Военно-исторический форум
http://milhistory.listbb.ru/

Про любовь... и не только...
http://milhistory.listbb.ru/viewtopic.php?f=48&t=693
Страница 1 из 3

Автор:  Lion [ 08 авг 2013, 09:58 ]
Заголовок сообщения:  Про любовь... и не только...

Կորսված Ծաղիկը


Ե՞րբ էր դա, գուցե անցած տարի կամ անցած դարում… հիմա դա արդեն այնքան էլ նշանակություն չունի: Կարևորն այն է, որ դա եղավ: Մռայլություններից ու փոխադարձ, իսկ հաճախ նաև ստիպողական դաժանություններից կազմված իմ կյանքի անգույն ու հիասթափված այգում ծաղկեց մի Ծաղիկ: Նա բացեց իր աչուկները և լույս բերեց շրջապատին…
… - Գիտե՞ս,- այդ օրը առավոտյան, կարծես մի սովորական խոսակցություն լիներ, սկսեց մայրս,- մեր դպրոցի տասներորդցիների մեջ մի այնպիսի գեղեցիկ ու լավ աղջիկ եմ տեսել…
Է՜խ՜խ մայրիկ, մայրիկ, իհարկե կտեսնես գեղեցիկ ու լավ աղջիկ, մանավանդ որ արդեն վաղուց էս ինքդ քեզ մտմտում, որ ժամանակն է քո թոկից փախածին կարգի բերելու ու ճիշտ ուղու վրա դնելու, որ մոռանա բոլոր այն խենթ ու խելառներին, որոնք պտտվում են իր շուրջը:
- Դե լավ, մամ,- կատակի տվեցի ես,- աղջիկ է էլի, ե՞ս ինչ անեմ:
- Ոչինչ, ի՞նչ պիտի անես, ուղղակի բան էր ասեցի:
Ես արագորեն վերջացրեցի նախաճաշս ու, մտքումս հիանալով մորս զուտ կանացի ինտուիցիայով, սկսեցի պատրաստվել տնից դուրս գալուն: Չգիտեմ արդեն որտեղ եմ կարդացել, որ կինն աշնան անձրևի պես մի բնավորություն ունի, կմաղի, կմաղի իր մանրիկ կաթիլներն, իսկ վերջում կծակի նույնիսկ ամենահաստ պողպատը…: Ես դուրս եկա տնից ու հանդիպեցի Կյանքին՝ ին հին ընկերուհուն…
… Իսկ Կյանքը անունով իմ ընկերուհին մի խելագար շրջապտույտ է, որը մի անգամ մարդուն վերցնում է իր մեջ և արդեն երբեք բաց չի թողնում: Նա կարծես մի կախարդական պար է սկսում այն բոլորի հետ, ովքեր համարձակություն կունենան իրեն պարի հրավիրելու: Երնեկ նրան, ով բավականին ուժ չի գտնի իր մեջ Կյանքի հետ այդ կախարդական պարը պարելու: Նա կապրի իր համար հանգիստ իր բաժին ընկած օրերը: Իսկ նրանք, ովքեր երիտասարդական լավատեսությունից ու ինքնավստահությունից ելնելով կսկսեն իրենց պարը Կյանքի հետ, այլևս երբեք չեն կարողանա ազատվել նրա դյութանքներից: Ու կսկսի Կյանքը պտտել հերթական համարձակին մի խելագար ու անվերջ շրջապտույտում: Նա կտանի իր հետ հատկապես ամենաուժեղներին ու ամենահամարձակներին, կդյութի իր հայացքի անհաղթահարելի ուժով: Եվ կքայլեն նրա հետևից հմայված այդ հայացքից բոլոր այն խենթ երիտասարդները, որոնց մի պահ կթվա, որ իրենք կարող են տիրել կախարդական հայացքով այդ կնոջը: Բայց նա կտանի նրանց իր հետևից հեռու-հեռու, կմոլորեցնի իր բնավորության անվերջ շրջադարձներում և այդպես էլ թույլ չի տա տիրել իր հայացքի խորությանը: Ու գրավիչ այդ պարը կդառնա մի դաժան փորձություն, երբ սկզբում այնքան հմայիչ ու գույներով լի՝ այն աստիճանական հերթականությամբ կկորցնի իր գույները և վերջում կմնա միայն մի սովորական ու գորշ երանգ…
…Ո՞վ էի ես, որ ինձ մի պահ ավելի բարձր դասեցի մյուսներից, ու ցանկացա իմ պարը պարել այդ դյութիչ գեղեցկուհու հետ: Երևի ես մեկն էի այն հազար-հազարներից, որոնց թվացել է, թե իրենք մի առանձնահատուկ գաղտնիք ունեն, որով կհմայեն այդ կնոջը: Սակայն բազում ուրիշների նման ինձ էլ գրկեցին հմայիչ այդ ձեռքերն ու մեղմորեն շոյեցին, որպեսզի հետո այլևս երբեք բաց չթողնեն: Ու անցան օրեր, շաբաթներ, ամիսներ, անցան տարիներ: Պարը դեռ շարունակվում էր՝ աստիճանաբար կորցնելով իր հմայիչ գույները և մոտենալով համատարած ու սովորական գորշության…:
- Տղա ջան,- արդեն չեմ հիշում երբ, ասաց մայրս,- այսօր ես դպրոցից ուշ տուն կգամ, գործերս շատ են: Երբ տուն վերադառնաս՝ դպրոց կգաս, տան բանալիները կվերցնես, որ դուրսը չմնաս:
- Եղավ,- կարճ կապեցի ես ու դուրս եկա պարը շարունակելու…
Այդ օրը կորավ իմ այգու հմայիչ գույներից ևս մեկը: Տարավ Կյանք կոչված կախարդական գեղեցկուհին երիտասարդական գույներիցս ևս մեկն ու հմայիչ և միաժամանակ ամենաիշխան քմծիծաղով պտտեցնելով ինձ իր գրկում՝ մարդկային ճակատագրերի այդ անզուգական նկարիչը ցույց տվեց ինձ իր կտավներից մեկը, որի վրա գորշությունից բացի ուրիշ ոչինչ չկար…
… Կեսօրին տուն վերեդառնալով՝ հազիվ հիշեցի մորս խոսքերը և քայլերս ուղղեցի տնից ոչ հեռու գտնվող դպրոցը: Ես հանդիպեցի մորս և վերցրեցի բանալիները: Մի քանի խոսք փոխանակելուց հետո ես արդեն պատրաստվում էին տուն գնալ, երբ հնչեց դասավարտի զանգը և աշակերտները դուրս եկան միջանցք…
… Ծաղիկը նրբորեն ուղղեց իր մեջքը և մի ամոթխած հայացք գցեց շրջապատին: Նրա աննման գեղեցկությունն ու հմայքը զգացին բոլորը: Ծեր և իմաստուն Կաղնին միանգամից զգաց, որ իր փիլիսոփայական իմաստնությունը գուցե և այնքան էլ տեղին չէ, քանզի կյանքի խորխորատները ուսումնասիրելու ողջ հմայիչ, իսկ երբեմն էլ պարտադրված գործը սկսում է խամրել այս գեղեցկության առջև: Նույնիսկ հաջողություններից ու իր բարձր թռիչքից հպարտացած Բարդին մի պահ ցանկացավ ճկել իր մեջքը և կռանալով խոսել անսահմանորեն նուրբ այդ Ծաղկի հետ: Համատարած գորշությունը սկսեց նահանջել…:
… Ինձ հետ իր պարը պարող գեղեցկուհին մի անհանգստացած հայացք գցեց վրաս և սկսեց ավելի խանդոտ շտապողականությամբ հավաքել իմ կյանքի գույները, բայց նոր ծլած Ծաղկի երանգերն արդեն պայքարի մեջ էին մտել գորշության հետ…
Սակայն ո՞վ էի ես, որ Կյանք կոչված գեղեցկուհին այդքան հեշտորեն իր դիրքերը զիջեր: Նա չզլացավ այնպիսի ուժով ու եռանդով խճողել ինձ, որ ես ուղղակի չկարողացա գլուխ բարձրացնել և աչք բացել նրա դյութանքից: Միայն որպես մի փոքրիկ գաղտնիք ու մխիթարանք՝ ես իմ այգու գողտրիկ անկյուններից մեկում տեղ պատրաստեցի այդ Ծաղկի համար ու սկսեցի խնամել նրան նրբորեն և իմ հոգու ողջ ջերմությամբ: Ես գիտեի, որ անխուսափելիորեն կգա այն պահը, երբ Կյանքի ուշադրությունը մի պահ կթուլանա ինձնից և ես կկարողանամ անդրադառնալ իմ կախարդական ու արդեն այնքան սիրելի դարձած Ծաղկին…
Անցան ամիսներ: Կյանքը շարունակում էր իր խենթ պարը ինձ հետ՝ նետելով ինձ մեկ այս, մեկ այն կողմ, իսկ իմ այգում արմատներ գցած փոքրիկ Ծաղիկը դառնում էր ավելի ու ավելի հմայիչ: Ես զգում էի, որ Կյանքը արդեն խանդով է հետևում ինձ՝ քանզի նա զգում էր, որ գորշություն կոչված իր ամենազոր զենքը դեմ է առնում ինչ որ մի խոչնդոտի և չի կարողանում վերջնականապես իրեն ենթարկել ինձ…: Իսկ պարի կախարդական պտույտների ընդմիջումների մեջ ես հաճախ էի ժամանակ գտնում և հեռվից-հեռու հիանում իմ Ծաղկի կախարդական գեղեցկությամբ ու հմայքով: Ես մտովի տեսնում էին նրան, ու զգում, որ այդ Ծաղիկը լցնում է իմ կյանքը, տալիս նրան իմաստ և բովանդակություն: Ես զգում էի, որ Կյանքն արդեն կորցնում է իր իշխանությունը իմ նկատմամբ, տեսնում էի հույսի լույսը թունելի վերջում, պատկերացնում էի ապագան… ու երբեմն մխիթարվում դրանով: Ես կարծես թե գտել էի պարըկներուհուս գաղտնիքը և ուրախանում էի, որ արդեն երբեմն կարողանում եմ հեռանալ նրա դյութիչ պարից ու մի պահ թուլացնել գորշության ազդեցությունը…:

Автор:  Lion [ 08 авг 2013, 09:59 ]
Заголовок сообщения:  Re: Про любовь... и не только...

…- Բարև ձեզ,- փողոցում արագ քայլերով հասնելով ինստիտուտի առաջին կուրս ընդունված ու հենց նոր դասն ավարտած Նրան ու ընկերուհուն՝ միանգամից սկսեցի ես:
- Բարև ձեզ,- մի քիչ շփոթվելով ու թվում է, թե առաջին անգամ ինձ վրա ուշադրություն դարձնելով պատասխանեցին նրանք՝ կարծես նոր էին տեսնում, թեև թույլ սեռին բնորոշ դիտողունակությամբ նրանք արդեն մի քանի օր է, ինչ նկատել էին ինձ, որ հարմար առիթի էր սպասում իրենց մոտենալու:
- Ո՞նց են դասերը, հարմարվե՞լ եք արդեն,- կարծես ոչինչ չնկատելով՝ շարունակեցի ես:
- Ոչինչ, ամեն ինչ լավ է,- պատասխանեցին նրանք:
- Կներեք, Ձեր անունն ինչպե՞ս է,- անակնկալ հարցով դիմեցի ընկերուհուն:
- Անի,- մի քիչ զարմացած պատասխանեց ընկերուհին: Նույնիսկ Նա զարմացավ՝ մի՞թե իմ ջանքերը իրեն չեն վերաբերվում:
- Անի ջան, եթե քեզ շատ խնդրեմ, մի քանի րոպեով մեզ հնարավորություն չե՞ս տա առանձին զրուցելու,- ակնարկելով Նրան՝ ժպտալով խնդրեցի ես:
Անին սպասողական նայեց ընկերուհուն, սակայն վերջինս անմիջապես արձագանքեց.
- Չէ, պետք չի:
… Մի ամպ անցավ իմ այգու վրայով և ստվեր գցեց պաշտածս Ծաղկի վրա…
- Լավ ի՞նչի պետք չի, ի՞նչ պիտի լինի,- զարմացա ես:
- Չեմ ուզում:
… Սկսեց փչել սառը Հյուսիսային քամի: Ծաղկի վրա մտախոհ նայող ծեր և իմաստուն Կաղնին կնճռոտեց ճակատն ու մռայլվեց: Չափից ավելի կռացած Բարդու մոտ մի անհաղթահարելի ցանկություն առաջացավ ուղղել մեջքը, սակայն մեծագույն լարումով նա զսպեց իրեն…
- Լավ ես հո քեզ չեմ ուտի, մեծ մարդիկ ենք, մի քանի րոպե կքայլենք, կզրուցենք…,- շարունակեցի ես:
- Չէ, չեմ ուզում, ես ընկեր ունեմ, ես չեմ ուզում, որ նա հանկարծ մեզ տեսնի իրար հետ,- շատ սովորական, իսկ գուցե և մի փոքր նեղսրտված տոնով շարունակեց Նա…
… Հյուսիսային քամին սկսեց ավելի ուժգին փչել, իսկ երկինքը ծածկվեց սև ու ծանր ամպերով: Ծեր և իմաստուն Կաղնու աչքերում հայտնվեց մի հոգնած քմծիծաղ: Բարդին սկսվեց ուղղվել, իսկ այգու խորքում երևաց մի միայնակ ու հմայիչ կնոջ կերպարանք…
- Ո՞նց, դու ընկե՞ր ունես,- չհավատալով լսածիս՝ հարցրի ես, հոգուս խորքում մի չնչին հույսով՝ գուցե դրանք ուղղակի խոսքեր են, գուցե դա ուղղակի խոսում է թույլ սեռի կամակորությունը…
- Իսկ ինչ է, դու չգիտեի՞ր:
… Բարդին զայրացավ և այնքան արագ ուղղեց մեջքը, որ նույնիսկ ծերունի Կաղնին զարմացած նայեց նրան…
- Չհասկացանք, կարող է մտածում ես, որ, եթե իմանայի ընկեր ունեիր, կմոտենայի քեզ…:
- Բա չտեսա՞ր երեկ մեքենայով ինձ ով տարավ,- մի քիչ զարմացավ Նա:
- Տեսա, իհարկե տեսա, բայց ձեր փոխադարձ վերաբերմունքից կարելի էր ենթադրել, որ դա ցանկացած ոք էր՝ սկսած եղբորից, վերջացրած հորեղբորորդով:
- Չէ, ես ընկեր ունեմ, ուղղակի հիմա նա քաղաքում չի:
… Հյուսիսային սառը քամին մոտեցավ Ծաղկին և փաթաթվեց նրան: Նա պարուրեց նրան իր շնչով և պոկեց արմատից: Կաղնին ափսոսանքով նայեց ընկած Ծաղկին, իսկ հպարտությունից ծառացած Բարդու սրտից մի հառաչանք պոկվեց, որը միայն ինքը լսեց: Միայնակ ու հմայիչ կինը սկսեց մոտենալ…
- Լսիր, դու հիմա մի բան ես ասում, որը շատ լուրջ հետևանքներ կարող է ունենալ,- ավելի շատ զգալով Բարդու հառաչանքը, քան թե լսելով այն, ասաց ծեր Կաղնին և կռացավ Ծաղկի վրա՝ փորձելով նորից տեղավորել նրան իրենց հարևանությամբ:
- Չէ նա իսկապես քաղաքում չի, եթե ուզում ես կարող եմ նրա համարը տալ, կկապվեք և կխոսեք…
…Հյուսիսային սառը քամին վերցրեց իր թևերի վրա արմատախիլ արված Ծաղկին ու բարձրացրեց վերև: Կաղնին մտախոհ նայեց նրա հետևից, իսկ Բարդին շուռ տվեց հայացքը…
- Չէ, պետք չի,- ասացի ես, նայեցի Նրան ու ժպտացի, երևի շատ տխուր ստացվեց այդ ժպիտը,- պետք չի…:
Բարդին զգաց, որ իր սրտից կարծես մի հաճելի ու վաղուց փայփայված բան պոկվեց: Ու թեև այդ պահին հպարտությունից ծառացած նրա սիրտը միայն զգաց դա և ուժեղ չցավեց, սակայն նա հասկացավ, որ իր սրտի վրա հավերժ մնաց կարծես անտառահատի անփույթ ձեռքով թողնված կացնի մի սպի, որը դեռ երկար է ցավելու, նվվալու ու իր մասին հիշեցնելու… Այդ պահին ծեր Կաղնին իր երկար կյանքի ողջ իմաստնությունը ներդրած ուժերում՝ դեմ տվեց ուսը Բարդուն՝ պահպանելու համար նրա հզոր ծառացումը, որով ճիշտն ասած նա երբեմն ինքն իրեն գաղտնորեն հիանում էր: Միայնակ կինը մոտեցավ ծառերին ու հետաքրքրված սկսեց դիտել…:
… - Դե լավ, ես այլևս ձեզ չեմ անհանգստացնի, բարի բախտ ձեզ և երջանկություն: Հաջող,- կարճ կապեցի ես ու շուռ գալով՝ արագորեն հեռացա հակառակ ուղղությամբ…
… Հյուսիսային սառը քամին փչեց ավելի ուժեղ, բարձրացրեց Ծաղիկը վեր, ավելի վեր ու սկսեց տանել դեպի անվերադարձ հեռուները: Բարդին, ինքն էլ զարմանալով իր վրա, թույլ տվեց իրեն ափսոսանքով լի մի հայացք գցել նրա հետևից: Սև ու ծանր ամպերը մի անհաղթահարելի ուժով պատեցին երկնակամարը: Իմաստուն և ծեր Կաղնին մոտեցավ իր ընկերոջը և, ոչինչ չասելով, լուռ կանգնեց նրա կողքին: Միայնակ կինը մոտացավ ծառերին: Նրանք ճանաչեցին այդ կնոջը. դա Կյանքն էր, միայնակ, դյութիչ, հմայիչ և անդառնալի Կյանքը…
… Իմ սենյակի պատին մի կտավ կա: Երբ ընկերնես մտնում են սենյակս, երբեմն երկար ու զարմացած, իսկ երբեմն էլ կարճ ու հպանցիկ նայում են դրան ու հեռանում: Նրանց համար այն հասկանալի չէ: Կտավի գաղտնիքը միայն ես գիտեմ. դա իմ հին ընկերուհու նվերն է, որի վրա գորշությունից բացի ուրիշ ոչինչ չկա…

Երևան
14.09.2006 թ.

Автор:  Lion [ 08 авг 2013, 10:00 ]
Заголовок сообщения:  Re: Про любовь... и не только...

