասվածքներ ստանալ: Հատկապես ավերիչ է լեռնային տեղանքում: Ռուսները կարծես թե վերջերս նման մի բան փորձարկեցին…
- Ըհը, Հայկ, ճիշտ ես,- գլխով արեց զրուցակիցս,- բայց պաշտոնական այդ ներկայացումից դեռ շատ տարիներ առաջ էին Ռուսաստանում սկսվել ուսումնասիրություններն այդ ուղղությամբ, ուղղակի ելցինյան քաոսի պայմաններում աշխատանքները սառեցվել էին:
- Եվ ի՞նչ,- հարցրեցի ես:
- Եվ այն, Հայկ, որ իննսուներեք թվականի վերջին Ալիևը մի մեծ գումարով թե կաշառքով, մի խոսքով, էլի, չգիտեմ ոնց, Ռուսաստանի ռազմա-գիտական ինստիտուտներից մեկից նման մի վակումային ռումբ է ձեռք բերել և փորձ է կատարել կիրառել այն Մռավի ուղղությամբ, դու ինձ հասկանո՞ւմ ես:
- Ըհը,- մտախոհ գլխով արեցի ես,- բայց ես չեմ լսել ղարաբաղյան պատերազմում նման մի ռումբի կիրառման մասին…

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Возраждения Бога Айа.
СообщениеДобавлено: 24 июн 2012, 12:41 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
- Կլսեիր, Հայկ, կլսեիր,- պատասխանեց Վարդանյանը,- կլսեիր, բարեբախտաբար չես լսել, քանի որ, եթե այն կիրառվեր, հաստատ կլսեիր,- գլուխը թափ տվեց Վարդանյանը,- ես ասացի փորձ է կատարել կիրառել, չասացի` կիրառել է: Ռումբը նետել են ինքնաթիռից, բայց մեջը կարծես թե ինչ-որ չիպ է պակաս եղել, թե նման մի բան, և այն չի պայթել, այլ այդպես էլ ընկած է մնացել մեր լեռներում:
- Լավ ենք պրծել,- ժպտացի ես,- ու ոնց ես հասկանում եմ, այդ ռումբը կապ ունի մեր այս սահմանախախտի հետ:
- Ունի, Հայկ, մենք ենթադրում ենք, որ ուղղակի կապ ունի,- գլխով արեց Վարդանյանը,- էն քաոսի պայմաններում Ալիևին ճիշտը չեն ներկայացրել իրականությունը, թե ինչ, բայց հիմա թուրքերն արդեն հաստատ իմացել են, որ ռումբը դեռևս մեր լեռներում է ու գրեթե սարքին վիճակում: Մեր աղբյուրներից վերջին օրերին մենք տեղեկություններ ենք ստացել, որ այդ թուրքը նպատակ ունի գործարկել ռումբը, որին էլ պետք է անմիջապես հետևի թշնամու մեխանիզացված բրիգադների հուժկու հարձակումը Մռավի ուղղությամբ: Սրանք պետք է փորձեն շլացնել մեզ և, թույլ չտալով ուշքի գալ, ճեղքեն ռումբի պայթյունի հետևանքով ոչնչացված մեր պաշտպանական բնագծերը այդ հատվածում, դուրս գան Լաչին ու կտրեն Արցախը Հայաստանի մնացած մասից: Դրանից անմիջապես հետո էլ պետք է հետևի լայնածավալ հարձակումը մեր ողջ սահմանի ու հատկապես Արցախի սահմանների երկայնքով, բլից-կրիգի նման մի բան, էլի…

Ես մտախոհ ոտքի կանգնեցի ու սկսեցի քայլել սենյակում.
- Հայկ,- շարունակեց զրուցակիցս,- դու այս երկրի մարդ ես ու շատ բաներ գիտես, թե մեր մոտ որը ոնց է: Ես կարող եմ հենց հիմա էլ քեզ ձերբակալել ու տանել Երևան, որտեղ մենք հաստատ քեզնից կիմանանք այդ թուրքի տվյալները: Կամրջի այդ էպիզոդը հե՜չ, դա մեզ այս պահին քիչ է հետաքրքրում, բայց այդ թուրքի մասին մենք ամեն ինչ հաստատ պետք է որ իմանանք ու դրան պետք է գտնենք…
- Ահա թե ինչ կասեմ քեզ, Վարդանյան,- նստեցի դիմացը, նայեցի զրուցակցիս աչքերին ու շարունակեցի,- ես քեզ հասկացա ու զգացի, որ վիճակը լուրջ է: Մենք էս երկրի համար ենք կռվել, կյանք ենք դրել էդ գործի համար ու հիմա էլ պետք է պաշտպանենք մեր ձեռքբերումները: Բայց ես իմ զոհված ընկերների արյունով եմ երդվում, որ պատկերացում իսկ չունեմ այս պահին, թե որտեղ կարող է լինել այդ թուրքը: Իհարկե, մոտավորապես կարելի է ասել, որ նա Սյունիքի կամ Քաշաթաղի կողմերում է, բայց որ կարողանամ կոնկրետ ասել քեզ, թե որտե՜ղ է …,- ես ժխտողական օրորեցի գլուխս:

Վարդանյանը սևեռուն նայեց դեմքիս ու ես զգացի, որ այս օպերի հոգում պայքար է գնում ինձ հավատալ-չհավատալու հարցում: Հենց նույն պահին էլ, սակայն, զրուցակցիս բջջայինը զանգեց:
- Ասա,- դեռևս չկտրվելով ինձնից` բջջայինը ականջին դրեց Վարդանյանը,- ի՞նչ,- հանկարծ գոռաց նա,- հաստա՞տ, հենց հիմա գալիս եմ: Ուղեկցեք ու բաց չթողնեք, հենց հիմա գալիս եմ: Կապի մեջ եղեք,- Վարդանյանը անջատեց բջջայինն ու ինձ նայեց,- մերոնք կարծես կրկին գտել են այդ թուրքին ու հիմա օպերատիվ ուղեկցում են իրականացնում: Չենք ուզում հիմա բռնել:
- Հա դե, իհարկե,- ժպտացի ես,- թող մի իր ոտքով այդ ռումբի տեղը ցույց տա, նոր…
- Հա, տենց մի բան,- նետեց Վարդանյանը ու շարժվեց դեպի հյուրասենյակի դուռը,- բայց դու էլ չկորես, Հայկ, ես քեզ հավատացի ու տղավարի եմ խնդրում քեզ, չկորես:
- Չեմ կորի,- ժպտացի ես,- Երևանում ու այստեղ իմ տան տեղն արդեն գիտեք, ահա իմ այցեքարտը, այստեղ իմ բոլոր տվյալները կան ու մեկ էլ…,- նայեցի Վարդանյանին ու սեղմեցի ուսը,- ես էլ էս երկրի համար արյուն թափած մարդ եմ, կարող ես հանգիստ լինել:

Մենք իջանք բակ, մոտեցանք դարպասներին, բայց Վարդանյանը հանկարծ ձեռքը խփեց ճակատին:
- Թյու, հեռախոսս վերևում թողեցի, կբերե՞ս,- դարձավ նա ինձ:
- Իհարկե,- պատասխանեցի ես ու վերև բարձրացա: Հեռախոսը դրված էր սեղանին, այն վերցրի ու ներքև իջա:
- Դե,- ձեռքը մեկնեց Վարդանյանը ու ինձ տվեց փոքրիկ մի թուղթ,- այստեղ իմ համարներն են, չկորես, Հայկ, ես քեզ հավատում եմ:
- Հաջողություն քեզ, Վարդանյան ջան,- սեղմեցի ինձ մեկնված ձեռքը,- էդ թուրքի հերն անիծեք ու մեր երկիրը լավ պահեք…

Դուրս եկանք փողոց, կապիտան Վարդանյանը տեղավորվեց իր “07”-ի մեջ և փոշու ամպեր բարձրացնելով պոկվեց տեղից: Բակ մտնելուց հասցրեցի նկատել, որ աննկատ կայանված “ԳազԷլ”-ը հետևեց նրան:

“Վատ չեք աշխատում, տղե՜րք”,- քմծիծաղ տվեցի ես ու կռացա Վահեի “Նիվա”-ի հետևի ձախ մասի ուղղությամբ,- “դե իհարկե, սենց բաներ էլ պիտի անեիր”,- ինքս ինձ ժպտացի, նկատելով մեքենայի հետևի վահանիկի ներսի կողմից կպցված ազդանշանային հարմարանքը,- “բայց դե կարծես թե ընդհանուր առմամբ դու այնքան էլ վատ տղա չես, Վարդանյան ջան, այնքան էլ վատ տղա չես, որ ժուչոկների պես դատարկ բաների համար ես հիմա քեզնից նեղանամ”…

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Возраждения Бога Айа.
СообщениеДобавлено: 24 июн 2012, 12:51 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
*

- Հը՞, ի՞նչ կա,- լսեցի վերևից Վահեի ձայնը,- մենք տեսանք, որ դա գնաց ու դրա համար էլ հետ եկանք:
- Վիճակը լուրջ է,- նետեցի ես ու բարձրացա երկրորդ հարկ,- ահագին խոսելու բան կա:
- Լավ էր մեքենայիս մեջ չնայեց,- երբ ես վերև բարձրացա` խոսեց Վահեն,- “Ռեմինգտոն 700”-ս [1] գրեթե բացահայտ դրված էր բեռնախցիկում: Դե իհարկե, որսորդականի տակ կարելի կլիներ անցկացնել, էն էլ մեր օրենքների պայմաններում, բայց դե ամեն դեպքում գլխացավանքից չէինք պրծնի:
- Մենք հիմա ավելի լուրջ գլխացավանք ունենք, Վահե ջան,- պատասխանեցի ես:
- Ի՞նչ է եղել, Հայկ,- խոսեց պատուհանից հեռացած Մենեսը,- թուրքին գտե՞լ են:
- Հա, Մենես, ու պարզվում է, որ այս թուրքը ինձ հետ հաշիվ տեսնելուց բացի այլ ու ավելի լուրջ ծրագրեր էլ ունի,- մի քանի բառով պատմեցի իմ ու Վարդանյանի զրույցը, որից հետո շարունակեցի,- այնպես որ տեսնում ես, վիճակը ծայրահեղ լուրջ է…
- Է հա, հիմի…,- ուզեց խոսել Վահեն, բայց այդ պահին նրա բջջայինը զնգաց,- Մարինեն է,- ժպտաց ընկերս,- նայեմ ինչ է ասում:

Ես մի պահ մոտեցա Մենեսին և մտախոհ նայեցի բարեկամիս, իսկ այդ ընթացքում Վահեն միացրեց բջջայինը:
- Լսում եմ, կյա՜նքս,- ժպտալով սկսեց Վահեն, բայց հանկարծ միանգամից էլ ժպիտը փախավ դեմքից,- ո՞վ ես, ո՞վ ես, արա, ընկերուհուս հեռախոսն ի՞նչ գործ ունի մոտդ…հ՞ը,- գույնը գցեց Վահեն ու ես ու Մենեսը շուռ եկանք դեպի նա,- արա, լսիր, տեղդ ասա գամ, տենանք իրար, տղավարի լուծենք մեր հարցերը: Անջատեց,- դեպի մեզ դարձավ Վահեն ու բռնեց գլուխը,- Մահմեդը Մարինեին փախցրելա…
- Վայ քո…,- չդիմացա ես,- է՞դ ոնցա եղել:
- Չգիտեմ,- մթնած հայացքով պատասխանեց Վահեն ու հենց նույն պահին էլ նրա բջջայինը կրկին զնգաց,- ալո,- պատասխանեց Վահեն,- ասա: Ի՞նչ, հա, լավ,- պատասխանեց Վահեն ու հեռախոսը մեկնեց ինձ,- Մահմեդնա, ուզումա անպայման հետդ խոսել:
- Լսում եմ, Մահմեդ,- վերցրեցի հեռախոսը ու ռուսերենով սկսեցի ես,- ես քեզ ուշադրությամբ լսում եմ:
- Ա՜ա՜ա՜, արմե՜ն,- կրկին լսեցի ծանոթ ձայնը,- փախա՜ր, առյո՜ւծ,- ֆշշացրեց զրուցակիցս:
- Ես քեզնից երբեք էլ չեմ փախել, Մահմեդ,- փորձեցի ինձ չհասկացողի տեղ դնել ես,- ու ցանկացած ժամանակ էլ դու կարող ես ինձ կրկին գտնել:
- Հ՜ա՜,- ձգեց Մահմեդը գծի այն կողմում,- լսիր, մոտս մի ընտիր հայ աղջիկ կա, բեռնախցիկիս մեջ է, բայց զգում եմ, լա՜վն է: Ասում են հետիդ էդ ջահելի ընկերուհին է, հա՞,- ծիծաղեց Մահմեդը,- լսիր, սա հո էն աղջիկը չի՞, որի հետ ես չհասցրեցի զվարճանալ էն ժամանակ, հը՞, արմեն, կարող է՞ դա է ու ես տեղը ամեն դեպքում հանեմ:
- Ի՞նչ կարևոր է, ինչ աղջիկ, Մահմեդ,- պատասխանեցի ես,- ազատ արձակիր այդ աղջկան ու ես կկատարեմ քո բոլոր պահանջները…

