Изменить размер шрифта


Начать новую темуНаписать комментарии Страница 33 из 40   [ Сообщений: 599 ]
На страницу Пред.  1 ... 30, 31, 32, 33, 34, 35, 36 ... 40  След.
Автор Сообщение
 Заголовок сообщения: Re: Ари: Великие воины, несущие свет...
СообщениеДобавлено: 30 июл 2020, 12:36 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
Սկզբնաղբյուրները հայտնում են, որ Արիական տերության բանակը, որը գտնվում էր Հայոմարտի որդի Սիյամեկի ղեկավարության տակ, ՊԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆ Է ԿՐԵԼ, իսկ Սիյամեկը ընկել է մարտում։ Այս ճակատամարտը տեղի է ունեցել մ.թ.ա. մոտ 1671 թվականին Արիական տերության հյուսիս-արևելյան սահմաններում, ներկայիս Սիր-Դարյա գետի հյուսիսային կամ հարավային ափերին։ Կրած պարտությունից հետո Հայոմարտը իրեն հաջորդ հռչակեց թոռանը` Սիյամեկի որդի Հաո-սինին, որից հետո իր տրամադրության տակ եղած հիմնական բանակային ուժերով մ.թ.ա. արդեն մոտ 1670 թվականին անձամբ շարժվեց «դևեր»-ի դեմ։ Ամու-Դարյա և Սիր-Դարյա գետերի միջև տարածվող Միջագետքում, որը սովորաբար կոչվում է Մավերնահր, տեղի ունեցած նոր ճակատամարտում դիերը և ժունները ԳԼԽՈՎԻՆ ՋԱԽՋԱԽՎԵՑԻՆ։ Հայոմարտն ինքը, սակայն, այս հաղթանակից կարճ ժամանակ անց մահացավ, իսկ Արիական տերության արևելյան մասի վրա իշխանությունն էլ անցավ նրա արդեն իսկ հիշատակված թոռանը, որը աչքի էր ընկել այս երկրորդ ճակատամարտում` մարտադաշտում հանդիպելով հակառակորդի առաջնորդի որդուն և մենամարտում սպանելով նրան։
Մ.թ.ա. XVII դարի կեսերին, չնայած արտաքին փայլին, ի հայտ են գալիս Արիական տերության ԱՆԿՄԱՆ ԱՌԱՋՆ ՆՇԱՆՆԵՐԸ, երբ ամենից առաջ նկատելի է դառնում դեռևս դարասկզբին սկիզբ առած տեղայնացման գործընթացը։ «Դևեր»-ի նկատմամբ տարած հաղթանակից հետո տերության արևելյան մասում քիչ թե շատ ամուր խաղաղություն հաստատվեց, բայց դրա փոխարեն իրավիճակը աստիճանաբար սկսեց բարդանալ տերության ԱՐԵՎՄՏՅԱՆ ՄԱՍՈՒՄ։ Իրոք, Փոքր Ասիայում իշխող Տավարնաները վաղուց էին արդեն ծանր տանում Հայկազունիների գերիշխանությունը, որոնց ենթարկվելու որևէ իրական հիմք սրանք, ըստ էության, վաղուց արդեն չունեին, մանավանդ որ Անուշավան Սոսանվերին հաջորդած Պարետի (մ.թ.ա. 1662-1612) օրոք Հայկազունիների գերիշխանությունն իրոք արդեն ընդունել էր մեծապես խորհրդանշական մի բնույթ։ Այս առումով հարկ է նշել, որ հիշատակված գործընթացի գլուխ կանգնած էր Անիտայից հետո ռազմաքաղաքական իմաստով ավերակների կույտի վերածված Խեթական թագավորությունը կրկին ոտքի հանած Խեթական թագավորության արքա Հաթթուսիլ I-ը (մ.թ.ա. մոտ 1650-1620), որը ուժեղ, եռանդուն և զորավարական զգալի ունակությունների տեր մի անձնավորություն էր: Արդյունքում մ.թ.ա. մոտ 1650 թվականին Արիական տերության արևմուտքում ծայր առավ մի ապստամբություն:
Մ.թ.ա. մոտ 1650 թվականին Հաթթուսիլ I-ի գլխավորած Խեթական թագավորության բանակը (մոտ 40.000) ասպատակեց Կիլիկիան` գցելով այն իր տիրապետության տակ: Մ.թ.ա. մոտ 1647 թվականին Արիական տերության բանակը (մոտ 50.000 ), օգտվելով թշնամու հիմնական ուժերի դեպի Արցավա արշավանքով զբաղված լինելու հանգամանքից և Խեթական թագավորությանի ողջ արևելքում բռնկված ապստամբությունից, ասպատակեց Կապադովկիան, Կուսսարի շրջակայքը (վերջինը` Կեսարիայից մոտ 70 կմ հյուսիս) և Խեթական թագավորության արևելյան բոլոր քաղաքները, բացի Հաթթուսաս մայրաքաղաքից (Կուսսարից մոտ 100 կմ հյուսիս-արևմուտք), որից հետո, խուսափելով Հաթթուսիլ I-ի գլխավորությամբ Արցավայից վերադարձած ու հարձակման անցած Խեթական թագավորության բանակից (մոտ 70.000), շարժվեց դեպի արևելք: Իր հերթին Խեթական թագավորության առաջխաղացած բանակը հասավ մինչև Նենասա, Ուլմա և Սալախսուվա (վերջինը երկուսը` Եփրատի և Կանեշի միջև), սակայն սկսված ձմռան պատճառով չշարունակեց արշավանքը:
Վճռական ընդհարումը տեղի ունեցավ մի քանի տարի անց, երբ մ.թ.ա. մոտ 1644 թվականին Ադալուր լեռան ճ-մ-ում (Անդրեփրատյան Ծոփք, Մալիս լեռնանցքից արևելք) Հաթթուսիլ I-ի գլխավորությամբ Եփրատի Մելաս վտակ ( = Արևմտյան Եփրատ) -Եփրատի հուն երթուղով արշաված Խեթական թագավորության հիմնական (մոտ 50.000), ինչպես նաև արևելքից մոտեցող լրացուցիչ (մոտ 10.000) բանակները հաղթեցին Արիական տերության (մոտ 40.000) և Ասորիքի իշխանությունների (մոտ 20.000) միացյալ բանակին, որից հետո մտան Հասուվա (Կոմագենե) ու Հախա: Ավելին, զարգացնելով հաջողությունը, մ.թ.ա. նույն 1644 թվականին հակառակորդի բանակը գրավեց Եդեսիան (Հայոց Միջագետքի արևմուտք, Եփրատի Դայսան վտակի աջ ափին): Ու թեև պատերազմը դրանից հետո շարունակվեց դեռ երկար, սակայն Արիական տերության մասը կազմող Փոքր Ասիան Հայկազունիների համար արդեն ԸՆԴՄԻՇՏ ԿՈՐԱԾ ԷՐ։ Մնացածը վերաբերում է արդեն բուն Խեթական թագավորության պատմությանը, որը այսուհետ կքննարկվի միայն այնքանով, ինչքանով որ այն կառնչվի Արիական տերության կամ հայերի ռազմաքաղաքական պատմությանը։