Պարտված երջանկությունը


Ամառային այդ երեկոն պետք է նման լիներ նախորդ բոլոր երեկոներին: Ինչպես գրեթե ամեն անգամ, այս անգամ էլ ես պետք է դուրս գայի աշխատանքից, հաղթահարեի կազմակերպության մեքենայով տուն գնալու տխուր, սակայն խիստ հարմարավետ առաջարկը և մտախոհ քայլերս ուղղեյի Աբովյան փողոցով դեպի վեր: Պետք է մի քիչ զբոսնեի, մտնեի Երիտասարդական մետրոյի մոտ գտնվող իմ սիրած այգին ու հանգստանայի նրա գեղեցկությունով՝ դիտելով սիրահարված զույգերի լուռ և գեղեցիկ ճեմումը: Դրանից հետո հերթական անգամ, պարտված միայնությունը հաղթահարելու իմ անիմաստ ճիգերից, մենակ և տխուր քայլերս պետք է ուղղեի դեպի տուն: Կարող էր լինել նաև այլ կերպ. ի սկզբանե ինձ կհաղթեր կազմակերպության մեքենայով հարմարավետ տուն գնալու գայթակղությունը ու ես, հարմար տեղավորվելով նրա մեջ և ուրախ տեսք ընդունելով, միանգամից կհասնեի տուն, վերջացնելով ըստ էության դեռևս չսկսված իմ օրը ու ինձ հանձնելով հեռուստացույցի օգնությամբ մենակությունը փարատելու անօգուտ գործին…: Իսկ գործն իրոք որ անօգուտ էր, քանզի բոլոր հարցերի լուծումը ես շատ վաղուց գիտեի: Մենակություն կոչված հիվանդությունից ինձ կարող էր բուժել միայն այն Մեկը, որի մաքուր հայացքն ու աննման գեղեցկությունը վերջերս գերեց ինձ այդ այգում: Գերեց, ստիպեց ինձ սիրել իրեն, սիրել առաջին հայացքից, հոգու ողջ ուժով և կարողությամբ, ստիպեց միանգամից երազել որպես իմ կին տեսնել իրեն… ու միանգամից էլ անհետացավ: Մինչև հիմա էլ հիշում եմ, թե այդ օրը որքան վազվզեցի այգում ու նրա շրջակայքում՝ փորձելով գտնել ինձ ընդառաջ եկող երիտասարդների ուրախ խմբի մեջ մի պահ երևացած համեստ այդ աղջկան ու մտքումս անիծելով ըստ էության ոչ մի մեղք չունեցող ծերունուն, որի հարցին պատասխանելու համար մի պահ շեղել էի ուշադրությունս և կորցրել Նրան…
…Սակայն այդ երեկոն դասավորվեց այլ կերպ: Այս անգամ չգիտեմ ինչ ուժ ինձ ստիպեց քայլերս ուղղել Աբովյան փողոցով դեպի ներքև: Աբովյան-Թումանյան խաչմերուկի վրա հանկարծ նկատեցի ծանոթ կերպարանք: Ընկերս էր՝ կուրսի Արմենը, որը ինքն էլ էր դուրս եկել աշխատանքից և ուրախ, թեև նաև շփոթված տեսքով ինչ-որ տեղ էր շտապում:
- Կարեն,- ուրախացած բարևեց նա,- ի՞նչ կա, ո՞նց են գործերդ:
- Ոչինչ էլի, կամաց-կամաց, առանձնապես ոչինչ չկա: Քո մոտ ի՞նչ նորություն կա,- հարցրեցի ես:
- Ոչ մի բան: Չնայած գիտե՞ս, ինտերնետով մի աղջկա հետ եմ ծանոթացել, հիմա գնում եմ հանդիպման, Երիտասարդականի մուտքի մոտ ենք պայմանավորվել, - ուրախ տոնով սկսեց Արմենը, հետո մի քիչ տեմպը գցեց,- չնայած ոնց որ, մի տեսակ… որ ասեմ առանձնապես ցանկություն էլ չկա…, այսինքն չէ, ցանկություն կա, բայց, ինչ-որ չի ստացվում…, այսինքն ուզում եմ ասել…
Ես վաղուց գիտեի Արմենի մի քիչ ամաչկոտ բնավորությունը: Ըստ էության պարզ և ազնիվ տղա լինելով, նա քաշվում էր անծանոթ աղջկա հետ հանդիպման գնալու հեռանկարից: Մեր մեջ ասած նման բաները ինձ միշտ էլ ծիծաղելի են թվացել. քաշվել աղջկանից, այ քեզ բան…
- Այ տղա, մի կարգին բան ասա հասկանամ, ի՞նչ ես ծամծմում,- ինձ չհասկացողի տեղ դնելով՝ միամիտ տոնով հարցրեց ես:
- Դե ի՞նչ ասեմ, արդեն մի քանի ամիս է ինտերնետով ծանոթացել եմ մի աղջկա հետ, վերջը… հիմա գնում եմ հանդիպման:
- Է հետո՞,- նույն միամիտ տոնով շարունակեցի ես:
- Դե ի՞նչ հետո,- նորից թելը կորցեց ընկերս,- մի խոսքով գնում եմ…: Լսիր,- հայտնագործություն արածի պես հանկարծ ասաց Արմենը,- արի իրար հետ գնանք: Կհանդիպենք, կնստենք մի հանգիստ տեղ, կզրուցենք:
Ճիշտն ասաց մի քիչ ծիծաղելի թվաց ընկերոջս գտած պաշտպանության միջոցը, բայց մի կողմից էլ այնքան տաղտկալի երեկո էր սպասվում, ընկերս այնպես թախանձագին էր նայում աչքերիս, իսկ մյուս կողմից էլ ես էլ այդ պահին ոչ մի կերպ չկարողացա մի կարգին բան հորինել, այնպես որ համաձանվեցի: Այսինքն այն ժամանակ ինձ թվաց, որ հենց այս պատճառներով եմ ես համաձայնվում նրա առաջարկին, սակայն հետագայում դրանում ես կսկսեմ ավելի խորը դրդապատճառներ փնտրել: Նույնիսկ կսկսեմ ճակատագրի պես հիմար բաների մասին մտածել…
- Հ՞ը, գալիս ե՞ս,- շարունակեց խնդրել Արմենը:
- Լսիր, չե՞ս կարծում, որ մի աղջկա հետ երկու տղայով հանդիպման գնալը ամեն դեպքում մի քիչ շատ կլինի,- համենայն դեպս տարակուսեցի ես:
- Է՜Է՜Է, դատարկ բաներ էս ասում, ո՞ր թիվն է…: Արի, արի՜, գնացի՜նք:
Մենք արագորեն բարձրացանք Աբովյան փողոցով և մոտեցանք Երիտասարդականի մուտքին: Մի թռուցիկ հայացքն էլ բավական էր տեսնելու համար, որ մեզ դեռևս սպասող չկա: Մենք տեղավորվեցինք մուտքի պատի մոտ և սկսեցինք սպասել: Ես սկսեցի աչքի պոչով հետևել մետրոյի մուտքի մոտ գուշակություններով զբաղվող գույնզգույն շորերով ծեր գնչուհուն, որը, իր շերտավոր հանդերձերի մեջ նազելիորեն շորորալով, փորձում էր ապագայի գաղտնիքի թանձր քողը բարձրացնել դա ցանկացողների համար: Ինչ լավ է, որ ես վաղուց նման բաների չեմ հավատում…
- Լսիր, Արմեն, գոնե նկարը տեսե՞լ ես,- անդրադառնալով ընկերոջս՝ սկսեցի նրա հոգու հետ խաղալ ես:
- Չէ, կարելի է ասել կույրի պես ենք հանդիպում:
- Բա որ հանկարծ շատ տգեղ լինի, ի՞նչ պիտի անենք,- շարունակեցի ես
- Հա, ասեցիր էլի, ինչի՞ պիտի տգեղ լինի:
- Ե՞ս ինչ իմանամ ինչի, լինի ու վերջ: Ախր դու ոչ մի բան չգիտես նրա մասին: Լսիր, ինտերնետում ծածկանունը ո՞նց էր:
- Նի՞կը, ''Հմայիչ աղջիկ'',- պատասխանեց Արմենը և հույսով նայեց ինձ:
Ես արդեն ուզում էի պատասխանել, որ դա ընդհանրապես փաստարկ չի, պետք չի նիկերին հավատալ ու այս ամենին լուրջ վերաբերվել և ընդհանրապես նման բաները միայն զվարճանալու համար են, սակայն որսալով Արմենի անհանգստացած հայացքը, որը կարծես նայում էր իմ միջով, թեթևակի շուռ եկա: Մի աղջիկ բարձրացել էր էսկալատորով և մոտենալով մետրոյի մուտքին, փնտրող հայացքով շուրջն էր նայում…
- Կար, Կար, նայիր, սա պետք է որ ինքը լինի,- հուզված շշնջաց Արմենը և համենայն դեպս սկսեց ավելի հարմար տեղավորվել իմ դիմաց՝ հանկարծ չերևա,- երևում է, որ ինչ-որ մեկին է սպասում:
- Հնարավոր է, բայց ավելի շուտ ոչ թե սպասում է այլ փնտրում,- աչքի տակով ետ նայելով՝ պատասխանեցի ես,- չէ Արմեն ջան, հաստատ ինքն է…: Դե քեզ տեսնեմ, մոտեցիր, հարցրու:
- Ո՞վ, ե՞ս,- չգիտես ինչու մահու չափ վախեցավ Արմենը,- ի՞նչ մոտենամ, ո՞նց հարցնեմ…, բա որ ինքը չլինի՞:
- Հա ինքը չեղավ, չեղավ, աղջիկ է էլի, հո քեզ չի ուտի…,- հորդորներս շարունակեցի ես,- մոտենում ես, քաղաքավարի ժպտում ես…
- Լսիր, մեր կողմն է նայում, հաստատ մտածում է, որ մենք ենք,- ընդհատեց ինձ Արմենը,- Կար մի բան արա, խայտառակ եղանք...
Իրոք իրավիճակը սկսում էր հիմար բնույթ ստանալ: Երկու երիտասարդ կանգնել են աղջկանից մի քանի մետր հեռու և որոշում են իրենց անելիքը: Դե լավ, ինչ արած, այս անգամ էլ պիտի գործենք: Նման դեպքերում ես սովորաբար որևէ բան նախապես չեմ պլանավորում: Շատ-շատ առաջին բառերը, ժեստերն ու ժպիտները, ոչ ավել: Մնացածը թողնում եմ ինտուիցիայի հույսին: Այն ինձ սովորաբար չի դավաճանում: Ես շուռ եկա, թողեցի Արմենին իմ հետևում և դանդաղ ու վստահ քայլերով սկսեցի մոտենալ սպասողական հայացքն ինձ հառած աղջկան: Այդ մի քանի վայրկյանի ընթացքում ես փորձում էի հասկանալ և ընկալել, թե ինչ մարդ է իմ առջև կանգնած՝ միաժամանակ փորձելով չընկնել նրա անակնկալ հմայքի ազդեցության տակ… ''Նու, սկզբունքորեն չես չափազանցեցրել նիկիդ հարցով'',- հասցրեցի մտածել ես, իսկ խոսակցությունն արդեն սկսվել էր…
- Բարև ձեզ,- սկսեցի ես, աշխատելով ձայնիս տալ հանգստություն ու մի քիչ էլ հանդիսավորություն: Չգիտես ինչու այդ պահին հիշեցի ընկերներիցս մեկին, որը նույնիսկ ամենասովորական բառերը այնքան հանդիսավոր տոնով էր արտասանում, կարծես դատարանի նիստերի դահլիճում դատավճիռ էր կարդում: Հիշեցի ու նայելով աղջկա աչքերին՝ ժպտացի,- դուք երևի պայմանավորվել եք և այստեղ ձեր ծանոթի՞ն եք սպասում…
- Այո,- հմայիչ ժպտաց նա,- ուրախ եմ ձեզ տեսնելու համար: Ես Գայանեն եմ:
Այդ մի քանի բառերը փոխանակելու ընթացքում ես հասցրեցի դիտարկել Գայանեին: Կլիներ երևի մոտ 19-20 տարեկան, և ինչպես իր տարիքին և ընդհանրապես մեր երիտասարդության մեծ մասին վերջերս համակած տենդեցի, շատ նուրբ էր և սլացիկ: Երկար, մուգ շագանակագույն մազերը թափվում էին ուսերի վրա և մի առանձնահատուկ կերպով ընդգծում իրանի գեղեցկությունը: Ոտքերը, որոնք ձգված էին սովորական ջինսի մեջ, ևս վատ հույսեր չէին ներշնչում: Սակայն այդ աղջկա մեջ հիանալին և անզուգականորեն կախարդականը նրա աչքերն էին. նշաձև աչքերը եզերված էին գեղեցիկ թարթիչներով և սաթի պես սև էին: ''Նման հայացքի մեջ կարելի է ընկնել, ընկնել ինչպես մի անհատակ ջրհորի մեջ և վերջին չհասնել'',- մի պահ անցավ մտքովս…: Չգիտեմ ինչու, այդ պահին հիշեցի իմ այգու գողտրիկ անկյուններից մեկը, որտեղ մի պատվանդան էր հայտնվել ու որի վրա հայտնի չէ թե ինչ քանդակագործ ինչ արձան էր կագնեցնելու…
- Գիտեք, ընդհանրապես ճիշտն ասած դուք երևի ինձ չէ, որ սպասում եք,- ուշքի եկա ես,- դուք պայմանավորվել եք Արմենի հետ,- ես ձեռքս ուղղեցի ընկերոջս կողմը:
Արմենը արագորեն մոտեցավ և Գայանեն իր ուշադրությունը սևեռեց նրա վրա: Այդ հետագայում, երբ ես կվերհիշեմ այդ ամենը, ինձ կթվա, որ Գայանեի հայացքով մի պահ, ընդամենը մի պահ, կայծակի մի ակնթարթ, հիասթափության ստվեր անցավ: Սակայն գուցե և դա այդպես չէր, գուցե և ես ինքս ցանկալին կներկայացնեմ որպես իրականություն…
… Արմենը մոտեցավ և անվճռականորեն կանգ առավ Գայանեի մոտ՝ համառորեն հայացքը փախցնելով նրանից: Այ քեզ վիճակ, հիմա փոխանակ իրենք խոսեն, ես պիտի իրենց խոսեցնեմ…:
- Լավ ի՞նչ ենք կանգնել այս սկվազնյակի մեջ,- իրադրությունը լիցքաթափելու համար կատակի տվեցի ես,- ծեր մարդ եմ, կարող է հիվանդանամ, անկողին ընկնեմ…: Եկեք դուրս գանք, նստենք մի տաք անկյունում…
Արմենն ու Գայանեն թեթևացած ծիծաղեցին և մենք դուրս եկանք մետրոյի մուտքից: Արմենը համառորեն լռություն էր պահպանում: Ըստ երևույթի աղջկա դերին հարմար չգտնելով դա՝ Գայանեն նույնպես չէր ցանկանում սկսել խոսակցությունը: Տարօրինակ և իր տարօրինակության մեջ լուռ քայլող եռյակ: Մենակ սա էր պակաս …
- Երիտասարդներ, կյանքի ծաղիկներ, թույլ տվեք գուշակեմ,- իր ծորուն լեզվով խոսելով՝ մեր դիմացը դուրս եկավ գնչուհին,- շատ չեմ ուզում, թանկ չեմ ուզում…: Առջևում ապագան է, ապագան կյանք, կյանքը՝ սեր, սերը՝ տառապանք, տառապանքից ելքը՝ իմ մոտ…,- իրենց բնորոշ սովորական տոնով սկսեց համոզել գնչուհին:
- Է՜Է՜Է՜, մայրիկ,- նման դեպքերում իմ հիասթափված կատակի տոնին անցնելով՝ պատասխանեցի ես,- մեր առջևում ընտանիք է, նրա հետևում սեր, իսկ դրանից հետո դու,- նայեցի նրա աչքերին,- հ՞ը, կարող ե՞ս գուշակել այս հանելուկը:
- Իմ գործը տղա ջան, հենց հանելուկներ գուշակելն է,- եղավ անակնկալորեն հստակ պատասխանը, որից նույնիսկ ես զարմացա. ախր նման դեպքերում շատ-շատերն էին շփոթվում իմ նման անիմաստ բառերից ու թողնում հեռանում,- ու եթե մի օր չկարողանաս լուծել քո հանելուկներից որևէ մեկը, որդիս, կգաս ինձ մոտ և մենք իրար հետ կմտածենք…,- կախարդական ժպիտով ուղիղ աչքերիս նայելով՝ ասաց ծեր գնչուհին ու ճանապարհ տվեց:

Автор:  Lion [ 08 авг 2013, 10:00 ]
Заголовок сообщения:  Re: Про любовь... и не только...

- Կարե՜ն, ի՞նչ եղար,- կանչեց Գայանեի հետ մի քիչ առաջ անցած Արմենը:
- Ոչինչ, ես էլ անճաշակ տղա եմ էլի,- մետրոյից բարձրացող մարդկանց խմբի միջից դժվարությամբ ճանապարհ բացելով ու նրանց մոտենալով՝ կատակեցի ես,- մեզ հետ քայլող նման գեղեցկուհուն թողած, որոշեցի այդ ծեր գնչուհուն խոսեցնել:
- Շնորհակալություն,- ծիծաղեց Գայանեն,- վատ կոմպլիմենտ չէր:
- Դե լա՜վ, կոմպլիմենտը դա սովորական չափազանցություն է, իսկ այս դեպքում ես չափազանցություն չարեցի, այլ ասացի ճշմարտությունը,- պատասխանեցի ես:
- Կրկին շնորհակալություն:
Ես նայեցի Գայանեին ու… մտքումս մի թեթև երանի տվեցի Արմենին: Վատ աղջկա հետ չի հանդիպում: Դրանից հետո հայացքս ընկավ Արմենի դեմքին: Այ քեզ բան: Կարծես ընդհանրապես չէր նկատում ինչ աղջկա հետ է քայլում: Ընթանում էր իր սովորական ցրված տոնով ու չգիտես ինչի մասին էր մտածում…: Այս ընթացքում Արմենը նայեց ինձ և ես որսացի նրա հայացքի իմաստը. ''Ես չեմ ուզում, եղբայրս, եթե ուզում ես, դու զարգացրու գործը, պրոբլեմ չկա…'':
- Լսեք, ես այստեղ մի լավ բացօթյա սրճարան եմ տեսել, վաղուց եմ ցանկանում այնտեղ լինել, եկեք գնանք,- առաջարկեցի ես:
- Գնանք, գնանք,- կատակեց Արմենը,- տեսնենք քո ճաշակը:
Գայանեն ուրախ ժպտաց ու մենք մտանք սրճարան: Երեքով տեղավորվեցինք սեղաններից մեկի շուրջը և սկսեցինք զրուցել: Արմենը իր սովորության համաձայն քիչ էր խոսում, երբեմն խոսակցությանը մասնակցելով առանձին ռեպլիկներով, իսկ հետագայում դրանք էլ դադարեցրեց: Գայանեի հետ խոսելու ողջ ծանր, թեև նաև հաճելի գործը մնաց ինձ վրա: Նա պատմեց իրենց ընտանիքից, ասաց, որ երկար տարիներ ապրել են Ռուսաստանում և միայն վերջերս են վերադարձել Հայաստան, թեև հայրը այժմ էլ ժամանակի մեծ մասը Ռուսաստանում է լինում: Պատմեց, որ տան միակ երեխան է և ապրում է մոր ու տատիկի հետ: Ես էլ առանց ավելորդ համեստությունների սկսեցի խոսել իմ մասին և երբ բաժանվեցինք ու Գայանեին ուղեկցեցինք մինչև իրենց տուն տանող երթուղային տաքսին, արդեն բավականին ջերմ ընկերներ էինք դարձել…
… Մեր քաղաքը զարմանալի քաղաք է: Հատկապես կենտրոնական փողոցները: Երբ երեկոյան ժամերին սկսում ես զբոսնել դրանցով՝ հակասական զգացմունքների գիրկն ես ընկնում: Երիտասարդների բազմությունը, մեքենաների, խանութների, կինոների և սրճարանների առատությունը մարդում ստիպում է մտածել, որ ինքը մենակ չի, որ կյանքը եռում է, զարգանում, շտապում է ինչ-որ տեղ: Սակայն այդ բոլորի մեջ հանկարծակի մի առանձին սրությամբ ես սկսում զգալ մենակությունդ: Զգում ես, որ արդեն մուտք ես գործել քո կյանքի երրորդ տասնամյակի երկրորդ կեսը, որ տաղտկալի աշխատանքիդ երկար հոսող ժամերը մի անհույս դատապարտյալի պես քեզ գամում են տեղում, որ երեկոյան այդ բոլոր աղմուկն ու բազմությունը քեզ համար չեն և կարծես դիտավորյալ անցնում են քո կողքով, իսկ խանութների լույսերը փայլում են կեղծ և սառը ժպիտով…: Եվ այդ պահերին միակ և անկրկնելի փրկությունը ինձ համար մնում է իմ այգին, երևի թե միակ տեղն այս քաղաքում, որը դեռևս չի վարակվել այդ ամենով, ուր հնարավոր է փախչել դեպի միայնություն և հանգստանալ…
… - Ալո, բարև ձեզ, Գայանեին կարելի է,- արդեն չգիտեմ երբ, միայնությունը հաղթահարելու իմ հուսահատ փորձերից հիասթափված ու հեռախոսս քրքրելու ընթացքում պատահականորեն սևաչյա ծանոթուհուս համարին հանդիպելով ու որոշելով նրան զանգել, սկսեցի ես:
- Մի րոպե,- լսվեց մի կնոջ ձայն…
… Զարմանալի ու ծեր մի քանդակագործ մոտեցավ այգում դրված պատվանդանին, տեղադրեց նրան վրա իր ամենագեղեցիկ քարերից մեկը և սկսեց անշտապ համառություն կերտել իր ստեղծագործությունը: Անցորդներն անց ու դարձ էին անում ու զարմացած գլուխներն օրորում՝ չպատկերացնելով, թե ինչ է ստացվելու այդ ամենից: Միայն քանդակագործն էր անխռով հանգստությամբ շարունակում իր աշխատանքը…
… Ինչպես այս քաղաքի սովորական մի տղա, ես ևս իմ պարտքը համարեցի անհրաժեշտ-նախնական տեղեկություններ հավաքել Գայանեի վերաբերյալ նրա շենքից, թաղամասից և դպրոցից, իրենից գաղտնի երևացի նրա կուրսում…: Ոչ ոք չկարողացավ որոշակիորեն որևէ մի բան ասել: Աղջիկ է, երկար ժամանակ ապրել է Ռուսաստանում, իսկ շրջապատում ոչ մի լավ կամ վատ բանով աչքի չի ընկել…:
Երևանի երեկոյան հմայքները ինձ համար սկսեցին այլ իմաստ ստանալ: Այն կախարդական ժամերը, որ անցկացնում էի Գայանեի հետ, ստիպում էին մոռանալ միայնությունը, կյանքի գորշությունը, ստիպում էին սիրել կյանքը և հավատալ նրան: Սակայն ապագայի հեռավոր հորիզոններում ես տեսնում էի ամպեր, զգում էի, որ այսպես չի կարող երկար շարունակվել: Ի՞նչ է լինելու այս ամենի վերջը, ու՞ր եմ գնում ես Գայանեի հետ: Այն, որ այս ամենը կարող էր վերջանալ ամուսնությամբ՝ խիստ օտար էր ինձ համար և խորթ: Ինձ համար մի անհասկանալի համառությամբ, անսահմանորեն հիանալով Գայանեով, ես միաժամանակ կտրականապես ինքս ինձ համար մերժում էի նման ցանկացած միտք: Կարծես դա դեմ էր իմ բնույթին: Ես ուղղակի չէի պատկերացնում նրան իմ կնոջ դերում՝ հաճախ նույնիսկ չկարողանալով բացատրել դրա պատճառը: Ես կիսվում էի հակասական զգացմունքների մեջ…
Իսկ մեր հարաբերությունները ավելի էին խորանում: Ես զգում էի, որ Գայանեն չի խոսում այդ մասին, սակայն ինչպես ամեն մի սովորական կին, նա ևս անպայման ցանկանում էր մեր հարաբերությունները զարգացնել և հասցնել ամուսնություն կոչվող տրամաբանական գագաթնակետին…:
… Մի անգամ մենք համբուրվեցինք սովորականից ավելի կրքոտ և զգացինք, որ արդեն անհնար է մեկ այլ աստիճանի չբարձրացնել մեր հարաբերությունները…: Մեղմորեն լուսավորում էր լուսամփոփը, ես նայում էի Գայանեի աչքերին ու կորում նրանց խորության մեջ: Իսկ նա, ինչպես հեքիաթներից եկած մի գեղեցկուհի՝ ծիծաղում էր ու կատակախառն ժպտում: Ես առա ձեռքերիս մեջ Գայանեի գլուխը և համբուրեցի ալ կարմիր շրթունքները, որոնք ոչ միայն չհեռացան ինձանից, այլև իրենք սկսեցին ակտիվորեն համբույր փնտրել: Իսկ հետո… հետո Ժամանակը մեզ համար կանգ առավ…: Այն լցվեց մի կախարդական երաժշտությամբ, սիրող զույգերի մեղմ շշնջյունով և համբույրներով, որից մեր սիրո կրակը սկսվեց բորբոքվել, աճել ու անհասելիորեն մեծանալ…:
… Ծեր քանդակագործի ստեղծագործությունը սկսեց որոշակի տեսք ստանալ: Նա կերտում էր մի կին, աննման գեղեցկության մի կին, որը պետք է սիրահարած զույգերի մշտական հավաքատեղ հանդիսացող այդ այգում նշանակեր սեր: Այդ օրը առաջին անգամ քանդակագործը բոլորից գաղտնի, անհանգստությամբ զննեց այն փոքրիկ, անսովոր աչքի համար գրեթե աննկատելի ճեղքը, որ առաջացել էր քանդակի հենց այն մասում, որտեղ պետք է լիներ կնոջ սիրտը…: Չգիտես ինչու նրա մտքով անցավ, որ այդ ճեղքը առաջացել է խղճի խայթից…
… Այդ հետագայում ես անդրադարձա այն բանին, որ Գայանեի մոտ չնկատեցի աղջկան բնորոշ ամաչկոտությունը և միաժամանակ վախկոտությունն ու օտարությունը տղամարդու շոյանքից: Իսկ մյուս հանդիպմանը նա այնպես վստահորեն նայեց ինձ վրա իր հմայիչ աչուկներով և հավատացրեց իր անմեղության մեջ, պատմելով մի երկար և տեսականորեն հնարավոր պատմություն, որ ես իմ ողջ փորձով հանդերձ հազիվ դիմացա դրանց դյութանքին ու ի վերջո դժվարությամբ թույլ տվեցի ինձ չհավատալ նրա խոսքերին…
Մեր հանդիպումները դառնում էին ավելի ու ավելի դյութիչ: Մենք իրար հետ կորում էին կյանքից՝ կախարդականորեն երկար ու կրքով լի ժամերի ընթացքում, ամեն մի նոր անգամ հայտնաբերելով մի նոր հմայք ու գեղեցկություն մեր հարաբերությունների մեջ: Մենք նման էինք մի խելագար զույգի, որ վազում է բարձրունքն ի վեր, վեր, ավելի վեր, չմտածելով որ բարձրունքի գագաթը հասնելուց հետո անխուսափելիորեն կսկսվի իջեցումը…:

Автор:  Lion [ 08 авг 2013, 10:00 ]
Заголовок сообщения:  Re: Про любовь... и не только...