__________________________
[1] Ժամանակակից ամերիկյան լավագույն ոչ ավտոմատ լիցքավորվող դիպուկահար հրացաններից մեկը միջին և մոտիկ տարածություններ վրա:

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Возраждения Бога Айа.
СообщениеДобавлено: 24 июн 2012, 12:51 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
- Հա՜, այդ դա ուրիշ բա՜ն, արմե՜ն,- լսեցի հեռախոսի մյուս կողմից,- թե չէ անցած անգամ գլուխ պոկելու նման բաներից էիր խոսում, հեչ դուրս չեկավ…
- Մարդիկ փոխվում են, Մահմեդ, դու պետք է որ դա լավ իմացած լինես:
- Գիտեմ,- այն կողմից կարճ նետեց զրուցակիցս,- դու, մենակ, արի Քալբաջարի կողմերը, հենց Մռավին մոտենաս, վաղը կեսօրին, զանգիր, կասեմ ինձ որտեղ գտնես: Տե՜ս, հա՜, արմե՜ն, մենակ չեկար կամ մի կասկածելի բան նկատեցի, չէ՜, էս աղջկան այլևս կենդանի չես տեսնի:
- Կլինեմ,- հաստատեցի ես ու մեր զրույցը ավարտվեց:
- Հը՞, ի՞նչ կասեք,- նայեց Մենեսին ու Վահեին:
- Ես դրա…, ես դրա գլուխը կպոկեմ,- տաքացավ Վահեն,- գնում ենք, ի՞նչ պիտի անենք:

Դարձա դեպի լուռ կանգնած Մենեսը, որը նայեց ինձ և գլուխը քորեց.
- Անվտանգությունը էդ թուրքի պոչին է նստած ու կարելի կլիներ սպասել, որ հենց իրենք կբռնեն Մահմեդին…
- Բա Մարինե՞ն,- ընդհատեց Մենեսին Վահեն,- բա որ չբռնե՞ն, բա որ նորի՞ց հետքերը կորցնեն…
- Սպասիր, Վահե,- խոսեցի ես,- սենց գործում կարևորը հակառակորդիդ պայմաններով չխաղալն է: Կարծում եմ, որ մենք պետք է մի կողմից օգտագործենք անվտանգության մեր տղերքին, բայց մյուս կողմից էլ պիտի հասնենք նրան, որ Մարինեին հանկարծ վնաս չհասնի:
- Ի՞նչ ես առաջարկում, Հայկ,- վրաս նայեց Վահեն:
- Առաջարկում եմ հենց հիմա ճանապարհ ընկնել դեպի Մռավ ու տեղում լինել վաղը գոնե ժամը տասի կողմերը: Շուտ տեղ հասնելը մեզ կօգնի տեղանքը մի լավ ուսումնասիրել: Մի երկու բան էլ եմ մտածել, բայց դրանց մասին` ճանապարհին: Ի դեպ, Վահե, Ռեմինգտոնդ ի՞նչ վիճակում է:
- Ընտիր վիճակում,- գլխով արեց Վահեն,- քանի քնած էիք, հիմնովին մաքրել, սրբել ու յուղել եմ:
- Զինամթերք ունե՞ս,- հարցրեցի ես:
- Հա,- գլխով արեց Վահեն,- փամփուշտներս հաստատ կհերիքեն:
- Դա լավ է: Սայգաներն էլ, որ վերջերս գնեցինք, իմ ու Մենեսի համար իսկը հարմար կգան:

Մենք իջանք ներքև ու ես նկուղի չհրկիզվող պահարանից հանեցի հիշատակածս զենքերը:
- Ծանոթացիր, Մենես ջան,- ասացի ես ու բարեկամիս մեկնեցի զենքերից մեկը,- նույն “ԱԿա-74”-ն է, ուղղակի սրանից հնարավոր չէ կրակահերթեր արձակել: Փոխարենը զենքն ունի օպտիկական նշանացույց, ինչը, ընդունիր, որ վատ չէ:
- Ու մեկ էլ պահունակն ես փոխել, Հայկ,- ծիծաղեց Մենեսը:
- Հա դե, երեսուն փամփշտանին ամեն դեպքում ավելի հարմար է, քան տասը և սա միակ իբր թե աօպրինի բանն է, որ կա ողջ այս պատմության մեջ:
- Չէ՜, ես ձեր երկրից բան չե՜մ հասկանում,- ուսերը թոթվեց Մենեսը,- կարծես թե այստեղ արգելված է մարտական զենք ունենալ, բայց, ահա այսպես, լրիվ օրինական կամ էլ, համարյա լրիվ օրինական, մարդիկ կարող են նման հզորության զենքեր ունենալ:
- Դե հիմի, Մենես,- ժպտացի բարեկամիս, նրան տվեցի չորս պահունակ, նույնքան էլ ինքս վերցրի ու մենք դուրս եկանք նկուղից,- վատ է՞, որ նման արտակարգ իրավիճակներում հարազատ կալաշները ձեռքներիս տակ են, թեկուզ և ոչ ավտոմատ վիճակում:

Մենեսը չեզոք տեսքով ուսերը վեր քաշեց ու մենք մոտեցանք մեքենային:
- Վերջ, ամեն ինչ պատրաստ է: Ռեմինգտոնս, բենզինը, մեքենան, ուտելիքը, ամեն ինչ իդեալական վիճակում է, կարող ենք ցանկացած պահի շարժվել:
- Դե լավ, դուք նստեք,- պատասխանեցի ես,- իսկ ես դռները փակեմ, ճանապարհին կխոսենք…

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Пленник вечности: Сага о вечном путнике...
СообщениеДобавлено: 24 июн 2012, 13:02 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
Դատելով ըստ ամենայնի, Հայկն ու Մենեսը զինվել են սրանով -

Изображение


Իսկ սա էլ "Ռեմինգտոն-700"-ն է -

Изображение

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Пленник вечности: Сага о вечном путнике...
СообщениеДобавлено: 24 июн 2012, 13:02 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
*