…- Ի՜նչ գեղեցիկ է տիկին Գրիգորյանը,- անկողնուց մի պահ վեր կենալով ու փորձելով իր գեղեցիկ խալաթներից մեկը և նազելիորեն շորորալով հայելու մեջ՝ ասաց Գայանեն, որսալով իմ հիացած հայացքը և ակնարկելով ազգանունս, որից հետո կրկին գցելով խալաթը վրայից, չարաճճի ժպիտով նետվեց գիրկս:
- Դե լավ, Գայան ջան, քեզ քո ազգանունն էլ վատ չի սազում,- կատակի տվեցի ես:
- Չէ դու պատկերացրու, ինչ հիանալի բան կլինի, մենք տղա կունենանք ու անունը կդնենք Ալեն,- շարունակեց երազել նա:
- Ի՞նչու Ալեն,- մռայլվեցի ես,- հայ տղային ավելի է սազում իսկական հայկական մի անուն, ասենք Հայկ, Տիգրան, Վահան…
- Է՜Է՜Է՜, դու էլ բան գտար էլի, ինչ պապիս թվի անուն կա, կասես,- չհամաձայնեց Գայանեն հետո անակնկալ ավելացրեց,-… լսիր, բայց պատկերացրու ինչ լավ զույգ կլինեինք մենք, ինչ կսազեինք իրար,- ու սպասողական նայեց ինձ:
- Լսիր Գայ, երևի մոռացել ես չէ՞, որ տղերքը կրակի պես վախենում են ամուսնանալու հեռանկարից,- կատակեցի ես՝ փորձելով շեղել թեման, թեև հասկանում էի, որ սկսվում է մի լուրջ խոսակցություն, որը, մեր մեջ ասած, վաղուց էր հասունացել:
- Բայց պատկերացրու ինչ լավ կլիներ, որ ամուսնանայինք, մենք անվերջ կսիրեինք իրար,- արդեն ավելի լուրջ տոնով շարունակեց Գայանեն ու կրկին սպասողական հայացքը հառեց վրաս:
- Գայ ջան, ախր դու մեր հանդիպման հենց սկզբի պահերից երևի զգացել ես, չէ՞, որ ես ամուսնանալու մտադրություն չունեմ: Հիշում ես, որ Արմենի հետ երեքով նստած էինք, ես ասացի այդ մասին:
- Ախր ինչո՞ւ չես ուզում ամուսնանալ, այ մենք հիմա իրար հետ ապրում ենք, այն ժամանակ էլ կապրենք, ուղղակի մշտապես իրար հետ կլինենք,- անհանգստացած շարունակեց Գայանեն:
Ես նայեցի Գայանեի մշտապես դյութիչ սևուկ աչքերին: Ինչպե՞ս ասել կամ կիսվել, ինչպե՞ս բացատրել այն ամենը, որ զգում եմ: Ինչպե՞ս ասել, որ մեր հանդիպման գրեթե առաջին պահերից սիրտս կրծում է մի անհաղթահարելի որդ: Ինչպե՞ս բացատրես սիրած ու պաշտածդ կնոջը, որ դու սիրում ու պաշտում ես նրան հենց այսպես և ոչ այլ կերպ: Ինչպե՞ս փորձես համոզել, որ նա համակերպվի այս ամենի հետ: Ախր դա արդար էլ չէ, եթե նա սիրում է և իրեն էլ սիրում են, ինչու այս ամենը չհավերժացնել ամուսնությամբ: Ինչո՞ւ համակերպվել…: Նա իհարկե չի փորձի հասկանալ, որ իր սիրած տղամարդուն հաճախ զայրացնում են սիրած էակի կարմիր շալվարները, վառ շրթներկերը, վերջերս ներկած բաց շեկ մազերը և հատկապես դրանք փոխելու վերաբերյալ իր ամենանգամյա դիտողությունների անտեսումը: Մյուս կողմից էլ այս Ալենը, ի՞նչ Ալեն, ինչո՞ւ Ալեն…: Ախր դու ուզում ես, որ քո տղային մայրիկը փոքրիկ տարիքից կարդա ''Սասունցի Դավիթ''-ն ու նա մեծանա որպես մի իսկական հայ, ոչ թե գնա Ալենի հետքերով: Հետո ախր դու էլ գիտեիր, չէ՞, որ այս ամենը մի օր վերջանալու է, որ դուք այլևս իրար հետ չեք լինի, ու եթե որպես տղա դու դեռ կկարողանաս քո տեղը գտնել, ապա նրա համար այս թանկագին ժամանակը, որ նա անցկացնում է քեզ հետ, քչացնում են հետագա հաջողության նրա հնարավորությունները: Գիտեիր չէ՞, ու շատ լավ էլ պատկերացնում էիր ձեր անխուսափելի բաժանման տխուր հեռանկարը, զգում էիր դա: Նույնիսկ ինքնդ քեզ երբեմն փնովում էիր, հոգուդ խորքում խղճում էիր նրան ու խոստանում, որ մյուս հանդիպումը կլինի վեջինը, հետո նայում էիր նրա երջանիկ ու բավարարված աչքերին ու համոզում էիր քեզ, որ չէ, ժամանակը չէ, մի քիչ հետո կխոսենք…
- Է՜Է՜Է՜, Գայան ջան, ամեն ինչ այդքան էլ պարզ չի:
- Շատ էլ պարզ է, դու ես բարդացնում,- նեղացած աչքերով նայեց վրաս Գայանեն ու փախավ գրկիցս,- ուղղակի դու ինձ չես սիրում:
- Խենթուկ, ոնց կարող ես նման բան ասել:
- Իհարկե, եթե սիրեիր, կուզենայիր ամուսնանալ, կուզենայիր ինձ հետ հավետ լինել, այլ ոչ թե այսպես,- նեղացած ասաց Գայանեն ու սկսեց արագորեն հագնվել:
Չէ, ի՞նչ կարող ես ասել, մարդը ճիշտ է ասում, ինչպես երկու անգամ երկուսը հավասար է չորսի, ապացուցում է քեզ, որ չես սիրում: Ուղղակի հարցն այն է, որ զգացմունքները երբեմն ավելի բարդ են, քան տրամաբանական մտահանգումները և որ այդ ոլորտում երբեմն ստացվում է անտրամաբանական արդյունք…
… Ծեր քանդակագործը, որ գրեթե վերջացրել էր աշխատանքը իր աննման ստեղծագործության վրա, սկսեց հիացմունքով դիտել այն: Սակայն քանդակի վրայի ճեղքը ավելի էր մեծացել ու սպառնում էր բոլորի համար տեսանելի դառնալ…
- Գայան, Գայ մի րոպե սպասիր,- ասացի ես ու արագորեն ոտքի կանգնելով, մոտեցա պատուհանի մոտ հեկեկացող ու արցունքները սրբող Գայանեին:
Ես գրկեցի նրան ու սրբեցի արցունքները:
- Գայան ջան, դու բարդ հարց տվեցիր, ու այդ հարցը ինձ վաղուց է կրծում: Հավատա, դրա պատճառով ես չեմ կարողանում նորմալ ապրել: Ես քո մասին շատ եմ մտածում, ու մեր ամեն մի հանդիպումը խիստ թանկ է նստում վրաս: Ես ինձ լավ չեմ զգում: Ես ինձ մի նեղսիրտ էգոիստի պես եմ զգում:
- Թող, ամեն ինչ հասկանալի է,- նեղացած կրկին փախավ գրկիցս Գայանեն,- ես եմ հիմար, ի՜նչ հիմար, ինչո՞ւ հավատացի, հույս կապեցի քո հետ…:
- Ախր Գայան ջան, հավատա դա էլ է ինձ սկզբից տանջել, ախր դու էլ սկզբից գիտեիր, որ այսպես կլինի: Է՜խ դու…: Գիտես, երևի ես էլ սխալվեցի, երբ դու ասացիր, որ այս ամենի պատասխանատվությունը դու քո վրա ես վերցնում ու պետք չի, որ ես մտահոգվեմ, տխրեմ քո մասին, որ դու մեծ մարդ ես ու պատասխանատու ես քո արարքների համար,- ցավով հիշեցի ես,- ես սխալվեցի…
… Երևանյան երեկոները մեր քաղաքում նաև տաղտկալիորեն միօրինակ են անցնում: Սովորաբար աշխատանքային ժամերի ավարտից հետո երիտասարդները լցվում են փողոցներն ու այգիները և սկսում են ապրել, փորձելով փնտրել ու գտնել այն միակին և անկրկնելուն, որը նախատեսված է միայն իրենց համար: Այս կամ այն ուժգնությամբ հալածվելով միայնություն կոչված հիվանդությունից, նրանք փորձում են գտնել իրենց պատասխանները: Այդ խենթ ու խելառ երիտասարդներից մեկը պակասել էր, քանի որ գտել էր իր պատասխանն աննման սև աչքերով մի գեղեցկուհու հայացքում: Խանդոտ միայնությունը որոշ ժամանակ փնտրեց նրան, փնտրեց հիմնավոր ու բարեխղճորեն, սակայն չկարողացավ գտնել: Ի վերջո նա համարձակ քմծիծաղեց և սկսեց ուրիշ գործով զբաղվել: Նա հասկացել էր, որ վաղ թե ուշ, իր փնտրած երիտասարդը ինքը կգա իր մոտ…
… Աշխատանքային հերթական օրվա ավարտից հետո ես սկսեցի իմ սովորական երթուղին՝ այս անգամ Աբովյան փողոցով դեպի վերև: Անշտապ քայլելով՝ ես հասա իմ այգուն և սկսեցի գրեթե աննպատակ զբոսնել: Հասա քանդակագործի կողմից ստեղծված կախարդական գեղեցկության արձանին և ցավով տեսա նրա վրա մեծացած ճեղքը, որն արդեն որևէ կերպ վերականգնել հնարավոր չէր: Սակայն գեղեցկությունից խենթացած վարպետը կանգնել էր նրա կողքին և անզոր ու գրեթե անիմաստ պայքար էր մղում ճեղքի դեմ, փորձելով վերացնել կամ գոնե սքողել այն: Արդեն ինչքա՞ն ժամանակ է անցել, որ իմ կողքին չեմ զգում Գայանեի կենսախինդ, ծիծաղկոտ ու կախարդականորեն դյութիչ շնչառությունը: Քանի-քանի մենակ երեկոներ եմ անցկացրել իր սեփականությունը վերստացած խանդոտ միայնության հետ: Իհարկե եղել են և կանայք, եղել են նաև հանդիպումներ, սակայն ամեն մի կնոջ մեջ ես փնտրել ու ցավով չեմ գտել Գայանեի թովչանքը, նրա աչքերի անհատակ խորությունը: Ու հիասթափված հերթական հանդիպումից՝ հոգնած քայլերս ուղղել եմ դեպի տուն: Կեցցե՜ս Արմեն, երևի դու ինձանից խելոք էիր, որ միանգամից որոշեցիր հեռու մնալ այդ աղջկանից: Այդ դու չե՞ս իմ առջևից քայլում, որ բռնել ես պարզորեն ժպտացող այն նուրբ աղջկա ձեռքը, իսկ երկուսիդ մատներին կասկածելիորեն փայլում է ամուսնական մատանի կոչվող կախարդական օղակների զույգը: Այդ երջանիկ տեսարանը կարծես մի անհաղթահարելի ուժով տակնուվրա արեց հոգիս…: Զգացի, որ բոլոր իմ խենթ ու խելառ ընկերուհիները չարժեն Գայանեի մի պարզ ու հասարակ ժպիտին, մոռացա, ավելի ճիշտ դիտավորյալ խլացրի բոլոր կասկածներս ու սկսեցի ինձ համոզել, ինքս ինձ համոզել մեծ ուժով, կրքով ու կողմնակալությամբ, որ զգում ու տեսնում եմ մի սովորական ընտանեկան երջանկություն, վախեցա, որ անցել եմ նրա կողքով ու այն արդեն իմ ետևում է… ու հավաքեցի ծանոթ համարը…:

Автор:  Lion [ 08 авг 2013, 10:01 ]
Заголовок сообщения:  Re: Про любовь... и не только...

… Ծեր քանդակագործը վերջնականապես ավարտեց իր աշխատանքը և սկսեց հեռվից նայել դրան: Ճեղքը կարծես այնքան էլ չէր երևում: Նույնիսկ կարելի էր ասել, որ միայն շատ ուշադիր հայացքը կնկատեր այն: Սակայն անցորդների հիացական հայացքները չէին սփոփում վարպետին, քանզի նա գիտեր, որ եթե կա ճեղք, ապա այն անխուսափելիորեն կմեծանա և ըստ էության դատապարտված են այն սքողելու բոլոր փորձերը…: Քանդակագործը օրորեց գլուխն ու սկսեց տխրորեն դանդաղ քայլերով հեռանալ իր ստեղծագործությունից՝ տեղը զիջելով այգի մտած ջահելների խենթ ու խելառ մի հարսանիքի, որի փեսացուն շփոթված ժպտում էր, չհավատալով, որ ինքն ամուսնանում է, իսկ հարսնացուն երջանիկ դեմքով մի եթերային էակ էր՝ ձյունաճերմակ շորերի մեջ հատկապես գեղեցիկ սաթի պես սևուկ աչքերով, որոնց խորքը տեսնել հնարավոր չէր, և երկար, մուգ շագանակագույն մազերով, որոնք թափվում էին ուսերի վրա ու մի առանձնահատուկ կերպով ընդգծում իրանի գեղեցկությունը…
… - Այսօր Ալենին կվերցնե՞ս մանկապարտեզից,- հայելու առաջ զուգվելով ու քսելով վառ կարմիր իր շրթնաներկը՝ ասաց Գայանեն:
- Լսիր, քանի անգամ է, որ քեզ ասել եմ չէ՞, որ մեր տղայի անունը Հայկ է, Հայկ, ու հերիք է այդ հիմար անունը կպցնես նրան, շուտով խելքը կհասնի ու ինքն էլ կսովորի այդ հիմարությանը,- զայրացա ես:
- Հայկ, Հայկ, իհարկե Հայկ,- թեթևորեն մոտեցավ ինձ Գայանեն, համբուրեց ու շարունակեց իր գործը:
- Ո՞ւր ես գնում, ի՞նչ ունես անելու, որ Հայկին վերցնելու ժամանակ չունես,- մի քիչ նեղսրտված հարցրեցի ես, ու ճիշտն ասած այդ նեղսրտությունը վաղուց էր կուտակվել մեջս:
- Կարինեենց հետ եմ հանդիպելու, կուրսի ընկերներով հավաքվում ենք,- հայելու մեջ հիանալով իրենով՝ պատասխանեց Գայանեն,- ժամանակ չունեմ:
- Տղայովդ զբաղվելու ժամանակ չունե՞ս, լավ մայր ես, խոսք չկա,- զայրացա ես,- ու ընդհանրապես ինձ դուր չի գալիս քո այդքան հաճախ տնից կորելը: Նստիր տանը ու երեխայով զբաղվիր, որ ոչ թե ամեն մի թափթուկից կյանք սովորի, այլ իր մորից: Ոչ մի տեղ էլ չես գնա:
- Դու իրավունք չունես ինձ սահմանափակելու, ես ազատ կին եմ,- համառեց նա:
- Դու ամուսնացած կին ես,- շեշտելով բառերը՝ ասացի ես,- դու իմ կինն ես ու ես թույլ չեմ տա անտեսել ինձ: Նստիր տանը և տղայովդ զբաղվիր…
- Այդ տղան ինչքան իմն է, նույնքան էլ քոնն է,- հայելու մեջ ինձ նայելով՝ պատասխանեց Գայանեն,- ու խնդրում եմ ինձ չսահմանափակես: Դու այնպես դաստիարակիր նրան, որ դառնա քո այս չեղած երկրի հարազատ քաղաքացին,- հեգնեց նա,- իսկ ըստ իս, ավելի լավ կլինի, որ հենց այս տաիրքից էլ իմ Ալ.. Ալ.. ը, ը…, Հայկը դառնա լայն մտածող երեխա ու զգա՝ որտեղ է իր ապագան: Հա, ի դեպ ծնողներիդ ու հատկապես մորդ վատ չէր լինի ասես, որ իրենց սուտ պատմություններով և անվերջ ''Սասունցի Դավիթ''-ներով այս երեխայի գլուխը չտանեն: Իզուր չէր, որ մենք տեղափոխվեցինք առանձին ապրելու…: Լավ ես գնացի:
Մինչ ես կհասցնեի բերանս բացել, Գայանեն արդեն տանը չէր…:
… Դեռ կեսօր եր: Ես անշտապ հագնվեցի ու իջա բակ: Մանկապարտեզ հասա բավականին շուտ, սակայն պարզվեց, որ ճիշտ էլ ժամանակին եմ եկել: Այդ օրը պարապմունքները չնախատեսված պատճառներով շուտ էին ավարտվում: Ես բռնեցի Հայկիս ձեռքը, սիրալիր հրաժեշտ տվեցի իրենց փոքրիկների հետևից եկած մայրիկներին ու ոտքերս մի անհաղթահարելի ուժով ուղղություն վերցրին դեպի իմ այգին: Առանձնապես զբոսնելու ցանկություն չունեի, սակայն վերջին ժամանակներս զգում էի, որ խելագարվում եմ: Զգում էի, որ Գայանեի հետ մեր համատեղ կյանքը չստացվեց, տեսնում էի, որ մոտենում է անխուսափելի վերջաբանը: Ախր ի՞նչը սխալ արեցի, որտե՞ղ սխալվեցի: Չէ՞ որ գնացի սրտիս կանչի հետևից ու հաղթեցի ինձ, չէ՞ որ զգում էի, որ սիրում եմ: Գուցե ի՞նքն էր սխալվել իմ հարցով, գուցե ես իր երազած արքայազնը չէ՞ի: Բայց ախր նա այնքան էր տանջվում առանց ինձ, ինչպե՞ս մոռանամ նրա արցունքները, չտեսնեմ մեր հարսանիքի օրը երջանկությունից փայլող նրա աչքերը: Ո՞րն էր ճիշտը, մի՞թե ես, որ այնուամենայնիվ հաղթեցի ինքս ինձ, շահեցի ընդամենը պարտված մի հաղթանակ: Մի՞թե ես պետք է պարտվեի իմ թուլության առաջ, չհաղթեի ինքս ինձ, որ այդ պարտության ճանապարհով հասնեի իսկական երջանկության, հաղթած երջանկության: Ո՞րն է այս հանելուկի գաղտնիքը, հանելուկ, որ արդեն քանի տարի տանջում է ինձ և որի լուծումը ես չեմ կարողանում գտնել…: Գուցե այլևս ձգձգելն էլ իմաստ չուներ, ես եմ սխալը, ինչո՞ւ եմ այսքան ձգել: Վաղուց էր պետք այս հարցը լուծել: Անակնկալ վճռականությամբ ես քայլերս ուղղեցի դեպի տուն՝ անցնելով ծերունի քանդակագործի արձանի մոտով ու աչքի պոչով նկատելով, որ այս մի քանի տարում ճեղքը ոչ միայն չի սքողվել, այլև ավելի է մեծացել ու արդեն սպառնում է արձանի ամբողջությանը…
Արդեն մեր շենքի բակում լսեցի ուժեղ արևմտյան մի երաժտության ձայն, որը ստիպել էր հարևանների հավաքվել պատուհանների մոտ ու դժգոհ հայացքով նայել շրջապատին: Ես Հայկին թողեցի խաղահրապարակում և բարձրացա մեր տուն: Սակայն ինչքան մոտենում էի մեր դռանը, այնքան երաժշտությունն ուժեղանում էր: Ես իմ բանալիով բացեց դուռն ու քարացա…: Մեր տանը տեղի էր ունենում անսեռ, ամենավայրենի ձևով հագնված, սանրված ու սթափության հետքն իսկ չպահպանած անձանցից կազմված մի վայրենի տոնախմբություն: Նույնիսկ իմ երևալը որևէ կերպ չնկատվեց…: Ես փորձեցի այդ վայրենի խմբի մեջ ծանոթ դեմք գտնել, սակայն դա ինձ չհաջողվեց: Այդ ժամանակ մեր ննջարանից ես լսեցի ծանոթ, առվի կարկաչյունի պես զրնգուն ու հարազատ մի ծիծաղ, որը խեղդվում էր ավելի բամբ մի ձայնի մեջ: Ես բացեցի ննջարանի դուռը և տեսա կիսամերկ Գայանեին՝ մի հսկա ու երկար մազ-մորուքով պատված անձնավորության գրկում…: Իսկ հետագայում հիշում եմ միայն ոտքիս հարվածը, որով ես փշրեցի երաժշտական կենտրոնը և միանգամից կտրեցի երաժշտությունն ու բոլորի ուշադրությունը հրավիրեցի ինձ վրա, մազոտ հսկայի ինքնավստահ կերպով ինձ վրա շարժվելը, իմ՝ բռունցքով անակնկալ ուժով նրա ծնոտին հարվածելը, որից նա կորցրեց հավասարակշռությունը և ապակիների փշուրների հետ դուրս ընկավ պատուհանից, հիշում եմ կողիս սահած դանակի սառնությունն ու պատասխան հարվածից ինչ-որ մեկի արյունի ցայտերը ձեռքերիս վրա…
… Ծերունի քանդակագործի արձանը, որ դիմացել էր աշնանային համառ անձրևին, ձյունին և կարկուտին, ուժերը լարելով տարել էր սառնությունն ու տաքությունը, այլևս ուժ չունեցավ պահելու իր ամբողջությունը: Այն մի անձայն հառաչանքով մասերի բաժանվեց և ավազից սարքված տիկնիկի պես ցած թափվեց պատվանդանից…
…Ես ինձ կորցրած դուրս նետվեցի տնից: Հետապնդող չեղավ: Սկսեցի թափառել քաղաքում: Ու՞ր բերեց ինձ իմ չլուծված հանելուկը: Ինչո՞ւ այսպես եղավ, ո՞րտեղ սխալվեցի, ի՞նչը չտեսա, ու՞ր գնալ, ի՞նչ անել…, կորավ, ամեն ինչ կորավ, կորավ իմ չեղած երջանկությունը, կորավ սիրելի տղաս, կորան երիտասարդական երազանքներս ու հույսերս, չկա, ոչինչ չկա…: Միայն որոշ ժամանակ հետո զգացի, որ ես էլ եմ վիրավորված: Զգացի վրա հասած թուլությունից: Ամենաշատը, որ կարողացա անել, դա ոտքերս հազիվ քարշ տալով Երիտասարդական մետրոյի մոտ հասնելն ու պատի մոտ անօգնական ընկնելն էր: Գիտակցությունս կորցնելու վերջին պահին նկատեցի մետրոյի մուտքի մոտ գուշակություններով զբաղվող գույնզգույն շորերով ծեր գնչուհուն, որը իր շերտավոր հանդերձերի մեջ շորորալով՝ սկսեց մոտենալ ինձ…
… Արմենը մոտեցավ և անվճռականորեն կանգ առավ Գայանեի մոտ՝ համառորեն հայացքը փախցնելով նրանից: Այ քեզ վիճակ, հիմա փոխանակ իրենք խոսեն, ես պիտի իրենց խոսեցնեմ…:
- Լավ ի՞նչ ենք կանգնել այս սկվազնյակի մեջ,- իրադրությունը լիցքաթափելու համար կատակի տվեցի ես,- ծեր մարդ եմ, կարող է հիվանդանամ, անկողին ընկնեմ…: Եկեք դուրս գանք, նստենք մի տաք անկյունում…
Արմենն ու Գայանեն թեթևացած ծիծաղեցին և մենք դուրս եկանք մետրոյի մուտքից: Արմենը համառորեն լռություն էր պահպանում: Ըստ երևույթի աղջկա դերին հարմար չգտնելով դա՝ Գայանեն նույնպես չէր ցանկանում սկսել խոսակցությունը: Տարօրինակ և իր տարօրինակության մեջ լուռ քայլող եռյակ: Մենակ սա էր պակաս …
- Երիտասարդներ, կյանքի ծաղիկներ, թույլ տվեք գուշակեմ,- իր ծորուն լեզվով խոսելով՝ մեր դիմացը դուրս եկավ գնչուհին,- շատ չեմ ուզում, թանկ չեմ ուզում…: Առջևում ապագան է, ապագան կյանք, կյանքը՝ սեր, սերը՝ տառապանք, տառապանքից ելքը՝ իմ մոտ…,- իրենց բնորոշ սովորական տոնով սկսեց համոզել գնչուհին:
- Է՜Է՜Է՜, մայրիկ,- նման դեպքերում իմ հիասթափված կատակի տոնին անցնելով՝ պատասխանեցի ես,- մեր առջևում ընտանիք է, նրա հետևում սեր, իսկ դրանից հետո դու,- նայեցի նրա աչքերին,- հ՞ը, կարող ես գուշակել այս հանելուկը:
- Իմ գործը տղա ջան, հենց հանելուկներ գուշակելն է,- եղավ անակնկալորեն հստակ պատասխանը, որից նույնիսկ ես զարմացա. ախր նման դեպքերում շատ-շատերն էին շփոթվում իմ նման անիմաստ բառերից ու թողնում հեռանում,- ու եթե մի օր չկարողանաս լուծել քո հանելուկներից որևէ մեկը, որդիս, կգաս ինձ մոտ և մենք իրար հետ կմտածենք…,- կախարդական ժպիտով ուղիղ աչքերիս նայելով՝ ասաց ծեր գնչուհին ու ճանապարհ տվեց:
- Կարե՜ն, ի՞նչ եղար,- կանչեց Գայանեի հետ մի քիչ առաջ անցած Արմենը:
- Մի րոպե,- ասացի ես ու նայեցի մի կողմ քաշված գնչուհուն, նայեցի նրան ու չգիտես ինչու տխուր ժպտացի,- ես չեմ կարողանում լուծել իմ հանելուկը, մայրիկ, ո՞րն է ճիշտը, ո՞րն է սխալը, ո՞րտեղ փնտրել պատասխաններս, որ չսխալվեմ…
- Ամեն մարդ, տղաս, պետք է ինքը գտնի իր պատասխանները, միայն ինքը,- գլուխն օրորեց ծեր գնչուհին,- սակայն կա մեկ, միայն մեկ գերագույն և անմեկնելի գաղտնիք,- ծեր գնչուհին մոտեցավ ինձ, շրթունքները մոտեցրեց ականջիս և կամաց, շա՜տ կամաց, այնպես, որ միայն ես լսեմ, ասաց,- պատասխանները փնտրելիս, տղաս, մարդը պետք է հավատարիմ մնա իրեն, իր ապրած կյանքին, իր դավանած հավատամքին ու սկզբունքներին և երբեք չդավաճանի դրանց: Երբեք չդավաճանես ինքդ քեզ, որդիս, ահա քո պատասխանը,- գնչուհին հեռացավ ինձանից, նայեց աչքերիս, ժպտաց ու հայացքով ինձ ուղղություն ցույց տվեց…
Ես սկսեց մետրոյից բարձրացող մարդկանց խմբի միջից դժվարությամբ ճանապարհ բացելով մոտենալ ինձ կանչող Արմենին ու Գայանեին, սակայն հերթական անդեմ անձնավորության կողքից անցնելիս նկատեցի այն Մեկին, որի հայացքը գերել էր ինձ այգում…: Ես աչքերիս չհավատալով՝ սկսեցի զարմացած հայացքով հետևել Նրան, սակայն այս անգամ շատ արագ հավաքեցի ինձ:
- Կներեք,- մոտենալով Արմենին ու Գայանեին ու հայացքիցս չկորցնելով Նրան՝ ասացի ես,- ես ստիպված եմ ձեզ մենակ թողնել, բարի ժամանց եմ ցանկանում:
Վերջին պահին որսացի Արմենի տանջալիորեն աղաչական հայացքը, որով խնդրում էր իրեն մենակ չթողնել, սակայն դա արդեն ինձ կանգնեցնել չէր կարող: Ես գտել էի Նրան, որին արդեն ոչ մի պայմանով չէի կորցնի …:
… Ծերունի քանդակագործը մի նոր, լավ հղկված ու գեղեցիկ քար գրկած մոտեցավ փշրված արձանին, զգուշորեն մաքրեց պատվանդանը փոշուց և տեղադրելով քարը նրա վրա՝ սկսեց կերտել մի նոր ստեղծագործություն: Այս անգամ նա վստահ էր, որ այն երկար կյանք կունենա, քանզի մինչ այդ ուշադիր կերպով ուսումնասիրել էր քարը: Նրա վրա ոչ մի ավելորդ ճեղք չկար…

Երևան
16.09.2006

Автор:  Lion [ 08 авг 2013, 10:02 ]
Заголовок сообщения:  Re: Про любовь... и не только...

Ավազե տիկնիկը


Ավազե տիկնիկներին
Ն Վ Ի Ր Վ ՈՒ Մ Է


"Բայց դե լա՜վ ասեցի. "Կարող ես համարդ չփոխել, մեկ է այլևս զանգող չկա": Չէ, իրոք որ խոսքը շատ էլ տեղին էր: Նույնիսկ մի պահ ինքը չիմացավ ինչ ասել: Թե չէ, այդ թիթիզին տեսեք, շատ մեծ կարծիք կազմեց իր մասին վերջին օրերս...: Դրա՜ն տեսեք, գիտի թե իր թայ տասներորդցի է հանդիպել...

Բայց դե ինչ ուզում ես ասա, եղբայր, ցավացրեց: Չէ, իրոք, ցավացրեց: Ախր հեշտ է ասել, է՜... փայփայում ես մտքումդ մի լուսավոր կերպար, լավագույն հույսերդ ու ցանկություններդ կապում ես դրա հետ ու մեկ էլ հանկարծ պարզվում է, որ հավատացել ես լրիվ մի ուրիշ բանի, մի բանի, որ նույնիսկ գոյություն էլ չի ունեցել: Հավատացել ես ուղղակի քո ստեղծած կերպարին, այլ ոչ թե իրեն: Ախր իրեն մի կարգին չես էլ ճանաչում: Հա, գիտես ընտանիքը, մոտիկից ճանաչում ես մորը, հեռվից հեռու էլ գիտես ընկերոջդ հարգանքը վայելող հորը, հա, տեսել ես իրեն մի քանի անգամ ու արտաքինից դուրդ եկել է... և վերջ: Կարգին չես էլ խոսել հետը: Բայց դե երևի սերը հենց նման մի բան է, եղբայր: Սիրահարվում ես ու կուրանում, սիրահարվում ես ու սկսում հավատալ ոչ թե իրականությանը, այլ քո ստեղծած ու անուրջներիդ մեջ փայփայած կերպարին:

Իրոք ցավացրեց: Կարծես սրտիցդ վաղուց փայփայած ու գուրգուրած մի թանկագին բան պոկվեց, որն այլևս չի վերադառնա: Չէ, եղբայր, ճիշտ հասկացիր, չչավացրեց այն, որ նա այլևս երբեք իմը չի լինի: Ինչո՞ւ: Հարցնում ես ինչո՞ւ: Բացատրեմ... Ամեն ինչ շատ պարզ է, պարզունակության աստիճանի պարզ...: Ախր ինքը ինձ նման կերպով մերժելով փշրեց, ոտից գլուխ, լիովին ու անվերադարձ փշրեց...: Չէ, չէ՜, այդպես մի նայիր, հույսերս չէ, որ փշրեց, է՜...

Փշրեց հոգումս ստեղծված իր լուսավոր կերպարը: Ուղղակի ավազից կերտված տիկնիկի պես փշրեց այն ու ցած թափեց: Ու մեկ էլ նայում ես, ոչինչ չկա: Չէ, իրոք, ոչինչ չկա, ուղղակի ինչ-որ մի ողորմելի ավազահատիկներ են, որ թափվել են այն պատվանդանի վրա, որի վրա քիչ առաջ տիկնիկն էր... ավազե տիկնիկը: Կերտածդ աննման հոգու տեր աղջիկը հանկարծ վերածվեց կամակոր, ճղճղան ու նեղմիտ մի էակի, այ հենց սա է ցավալին: Այ հենց սա՜ է ցավեցնում, եղբայր, հասկանո՞ւմ ես, երբ պարզկա լուսաբացի պես պայծառ հանկարծ տեսնում ես, որ չկա, իրոք որ ոչինչ չկա, երբ ցավացնելու աստիճանի հստակությամբ հասկանում ես, որ հավատացել ես... ոչնչի: Աննման հոգու տեր այն մարդը, որի մասին երազում էիր ու որին նվիրում էիր քո ամենահիանալի տողերը, մոգական այն էակը, որի մի ժպիտի համար պատրաստ էիր կյանքդ տալ, հրաշալի այն աղջիկը, որի հետևից ամեն ինչ կթողնեիր ու թեկուզ աշխարհի ծայրը կհասնեիր, կարծես հանկարծ կախարդկան մի հրաշքով անհետացավ և տեղը թողեց... ընդամենը մի քանի փոշեհատիկ: Պատվանդանի վրա ընկած ու չգիտես էլ որտեղից հայտնված մի քանի խղճուկ փոշեհատիկ... Իսկ մնացածի վրա մնում է միայն ծիծաղել:

Ցավի՞ց ծիծաղել: Գուցե և ցավից, եղբայր, գուցե և, ո՞վ գիտի, ցավից էլ են ծիծաղում, այո, այդպես էլ է լինում... Բայց իմ ծիծաղը մի ուրիշ բանից էլ է գալիս: Ազնիվ խոսք, չեմ ստում, ծիծաղս մի ուրիշ բանից էլ գալիս, լուրջ եմ ասում... ու դրանից ավելի շատ եմ ուզում ծիծաղել, ճիշտ եմ ասում: Լսի, լսի... ախր հիմա երևի շատ է ինքն իր մեջ հպարտացել, ինքն իր մեջ երևի մեծ կարծիք է կազմել իր մասին ու ուրախացել է իր մերժումից: Մի զարմացիր, պատահում է. ե՞ս չիմանա՞մ կանանց ցեղը... Բայց նա հետո՜, շա՜տ-շատ հետո կհասկանա, որ իր այդ վարքագծով ինքը ուղղակի ապացուցեց, որ արժանի չէ իմ կողքին լինելու: Չէ, իրոք, ազնիվ խոսք, գոռոզությունից չէ, որ այսպես եմ խոսում: Գուցե և ես եմ վատը, շա՜տ վատը... ո՞վ գիտի: Բայց ինքը ապացուցեց, որ արժանի չէ իմ կողքին լինելու, քանի որ ինքը ինձնից ավելի լավն է... կամ գուցե ավելի վատը: Տարբերություն չկա, երկու դեպքում էլ արդյունքը մեկն է, նա ինձ չի համապատասխանում... կամ էլ ես իրեն...: Լավ, լավ, թող այդպես լինի, համաձայն եմ. ես իրեն արժանի չեմ, ինքը ինձնից լավն է, վերջ: Բայց դե վերջին հաշվով մեկ է, եղբայր, արդյունքը չի փոխվում, ինչ ուզում ես արա, պարզից էլ պարզ է, որ վերջին հաշվով մենք իրար արժանի չէինք...

Բա՜ա՜, եղբայր, այդպես էլ է պատահում, է՜, է՜, է՜... ու հանկարծ զգում ես, որ հոգիդ կարծես միանգամից դատարկվեց...: Ահա թե որն է ցավը: Ահա թե ինչն է ցավացնում, հասկանո՞ւմ ես: "Ես համարս կփոխեմ, եթե դու շարունակես զանգել": Էլ ո՜նց կլիներ, կարծես թե հարցը համարիդ մեջ է... Ու մնում է միայն ծիծաղել: Ցավի՞ց ծիծաղել. լավ, լավ, թող քո ասածը լինի, համաձայն եմ. մնում է միայն ցավից ծիծաղել...

Դե լավ, լա՜վ, այդպես մի նայիր, ես էլ եմ մարդ, ինքս իմ մեջ խոսում եմ, ինքս էլ իմ մեջ քմծիծաղ եմ տալիս: Հետո ինչ, որ շրթունքներս ծամածռվում են: Քմծիծաղը իմ մեջ է, հոգուս մեջ, հոգիս է ծիծաղում, ցավից՝ ծիծաղում...: Կուզենայի քեզ տեսնել. ի՞նչ կանեիր, եթե իմ տեղը լինեիր...

"Տարան, աղջկան տարան...",- որտեղից էլ միտս եկան Իլֆն ու Պետրովը: Բայց դե չէ, Օստապ Իբրահիմիչ, սա էն դեպքը չի: Աղջիկը ինքը գնաց, ուղղակի ու հենց այդպես. վերցրեց ու գնաց: Ասենք չէ, գուցե ինքը նույնիսկ Զոսյայի պես չէր էլ եկել, որ հիմա գնար, գուցե ես էի իրեն եկած համարել անուրջներիս մեջ, ո՞վ գիտի: Բայց դե փաստը փաստ է, կար ու հիմա չկա, կար, իսկ այժմ ընդամենը մի քանի ավազահատիկներ են...

Դեհ լա՜վ... հոգու վերքը վերջին հաշվով ընդամենը վերք է: Իսկ վերքը սպիանալու հատկանիշ ունի: Կանցնի՜, սա՜ էլ կանցնի՜... Հե՜յ գիտի Ժաննա, որտեղ ես դու հիմա: Ախր ես հիմա քեզ կարգին չեմ էլ հիշում: Իսկ մի ժամանակ հենց դու էիր, որ նման մի վերք ինձ պարգև թողեցիր ու հեռացար: Բայց հիմա ախր այդ վերքս հեչ չի ցավում, մազաչափ էլ նույնիսկ իրեն զգացնել չի տալիս, ազնիվ խոսք: Ու եթե սպին չլիներ, ես հիմա քեզ չէի էլ հիշի: Սա էլ ոչ առաջինն է և ոչ էլ հատկապես վերջինը: Իսկ հետո՜, տարինե՜ր հետո, եղբայր, մենք կհիշենք այս ամենը, ու մենք, ես կարծես թե վստահ եմ դրանում, նույնիսկ կզարմանանք էլ, որ կոշտացած սպին արդեն նույնիսկ ցավ էլ չի տալիս...

Իսկ այժմ մնում է ընդամենը մի կերպ վեր կենալ, դուրս գալ փողոց ու գնալ տուն: Նորից կխրվեմ Երևանի անանցանելի խցանումների մեջ, նորից ձեռքը պարզած ինձ կմոտենա փողոցում իր մշտական տեղը գտած մուրացկանը և ժամանակը, այդ ամենակուլ ամոքիչը, կսպիացնի ամեն ինչ: Ու մի օր էլ կնայես պատվանդանիդ և զարմանքով կտեսնես, որ նրա վրա ոչինչ չկա, պատերացնո՞ւմ ես, ընդհանրապես ոչինչ... Եվ անհուն զարմանքով կփաստես, որ չքացել են փշրված ավազե տիկնիկի նույնիսկ վերջին փոշեհատիկները...":

Երիտասարդը դանդաղ ոտքի կանգնեց, հանեց գրպանից հազարանոցը, դրեց այդպես էլ չվայելած սուրճի կողքին և, կողքի սեղանին նստած ու իր քմծիծաղի վրա զարմացած կարմրահեր երիտասարդի և խուզարկու հայացքով հյուրերին նայող մատուցողուհու սևեռուն հայացքի տակ դուրս եկավ սրճարանից...

Երթուղային տաքսին կտրուկ արգելակեց, իսկ նրա հետևից ընթացող ժիգուլու վարորդը հազիվ հասցրեց նույնը անել: Ժիգուլու վարորդը դուրս թռավ իր մեքենայից և սկսեց տաքացած վիճել երթուղայինի վարորդի հետ: Փողոցում իր մշտական տեղն ունեցող մուրացկանը հետաքրքրված մոտեցավ նրանց...

Երևան
20.09.2007

Автор:  Lion [ 08 авг 2013, 10:04 ]
Заголовок сообщения:  Re: Про любовь... и не только...