Հետևումս թողեցի ճանապարհի վերջին քիչ թե շատ ասֆալտապատ հատվածը ու որոշ ժամանակ անց արդեն կիրճի մոտակայքում էի: Անընդհատ ստուգում էի հեռախոսս, բայց բարեբախտաբար կապ այնուհանդերձ կար: Ի վերջո արդեն կեսօրին զանգահարեցի Մարինեի համարով: Հեռախոսը բնականաբար վերցրեց Մահմեդը: Այս անգամ սա լուրջ էր և կարծես թե նույնիսկ կենտրոնացած:

- Եկա՞ր, արմեն,- լսեցի գծի այն կողմում,- դե ինչ, մոտեցիր, մենք քեզ սպասում ենք:
- Դուք որտե՞ղ եք,- ուղղեցի Սայգան մեջքիս ու շարունակեցի խոսակցությունը,- ես ձեզ որտե՞ղ գտնեմ:
- Այստեղ, արմեն, այստեղ: Բարձրանում ես այն փոքրիկ ճանապարհով, հետո միակ ճանապարհով թեքվում ես դեպի ձախ: Այդտեղ մի փոքրիկ լեռնահովիտ կա: Ես… այսինքն` մենք, արդեն այստեղ ենք ու քեզ ենք սպասում:

Արագացրի քայլերս և մեկ ժամ անց արդեն տեղում էի: Գեղեցիկ լեռնահովիտ էր, ինչպես թերևս մեր բոլոր լեռնահովիտներն են: Դե ասենք այս ամենին ես մի քիչ ծանոթ էլ էի, քանի որ թեև վերջին անգամ պատերազմի ժամանակ էի այս կողմերը մանրամասն ուսումնասիրել, բայց դե դրանից հետո էլ հաճախ էինք տղերքի հետ այս կողմերը որսի գալիս: Լեռնահովտի խորքում նկատեցի ծառերի տակ աննկատ կայանված Մերսեդեսի “ՋԻ-55” բրոնզագույն ու մգեցված ապակիներով ամենագնացը: Սուր զգացումն ունեցա, բայց ամեն ինչ պետք է, որ մեր նախատեսած ձևով անցներ.

- Ավտոմատդ գցիր,- լսեցի ռուսերենով ինչ-որ տեղ առջևից ու ճանաչեցի Մահմեդի ձայնը:

Ուսիցս հանեցի և զգուշորեն գետնին դրեցի Սայգաս, որից հետո մերկացրեցի մեջքիս կապած թուրն ու սկսեցի զգուշորեն մոտենալ մեքենային:

- Եկա՜ր,- յաթաղանը մերկացրած մեքենայի հետևից առաջ եկավ Մահմեդը ու ես հասցրեցի նկատել, որ դրանից բացի ուրիշ զենք նրա վրա կարծես թե չէր երևում,- ահա այսպե՜ս, արմե՜ն, մենք ոչ մի կերպ չե՜նք կարողանում մեր կիսատ թողած խոսակցությունն ավարտել: Ձերոնք հա ուզում են մեզ խանգարած լինել, բայց դե ես էլ ոչինչ, էրեկվա ծնված երեխան չե՜մ, սենցներին եմ ֆռռացրել, կարողանո՜ւմ եմ հետքերը կորցնել…
- Աղջիկն ո՞ւր է,- հայացքս հակառակորդիցս չկտրելով` հարցրեցի ես:

Մահմեդը մի պահ բացեց մեքենայի բեռնախցիկն ու ես տեսա բերանը կապած և լրիվ կապկպված Մարինեին: Բեռնախցիկի դուռը կտրուկ փակվեց:

- Ահա սենց բանե՜ր, արմեն,- շողոմ ժպտաց հակառակորդս,- մենք ժամանակ մի քիչ քիչ ունենք, քանի որ սա,- Մահմեդը ցույց տվեց մեքենայի կողքին դրված երևի թե ձեռքի որոնող մի սարք,- շուտով կվերջացնի տարածքի սկանավորումը, կգտնի մե՜ծ մի ռումբ ու կարճ նախապատրաստությունից հետո կակտիվացնի այն,- զրուցակիցս զգուշորեն գետնին դրեց սարքը, մի հայացք գցեց վրան ու ինձ նայեց,- կես ժամ,- ծիծաղեց Մահմեդը,- կես ժամ, իսկ գուցե արդեն նույնիսկ մի քիչ էլ քիչ: Հենց այդ ժամանակն անցնի, այստեղ երկու կիլոմետր շառավղով ոչ մի չայրված ու չավերված բան չի մնա, ձեր պոստերն էլ հետը: Դրա համար էլ ես շտապում եմ: Ուզում եմ հեռու լինել այստեղից, հասկանո՞ւմ ես, խորոված լինելու հավես հեչ չկա: Չնայած ասեմ, կարծում եմ, որ քեզ համար այդ ժամանակ արդեն մեկ կլինի…

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Пленник вечности: Сага о вечном путнике...
СообщениеДобавлено: 24 июн 2012, 13:03 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
Մահմեդը անակնկալ առաջ եկավ և փորձեց հարված հասցնել յաթաղանով: Ես հետ մղեցի հարվածը և մենք երկուսով, չկտրելով հայացքներս իրարից, սկսեցինք կարճ հարվածներ հասցնել միմյանց թրերով` փորձելով անակնկալի բերել մեկմեկու: Ընդ որում ես աստիճանաբար սկսեցի նահանջել դեպի բաց դաշտ` հեռանալով մեքենայից:

- Գիտե՞ս, արմեն,- ծիծաղեց Մահմեդը, երբ մենք մի պահ դադարեցրել էին հարվածների փոխանակումը և լարված ու սպասողական միմյանց էինք նայում,- պարզվում է, որ դու ինչքան քաջ ես, այնքան էլ հիմար, քանի որ այդպես էլ չհասկացար, որ չես կարող սպանել ինձ: Դու հիմա միայն ինձ անկեղծ ասա, ուզում ես միանգամի՞ց մեռնել, թե՞ գերադասում ես տանջվելով դա անել,- քրքջաց հակառակորդս:
- Գերադասելի կլիներ, իհարկե, տանջվել,- ժպտացի ես ու հետ մղեցի հակառակորդիս հերթական հարվածը:

Օգտվելով նրանից, որ Մահմեդը մի պահ դադարեցրել է հարձակումը, ինքս անցա հարձակման և մի քանի կտրող հարվածներ հասցրեցի աջից, ձախից, իսկ հետո էլ վերևից: Վերջին հարվածը Մահմեդը կարծես նույնիսկ չհասցրեց էլ հետ մղել ու ես զգացի, թե ինչպես թուրս սահեց նրա մարմնին շատ մոտիկ, բայց այդպես էլ տեղ չհասավ և շեղվեց: Զգացի, թե ինչպես թրիս բռնակը թեքեց դաստակս, այնպես, կարծես դրա շեղբը Մահմեդի մարմնից հետ էր մղել հզոր մի մագնիսի բացասական ալիք: Նման բան ես մեկ էլ հազարամյակներ առաջ էի զգացել: Մենք ևս մի քանի հարվածներ փոխանակեցինք, որի արդյունքում Մահմեդը խոցեց թևս և կարողացավ թեթև մի վերք էլ հասցնել կրցքավանդակիս: Դրանից հետո մենք փոխադարձ պաշտպանական դիրք ընդունեցինք: Թուլության մի ալիք եկավ վրաս…

- Մարդիկ կռվում են, արմեն, երբ հաղթելու մեկ, նույնիսկ չնչին մի հնարավորություն են ունենում,- յաթաղանը երկու ձեռքով գլխավերևում բռնած նետեց Մահմեդն ու հաղթական ժպտաց,- վերցրու նրանցից այդ մեկ, միակ հնարավորությունը ու նրանք միանգամից էլ կդադարեն կռվել:

Հակառակորդս մի քանի կտրուկ հարձակումներ իրականացրեց, որոնք ես, շարունակելով նահանջել, դժվարությամբ, բայց այնուհանդերձ հետ մղեցի:

- Տո, տո, տո, տո տո,- ձախ ձեռքի ցուցցամատը բացասական շարժեց Մահմեդը,- դու այդ հնարավորությունը ի սկզբանե չես ունեցել և քո գործը, արմեն, ի սկզբանե է արդեն տանուլ տրված եղել: Ժամանակի հարց է, բարեկամս, հիմա, թե մի քանի րոպե հետո, քո վերջն արդեն եկել է…
- Տո այ թուրքի լամուկ,- հեգնեցի ես ու մի քանի կտրուկ հարձակումներ իրականացրեցի,- քո թուրքական չափանիշներով ես հայերի մասին դատում, դրա համար ես տենց խոսում: Բայց դու չհասկացար, այս երկար հարյուրամյակների ընթացքում քո դատարկ գլուխն այդպես էլ չմտավ, որ հայերը, Մահմեդ, շարունակում են կռվել նույնիսկ այն դեպքում, երբ այդ մեկ, միակ հնարավորությունը իրոք որ չի լինում: Տեսակի հարց է, Մահմեդ, տեսակի հարց է, դա դու չե՜ս հասկանա,- նետեցի ես:

Մահմեդը մի կարճ քրքջոց արձակեց և կտրուկ հարված հասցրեց վերևից: Դրանից հետո նա մի քանի հարվածներ հասցրեց առաջ մեկնված թրիս, իսկ վերջում էլ կտրող հարված հասցրեց արդեն վզիս մակարդակում: Բոլոր հարվածները որսացի ու հետ մղեցի, իսկ վերջինից էլ դժվարությամբ, բայց այնուհանդերձ հասցրեցի հետ ընկրկել: Հանկարծ երկուսս էլ սուր զգացումն ունեցանք և անակնկալից մի պահ կարծես քարացանք: Դա հերիք եղավ, որ իրադարձությունները միանգամից սրընթաց զարգացում ստանան…

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Пленник вечности: Сага о вечном путнике...
СообщениеДобавлено: 24 июн 2012, 13:03 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
Բնութագրիչ, ցածր սուլոց լսեցի և Մահմեդի աջ ոտքը, ասես ֆուտբոլի գնդակին ուժեղ հարվածելիս լիներ, առաջ ու վերև նետվեց կամ, ավելի ճիշտն ասած, այն կարծես առաջ նետեցին, այն էլ այնպիսի մի ուժով, որ հակառակորդս հազիվ կարողացավ պահել հավասարակշռությունը և, ողջ մարմնով կես շրջան կատարելով, չոքեց ձախի վրա: Դեմքիս թռան արյան մի քանի կաթիլներ և Մահմեդը անհուն ցավից ծնված մի ուժեղ ոռնոց արձակեց:
- Հայերը, Մահմեդ, կռվում են նաև այն ժամանակ, երբ որևէ հնարավորություն հաղթելու նրանք չեն ունենում: Բայց, հաշվի առ, Մահմեդ, որ նրանք այդ դեպքում ոչ միայն կռվում են, այլ նաև դրա ընթացքում հենց իրենք են իրենց համար հաղթելու հնարավորություններ ստեղծում,- արագորեն մոտենալով հակառակորդիս ու մի քանի կտրուկ հարձակումներ գործելով` նետեցի ես:

Նույն պահին էլ Մահմեդի մարմնով միանգամից կարծես մի քանի կայծակներ անցան ու ես, չվնասվելու համար, հետ ընկա: Մահմեդի մարմինը լրիվ ձգվել էր, հակառակորդս տարածել էր թևերը և անբնականորեն ուժեղ ոռնում էր: Մի քանի վայրկյան անց, սակայն, ամեն ինչ միանգամից հանդարտվեց: Մահմեդը ուժասպառ եղած հետ ընկավ ու, բաց չթողնելով յաթաղանը ձեռքից, կիսաչոքած վիճակում կծկվեց:

- Պետք է որ ահագին ցավոտ լինի, Մահմեդ, չէ՞,- ծիծաղեցի ես ու կրկին առաջ եկա,- հը՞, շարունակե՞նք առյուծի ու գայլի պատմությունը, բայց արդեն հայավարի, ավելի հավասար պայմաններում…

Հակառակորդս, կարծես փորին ստացած հարվածից ուղղվել չկարողանալով, այնուհանդերձ յաթաղանն առաջ, դեպի ինձ մեկնած ոտքի կանգնեց և քարշ գալով աստիճանաբար սկսեց հետ-հետ գնալ իր մեքենայի ուղղությամբ: Ես, հայացքս չկտրելով Մահմեդից, նետվեցի առաջ, խլեցի գետնին դրված որոնող սարքը, բայց հենց այդ պահին էլ հանկարծ ավտոմատային կրակահերթերը խզեցին լռությունը ու ես լսեցի Վարդանյանի ծանոթ-հրամայական ձայնը:
- Նետեք զենքերը, վերջ, կռիվը վերջացած է…

Լեռնահովտի մյուս ծայրում նկատեցի "ԱԿաԷսՈՒ"-ները դեպի մեզ ուղղած և արագորեն առաջ եկող կոմուֆլյաժ հագած կապիտան Վարդանյանին երկու հատուկ ջոկատայինների հետ, որոնք հետները բերում էին նաև ձեռնաշղթաներ հագցրած Մենեսին ու ևս մեկին:

Նույն պահին էլ, սակայն, նոր կրակոցներ հնչեցին, որոնք անմիջապես էլ ուժեղացան և վերածվեցին իսկական կրակահերթի: Ինչ-որ մեկը կրակի տակ էր առել մեզ բոլորիս: Ես գնդակի մի թեթև հարված ստացա ուսիս և ընկա, Մահմեդը սուզվեց ջիպի մյուս կողմում, բայց հատկապես ծանր վիճակում հայտնվեցին հենց նոր ի հայտ եկած ու բաց դաշտում հայտնված մեր հյուրերը: Հատուկջոկատայիններից մեկը հենց միանգամից սպանվեց, իսկ մյուսն էլ ծանր վիրավորվեց և ընկավ: Գնդակների մի տարափ էլ կարծես թե բաժին հասավ Մենեսին ու նրան ևս տապալեց, բայց դե հոգսս այդ պահին իհարկե բարեկամս չէր, քանի որ գնդակները նրան կարող էին շարքից հանել միայն ժամանակավորապես: Արագորեն պատյանում տեղադրեցի թուրս և, հասցնելով վերցնել Սայգաս, գլորվեցի մի մեծ քարի հետևում թաքնված Վարդանյանի ու նրա ուղեկցի ուղղությամբ: Մի հայացքն էլ ձեռքիցս բաց չթողած սարքի էկրանին պարզ էր, որ սա արդեն վերջացրել է որոնումը և ռումբը գտնված է: Պարզվեց, որ այն հեռու չէ և հենց մեր կողքին գտնվող սարի լանջին է: Վարդանյանը այդ ընթացքում կարգի էր բերել ավտոմատը և կարճ կրակահերթեր էր արձակում առայժմ անհայտ նպատակակետի ուղղությամբ: Նայեցի վերև և ուշադրությունս գրավեց անսովոր մի թումբ, որտեղ կարծես ժանգոտած մի տակառ խրված լիներ:

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Пленник вечности: Сага о вечном путнике...
СообщениеДобавлено: 24 июн 2012, 13:04 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
- Կապիտա՜ն,- գոռացի ես,- ռումբը շուտով կպայթի, այն վնասազրծե՜լ է պետք:
- Գրողի տարածներ, ես ձեր մերը,- մի կարճ կրակահերթ արձակելուց հետո ինձ դարձավ Վարդանյանը,- սրա՞նք ով են, որտեղի՞ց հայտնվեցին:
- Չգիտեմ, Վարդանյան, երևի մեր դիրքերն անցած թուրքերի դիվերսանտներն են,- պատասխանեցի ես,- կարծում եմ, որ սրանց Մահմեդն է բերել տվել, որ ամեն դեպքում մենք չկարողանանք վնասազերծել այդ ռումբը:
- Պեշկի պես ժեռտվայա տալիս,- նետեց Վարդանյանը,- բայց մենք պիտի էդ ժեռտվեն ընդունենք, Հայկ, ուրիշ ելք չկա, պիտի ընդունենք ու համ էլ դրա հետևանքները չեզոքացնենք: Գլեբ,- դարձավ Վարդանյանը հանգստությունը չկորցրած իր ուղեկցին ռուսերենով,- դու կարո՞ղ ես այդ ռումբը վնասազերծել:
- Դա իմ մասնագիտությունն է,- անվրդով պատասխանեց սա,- ինձ միայն այդ ռումբի մոտ հասցրեք:

Այդ պահին կրակահերթերը կրկին ուժեղացան և այն քարը, որի հետևում մենք թաքնվել էինք, սկսեց փշրվել կարծես տասնյակ զուբիլների հուժկու հարվածներից: Շուրջ բոլորս աղմուկ ու սուլոց բարձրացավ.

- Հա՜յկ,- ականջիս տակ մի կերպ գոռաց Վարդայանը,- Գլեբին վերցրու ու ռումբի մոտ տար, այլ ելք չկա, թյու ես ձեր,- նետեց Վարդանյանը և հերթական կրակահերթը արձակեց քարի վրայից,- ես սրանց կպահեմ, Հայկ, շտապի՜ր,- նետեց կապիտանն ու փոխեց ավտոմատի պահունակը,- այլ ելք չկա, ապեր, սրանց չես բացատրի, որ եթե ռումբը պայթեց, իրանք էլ մեզ հետ կգնան,- կապիտանը կտրուկ հետ քաշեց փակաղակն ու թողեց այն, որից հետո կրկին վրաս նայեց,- դե՜,- գոռաց նա,- սրանք հրամա՜ն ունեն, վազե՜ք,- նետեց Վարդանյանը ու հերթական կրակահերթը թողեցի թշնամու ուղղությամբ,- Գլեբին ռումբի մոտ տար…

Զգացի, որ Վարդանյանը ճիշտ է ասում, այլ ելք կարծես թե իրոք որ չկար: Ես ու Գլեբը պատրաստվեցինք գլորվել մեքենայի ուղղությամբ, բայց վերջին պահին ես չդիմացա, ոտքս կախ գցեցի ու նայեցի Վարդանյանին.

- Խնայիր քեզ, եղբայր, մենք դեռ էլի մարտեր ունենք վարելու,- այդ պահին դիմացս տարօրինակ կերպով կարծես թե հառնեց իմ քաջարի Սևակն ու ես անհուն նմանություն տեսա մերօրյա այս խիզախ կապիտանի և անցած-գնացած օրերի այդ փառահեղ Հազարապետի միջև:
- Սրանց մ…ք...,- վճռական տեսքով վրաս նայեց Վարդանյանը,- գնա, Հայկ, հույսս քո վրա եմ դնում, ախպերս, սրանք չե՜ն անցնի,- նետեց կապիտանն ու կրկին դիրքավորվեց քարի ուղղությամբ:

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Пленник вечности: Сага о вечном путнике...
СообщениеДобавлено: 24 июн 2012, 13:04 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
Մի կերպ հասա մեքենային ու բացեցի բեռնախցիկը: Ազատեցի Մարինեին կապանքներից ու հենց նույն պահին էլ Ռեմինգտոնը ձեռքին մոտ վազեց Վահեն:
- Վահե,- գոռացի ես,- ժամանակ չկա, հեռացրու աղջկան այստեղից ու ձեռք մեկնիր Վարդանյանին,- ցույց տվեցի քարերի հետևից մենահատ կրակոցներ արձակող կապիտանին,- մենք պիտի փորձենք ռումբը վնասազերծել…