Արյան կանչը


Խրամատում կանգնած զինվորին
Ն Վ Ի Ր Վ Ու Մ Է


…- Էս էլ վերջը, եղբայր, հասանք,- ասաց արյունոտ ու մի քանի տեղից էլ գնդակներից քրքրված համազգեստով բոյով ու հաղթանդամ կրտսեր սերժանտը…

…Դասի ավարտին դեռ մի քանի րոպե կար, սակայն Տիգրանը սկսեց անհանգիստ շարժումներով ժամացույցին նայել: Իրեն երբեք էլ առանձնապես չի հետաքրքրել ֆիզիկան, իսկ հիմա՝ առավել ևս: Բանն այն էր, որ հենց դասի ավարտից հետո Տիգրանին մի դժվարին հանդիպում էր սպասում…

…Այդ ամենը սկսվեց սրանից մեկ շաբաթ առաջ, երբ իրենց դասարան բերեցին մի նոր աղջիկ Կարինե անունով: Կարինեն եկավ իրենց դասարան ու միանգամից գերեց գրեթե բոլոր տղաների սրտերը: Այդ իհարկե պիտի հետո պարզվեր, որ նա արդեն ընկեր ունի և իրենց բոլոր հույսերը ըստ էության դատապարտված են: Իսկ այն ժամանակ բոլորը հասցրեցին հիանալ նրանով ու հոգու խորքում միաժամանակ քեզ էլ ուժեղ նախանձել, քանզի կարծես մի անհաղթահարելի կանխազգացումով համակված, դասղեկը Կարինեին տեղավորեց հենց քո կողքին: Այդ նաև հետո Տիգրանը կիմանա, թե նախանձը կյանքում ինչ հզոր ու ստոր երևույթ է: Իսկ առայժմ նա, ականջի ծայրով լսելով գրականության տերյանական ռոմանտիկան, սկսեց աչքի տակով հետևել Կարինեին, որը, կարծես ոչինչ չի պատահել, նստեց իր կողքին և սկսեց պայուսակից հանել տետրակներն ու գրքերը: Տիգրանը, արյան կանչին հավատարիմ, արագորեն հասցրեց գնահատել Կարինեի մաշկի գեղեցիկ սպիտակությունը, նուրբ, ալ շրթունքներով եզերված բերանը, ծովի կապուտակի նման զուլալ աչքերը և ոսկու պես դեղին մազերը: Այդ պահին Տիգրանը հավատարիմ մնաց արյան կանչին, սակայն նրա մտքով դեռ չէր էլ անցնում, որ իսկական արյան կանչը, հզոր և անհաղթահարելի այդ ուժը, որին նա կպահպանի իր հավատարմությունը նաև հետագայում, դեռևս քնած է իր մեջ…

Հենց հաջորդ դասամիջոցին էր: Տիգրանը անցնում էր բուֆետի մոտով, երբ լսեց Կարինե ձայնը.
- Թող ասում եմ, ես չեմ ուզում քեզ հետ խոսել...
- Սպասիր, ուր ես գնում, ես հլը լիքը բան չեմ ասել,- նրան պատասխանեց մի կոշտ ձայն:
Տիգրանը հենց նոր էր կարդացել վերջացրել "Երեք հրացանակիրները", դրա համար էլ չէր կարող չմոտենալ: Իհարկե, հետո, ավելի մեծ տարիքում, հիշելով այդ ամենը, նա գուցե և կծիծաղի իր պահվածքի վրա, սակայն մյուս կողմից էլ կամացուկ, ինքն իր մեջ կհպարտանա դրանով: Ո՞վ գիտե, գուցե դա արյան կանչն էր, իսկ գուցե և այլ պատճառ կար...

…Վրաստանի կայարաններից մեկում մի պահ կանգ առավ բեռնավագոններով ճակատ հայ զինվորներ տանող գնացքը: Օգտվելով դրանից՝ վագոններից մեկից ցած թռավ արդեն համազգեստ ձեռք բերած մի բոյով ու հաղթանդամ զինվոր՝ կրտսեր սերժանտի ուսադիրներով, և, հոգու խորքում զարմանալով Ստալինի չափազանց մեծ նկարի վրա, շտապեց մոտակա աղբյուրից ջուր վերցնելու: Զինվորը տեղ հասավ մի քանի այլ անծանոթների հետ միաժամանակ: Սակայն աղբյուրից արդեն ջուր էր վերցնում մի հայ կին: Անծանոթները ոչինչ չասելով ցանկացան վերցնել ու մի կողմ նետել կնոջ դույլը:
- Էյ, Էյ, բատոնո, չի կարելի կնոջ հետ այդպես վարվել,- ռուսերենով սկսեց համազգեստով զինվորը:
- Քո ինչ գործն է,- ռուսերենով պատասխանեց անծանոթներից մեկը,- արմենների կանանց հետ դեռ սա էլ է քիչ…
…- Թող աղջկա թևը,- մոտենալով իրենից մի քանի դասարան բարձր ու իր կողմից հատկապես չսիրված տղաներից մեկին, միանգամից սկսեց Տիգրանը:
- Տո դո՞ւ ով ես, քե՞զ ով կանչեց, գնա ստեղից,- կոպիտ տոնով պատասխանեց վերջինս:
- Ասում եմ, թող աղջկա թևը,- շարունակեց Տիգրանը:
Բարձր դասարանցին պատասխանի փոխարեն իր լիքը մարմնով առաջ եկավ և հրեց Տիգրանին: Հարվածի ուժից և անակնկալից Տիգրանը հետ եկավ ու կպավ պատին: Օգտվելով այդ դադարից՝ Կարինեն փախավ:
- Դու էս ամեն ինչի համար պատասխան կտաս,- շարունակեց Տիգրանի հակառակորդը և մոտենալով նրան ու սեղմելով պատին՝ փորձեց ճկել ու տապալել գետին:

Սակայն Տիգրանը, լարելով բոլոր ուժերը, սկսեց դիմադրել հակառակորդին: Չգիտես ինչու այդ պահին հիշեց, թե ինչպես էին այսքան տարիներ անց էլ իրենց գյուղում հիացած համագյուղացիները պատմում Հայրենականի տարիներին բեռնավագոնով ճակատ մեկնող իր հորական պապի մասին…: Սակայն այդ պահին Տիգրանին այլ բան չէր մնում անել, քան լարել բոլոր ուժերը, բայց դրա արդյունքում առավելագույնը, որին նա հասավ, դա հակառակորդին իր հետ տապալելն էր: Ընդ որում ընկնելիս Տիգրանը բավականի ցավոտ լոխկեց ձեռքի դաստակը:
- Շուտ վերջացրեք,- լսվեց ֆիզկուլտուրայի ուսուցչի խիստ ձայնը, որից հետո երկու ուժեղ ձեռքեր բաժանեցին իրենց…

…Տիգրանը շփեց դաստակի հազիվ լավացած վերքը և մի հայացք էլ գցելով ժամացույցին, սկսեց կամացուկ գրքերն ու տետրակները տեղավորել պայուսակում: Ախր ինքը դասերից հետո լուրջ խոսակցություն պիտի ունենա հենց այսօր առավոտյան իրեն մոտեցած ու երևի իրենցի մի քանի տարի մեծ, միջին բոյի, թեև բավականին ամուր մի տղայի հետ, որը ներկայացավ որպես Վահան և հավակնոտ տոնով պահանջեց դասերից հետո հանդիպել ու զրուցել: Այդ պահին Կարինեն առաջին անգամ թեքվեց Տիգրանի կողմն ու կամաց շշնջաց.
- Դասերից հետո Վահանը քեզ է մոտենալու և ասելու, որ այլևս իմ կողքը չնստես: Բայց ես իրեն ասել եմ, որ քեզ հանգիստ թողնի: Ես ուզում եմ, որ մենք իրար հետ նստենք,- ասաց Կարինեն և հմայիչ ժպտաց:

Տիգրանը ոչինչ չասաց: Զարմանալին այն է, որ չնայած համեմատականորեն փոքր իր տարիքին, Տիգրանի մեջ արդեն խոսում էր բավականին սթափ մտածողությունը և նա պարզորեն զգաց, որ այս օտար խաղում ինքը դառնում է մի պարզ գործիք: Միաժամանակ, սակայն, նա նաև նույնքան պարզորեն էլ զգաց, որ ողջ դասարանը տեղյակ է այս ամենի մասին և լարված իր վարքագծին է հետևում:

Ի վերջո զանգը հնչեց և աշակերտները խառնիխուռն միջանցք դուրս եկան: Տիգրանը հետևեց նրանց և արդեն դպրոցի դռան մոտ նկատեց բակի խորքում ընկերների հետ կանգնած Վահանին: Վահանը մոտեցավ Տիգրանին, ողջունեց և նրանք իրար հետ մոտեցան Վահանի ընկերներին:
- Ծանոթացեք,- նրան ներկայացրեց Վահանը,- սա մեր Տիգրանն է,- որից հետո, դառնալով Տիգրանին, ասաց,- այն, որ Կարինեին պաշտպանել ես, ապրես: Աչքիս բարձրացար: Բայց քեզ մի բան պիտի ասեմ: Սրանից հետո դասերին էլ Կարինեի կողքը չնստես: Տես, քեզ հանգիստ զգուշացնում եմ, որ հետո այնպես չլինի, որ իրար չհասկացած լինենք…
Տիգրանը հայացքը հառեց զրուցակցի դեմքին և պատասխանեց.
- Ես իմ տեղը չեմ փոխի, դու ինքդ Կարինեին ասա, որ ուրիշ տեղ նստի…
- Դու ի՞նչ է, գժվե՞լ ես,- ընկերների զայրույթը զսպելով՝ ասաց Վահանը,- քեզ ասում եմ այդ տեղում այլևս չպիտի նստես:
- Ես իմ տեղը չեմ փոխի, ես գործ չունեմ ձեր հետ, բայց դու էլ ինձ չպիտի ասես, թե ես որտեղ նստեմ:

Զրուցողների շուրջը սկսեցին երեխաներ հավաքվել: Դրանից խուսափելու համար Վահանը առաջարկեց զրույցը շարունակել դպրոցի մոտ գտնվող գերեզմանոցում՝ ավելի առանձնացած: "Երևի ստիպված կլինեմ մի քիչ հող ուտել, բայց դե ոչինչ",- զարմանալիորեն խաղաղ մտածեց Տիգրանը և հետևեց Վահանի խմբին…

… Համազգեստով ու կրտսեր սերժանտի ուսադիրներով զինվորի առջև միանգամից կանգնեց մի ցավոտ տեսարան, որ ինքը չէր տեսել, բայց որն իրեն պատմել էր իրենց գյուղի մեծերից մեկը և որը հավետ մի արնածոր վերք էր թողել իր հոգում: …Թուրք զինվորների ագահ հայացքի տակ Ախուրյանն անցնող ոչխարի մի հոտ ու գետի ափին ընկած արյունոտ մի դիակ, որը զինվորներից մեկը հրեց և գցեց ջուրը: Այդ օրվանից սկսվեց իր որբությունը…

- Ասում ես արմենների կանանց, հա՞,- հանգիստ ասաց նա և ձեռքի դույլիկով մի հարված իջեցրեց անծանոթ զրուցակցի ուղիղ դեմքին: Դրանից հետո նա աջով հարվածեց անծանոթներից ևս մեկին, ճարպկորեն խույս տվեց երրորդի հարվածից և ոտքի հարվածով տապալեց նրան:

Օգտվելով հակառակորդների շփոթմունքից՝ համազգեստով զինվորը արագորեն դեպքի վայրից հեռացրեց աղբյուրից ջուր տանել փորձող հայ կնոջը: Սակայն բեռնավագոններ վերադառնալիս նա մի պատի մոտ անակնկալ կերպով շրջապատվեց թաթարների արտաքինով մեկ տասնյակից ավել անձանց կողմից: "Երևի ստիպված կլինեմ մի քիչ հող ուտել, բայց դե ոչինչ",- զարմանալիորեն խաղաղ մտածեց համազգեստով զինվորը և կռանալով, արագորեն վերցրեց գետնին ընկած ռելսի շպալերից մեկը…

… - Ես չեմ ուզում, որ մենք կռվենք,- անակնկալ ասաց Վահանը,- դու արդեն կռվել ես Կարինեի համար: Արի խաղաղ վերջացնենք այս ամենը: Ուղղակի մի նստիր նրա կողքին և վերջ:
- Ես արդեն հինգ տարի է` սովորում եմ այդ դասարանում,- հանգիստ հայացքը հառելով Վահանի վրա՝ ասաց Տիգրանը,- և թույլ չեմ տա, որ որևէ մեկն իմ մասին ասի, թե Տիգրանը վախեցավ…: Բայց կրկնում եմ, ես ձեր հետ գործ չունեմ: Դու Կարինեին ասա, թող նա իր տեղը փոխի:
- Ես կխոսեմ ձեր դասարանի տղաների հետ, նրանց կբացատրեմ իրավիճակը և կասեմ, որ ես եմ խնդրել քեզ փոխել տեղդ,- կարծես ելքը գտավ Վահանը…

Автор:  Lion [ 08 авг 2013, 10:06 ]
Заголовок сообщения:  Re: Про любовь... и не только...

…- Ո՞վ կմտածեր, որ տարիներ հետո մենք նորից կհանդիպենք…,- մոտենալով զորանոցի հենց կենտրոնում նորեկների խմբի մեջ կանգնած Տիգրանին՝ զարմացած հայացքով վերից վար նրան չափեց Վահանը…

Հենց նույն երեկոյան Վահանը, որը հասցրել էր իր համար բավականին յուրօրինակ դիրք ստեղծել աշխարհից կտրված, լեռների ծայրին թառած, ամպերից վերև գտնվող և աստված էլ գիտի թե երբ նրա տարածքում հայտնված եղնիկներից իր անունը ստացած այդ զորամասում, Տիգրանին հրավիրեց իր մոտ:
- Հը՞, ասպետ, էլի նույնն ես մնացել, չէ՞: Քե՞զ ինչը բանակ բերեց:
Տիգրանը մի պահ նայեց Վահանի դեմքին, իսկ հետո հայացքը փախցնելով պատասխանեց.
- Այդպես էր պետք Վահան, պետք էր…
Վահանը չկարողացավ ժպիտը թաքցնել, սակայն արագորեն իրեն հավաքեց և ասաց.
- Տո ի՞նչն էր պետք, այ տղա, քո ի՞նչ տեղն է բանակը…: Քեզ համար հանգիստ նստեիր էլի քո համալսարանում: Պիտի անպայման տեսնեիր, հա՞, այս ամենը:
- Ես նստեմ, դու նստես, նա նստի: Բա էս երկրի համար ո՞վ խրամատում կանգնի,- իր խոսքերի ակամա պաթոսից վատ զգալով՝ պատասխանեց Տիգրանը:
- Երկրի հա՞, ասում ես երկրի՞: Տո էս երկիրը քեզ ի՞նչ է տվել, որ դու իրեն ինչ տաս: Տո էս երկիրը չի, որ…
Վահանը ուզում էր շատ բան ասել և կասեր էլ, բայց նայելով Տիգրանի հասկացած ու ամեն ինչ արդեն ընկալած դեմքին, փախցրեց հայացքն ու կրկին հետ ընկավ իր անկողնու վրա.
- Դու ճիշտ ես, Վահան, դու ամեն ինչում ճիշտ ես,- պատասխանեց Տիգրանը,- Դու պարզ ու տրամաբանական ես մտածում: Հասկացիր, Վահան, ես հիմար մարդ չեմ և ոչ էլ կույր եմ: Բայց ես վախենում եմ այդ տրամաբանությունից, հա, հենց այդ տրամաբանությունից եմ վախենում: Դրա երեսից է երևի եղել, որ մեր ծովից-ծով երկրից այս մի բուռն է մնացել: Դրա երեսից էր երևի, որ Կարսի պես ամրոցը առանց կռվի հանձնվեց…: Չգիտեմ, Վահան, չգիտեմ, բարդ բան ես ասում, շա՜տ բարդ: Դու մի հարց ես բարձրացնում, որի պատասխանը ես չգիտեմ: Չգիտեմ Վահան, իրոք չգիտեմ: Ու գիտես, Վահան, ես վախենում եմ: Հա, մի զարմացիր, դու ինձ լավ գիտես ու ես նույն Տիգրանն եմ մնացել, բայց ես վախենում եմ: Ես վախենում եմ այդ պատասխանն իմանալուց, հասկանո՞ւմ ես: Վախենում եմ, որ հանկարծ կպարտվեմ այդ պատասխանի անհաղթահարելի տրամաբանության առաջ...

Վահանը հայացքը հառեց Տիգրանի ակամա հուզված դեմքին ու չիմացավ ինչ ասել: Նա ոտքի կանգնեց, անկողնուն մոտեցրեց զինվորական աթոռակն ու սկսեց իր պահարանի պարունակությունը շարել նրա վրա:
- Գիտե՞ս, Տիգրան,- խոսակցությունը վերսկսեց Վահանը,- ես Ռուսաստանում լավ գործ էի անում ու հեչ ցանկություն էլ չունեի այս ծակում նստելու: Ուղղակի ուրիշ ելք չկար, դրա համար էլ որոշեցի գալ ու ծառայել: Ծառայել հայրենիքին,- վերջին բառերը Վահանը նետեց թեթևակի հեգնանքով:
- Դու քո ընտրությունն ես արել, Վահան: Ամեն տղամարդ իր ընտրությունն ինքը պետք է կատարի: Դու էլ քոնն ես կատարել: Բայց հաշվի առ, որ պետությունն ու հայրենիքը չեն նույնանում: Դու կարող ես պետությանը չսիրել, հայհոյել նրա ղեկավարությանը, հայհոյել հաճախ տեղին, իսկ երբեմն էլ ուղղակի սրտնեղությունից, բայց հայրենիքի հետ գործ չունես: Հայրենիքը ամեն ինչից վեր, բացարձակ, վերին մի բան է...
Վահանը հայացքը մի պահ հառեց ընկերոջ դեմքին, որից հետո սկսեց հյութի բանկան բացել:
- Գիտե՞ս, Տիգրան, ես երբեմն նախանձում եմ քեզ պես մտածող մարդկանց: Հա, հա, իրոք…: Ապրում եք ձեր աշխարհում, հավատո՜ւմ եք…: Դե լավ, լա՜վ…, լցրու, մոտ քաշիր բաժակդ ու լցրու: Արի մի կողմ թողնենք այդ բարձր թեմաները: Դեռ կտեսնես այս ամենը, կմտածես…: Մոտ քաշիր, ասում եմ, վերցրու այս հավի բուդը: Գիտե՞ս, երբեմն մոտիկ գյուղի հետ կապ ենք պահպանում ու այնտեղից մի բարի կին մեզ բնական հյութ ու նման լավ բաներ է ուղարկում:

Ընկերները լցրեցին բաժակները և Վահանն առաջինը ոտքի կանգնեց.
- Այս զորամասում սեղանը սկսելու ձև կա: Ամեն սեղան նստելիս առաջին բաժակը խմվում է տղերքի կենացը…,- հետո հառաչելով ավելացրեց,- ամպերից վերև ծառայող տղերքի կենացը, Տիգրան, հասկանո՞ւմ ես...

…Արդեն մի քանի ժամ էր, ինչ Տիգրանի ջոկի կեսը շարժվում էր անտառով: Իրենք սնունդ և ջուր բերելու համար հենակետից դուրս էին եկել վաղ առավոտյան ու դրա համար էլ շտապում էին շուտ զորամաս հասնել: Քայլողների մեջ տարիքով ամենամեծը Վահանն էր, իր հրաձիգը, իսկ հետո արդեն ինքն էր՝ ջոկի հրամանատար Տիգրանը: Մյուս երկուսը՝ գնդացրորդն ու օգնականը, հազիվ տասնութ-տասնինը տարեկան տղաներ էին: Ի՞նչ պատահեց, երբ հանկարծ առջևից գնացող տղաներից մեկն օրորվեց ու հառաչելով ընկավ: Տղաները հազիվ հասցրեցին նկատել դա, երբ անտառը կարծես սկսեց հնձվել: Հնձվել մի աներևույթ փայտահատի ձեռքով: Տղաներից ևս մեկն ընկավ: Առաջիններից մեկը պառկած Տիգրանն անմիջապես մարտական վիճակի բերեց ավտոմատն ու կրակ բացեց, դեռևս ինքն էլ հստակ չպատկերացնելով, թե ում վրա: Սակայն հեղեղի պես կարծես հենց ծառերից թափվող գնդակների տարափը մի պահ թուլացավ միայն այն բանից հետո, երբ Վահանը սկսեց "խոսեցնել" հաստիքային "ՊէԿա"-ն:

Տղաները պառկեցին քարերի հետևում: Վահանն արագորեն գլորվեց Տիգրանի մոտ:
- Թակարդն ենք ընկել, Տիգրան, երևի թուրքերի սպեցնազն է: Զգո՞ւմ ես, դրանց կողմից կրակոցների ձայն չկա: Բոլոր զենքերը գլուշիտելներով են…

Տիգրանը և Վահանը քաշելով մոտիկ բերեցին երկու վիրավորներին ու մի կերպ փորձեցին վիրակապել նրանց վերքերը: Սակայն վիրավորների վիճակը անհույս էր և մի քանի վայրկյանից Տիգրանի ու Վահանի մթամած հայացքների տակ տղերքի հոգիները սավառնեցին վեր, բարձրացան վերև, ավելի վերև ու միացան ամպերից վերև ծառայող տղերքին: Եվս երկու հոգով ավելացավ էն տղերքի թիվը, որոնց կենացը կխմվի աշխարհից կտրված, լեռների ծայրին թառած, ամպերից վերև գտնվող և աստված էլ գիտի, թե երբ նրա տարածքում հայտնված եղնիկներից իր անունը ստացած զորամասում: Նման բաները դաժանացնում են մարդկանց, դաժանացնում են ու մեծացնում…

- Խաչիկներ, հանձնվեք, դուք շրջապատված եք ու մեր իշխանության տակ եք: Հանձնվեք ու ձեզ ոչինչ չի լինի,- հանկարծ ռուսերենով լսվեց մի ձայն. երևի թշնամու հրամանատարի ձայնն էր:
- Իրո՞ք բան չի լինի,- փորձելով ժամանակ շահել՝ ռուսերենով գոռաց Տիգրանը,- իսկ դո՞ւք ինչ պիտի անեք: Մենք այստեղ մի ամբողջ ջոկատ ենք ու հաստատ կդիմանանք՝ մինչև մերոնց հասնելը:

Հանկարծ սպիտակ թաշկինակը գլխից վեր բռնած ու այն թափահարելով ադերբեջանական բանակի համազգեստով մի սպա դուրս եկավ ծառերի հետևից ու սկսեց մոտենալ փոքրիկ բացատին: Կանգնելով նրա կենտրոնում՝ նա առաջարկեց բանակցություններ սկսել.
- Վահան, սպասիր ես գնամ սրա հետ խոսեմ: Մեկ էլ տեսար կարողացանք ժամանակ շահել, մինչև մերոնք կհասնեն, իսկ դու մնա դիրքերում ու նշանից բաց չթողնես այս թուրքին,- ասաց Տիգրանը:
Վահանը "ՊեԿա"-ով հարմար դիրքավորվեց, իսկ Տիգրանը դուրս եկավ ու մոտեցավ թշնամու սպային:
- Կապիտան Յուսուպով,- ռուսերենով ներկայացավ ադերբեջանցին:
- Կրտսեր սերժանտ Պետրոսյան,- ռուսերենով պատասխանեց Տիգրանն ու սկսեց դիտել զրուցակցին:
- Լսիր, կրտսեր սերժանտ, երևի դու էլ արդեն զգացիր, թե քո ջոկատին ովքեր են սեղմել,- սկսեց ադերբեջանցի սպան՝ բազմանշանակ տեսքով գլխից վերցնելով և ձեռքերի մեջ խաղացնելով բոսոր կարմիր բերետը,- այնպես որ տեսնում ես, որ դուք այլ ելք չունեք: Առաջարկում եմ չփակել մեր ճանապարհը և հանձնվել: Ես Աֆղանստան եմ անցել, դրա համար էլ խոստանում եմ ձեզ բոլորիդ կյանք… մնացածը հետո կերևա: Դու ինքնդ էլ ես հասկանում, որ դուք ուրիշ ելք չունեք:
- Ելք միշտ էլ կա,- պատասխանեց Տիգրանը և աջ ձեռքը բարձրացնելով՝ բարձր ու վստահ ձայնով հրամայեց,- չկրակեք, տղերք, սպասեք, մենք դեռ խոսում ենք,- որից հետո դառնալով զրուցակցին, ասաց,- դու ինքդ հասկանում ես, կապիտան, որ մենք չենք կարող քեզ ճանապարհ տալ ու մինիմում կդիմանանք, մինչև մերոնց հասնելը: Իսկ քեզ, ինչքան հասկացա, ժամանակը սեղմում է: Դրա համար էլ առաջարկում եմ՝ թողեք ու հեռացեք: Ձեզ ոչինչ չի լինի: Կհասցնեք հասնել ձեր դիրքերին…
- Լսիր, սերժանտ, ջահել տղա ես, ափսոս ես, դատարկ բաներ մի ասա: Եթե ես ուզենամ, մի վայրկյանում կլուծեմ ձեր հաշիվներն և ուղի կբացեմ մինչև ջրամբար…,- հանկարծ ադերբեջանցին զգաց, որ մի քիչ շատ է խոսել և կտրուկ ընդհատեց խոսքը:
- Իմ առաջարկն ուժի մեջ է մնում, կապիտան, լա՜վ մտածիր, ձեզ հինգ րոպե ժամանակ եմ տալիս,- ինքն էլ զարմանալով իր հանգստության վրա՝ շարունակեց Տիգրանը:
- Լա՜ա՜վ,- ձգեց ադերբեջանցին ու բերետը քաշեց գլխին,- կտեսնե՜նք…
Զրուցակիցները բաժանվեցին ու արագորեն վերադարձան իրենց դիրքերը:
- Հ՞ը, Տիգրան, ի՞նչ խոսեցիք,- միանգամից հարցրեց Վահանը իր կողքին կրկին դիրքավորված Տիգրանին:
- Ես թուրքերին հինգ րոպե ժամանակ տվեցի, որ հեռանան,- կողանց նայելով Վահանին, ասաց Տիգրանը,- բայց մեր ժամանակը քիչ է, քա՞նի մագազին ունենք:
- Թուրքերին ժամանակ տվեցի՞ր,- ականջներին չհավատաց Վահանը,- դու թուրքերին ժամանակ տվեցիր, որ իրենք հեռանա՞ն:
- Հա, բա ինչ անեի, էդ կոտոշը առաջարկում էր, որ մենք հանձնվենք,- պատասխանեց Տիգրանը, նայեց Վահանին ու վստահ շարունակեց,- ինչքան քեզ ճանաչում եմ, դու հանձնվող պտուղը չես…: Իսկ դրանց ջոկատը խնդիր ունի Մարտակերտի ջրամբար դուրս գալ: Հասկանո՞ւմ ես…: Մի խոսքով, դրա համար էլ առաջարկում եմ հավաքել ու երկուսիս միջև կիսել մագազինները, իսկ "ՊեԿա"-ն դիրքավորել այստեղ: Մենք լրացուցիչ դիրքերում արագ-արագ դիրքերս փոխելով ու կրակելով ցույց կտանք, թե իբր այստեղ մի մեծ ջոկատ է դիմադրում: Իսկ այդ ընթացքում մեկ էլ տեսար մեր կրակոցներից ու հանած աղմուկից մերոնք օգնության եկան: Սա է մեր պլանը…
- Սուվորովիս տեսեք,- փնթփնթաց Վահանը,- ախր ասում էի, որ գրքերդ քիչ կարդաս: Քեզ համար հանգիստ նստեիր էլի համալսարանումդ…
- Ես նստելը կնստեի, բայց որ իմ ծանոթ լավ տղերքից մեկը Ռուսաստանի գեղեցկուհիներին ու իր ծաղկող բիզնեսը թողած եկել է այս ծակում ծառայելու, ուրեմն կյանքը ավելի բարդ մի բան է, քան ես ու դու ենք պատկերացնում…

Автор:  Lion [ 08 авг 2013, 10:10 ]
Заголовок сообщения:  Re: Про любовь... и не только...

…Համազգեստով ու կրտսեր սերժանտի ուսադիրներով զինվորը ռելսի շպալը ձեռքին բռնած մեջքը դեմ տվեց պատին, որ գոնե երեք կողմից հարձակման ենթարկվելիս թիկունքը պաշտպանված լինի: Թաթարների արտաքինով անձիք սկսեցին մոտենալ: Համազգեստով զինվորը իր կյանքում առանձնապես շատ գրքեր չէր էլ կարդացել: Ուղղակի իր կյանքն էր այնպես դասավորվել, որ նա գրքեր կարդալու ժամանակ չէր ունեցել: Բայց չգիտես ինչու այդ պահին նա հիշեց մեկ միայնակ մի տեսարան. չգիտես էլ երբ էր կարդացել, երբ բորենիների կողմից շրջապատված միայնակ գայլը սեղմվել էր հաստաբուն ծառին ու ատամներն էր ցույց տալիս: Այո, այո, հենց ատամներն էր ցույց տալիս, որովհետև նա գայլ էր: Ոչ թե այլ կենդանի էր, այլ հենց գայլ և նրա բնույթն էր այդպիսին: Նա ատամներն էր ցույց տալիս երևի նաև այն պատճառով, որ նրա մեջ խոսում էր արյան կանչը ու նրա մեջ հառնել էր իր նախնիների ոգին, տղամարդկային այն ոգին, որը իսկական տղամարդուն բռնում է, ամբողջովին պարուրում և մի անհաղթահարելի ուժով բարձրացնում է տեղից ու ստիպում պայքարել: Պայքարել կատաղորեն, պայքարել անզիջում թեկուզ և անհույս իրավիճակում, պայքարել մինչև վերջ, պայքարել հանուն իր անվան, հանուն իր տեսակի անվան…: Եվ ահա համազգեստով զինվորը արյան կանչին հավատարիմ, հավատարիմ իր նախնիների կանչին, ռելսի շպալը ձեռքին մեջքը դեմ էր տվել պատին և պատրաստվում էր տալ իր մարտը, թեկուզ և դա լիներ նրա վերջին մարտը…

… Հանկարծ օդը լսվեց սուլոցներով: Տիգրանի ու Վահանի շուրջը քարերը սկսեցին փշրվել, իսկ հողը՝ եռ գալ: Այդ թշնամին էր իր անաղմուկ զենքերով սկսել մարտը:
- Ըհը, Վահան ջան, սկսվեց,- մռայլ ծիծաղեց Տիգրանը,- արի մենք էլ մեր նվագը սկսենք: Բայց մենակ մի բան: Արի խնայենք փամփուշտներն ու իզուր չկրակենք:

Վահանը, իբրև համաձայնության նշան, գլխով արեց և գլորվեց դեպի առաջին պահեստային դիրքը: Թշնամին որոշ ժամանակ կրակով տղաների դիրքերը շոշափելուց և այդպես էլ ոչ մի բան չհասկանալուց հետո անցավ գրոհի: Տիգրանն ու Վահանը դիպուկ, միահամուռ կրակով և արագորեն դիրքերը փոխելով ստիպեցին նրան դեռ առաջին քայլերը չարած պառկել: Հակառակորդի զինվորներից մի քանիսը գնդակներից խոցված ընկան, իսկ մյուսները պառկած վիճակից կատաղորեն կրակ բացեցին:

… Մեջքը պատին դեմ տված համազգեստով ու կրտսեր սերժանտի ուսադիրներով զինվորը անակնկալ քայլ արեց առաջ և հարվածեց առավել մոտ գտնվող հակառակորդներից մեկին: Դրանից հետո նա հետ քաշող հարվածով խփեց ևս մեկին և նույնքան արագ էլ ետ եկավ ու կրկին մեջքը դեմ տվեց պատին: Օդը լսվեց հայհոյանքներով ու հարայ-հրոցով…

… Հ՞ը, Տիգրան դիմանո՞ւմ ես,- մոտ գլորվելով ու "ՊէԿա"-ի կոթը ուսին դեմ տալով հարցրեց Վահանը:
Սակայն թշնամին սկսեց ճնշել իր քանակով: Տաս րոպեի ընթացքում թշնամու զինվորները քայլ առ քայլ, սողալով, գլորվելով, կորուստներ տալով, բայց և միաժամանակ գնդակների հեղեղ թափելով սկսեցին առաջ գալ: Վահանի կրակը հանկարծ դադարեց: Տիգրանը, ընթացքում կրակելով, սկսեց սողալով մոտենալ հերթական պահեստային դիրքից կրակը վերսկսած Վահանին, որը հատու կրակահերթերով տապալելով հակառակորդի զինվորներից ևս մի քանիսին ու ետ շպրտելով չափից ավելի մոտեցած թշնամուն՝ ստիպեց նրան կրկին պառկել: Այդ ժամանակ մոտ գլորված Տիգրանը նայեց Վահանին, որի ողջ ձախն ընկել էր գնդակներ հարվածի տակ: Սակայն աջով ավտոմատը գետնին հենած Վահանը մի ձեռքով շարունակում էր մարտը:

- "ՊէԿա"-ն՝ վերջ, ավտոմատիս վրա էլ վերջին մագազինն է: Հը՞, Վահան եղբայր, քո՞ մոտ ինչպես է,- հարցրեց Տիգրանը:
- Փամփուշտներս հենց նոր վերջացան,- ցավով ասաց Վահանը,- դե ես էլ… տեսնում ես էլի,- Վահանը տխուր ժպտաց,- ափսո՜ս…, մերոնք ոնց որ թե չհասան…

Տիգրանը կանգնեց Վահանի կողքին՝ քարի հետևում, հետո անխոս փորձեց Վահանին ոտքի կանգնեցնել ու առնել ուսի վրա:
- Թող եղբայր, տենց հեռու չես գնա, ինձ թող ստեղ ու ավտոմատն էլ հետս…: Ես կպահեմ սրանց, իսկ դու գնա,- դժվարությամբ հևաց Վահանը:
- Է՜է՜է, դատարկ բաներ մի ասա…: Ընկիր ուսս ասում եմ…

Արդեն իմաստ չուներ դիրքերում մնալը: Ուր որ է, թշնամին կմոտենար, իսկ իրենք համարյա անզեն են: Տիգրանը Վահանին վերցեց ուսի վրա ու սկսեց այդ վիճակում ինչքան հնարավոր է արագ հեռանալ՝ երբեմն շուռ գալով և ուսից կախած ավտոմատի միահատ կրակոցներով փորձելով հեռու պահել թշնամուն: Թշնամին միանգամից զգաց կրակի թուլանալը և անցավ գրոհի: Տեսնելով հեռացող ֆիգուրը՝ թշնամու զինվորները կրակ բացեցին: Մի գնդակը խոցեց Տիգրանի ուսը, մյուսը՝ միջանցիկ անցավ ոտքի միջով, իսկ երրոդը հարվածեց թևին: Մի կերպ հաղթահարելով թուլությունը և գնդակի մի հարված էլ ստանալով՝ հազիվ մի քանի քայլ արած Տիգրանն իրեն գցեց քարերով ու ծառերով շրջապատված փոքրիկ իջվացքը: Միայն Վահանին գետնին՝ ծառի մոտ, նստեցնելով Տիգրանը անդրադարձավ, որ իրենց մտած իջվացքից միայն մի ելք կա: Մի ելք, որը մոտեցած և դիրքավորված թշնամին արդեն սկսել էր գնդակոծել…

…Թաթարների արտաքինով անձիք, կրկին սիրտ առնելով իրենց մեծաթվությունից, հախուռն կերպով անցան հարձակման: Համազգեստով ու կրտսեր սերժանտի ուսադիրներով զինվորը մի քանի անգամ էլ հարվածեց ռելսի շպալով, սակայն զգաց, որ վերջ, հոգնում է: Իր զենքը ավելի շատ կսազեր երեքմետրանոց մի հսկայի, այլ ոչ թե սովորական մի մարդու…

… - Խաչիկներ, դուք մեր տիրապետության տակ եք: Մենք հիմա կմոտանանք ու նռնակներով կծածկենք ձեզ: Հանձնվեք, վերջին անգամ եմ ասում: Ես ձեզ կյանք եմ խոստանում,- լսվեց ադերբեջանցիների կապիտանի ծանոթ ձայնը:

… Թաթարների արտաքինով մարդկանցից մեկը կարողացավ հարվածել համազգեստով ու կրտսեր սերժանտի ուսադիրներով զինվորի դեմքին, որից նրա շրթունքը բացվեց և բերանից սկսեց արյուն գալ: Մի ուրիշ հարված էլ կպավ նրա փորին: Վերջին ճիգ գործադրելով, սակայն, համազգեստով զինվորը թափահարեց ռելսի շպալը և, ցրելով իրեն շրջապատողներին, ստիպեց նրանց որոշ հեռավորության վրա մնալ իրենից: Բայց այդ վերջին ճիգի ժամանակ շպալը դուրս սահեց նրա ձեռքից ու թռավ մի կողմ: Չկարողանալով հավասարակշռությունը պահել՝ համազգեստով զինվորը ընկավ ծնկների վրա և դժվարությամբ ձեռքերով հենվեց գետնին:

- Հ՞ը, արմեն, շան պես սողում ես հա՞ մեր առաջ,- քրքջաց թաթարների արտաքինով մարդկանցից մեկը՝ երևի նրանց գլխավորը,- բա որ վերջում սողալու էիր, էլ ինչո՞ւ էիր վեր-վեր թռնում…

… Բորենիների կողմից շրջապատված գայլը հետ-հետ գնաց, բացեց ատամներն ու ուռեցրեց մեջքը: Բազում մարտերում փորձված գայլը հասկացավ, որ այստեղից ինքը պրծում չի ունենա: Սակայն նա շարունակեց սպառնալից բացել ատամներն ու ուռեցնել մեջքը: Այդ պահին գայլը հավատարիմ մնաց արյան կանչին: Գայլը չէր կարող, չէ իրոք, նա չէր կարող այլ կերպ, այդ արյունը, նախնիներից եկած ու որպես մի հավատարիմ ժառանգություն նրան անցած արյունն էր, որ հզոր կանչով հառնել էր նրա մեջ, փրփրել էր, եռք էր տվել ու ստիպել էր բացել ատամներն ու ուռեցնել մեջքը…

…- Էս էլ վերջը, եղբայր, հասանք,- ասաց արյունոտ ու մի քանի տեղից էլ գնդակներից քրքրված համազգեստով բոյով ու հաղթանդամ կրտսեր սերժանտը, չգիտես ինչու ուշադիր տնտղեց արյունոտված, բայց այդ վիճակում էլ իր թռիչքի հպարտությունը պահպանած արծվին՝ իր համազգեստի ձախ թևքին կարած "ՀՀ Զինված ուժեր" մակագրությամբ թևանշանի վրա, գետնին դրեց փամփուշտները սպառած և արդեն անօգուտ ավտոմատը, ձեռքը տարավ գոտուն, մերկացրեց սվին-դանակը, որից հետո վստահ հայացքը հառեց իրենից ոչ հեռու մեջքը ծառին դեմ տված ու գետնին նստած իր ջոկի հրաձիգին,- Բայց ինչ-որ ցանկություն չկա թակարդն ընկած մկան պես այստեղ մեռնելու: Հ՞ը, Վահան: Գնա՞նք մեր վերջին կռիվը տալու: Թող էս թուրքերը տեսնեն, որ հայերը համ տղամարդավարի ապրել գիտեն, համ էլ տղամարդավարի մեռնել…

Վահանը վերջին ուժերը հավաքելով սկսեց դժվարությամբ ոտքի կանգնել: Գնդակների հարվածի տակ ընկած նրա ձախ ձեռքը գրեթե ընդհարմացել էր և չէր ենթարկվում տիրոջը, իսկ ձախ կողից հոսող արյունը համազգեստի ողջ ներքևի մասը ներկել էր կարմիր գույնով: Վահանը աջով մերկացրեց իր սվին-դանակը և ցավով նետեց.
- Ափսոս նռնակներ չկան, Տիգրան…: Հիշո՞ւմ ես մեր թաղի դպրոցի մոտի գերեզմանը…: Հիշո՞ւմ ես, Տիգրան, որ մենք մի օր իրար հետ նստած պատասխաններ էինք փնտրում ու չէինք գտնում: Չէ՜, մի ասա…: Այդ օրը դու ինձ ցույց տվիր պատասխանը… իմ պատասխանը գտնելու ուղին: Հիշո՞ւմ ես, դու վախենում էիր այդ պատասխանը իմանալուց, վախենում էիր պարտվել նրա անհաղթահարելի տրամաբանության առաջ: Բայց հենց այդ պատասխանի, Տիգրան, հենց այդ պատասխանի մեջ է իր իսկ սեփական թուլությունը…
Վահանը դժվարությամբ ուղղվեց ոտքերի վրա և, հենվելով ծնկներին, տակից նայեց Տիգրանին.
- Այդ պատասխանի միակ թուլությունը, Տիգրան, որը սակայն ամբողջովին իմաստազրկում է նրան, մեկն է,- Վահանը ձեռքը դրեց Տիգրանին ուսին ու նայելով ընկերոջ դեմքին՝ ժպտաց,- նրա մեջ չկա զգացմունք, եղբայր, պարզ, հասարակ ու սովորական մի զգացմունք,- Վահանը վերջնականապես ուղղեց մեջքն ու ավելացրեց,- Մենք գտանք մեր պատասխանը, Տիգրան, ու մենք չպարտվեցինք նրա առաջ, ես ու դու՝ Տիգրան, չպարտվեցինք…: Գնանք, ինձ համար պատիվ կլինի այս վերջին մարտում քեզ հետ լինել…

…Գայլը անակնկալ, սակայն վստահ, իր արյան կանչին վստահ, առաջ նետվեց, առաջ նետվեց տալու իր վերջին մարտը, առաջ նետվեց ապացուցելու, որ իր տեսակը կանգնած է մեռնում և ի վիճակի չէ սողալու, առաջ նետվեց ասելու, որ թշնամին կարող է խլել իր կյանքը, բայց ոգին, իր տեսակի ոգին նա կոտրել չի կարող, առաջ նետվեց… ուղղակի առաջ նետվելու համար, որովհետև նրա բնույթն էր այդպիսին, որովհետև իր նախնիների կանչն էր խոսում նրա մեջ և նրանց արյունն էր հոսում իր երակներում…: Գայլը մի բարձր թռիչքով իջավ բորենիների ոհմակի հենց կենտրոնում: Բորենիները, որոնք չէին սպասում այդ ամենին, խուճապի մատնվեցին և սկսեցին խանգարել իրար: Գայլը ատամները խրեց թշնամիներից մեկի կոկորդը, թաթի հզոր հարվածով տապալեց մյուսին և զգալով, որ իր մեջ կրկին հառնել է ապրելու հզոր մղումը, կարծես հրաշքով ճեղքեց թշնամիների շարքերը և հեռացավ…
… - Այ տղա, էս ինչ օրին ես, հլը ֆրոնտ չհասած, արդեն կռիվ ես անում, մի քիչ համբերեիր էլի,- քրքջացին հայ զինվորները՝ բեռնավագոն քարշ տալով արդեն շարժվող գնացքին մի կերպ հասած, արյունոտված բերանով, լոխկված ձեռքերով, քրքրված համազգեստով ու կրտսեր սերժանտի ուսադիրներով բոյով ու հաղթանդամ զինվորին:
- Ամեն մարդ իր կռիվն է անում, իր կռիվն է անում այնպես, ինչպես կարողանում է,- պատասխանեց վերջինս և, սրբելով շրթունքից հոսող արյունը, ոտքերը դուրս գցած տեղավորվեց բեռնավագոնի դռան մոտ…

… Հեռվում, արդեն լեռների մեջ բավականին խորացած գայլը կանգ առավ, հայացքը հառեց հեռացող գնացքին և արյան կանչին հավատարիմ մի երկար ու կարոտով լիքը ոռնոցով ճանապարհեց այն…

… Տիգրանն ու Վահանը սվին-դանակները դաստակների հետևում պահած դուրս եկան իջվածքից և տեսան կուռ շարքով կանգնած ու իրենց շրջապատած թշնամու զինվորներին: Վերջիններս սկսեցին առաջ գալ: Չսպասելով նրանց մոտենալուն՝ տղերքն իրենք սկսեցին վազել ընդառաջ, վազել ընդառաջ իրենց ընտրությանը, վազել ընդառաջ մի աննկարագրելի վստահությամբ, վազել ընդառաջ իրենց պատասխանները գտած մարդկանց հավատով ու համոզմունքով…

Автор:  Lion [ 08 авг 2013, 10:14 ]
Заголовок сообщения:  Re: Про любовь... и не только...

P.S.

Գաղտնի

ԶԵԿՈՒՑԱԳԻՐ


-- , -- , 200- թ. ՀՀ ՊՆ N զորամաս


Ք Ա Ղ Վ Ա Ծ Ք


"… ՀՀ ՊՆ N գնդի N գումարտակը, շարժվելով մեկ վաշտի կազմով ՊԲ N պաշտպանական շրջանում պաշտպանական բնագիծն անցած հակառակորդի հատուկ նշանակության դիվերսիոն խմբի դեմ, որն ըստ գերիների ցուցմունքների նպատակ ուներ պայթեցնել Սարսանգի ջրամբարը և իրականացնել մի շարք այլ դիվերսիոն գործողություններ, նրան հասավ ՊՇ N տեղամասում ու անակնկալ հարձակումով գրեթե ոչնչացրեց թշնամուն այն պահին, երբ վերջինս շրջապատել էր սվին-դանակներով զինված և կատաղորեն պաշտպանվող ՀՀ ՊՆ Զինված ուժերի համազգեստով երկու զինծառայողների…

… ՀՀ ՊՆ Զինված ուժերի համազգեստով զինծառայողները ծանր վիրավորված և ուշակորույս վիճակում ուղղաթիռով հասցվել են ՀՀ ԶՈւ N հոսպիտալը, որտեղ իրականացված բժշկական միջամտությունից հետո նրանց վիճակը շարունակում է մնալ ծանր, բայց կայուն՝ առանց կյանքի համար հետագա սպառնալիքի: Իրականացված միջոցառումների արդյունքում պարզվել է, որ զինծառայողներից մեկը ՀՀ ՊՆ N զորամասի N գումարտակի N վաշտի ջոկի հրամանատար, կրտսեր սերժանտ Տիգրան Վարդանի Պետրոսյանն է, իսկ մյուսը՝ նույն ջոկի հրաձիգ Վահան Գրիգորի Հովսեփյանը…

… Հիմք ընդունելով ՊՇ N տեղամասում և շրջակայքում տեղի ունեցած մարտի պատկերը, գերիների ցուցմունքները, վերոհիշյալ զինծառայողների ցուցաբերած զինվորական հմտությունն ու անձնական մեծ խիզախությունը, միջնորդում եմ նրանց՝ ՀՀ պաշտպանության ժամանակ ցուցաբերած առանձնահատուկ ծառայությունների համար ներկայացնել կառավարական պարգևի…"

ՀՀ ՊՆ N զորամասի հրամանատար

Երևան
02.10.2006

Автор:  Lion [ 08 авг 2013, 10:15 ]
Заголовок сообщения:  Re: Про любовь... и не только...

Մթամած ամպը


Քաղաքի վրա կախվել էր ծանր ու մթամած մի ամպ: Կախվել էր ու իր հետ բերել տխրություն, կախվել էր ու իր հետ բերել անորոշություն...

Ինչքա՞ն ժամանակ է, որ դու չկաս իմ կյանքում: Ասենք չէ, հարցը նույնիսկ ժամանակը չէ: Հայտնվեցիր դու իմ կյանքում որպես մի աննման էակ ու կորար...: Դու ուղղակի կորար: Ասենք գուց և ես կորցրի քեզ, ո՞վ գիտի: Այն ժամանակ ես իմ երջանկությունը գտել էի Էլենի հրաշալի ժպիտի մեջ և առանձնակի ուշադրություն չդարձրեցի էլ քեզ նման մի աղջնակի վրա: Բայց հետո ես կորցրի քեզ... կամ գուցե դու կորար... Դե ասենք դա կարևոր էլ չի: Դու չկաս... ու քո փոխարեն կա ընդամենը մի աղոտ հույս. գուցե դու մի օր կվերադառնաս, գուցե և ես մի օր կրկին կգտնեմ քեզ... Սակայն առայժմ քո ներկայությունը չի զգացվում...

Փոխարենը զգացվում է մենակություն կոչվող մի տարօրինակ ու գորշազգեստ արարածի ներկայությունը: Նա վաղուց է ինձ հետ: Կարելի է ասել նույնիսկ, որ նա ինձ չի էլ լքում: Առավոտյան, մի համառ մուրացկանի պես, այն կդարանի ինձ տան շքամուտքում և ես ողջ օրվա ընթացքում այլևս չեմ կարողանա պոկվել նրանից: Կհետևի ինձ այդ տարօրինակ անծանոթը, կնստի ինձ հետ մեքենաս ու կգա հետս մինչև աշխատանքիս վայրը: Այստեղ ես հերթական անգամ կփորձեմ լքել նրան. մի միամիտ հույսով արագորեն դուրս կգամ մեքենայիցս ու կփակեմ բոլոր դռները: Բայց ես հո գիտեմ, ուղղակի չեմ կարող չիմանալ, որ երբ ես ներս մտնեմ աշխատասենյակս, նա արդեն նստած կլինի սենյակիս ամենահեռվի անկյունում. նստած կլինի ուղղակի գետնին, գլուխը դրած կլինի ծնկներին ու ողջ օրը հայացքը չի կտրի ինձնից...

Քաղաքի վրա կախվել էր ծանր ու մթամած մի ամպ: Այն էլեկտրականությամբ էր լցրել շրջապատը, ստեղծել էր արտաքինից խաղաղ, սակայն սպասելիքներով ու անորոշ սպասումներով հագեցած մի օր: Ես դուրս եկա սենյակիցս ու արագորեն փակեցի դուռը: Գիտեի իհարկե, որ դրանով ոչինչ չի փոխվի, որ մենակության գորշազգեստ ուրվականը միայն կծիծաղի իրենից փախչելու իմ այդ փորձի վրա, գիտեի նաև, որ նա արդեն սպասում է ինձ մեքենայիս մեջ: Ու ես իհարկե չզարմացա էլ, երբ դիմապակուցս վերև գտնվող հայելու մեջ տեսա նրա դժգույն ու հոգնած հայացքը:
Արդեն ինչքա՞ն ժամանակ է, որ ես փորձում եմ փախչել քեզնից: Ճիշտն ասած չեմ էլ հիշում: Երևի վաղուց էր դա, շա՜տ վաղուց, երբ հանդիպեցիր դու ինձ ու ինքդ քեզ որոշեցիր, որ մենք այլևս չենք բաժանվի: Ես արդեն սովորել եմ քո ներկայությանը, իմ գորշազգեստ ուրվական, կարելի է ասել, որ ես նույնիսկ չեմ էլ զգում քեզ: Ավելի շուտ ոչ, զգում եմ, ուղղակի ուշադրություն չեմ դարձնում, զգում եմ, սակայն արդեն սովորել եմ քեզ: Դու գրեթե միշտ ինձ հետ ես: Նույնիսկ այն ժամանակ, երբ ես քեզ չեմ զգում կամ մոռանում եմ քո մասին: Սակայն դու ունես մի վատ սովորություն, որը հաճախ անտանելի է դարձնում քեզ: Դա քո մասին մշտապես հիշեցնելն էր: Ու դու չես խորշում քո մասին հիշեցնել բոլոր ձևերով ու միջոցներով: Հենց մի քանի օր առաջ չէ՞ր, որ ինձ, ում թվում էր, թե պոկվել է քեզնից, դու հյուր եկար սեփական զորամասի պատից ցատկած և դեպի տուն շտապող մի զինվորի կերպարանքով: Ես ինքս էլ էի այդ զորամասում ծառայել ու դրա համար էլ ամեն անգամ, երբ մեքենայովս անցնում էի դրա մոտով, միշտ մի պահ դանդաղեցնում էի ընթացքս ու հայացք գցում այդ զորամասին: Այս անգամ էլ այդպես եղավ և ես, երբ նկատեցի պատից ցատկած զինվորին, ուղղակի չկարողացա զսպել ինձ. կանգնեցրի մեքենաս ու վերցրեցի այդ զինվորին: Ես ի՞նչ իմանայի, որ նրա անտարբեր շուրթերից ես կլսեմ այն մասին, որ դու, աննման հոգու տեր ու փայլող աչքերով իմ հիանալի Էլեն, դու, որ գեղեցկությամբ ու անկրկնելի երջանկությամբ էիր լցրել իմ կյանքը ծառայությանս տաղտկալի երկու տարիների ու դրան հաջորդող մեկուկես տարվա ընթացքում, դու, որի պակասը ես երբեք չեմ դադարի զգալ, մի քանի օր առաջ ամուսնացել ես... Զինվորը պատմեց այդ մասին ծիծաղելով ու դրան առանձնապես կարևորություն չտալով էլ: Դե ես ինքս էլ չուզեցի կենտրոնանալ այդ փաստի վրա: Սակայն այն բանից հետո, երբ ես նրան հասցրեցի իրենց տուն ու նա իջավ մեքենայիցս, առաջին անգամ երկար ընդմիջումից հետո, ես դիմապակուս հայելու մեջ կրկին տեսա իմ գորշազգեստ ուրվականին՝ մենակության ուրվականին...: Մենք վաղուցվա ծանոթների նման լուռ ողջունեցինք իրար ու դու սկսեցիր պատմել աննման հոգու տեր ու փայլող աչքերով մի կնոջ մասին: Դու նայեցիր ինձ ու, կարծես թե հաճույք ստանալով պատմածիցդ, սկսեցիր ներկայացնել ճշմարտությունը... Էխ դո՜ւ, գորշազգեստ իմ ուրվական, իհարկե դու ճիշտ էիր, երբ ասացիր, որ նա միակն կինն էր իմ կյանքում, որ պարգևեց ինձ պարզ, տղամարդկային մի երջանկություն: Դու առանձնապես չհեռացար էլ ճշմարտությունից, երբ ասացիր նաև, որ ես ինքս էլ միակ տղամարդն էի այդ կնոջ կյանքում, որը իրեն տվեց իրական երջանկություն, որ զգացնել տվեց նաև իրեն, որ նա կին է, որ նա իրոք երջանիկ է: Ասենք դու կարող էիր նույնիսկ չասել էլ այդ մասին, չէ որ ես ինքս էի բազում անգամներ տեսել նրա աչքերի փայլը կախարդական հնչյուններով լցված անկրկնելի ժամերի ընթացքում, լսել էի հմայիչ շշուկի վերածված նրա ձայնը ու վայելել այն, չէ որ ես ինքս էի զգացնել նրա ձեռքերի նուրբ շոյանքը, վայելել նրա բավարարված ժպիտը ու հիացել երջանկության արցունքներից փայլող նրա աչքերով... Իսկ հետո եկավ արթնացումը, դաժան, թեև ոչ անսպասելի արթնացումը, երբ դու, անկրկնելի հոգու տեր իմ Էլեն, հանդիպեցիր նրան, ում հետ էլ անվերադարձ կերպով պետք է կապեիր քո հետագա կյանքը: Մենք բաժանվեցինք, իսկ մի քանի ամիս հետո տարօրինակ ու գորշազգեստ մի ուրվական հյուր եկավ ինձ սեփական զորամասի պատից ցատկած և դեպի տուն շտապող հասարակ զինվորի կերպարանքով...

Դու տարօրինակ մի երևույթ ես: Դու հաճախ ստիպում ես մարդուն դիմել անկանխատեսելի քայլերի ու հրաժարվել տրամաբանությունից: Սակայն դու ունես նաև ավելի վատ մի հատկանիշ, քանի որ հաճախ ստիպում ես մարդուն խաբվել քո ներշնչած զգացմունքներից: Կարծես մի խաբեբա գիտնականի պես՝ դու մարդկանց ներշնչում ես զգացումներ, որոնք նրանք իրականում չեն զգում, դու զգացնել ես տալիս մարդկանց, որ նրանք իբր թե սիրում են, այն դեպքում, երբ իրականում նրանք ուղղակի ձգտում են փախչել մենակությունից: Այո, մենակությունից, իմ գորշազգեստ բարեկամ, հաճախ հենց մենակությունից է մարդուն թվում, որ նա սիրում է իրեն ճիշտ ժամանակին հանդիպած անծանոթուհուն: Էլենից հետո քանի-քանիսի հետ եմ ես նույն բանը զգացել. հանդիպում ես հերթական կնոջը ու նրա հայացքի մեջ փնտրում մենակությանդ գաղտնիքը: Բայց ամեն անգամ էլ, անխուսափելիորեն պարտված մենակությունը հաղթահարելու քո անմիտ փորձերից, բաժանվում ես նրանից ու խոստանում կրկին զանգահարել: Սակայն երբեք էլ երկրորդ անգամ չես զանգահարում, քանի որ զգում ես, ուղղակի տղամարդկային ինչ-որ վեցերորդ զգայարանում քեզ համար պարզում ես, որ նա անկարող է հագեցնել ներսդ կրծող մենակության ծարավը, որ այդ ամենը կեղծ է ու երբեք էլ չի փոխարինի պարզ ու մարդկային մի ժպիտի...

Ես արգելակեցի ու կանգնեցրի մեքենաս մայթեզրի մոտ: Ոչ, այսպես այլևս չի կարող շարունակվել: Ձեռքս տարա հեռախոսիս, փնտրեցի վերջերս հետը ծանոթացած ու դուրս եկած աղջկա համարը, հավաքեցի այն, սակայն միանգամից էլ անջատեցի հեռախոսս. հայացքս ընկել էր դիմապակու վրա գտնվող հայելուն ու ես տեսել էի հաղթական ժպիտից աղճատված քո դեմքը: Քո այդ ժպիտը վերջնականապես զայրացրեց ինձ: Ես շրջվեցի, նայեցի ուղիղ աչքերիդ և, օ՜ զարմանք, դու առաջին անգամ խոսեցիր հետս.

Автор:  Lion [ 08 авг 2013, 10:16 ]
Заголовок сообщения:  Re: Про любовь... и не только...

- Դեռ չե՞ս հոգնել այս ամենից,- գոռոզ կերպով նետեցիր դու,- ինչո՞ւ անջատեցիր հեռախոսդ...
- Դա քեզ չի վերաբերվում,- պատասխանեցի ես՝ այդ պահին այլ ասելիք ուղղակի չգտնելով:
- Ի՞նչ վատ աղջիկ է,- ծիծաղեց գորշազգեստ ուղեկիցս,- ու դու կարծես թե սիրում էլ ես նրան: Նա էլ քեզ է սիրում: Հիշո՞ւմ ես նրա հիացած հայացքը: Զանգահարիր նրա, նա կհասկանա քեզ, նա կքայլի քո հետ այս կյանքում...
- Վատ աղջիկ չէ, ես նույնիսկ կասեի, որ շատ էլ լավն է. գեղեցիկ է, վատ կրթություն չի ստացել, ընտանիքն էլ ոչինչ... բայց դե... ի՞նչ ասեմ:
- Էլ ի՞նչ ես ուզում: Վերցրու հեռախոսդ ու զանգահարիր: Հերիք է, ինչքան տանջեցի քեզ,- գոռոզ կերպով նայելով վրաս՝ ասաց զրուցակիցս,- ու ես մենակ կթողնեմ քեզ,- ծիծաղեց նա,- առժամանակ...
Ես մի պահ ասելու բան չգտա: Իրոք որ, ի՞նչն էր ինձ խանգարում զանգահարել ու փրկվել այս համառ անծանոթի ներկայությունից, փրկվել գոնե առժամանակ...
- Ինձ հետ չփորձես պայքարել,- շարունակես զրուցակիցս,- ես կարող եմ քո կյանքը խորտակել,- գորշազգեստ զրուցակցիս ձայնը հանկարծ խստացավ ու նա մի գոռոզ հայացք գցեց վրաս,- ամուսնացիր այդ աղջկա հետ ու ես քեզ հանգիստ կթողնեմ... առժամանակ,- կեղծ բարեհամբույր ժպիտը կրկին խաղաց նրա դեմքին ու նա շարունակեց,- դե իսկ հետո, երբ մենք նորից կհանդիպենք, արդեն մի բան կմտածենք...
- Հետո՞, իսկ չի լինի՞ առանց այդ "հետո"-ի,- մի գաղտնի հույսով հարցրեցի ես,- իսկ եթե նա իմը չէ:
- Առանց ինձ չես կարող ապրել,- ծիծաղեց զրուցակիցս,- իմ իշխանությունը հսկայական է: Եվ վերջիվերջո ի՞նչ ես կպել քո այդ կորցրած սիրուցդ: Տես, թե ինչպես իրենը գտավ Էլենը: Իսկ դու դեռևս սպասում ես քո այդ տասնիննամյա աղջնակին...
- Դու դա չես հասկանա,- հառաչեցի ես,- քեզ նմանները չգիտեն, թե սերը ինչ բան է...
- Չկա:
- Ի՞նչ,- անակնկալի եկա ես
- Ասում եմ չկա, այնտեղ կին չկա, չկա,- ձեռքերի ափերը մի քանի անգամ իրար քսեց զրուցակիցս,- դու ինքդ էլ ես դա զգում: Նա դեռ երեխա է...
Ես մի պահ ասելու բան չգտա, իսկ զրուցակիցս շարունակեց.
- Նա դեռ երեխա է, հասկանո՞ւմ ես, երեխա: Նրա մեջ կինը դեռևս չի արթնացել: Նա դեռ չի զգացել կնոջը բնորոշ զգացումները, դեռևս չի գիտակցել իր կոչումը, նա դեռ չի բացվել, դու նրան Էլենի հետ մի՜ շփոթիր:
Մենակության ուրվականս խղճահարությամբ լի հայացքը հառեց վրաս ու շարունակեց.
- Իսկ դու տղամարդ ես,- հառաչեց նա,- ոտից գլուխ ու անվերադարձ: Դու կարող ես երջանկություն պարգևել աշխարհի բոլոր կանանց: Կանանց..., լսո՜ւմ ես, ձևավորված ու հասունացած կանանց...: Բայց նա ընդամենը մի աղջնակ է, երեխա... ահա թե որն է քո ողբերգությունը: Հասկանո՞ւմ ես, դու նրան հանդիպեցիր անժամանակ: Նա ուղղակի ի վիճակի չէ զգալ քեզ: Քո ամենուժեղ հաղթաթղթերն էլ անկարող են գործել և այն ամենը, ինչը հաճելի դող է պարգևում իսկական կնոջը, ինչը ստիպում է նույն այդ կնոջը սպասումով լի հայացքով նայել քեզ ու ցանկանալ, քո այդ տասնիննամյա սիրո վրա ուղղակի ազդեցություն չի ունենա...: Այն, ինչին ձգտում են իրապես հասուն կանայք, այն ինչին թաքուն մի հույսով ու հսկայական ջանքերով ձգտեց Էլենը ձեր հանդիպման առաջին իսկ պահից, ձգտեց ու այդպես էլ չհասավ, այժմ կարող է այս երեխայինը լինել ամենահասարակ ձևով: Ծիծաղել է, չէ՞,- ծիծաղեց գորշազգեստ զրուցակիցս,- Էլենի պես հասուն մարդը և փորձառու կինը գերմարդկային ջանքեր թափեց ու չհասավ նրան, ինչին այս երեխան կարող է հասնել մի հասարակ շարժումով: Մի զարմացիր, այդպիսին է ճակատագրի հեգնանքը,- հաղթական մի քմծիծաղ խաղաց զրուցակցիս դեմքին և նա շարունակեց,- ընդամենը պետք է ձեռքը մեկնի և վերջ, չէ՞...: Հասարակ բան է: Ընդամենը ձեռքդ մեկնիր և վերցրու,- զրուցակիցս կրկին ծիծաղեց, նայեց աչքերիս ու կարևոր հայտնագործություն արածի պես շարունակեց,- բայց նա չի՜ անի այդ հասարակ շարժումը, չի՜ անի... ահա քեզ ճակատագրի մի հեգնանք ևս...,- գորշազգեստ ուրվականս հետ ընկավ մեքենայիս թիկնակին ու ինքնավստահ ժպտաց,- նա դրա համար դեռևս չի՜ հասունացել...
- Եվ ի՞նչ ես առաջարկում:
- Վերցրու հեռախոսդ և զանգահարիր վերջերս հետը ծանոթացած ու դուրդ եկած այն աղջկան: Ես զգացել եմ նրան: Նա հասուն մարդ է, նա կհասկանա քեզ: Նա նույնիսկ չի էլ վարանի մեկնել իր ձեռքը...
- Իսկ սերը, ո՞ւր մնաց սերը,- հարցրեցի ես ու մի անհուն տխրություն պատեց սիրտս:
- Սերը...: Այդ սերը հորինել ես դու: Իսկ իրականում նա քեզ չի սիրում, հասկանո՞ւմ ես: Ու հարցը ամենևին էլ քո մեջ չէ,- արագ-արագ վրա տվեց զրուցակիցս ու շարունակեց,- նա ոչ-ոքի չի սիրում, նա դրան դեռևս պատրաստ չէ... Քո այդ տասնիննամյա աղջնակը դեռևս պատրաստ չէ սիրելու ու սիրվելու, նա դեռևս չի մեծացել, չի արժեվորել իր դերը, իր իրական դերը: Կարդացած տղա ես,- շարունակեց զրուցակիցս,- ու դու լավ գիտես մարդկային հոգու գաղտնիքները: Այդ միայն էժանագին գրքերում են անտաղանդ հեղինակները գրում առաջին հայացքից ծնված սիրո մասին: Իսկ իրականում սիրում են ոչ թե առաջին, այլ երկրորդ և նույնիսկ երրորդ հանդիպածին: Քչերը գիտեն, բայց դու հո լավ գիտես, որ Ջուլյետտան ամենևին էլ Ռոմեոյի առաջին սերը չէր: Գոյություն ուներ ինչ-որ մի անհայտ Ռոզալինդա, որի վրա բացվեց, փոթորկվեց ու սկիզբ առավ նրա մեծ սերը Ջուլյետտայի նկատմամբ: Առաջինի վրա բացվում են, զգում, համակերպվում են նոր զգացումների հետ... ու առաջինը զոհ է գնում հենց դրան: Դու քո Ռոզալինդային հանդիպել ես բազում անգամներ, իսկ նա՝ ոչ: Դու արդեն վաղուց ես բացվել, պատրաստվել մեծ սիրուն, նա՝ ոչ: Քո բախտը չբերեց, ու ես խղճում եմ քեզ,- զրուցակիցս թփթփացրեց ուսիս և մեղմ տոնով շարունակեց,- դու նրա կյանքում առաջինը եղար ու հենց դրանում է կայանալու քո պարտության գաղտնիքը...
Ես ասելու բան չգտա... Լռեցի ու զգացի, որ պարտվում եմ: Պարտվում եմ զրուցակիցիս երկաթյա տրամաբանության առաջ...: Շրջեցի հայացքս ու սկսեցի նայել այգուն: Հայացքս ընկավ պտտվող մանկական կառուսելին: Այն թափ էր առել ծնողներից մեկի հոգատար ձեռքով, սակայն այժմ լիովին թողնված էր ինքն իրեն: Պտտվում էր իր համար, ուրախացնում երեխաներին, սակայն պարունակում էր իր մեջ միակ և անլուծելի մի գաղտնիք. ո՞ր կետում այն կանգ կառնի, ո՞ր կետում կդադարի նրա ընթացքը այս անգամ: Հիշեցի երեխա ժամանակներս, երբ անընդհատ փորձում էի գուշակել կառուսելի վերջնական կանգառի կետը, բայց գրեթե միշտ է անհաջողության էի մատնվում. տապալվում էին գեթ մի քանի վայրկյան ժամանակից առաջ անցնելու ու նրա թանձր վարագույրի հետևը նայելու իմ բոլոր փորձերը: Հանկարծ կարծես կրկին ինձ գտա կառուսելի, այս անգամ արդեն ճակատագրի կառուսելի վրա նստած: Պտտում է այն ինձ կյանքում, հանդիպեցնում տարբեր աղջիկների, հրապուրում և առաջարկում նրանց, հեռացնում, հետո կրկին մոտեցնում ու հեռացնում է նրանից, ում իրապես ձգտում եմ: Իսկ կառուսելի շարժը հաճախ կախված է մանրուքներից: Խնդրեմ, արա ընդամենը մեկ, միակ մի զանգ, տուրք տուր թուլությանդ, հանձնվիր, հրաժարվիր քեզնից այդքան ուժ ու եռանդ խլող և անընդհատ հիասթափություններ բերող պայքարը շարունակելուց, կանգնեցրու կառուսելդ, իջիր նրանից ու դու առմիշտ կկորցնես նրան, ում սիրում ես իրապես: Քո կառուսելը կկանգնի, ընդմիշտ կանգ կառնի և իր հանգրվանը կգտնի հակառակի պես էլ ոչ այն կետում, որին ձգտել ես երկար տարիների ընթացքում...
- Հետո՜, միայն շա՜տ հետո, նա կարթնանա, կնայի շուրջը, կզգա ու կարժեվորի իր դերը,- հայացքը դեպի հեռուները ուղղելով ու կարծես թե ապագան դիտարկելով՝ շարունակեց զրուցակիցս,- բայց այդ ժամանակ նրա կյանքում դու արդեն չես լինի, կյանքը ձեզ արդեն վաղո՜ւց բաժանած կլինի: Խելագար ուշացածության մի զգացումով նա կսիրի առաջին իսկ պատահածին, կփորձի հետ բերել կորցրածը... ու գուցե հենց դրանում էլ կայանա արդեն նրա ապագա սխալի գաղտնիքը: Նա այդ առաջին պատահածի մեջ կփնտրի քեզ, կփնտրի, սակայն չի գտնի իր կորցրած տղամարդուն...: Բայց դա արդեն ուրի՜շ պատմություն է,- ծիծաղեց գորշազգեստ մենակությունս ու նայեց վրաս,- և այդ պատմությունը ես կպատմեմ նրան, կպատմեմ... բայց ոչ հիմա, այլ հետո՜... տարինե՜ր հետո...,- հաղթական ժպիտը խաղացնելով դեմքին՝ եզրափակեց զրուցակիցս...