Վահեն մի կարոտած համբույր պարգևեց Մարինեին, որից հետո բռնեց ձեռքն ու նրանք վազեցին լեռնալանջի ուղղությամբ: Ես ու Գլեբը մեր հերթին արագորեն բարձրացանք մյուս լեռնալանջի ուղղությամբ: Շուտով տեսա, որ այդ վակումային ռումբ կոչվածը գետնի մեջ խրված ու իրոք որ կարծես թե ժանգոտ մի տակառ լինի…
- Լավ, պարզ է,- դիտարկելով ռումբը` գլխով արեց հանգստությունը չկորցրած Գլեբը,- ընդամենը պետք է մեխանիզմն անջատել:
- Դու կկարողանա՞ս,- նայեցի Գլեբին:
- Հանգիստ եղիր, հիմա կվերջացնեմ,- պատասխանեց սա և հանեց իր գործիքների հավաքածուն:
Ներքևից կրակոցներ էին գալիս ու պարզ էր, որ Վարդանյանը դեռևս դիմադրում է:
- Դու մնա այստեղ, ես իջնեմ ներքև,- դարձա Գլեբին և, ուսիցս իջեցնելով Սայգաս, սկսեցի զգույշ քայլել դեպի վար:

Արդեն կրկին մեքենայի մոտակայքում էի, երբ անակնկալ սուր զգացումն ունեցա և գրեթե միանգամից էլ թփերի միջից, յաթաղանը մերկացրած ու կաղալով, բայց այնուհանդերձ մեծ արագությամբ վրաս նետվեց Մահմեդը: Հազիվ հասցրեցի դեմ տալ զենքը և յաթաղանի հարվածն իջավ նրա վրա: Հաջորդը ամեն դեպքում ես էի և ներքևից ոտքի հարված հասցրեցի Մահմեդի: Զգացի, թե ինչպես հակառակորդս ցնցվեց և յաթաղանը բռնած նրա ձեռքը թուլացավ: Արագորեն ծռեցի Սայգան և, պահունակի արանքում ոլորելով, սկսեցի ստիպել Մահմեդին թողնել թրի կոթը: Մահմեդը, սակայն, կարծես թե զգալով, թե հիմա ինչ կկատարվի, հանկարծ ինքը թողեց թրի կոթն ու ուժեղ հարված հասցրեց փորիս: Անանկալ ցավից ցնցվեցի ու երկուսս էլ մի կողմի ընկանք, արդեն լիովին անզեն վիճակում:

Մի կերպ ուշքի եկա ու տեսա, որ Մահմեդն արդեն մեքենայի մեջ է: Անհավատալի արագությամբ սա միացրեց շարժիչ ու, մինչ ես կվազեի դեպի մեքենան, պոկվեց հյուսիսային ուղղությամբ: Գրեթե միանգամից էլ մեքենայի կտուրին իրար հետևից մի քանի անցքեր առաջացան. այդ կարծես Վահեն էր սկսել իր Ռեմինգտոնով աշխատել, իսկ հետո էլ պայթեց հետևի ապակին, բայց Մահմեդը ի վերջո հեռացավ և կորավ հյուսիսային լեռնալանջի հետևում: Արագորեն վերցրեցի ոտքերիս տակ ընկած Սայգան ու նայեցի Վարդանյանի ուղղությամբ:

Այստեղ կրակոցներն արդեն դադարել էին և թուրք հատուկջոկատայինները զենքերը պատրաստ պահած մոտենում էին քարին: Զգացի, որ սրանք լրիվ տարված են մարտով և նկատել են առայժմ միայն Վարդանյանին: Նման դեպքերում կարող էր փրկել միայն թևանցը: Ծառերի տակով աննկատ, բայց արագ վազեցի դեպի Վարդանյանին մոտեցող թշնամու ռազմիկների աջ թևի ուղղությամբ: Զգացի, որ Վահեն հիմա նորից կսկսի, ուղղակի իր զենքը պետք է վերալիցքավորել հասցնի: Այդ ընթացքում թշնամու հատուկջոկատայինները մոտեցան այն քարին, որի հետևում թաքնվել էր Վարդանյանը և, արդեն մոտենալիս ես նկատեցի, թե ինչպես դրանք, թվով երևի մոտ ութ հոգի, լուսնաձև շարվեցին գետնին նստած, մեջքը քարին դեմ արած, արյունաթաթախ, բայց այդ վիճակում էլ այնուհանդերձ իր հակառակորդների վրա ուղիղ նայող Վարդանյանին: Կապիտանի փամփուշտները կարծես թե արդեն վերջացել էին ու երբ թուրքերը շարվեցին նրա դիմաց, Վարդանյանը կրկին նայեց սրանց, հետո հայացքը սահեցրեց փամփուշտները սպառած և արդեն անօգուտ իր հաստիքային Բերետտայի վրայով, ափսոսանքով քմծիծաղ տվեց ու մի կողմ նետեց այն:

- Հը՞, շուն,- աննկատ դեպի թշնամու հատուկջոկատայինները վազելիս ռուսերենով լսեցի դրանց հրամանատարի ձայնը, որը զենքն ուղղեց Վարդանյանի վրա,- բռնվեցի՞ր, խաչիկ,- արհամարհանքով նետեց սա:
- Դե գնա ք… լ…,- ոչ պակաս արհամարհանքով ռուսերենով մի լավ հայհոյանք շպրտեց Վարդանյանը և, ինչքան հաջողացրեց նստած տեղում ու իր վիրավոր ոտքերով, ուղղեց մեջքը, այրունախառը թքեց գետնին և ուղիղ նայեց դիմացինի երեսին,- հերս Աղդամի տակա զոհվել, շուն շան որդի, ու ես էլ իրա տղեն եմ…

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Пленник вечности: Сага о вечном путнике...
СообщениеДобавлено: 24 июн 2012, 13:04 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
Թշնամու հատուկջոկատայինները ծիծաղեցին, իսկ նրանց հրամանատարը, զենքը դնելով ուսին, պատրաստվեց մոտիկ տարածությունից գնդակահարել նույնիսկ այդ վիճակում էլ մահվան երեսին ուղիղ նայող և ինձ այդքան դուր եկած այս կապիտանին: Լավ էր, որ ես արդեն մոտիկ էի, իսկ Վահեն էլ կարծես թե արդեն հասցրել էր վերալիցքավորել Ռեմինգտոնը: Միանգամից էլ Վահեի դիպուկ կրակոցի արդյունքում թշնամու հրամանատարի ավտոմատը փշրվեց ու դուրս թռավ ձեռքից, որից հետո, մինչև ուշքի կգային, շարքով կանգնած հատուկջոկատայինները սկսեցին իրար հետևից գետին տապալվել:

Ես գիտեի Վահեի արագությունն ու դիպուկությունը այդ գործում, բայց ինքս էլ պակաս չէի և արդեն շատ մոտիկ տարածությունից մի քանի հատու կրակոցներով գետին տապալեցի դեռևս ոտքի վրա մնացած թշնամու վերջին զինվորներին: Շատ արագ մի քանի ստուգողական կրակոցներ արձակեցի դրանց վրա, որից հետո մոտեցա քարին հենված ու արյունաքամ լինող կապիտանին: Դիմացս հառնեց ազնվասիրտ Սևակն ու մեր այն հինավուրց կաղնին…

- Հը՞, Հայկ,- շնչասպառ լինելով հարցեց կապիտանը,- գտա՞ք այդ ռումբը:
- Ամեն ինչ նորմալ է, Ս՜…, Վարդանյան ջան,- ուղղեցի ինձ, չոքեցի կապիտանի կողքին ու փորձեցի թաշկինակովս և վերնաշապիկիս պատռած մասերով վերքերի վրա արագորեն վիրակապներ դնել,- գտանք, դու միայն մի անհանգստացիր, Գլեբն արդեն վնասազերծել է այն, իսկ մերոնք էլ շուտով այստեղ կլինեն:

Վարդանյանը ժպտաց.
- Բռանոժիլետը վատ բան չի, Հայկ,- ասաց կապիտանն ու փորձեց ուղղվել տեղում,- թեև չդիմացավ ու ծակռտվեց, բայց դե կարծես թե ահագին էլ փրկելա, հա՞,- վրաս նայեց կապիտանը:
- Փրկելա, Վարդանյան ջան, փրկելա,- շարունակեցի վիրակապներ դնել ես ու աչքի պոչով տեսա մոտ վազող Գլեբին,- ահա և Գլեբը, կարծես թե ամեն ինչ նորմալ է…

Գլեբը զուսպ գլխով արեց, իսկ ես հանկարծ լսեցի ուղղաթիռի բնորոշ ձայնն ու դարձա մոտ վազած Վահեին:
- Մենեսին վերցրու և հեռանում ենք,- կիսաձայն շշնջացի ես ընկերոջս,- դու Մենեսին ու Մարինեին տար, ես հիմա կգամ:

Վահեն նետվեց ասածս կատարելու, իսկ ես շարունակեցի գործս և վերջնականապես հասա նրան, որ Վարդանյանի արյունահոսությունը դադարեց: Այդ ընթացքում ուղղաթիռի ձայնն ավելի ուժեղացավ և ես տեսա, որ Մենեսին շալակն առած ու, երերալով իմ եգիպտացու ծանրության տակ, Վահեն ուղղություն է բռնել դեպի լեռնահովտի մյուս ծայրում կայանված իր "Նիվա"-ն: Զգացի, որ ժամանակն էր նաև իմ հեռանալուն:
- Ուղղաթիռն արդեն գալիս է, Վարդանյան,- ժպտացի ու ոտքի կանգնեցի ես,- Գլեբը հետդ կլինի, իսկ ես պիտի գնամ…

Վահեն արդեն մեքենայի մեջ էր տեղավորել աստիճանաբար ուշքի եկող Մենեսին ու շարժիչը միացրած Մարինեի հետ ինձ էին սպասում.
- Մենք դեռ էլի կտեսնվենք, չէ՞, Հայկ,- մի պահ վրաս նայեց ու ծուռ ժպտաց Վարդանյանը,- կհանդիպենք, չէ՞,- ավելացրեց նա ու թուլացող ձեռքը մեկնեց իմ ուղղությամբ:
- Անունդ էլ չգիտեմ, ես ձեր գաղտնապահությունը…,- ծիծաղեցի ու սեղմեցի Վարդանյանի ձեռքը,- իհարկե կհանդիպենք:
- Սևակ,- ժպտաց սա և, նկատելով զարմացած հայացքս, ավելացրեց,- մոտիկներիս ու արդեն նաև քեզ համար` Սևակ,- ժպտաց Սևակը,- հայրս ժամանակին Սևակի մեծ երկրպագուն է եղել, ախպերս, ծերից-ծեր անգիր կասեր, ափսոս, որ հետո զոհվեց: Գնաս բարով, Հայկ, զգույշ եղիր…

Ուղղաթիռն ի վերջո վայրեջք կատարեց արդեն լրիվ մարտադաշտ հիշեցնող լեռնահովտում, երբ մենք Վահեի "Նիվա"-ով արդեն հեռանում էինք այնտեղից: Վերջին պահին հասցրեցի նկատել ուղղաթիռից ցած թռչող դեսանտայիններին ու պատգարակներով դեպի Սևակը վազող բուժակներին:
- Կարծես թե այս անգամ հրավառությունը բաց եմ թողել, հա՞- գլուխը ցնցելով ուշքի եկավ հետևիս նստարանին նստած Մենեսը, շփոթահար շուրջ բոլորը նայեց, որից հետո, շոշափելով ամբողջովին ծակոտված ու արյունաթաթախ վերնաշապիկը, ափսոսանքով գլուխն օրերեց,- սատանա՜, մի գիրկ փող էի տվել…
- Թրերի ու նիզակների դարն անցել է,- ծիծաղեց Վահեն ու նրա հետևում նստած Մարինեն փարվեց ընկերոջս,- որ ասում ե՜մ, այ ծերուկներ, չեք հավատում…

Մենք ծիծաղեցինք ու շարունակեցինք ուղին դեպի հարավ: Դիմացից գալիս էին զինվորներ տանող մի քանի ռազմական "Ուրալ"-ներ ու ես զգացի, որ սահմանն այս անգամ իրոք որ արդեն լավ է պաշտպանված…

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
Показать сообщения за:  Поле сортировки  
Начать новую темуНаписать комментарии Страница 24 из 29   [ Сообщений: 422 ]
На страницу Пред.  1 ... 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27 ... 29  След.



Кто сейчас на конференции

Сейчас этот форум просматривают: нет зарегистрированных пользователей и гости: 1


Вы не можете начинать темы
Вы не можете отвечать на сообщения
Вы не можете редактировать свои сообщения
Вы не можете удалять свои сообщения
Вы не можете добавлять вложения

Найти:
Перейти:  
cron


Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007 phpBB Group
610nm Style by Daniel St. Jules of Gamexe.net

Вы можете создать форум бесплатно PHPBB3 на Getbb.Ru, Также возможно сделать готовый форум PHPBB2 на Mybb2.ru
Русская поддержка phpBB