Автор:  Lion [ 08 авг 2013, 10:16 ]
Заголовок сообщения:  Re: Про любовь... и не только...

- Դու ճիշտ ես,- ասացի ես ու նայեցի զրուցակցիս դեմքին,- դու լիովին ճիշտ ես: Ես ստորագրում եմ քո ամեն մի խոսքի տակ:

Զրուցակիցս զարմացած նայեց վրաս, քանի որ ես որպես կանոն վիճարկում էի նրա գրեթե բոլոր մտքերը, խոսքերը և նույնիսկ ասածի նրբերանգները: Սակայն ես չթողեցի ուրվականիս ուշքի գալ. "Մանրուքնե՜ր, հեռախոսի զա՜նգ... երբեմն ինչպիսի՜ դատարկ բաներից է կախված լինում հետագա կյանքդ... կպատմե՜ս պատմությունդ, էն ել ո՜նց... եթե թույլ տամ՝ անպայմա՜ն կպատմես",- տենդագին կերպով սկսեց պտտվել ուղեղումս,- "դե թքել եմ ես այդ ամենի վրա: Թքել եմ ես քո վրա: Ինքս կպատմեմ իմ պատմությունները: Ինքս կկանգնեցնեմ իմ կառուսելը, երբ ուզենամ ու գլխավորը՝ որտեղ ուզենամ": Ես դուրս եկա մեքենայիցս, բացեցի հետևի աջ դուռը, ճանկեցի զրուցակցիս օձիքը ու դուրս շպրտեցի նրան մեքենայիցս...

- Ես կթունավորեմ քո կյանքը,- ողջ իր թույնը այս բառերում դրած՝ նետեց մայթին ընկած մենակությունս,- դու երբեք երջանիկ չես լինի, դու նրան չե՜ս հասնի: Դու կտանջվե՜ս...

Արդեն նստել էի մեքենաս, սակայն վերջին բառերը ստիպեցին ինձ կրկին լքել այն: Ես մոտեցա մայթին արդեն ծալապատիկ նստած ու ոտքերը շփող միայնությանը ու հանկարծ պարզից էլ պարզ գտա վերջին ժամանակներս ինձ տանջող նրա գաղտնիքը.
- Գերադասում եմ տանջվել,- նայեցի ուղիղ նրա աչքերին ու շարունակեցի,- այո, լսո՞ւմ ես, ես գերադասում եմ տանջվել: Ու այդ տանջանքը ես չեմ փոխի աշխարհի նույնիսկ ամենաքաղցր հաճույքի հետ:
Ճանկեցի զրուցակցիս օձիքը, վեր բարձրացրեցի նրան գետնից ու նայեցի ուղիղ նրա աչքերին.
- Դու դա չե՜ս հասկանա, Ո՜չ, քեզ նմանները ինձ չե՜ն հասկանա: Քո ասածները ճիշտ են, ճիշտ են սառը մարմարի պես: Սակայն նրանց մեջ չկա զգացմունք, պարզ մարդկային ու հասարակ մի զգացմունք: Գուցե և ես կպարտվեմ, գուցե և դու մի օր հաղթանակ կտանես, գուցե և... բայց գուցե և հաղթեմ ես: Գուցե և իմ կառուսելի պտույտը վերջանա հենց իմ ուզած կետում, լսու՞մ ես: Չէ որ ամեն ինչ նրանից է կախված, նրանից, նրա մի պարզ քմհաճույքից: Իսկ կանայք ու հատկապես աղջիկները փոփոխական են, շա՜տ փոփոխական ու դու դա լավ գիտես: Գուցե և մի օր նա կցանկանա ձեռքը մեկնել, ձեռքը մեկնել, կատարել այդ հասարակ շարժումը ու վերցնել իրեն հասանելիք երջանկությունը...: Անհույս իրավիճակներ չեն լինում, նման բաներ ուղղակի չկան: Իսկ եթե կա գեթ մեկ հնարավորություն, գեթ մե՜կ հնարավորություն, լսո՞ւմ ես՝ ես կպայքարեմ, կպայքարեմ մինչև վերջ... Իսկ սեփական պատմությունս իմ, այլ ոչ թե քո կողմից նրան պատմելու ձգտումս հաստատ արժե նրան, որ ես այժմ տանջվեմ, որ թույլ տամ կասկածներին կրծեն ինձ, որ պայքարեմ, պայքարեմ, թեկուզ և գրեթե անհույս իրավիճակում...
- Քո հնարավորությունները չնչին են,- քմծիծաղեց զրուցակիցս,- դու քո այդ սիրուն երբե՜ք չես հասնի,- իր լկտի հայացքը վրաս հառելով քրքջաց նա,- լսու՞մ ես, երբե՜ք չես հասնի՜... քո հնարավորությունը մեկն է ընդդեմ հարյուրի...
- Բայց այն կա,- նետեցի ես ու մի աննկարագրելի թեթևություն եկավ վրաս,- կա, դու ինքդ ընդունեցիր որ կա...: Ու հենց այդ չնչին հնարավորության համար էլ արժե մինչև վերջ պայքարել,- ես բաց թողեցի զրուցակցիս օձիքը, ուղղեցի այն ու թափ տվեցի վրայի փոշին ,- իսկ դու... չկաս,- ծիծաղեցի ես,- չկաս, վերջ, լսո՞ւմ ես, դու այլևս չկաս...
Ես նստեցի մեքենաս ու պոկվեցի տեղից: Աչքս ընկավ դիմապակուցս վերև ամրացված հայելուն: Մեքենայիս հետևի նստատեղին այլևս ոչ-ոք չկար...

Քաղաքի վրա կախված մթամած ամպից սկսեց մաղել մանր մի անձրև: Անձրևի եղածը մի բան չէր, սակայն այն որոշակիորեն լիցքաթափեց մթնոլորտը ու հույս ներշնչեց, որ հնարավոր է շուտով նորից կփայլի արևը ու կերևա կապուտակ երկինքը...

Երևան
21.06.2008

Автор:  Lion [ 08 авг 2013, 10:17 ]
Заголовок сообщения:  Re: Про любовь... и не только...

Ընտրություն


… Հակառակորդդ վերջին հարվածները հասցնելուց հետո մի պահ հեռացավ և կես պտույտ կատարեց ռինգում` մի դաժան ու ինքնավստահ քմծիծաղով պարզելով ձեռքերը օդում և ցույց տալով խելագարված հանդիսատեսներին, որ իր հաղթանակը մոտ է…

… Ո՞վ ես դու, մարդ, որ արյունաթաթախ բերանով, ջարդված ու հարվածներից ուռած քթով համառորեն կանգնել ես ռինգի ցանցերին հենված և չես ցանկանում ընկնել, ի՞նչ նյութից ես կազմված: Ես եկել եմ ծանոթանալու քեզ հետ: Ողջույն քեզ, մարդ…, ուշադիր եղիր, մարտը շարունակվում է…, բայց և այնպես, ո՞վ ես դու…: Պատրաստվիր, մարտը սկսված է…

… Տարօրինակ գլխարկով ու երկար, սև վերարկույով անծանոթը հետաքրքրությամբ նայեց այգում խաղացող երեխաներին, ավելի հարմար տեղավորվեց նստարանին և շարունակեց ընդհատված զրույցը ոչ պակաս տարօրինակ՝ ոտքից գլուխ գորշ հագնված ու բավականին տարիքով իր զրուցակցի հետ.
- Գիտես, բավականին ցուրտ է տարվա այս եղանակի համար, սակայն երեխաներին դա կարծես թե չի հետաքրքրում,- ասաց նա, նայեց զրուցակցին ու շարունակեց,- ես համաձայն չեմ քեզ հետ, կա մի բան, որ վեր է ամեն ինչից, այն ի վիճակի է սարեր շուռ տալ: Նա ուժեղ է նույնիսկ քեզանից:
Գորշ շորերով զրուցակիցը ինքն էլ հետաքրքրությամբ նայեց երեխաներին, այնուհետև հայացքը փոխադրեց զրուցակցի վրա և ինքնավստահ տոնով պատասխանեց.
- Դե լավ, լա՜վ… մենք եղբայրներ ենք, ժամանակն է, որ ճանաչենք իրար և չթերագնահատենք մեկ մեկու…: Դու լավ գիտես, որ ինձանից ուժեղ այս աշխարհում ոչ ոք չկա և ես եմ այս ամենի տերը:
- Դու միայն նախանշում ես ուղին, եղբայր, սակայն ցանկացած մարդու մոտ կա քեզ հաղթելու գաղտնիքը: Միայն թե բանն այն է, որ ամեն մեկը չէ, որ գիտե այդ մասին:

- Ես քեզ հետ համաձայն չեմ: Տեսնում ես այն տղային, որ մանկական դույլը ձեռքին հող է բերում՝ իր ավազե պարիսպը վերջացնելու համար: Նա կգնա իր համար նախանշված ուղով, կմեծանա, կրթություն կստանա, կդառնա ինժեներ, կամուսնանա, երեխաներ կունենա, սակայն ողջ կյանքում նա կլինի աննկատ մի մարդ՝ իր փոքրիկ երջանկություններով և ուրախություններով, իսկ մեծ հաջողություններն ու փառքը կմնան նրա երազներում, կմնան նրա գրքերի մեջ:
- Կա նաև մեկ ուրիշ ճանապարհ: Երբ այդ երեխայի խելքը կհասնի, եղբայր, նա գուցե և կցանկանա վիճել քեզ հետ, փոխել իր կյանքի ուղին, գուցե և նա կցանկանա ուղիղ նայել քո աչքերին…

… Դեռ մարտից առաջ էր, շա՜տ առաջ, դու երևի դեռ մի փոքր երեխա էիր, հազիվ երկրորդ դասարան, երբ ձեր թաղամասում կռվում էիք: Կռվում էիք շենքերով: Ամեն մի տղա, հավատարիմ իր շենքին, կարծես մի սրբազան ուխտի, պարտավոր էր պայքարել հարևան թշնամի շենքերի տղաների դեմ: Եվ այդ պայքարում գրեթե չկային կանոնները: Հաղթում էիք և հաղթվում: Ծեծում էիք և ծեծվում: Եվ իհարկե քո մեղքը չէր ու դու դրա հետ ոչ մի կապ չունեիր էլ, որ ձեր շենքը գտնվում էր շենքերի երկար շարքի ամենածայրում և ցանկացած տեղաշարժ՝ կլիներ դա թաղամասից սովորական դուրս ու ներս, թե խանութ գնալ, անցնում էր այն շենքի բակով, որի տղաների հետ մի այլ տեսակի թունդ թշնամություն ունեիք: Այն ժամանակ դու այդ շենքի տղաներին ընկալում էիր կարծես մի տեսակ վայրենիների ցեղի և հոգուդ խորքում վստահ էիր, որ եթե այդ շենք մտնես, այնտեղից ողջ դուրս չես գա: Հատկապես տանջալից էր հացի խանութ գնալը, քանզի քեզ վրա դրված այդ ամենօրյա պարտականությունը կատարելու համար դու օրական առնվազն երկու անգամ պետք է անցնեիր այդ շենքի բակով, գնայիր ու գայիր, և ենթարկվեիր հարձակման վտանգի: Ու եթե ինչ-որ կերպ դեռ կհաջողվեր խանութ գնալուց չնկատվել ու հարձակման չենթարկվել և կամ էլ այդ բակի տղաները անակնկալից չէին հասցնի հավաքվել, ապա մինչ դու ետ կդառնայիր, նրանք, արդեն լավ ժամանակ ունենալով հիմնավորապես պատրաստվելու՝ կազմ ու պատրաստ կդիմավորեին քեզ: Քանի-քանի մարտեր ես ունեցել, երբ հացի տոպրակը մի ձեռքով սեղմած կողքիդ և թիկունքդ պատին դեմ արած՝ կատաղորեն պաշտպանվում էիր քեզ վրա թափվող հարվածների հեղեղից և ի վերջո դժվարությամբ ճեղքելով շրջապատումը, հասնում էիր ձեր բակ: Հի՞շում ես՝ նման դեպքերում սովորաբար անմիջապես հավաքվում էիք ձեր շենքի տղաներով, կազմում էիք ձեր զորքը և պատժիչ արշավի դուրս գալիս հարևան շենքի դեմ: Այդ դեպքում արդեն բոլոր առավելությունները ձեր կողմն էին լինում: Նրանք սովորաբար առանց կռվի, իսկ երբեմն էլ կարճատև դիմադրությունից հետո նահանջում էին՝ թողնելով իրենց բակը ձեր տնօրինության տակ և հեռվից չարությամբ սկսում էին դիտել ձեզ: Դուք էլ մի քանի ժամ մնալով նրանց բակում, ասես գրաված երկրում և չիմանալով ինչ անել, ի վերջո կավճով ձեր հաղթանակի վկայություններն էինք թողնում նրանց շենքի պատերին և հեռանում: Սակայն դուք էլ գիտեիք, որ այդ հաղթանակները ինչքան հեշտ էին ձեռք բերվում, նույնքան էլ անօգուտ էին, քանզի հենց հաջորդ անգամ, երբ ձեզնից մեկը միայնակ կփորձեր անցներ այդ շենքի բակով, անգութ հարձակման կենթարկվեր այդ բակի տղաներ կողմից: Այդ անտանելի վիճակից միայն մեկ ելք կար: Գոյություն ուներ այդ շենքը շրջանցող մի շրջանցիկ ու շատ նեղ ուղի, որը ձեր հակառակորդը չէր պահում մշտական հսկողության տակ և դա հնարավորություն էր տալիս աննկատ անցնել ու ետ դառնալ: Նրա մի կողմում բարձր պատ էր՝ մյուսում այգիների ցանկապատերը: Կարելի էր անցնել այդ ուղով, սակայն այն մի լուրջ թերություն ուներ: Եթե հանկարծ բռնվեիր այդ ուղու վրա, ապա լիովին ու միանգամից կընկնեիր մի անհույս շրջապատման մեջ, ասես սեղմված կիրճի բարձր պատերի միջև և ամբողջովին կհայտնվեիր հակառակորդիդ իշխանության տակ:
Այդ ամառ դու հանգստի մեկնեցիր գյուղ: Տատիկիդ տանը կար երկարատև տարիներով հավաքած մի հսկա գրադարան: Դու ժամերով սուզվում էի գրքերի անհատակ անդունդը՝ հաճախ չնկատելով ազգականներիդ տարօրինակ հայացքները, որոնք ավելի բնական կհամարեին, եթե դու դրսում վազվզեիր: Դու նույնիսկ չիմացար էլ կամ չնկատեցիր, թե դա երբ եղավ, երբ գրքերից մեկը կարդալիս քեզ մոտեցավ տարօրինակ գլխարկով ու երկար, սև վերարկույով մի անծանոթ, իսկ երկրորդը՝ ոչ պակաս տարօրինակ՝ ոտքից գլուխ գորշ հագնված ու բավականին տարիքով մեկը, այդ ընթացքում սկսեց հեռվից հետաքրքրված դիտել քեզ…

… Մրցավարները տեղավորվեցին ռինգի մոտ՝ ցանցերի անմիջական հարևանությամբ և պատրաստվեցին մարտի սկսվելուն: Շուտով երևաց մարտիկներից մեկը, միջակ զարգացած մկանների տեր մի երիտասարդ, որը կարծես հենց նոր էր թողել իր գրքերը: Նրա հակառակորդը, ավելի տարիքով, հասուն, ինքնավստահ տեսքով, խիստ զարգացած մկաններով ու հաղթանդամ մի մարտիկ, մինչ այդ արդեն հասցրել էր շահել հանդիսատեսների համակրանքը և տեղ էր գրավել ռինգի իր անկյունում…

… Տարօրինակ գլխարկով ու երկար, սև վերարկույով անծանոթն և նրա գորշ ու մի քիչ տարիքով զրուցակիցն աննկատ մտան դահլիճ ու տեղավորվեցին ռինգի մոտ գտնվող հենց առաջին շարքերում…

- Տիկնայք և պարոնայք,- հանդիսավոր տոնով սկսեց ռինգի կենտրոնում կանգնած ճողոմ ու նրբագեղ մեկնաբանը,- ուզում եմ տեղեկացնել ձեզ, որ կողմերի փոխադարձ պայմանավորվածությամբ, այսօրվա առանց կանոնների մարտը կընթանա մի քիչ այլ ձևով: Ռաունդները կտևեն երեքհարյուրվաթսունհինգ վայրկյան, իսկ նրանց թիվը սահմանված չի լինի: Մարտը կհամարվի վերջացած միայն այն բանից հետո, երբ կողմերից մեկը ի վիճակի չի լինի շարունակել մարտը կամ էլ կխնդրի դադարեցնել այն…

… Երբ վերադարձար գյուղից՝ հենց հաջորդ օրը կանգնեցիր քո մշտական և անլուծելի հիմնահարցի առաջ: Ի՞նչպես հերթական անգամ գնալ հացի խանութ և վերադառնալ: Սակայն լուծումը վաղուց արդեն հասունացել էր ուղեղումդ և եթե նախկինում դու վախը սրտումդ արագորեն կանցնեիր գաղտնի, սակայն վտանգավոր ճանապարհով, կամ էլ ոչ պակաս արագությամբ կճեղքեիր հակառակորդի բակի միջով, հույսով, որ վերադարձիդ նրանք դեռ չեն հասցնի հավաքվել, ապա այս անգամ դու վճռել էիր վարվել այլ կերպ: Դու հանգիստ հագնվեցիր, հանդերձավորվելով այնպիսի շորերով, որոնք հնարավորինս քիչ կսահմանափակեյին շարժումներդ և դուրս եկար տանից: Դու անխռով հանգստությամբ քայլերդ ուղղեցիր դեպի հակառակորդի բակ ու հանգիստ քայլելով և ողջ ամրությունդ հավաքելով սրտումդ ՝ կանգ առար նրանց բակի ուղիղ կենտրոնում…

Страница 1 из 3 Часовой пояс: UTC + 4 часа [ Летнее время ]
Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007 phpBB Group
http://www.phpbb.com/