Մ.թ.ա. XVII դարի կեսերին ՃԳՆԱԺԱՄԻ ԱՌԱՋԻՆ ՆՇԱՆՆԵՐԸ ի հայտ եկան նաև Արիական տերության արևելյան հատվածում։ Ինչպես արդեն ասվեց, Հայոմարտի մահվանից հետո այստեղ իշխանությունն անցել էր վերջինիս թոռ և Սիյամեկի որդի Հաո-սինին (մ.թ.ա. մոտ 1670-1620), որը հիմնականում աչքի ընկավ խաղաղ պետականաշինությամբ ու մշակութային բնագավառում իրականացված գործունեությամբ։ Մասնավորապես, Հաո-սինը լայն շրջանառության մեջ մտցրեց կրակի կիրառումը տնտեսության մեջ, զարկ տվեց անասնապահությանը, դարբնությանը, դերձակությանը, ինչպես նաև մեծ ուշադրություն հատկացրեց ոռոգման համակարգերի ներդրմանը, դրանց կարգավորմանն և համակարգված գործունեությանը։ Միաժամանակ, սակայն, Իրանական լեռնաշխարհի բնակչության, այդ թվում նաև տեղում հաստատված հայերի, մոտ արդեն հենց այս արքայի օրոք սկիզբ առան ՈՐՊԵՍ ԱՌԱՆՁԻՆ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴ ՀԱՅԵՐԻՑ ԱՌԱՆՁՆԱՆԱԼՈՒ առաջին նախանշանները, մի գործընթաց, որը հետագայում աստիճանաբար իր զարգացումն էր ապրելու և որի արդյունքում հետագա հարյուրամյակներում պատմության ասպարեզ էին իջնելու պարսիկներն ու մարերը։
Աննկատ, սակայն հեռուն գնացող և Արիական տերության արևելքում սկզբում փոքր, բայց հետագայում արդեն լուրջ ճաքեր առաջացրած ժողովրդագրական այս գործընթացից զատ Հաո-սինի, իսկ արդյունքում նաև Արիական տերության արևելյան տարածքներում տեղի էին ունենում արդեն նաև ԿՈՆԿՐԵՏ ՔԱՂԱՔԱԿԱՆ ԲՆՈՒՅԹ ՈՒ ՀԵՏևԱՆՔՆԵՐ ՈՒՆԵՑՈՂ ԳՈՐԾԸՆԹԱՑՆԵՐ։ Մասնավորապես, Հնդկաստանի հյուսիսում իշխող և այդպես էլ իր իշխանությունը ժառանգական դարձնել չկարողացած Տրիտսու ցեղի ներկայացուցիչ Սուդասին հաջորդած Բխարատա ցեղը ներկայացնող Բխարտան, ինչպես Հաո-սինը Հայկազունիների պարագայում, նույն Հաո-սինի օրոք սկսեց Հայոմարտների նկատմամբ իրեն ազատ զգալ մի շարք պարտավորություններից մոտավորապես այնպես, ինչպես Հաո-սինն էր իրեն ազատ զգում Հայկազունիներից, ինչն էլ հետագայում արդեն բերեց փաստացի անկախության։
Արիական տերության հերթական գերագույն տիրակալ Արբակի (մ.թ.ա. 1612-1568) օրոք դեռևս իր նախորդի ժամանակ սկիզբ առած ճգնաժամային նախանշանները ավելի խորացան։ Զգալի տարածքներ արևմուտքում տերությունը կորցրել էր դեռևս նախորդ տիրակալի օրոք, իսկ Հայկազուտները և Հայոմարտներն էլ գործնականում դադարել էին ճանաչել Հայկազունիների գերիշխանությունը։ Արբակի օրոք, սակայն, բացասական այս զարգացումները աստիճանաբար սպառնալից չափեր ընդունեցին։

Изображение

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Царство Айоц Миджагетк: Забитая владыка Едесии...
СообщениеДобавлено: 26 сен 2020, 23:51 

Зарегистрирован: 21 янв 2018, 19:57
Сообщений: 677
Откуда: Санкт-Петербург
Varzor писал(а):
Модераторское - перенесено отсюда

И так:
человек, мужчина, инд-евр. "man" (ман) - человечек, ребенок, арм. "մանուկ" (манук)
Во многих армянских диалектах звуки "а" и "э" взаимнозаменяюшие.
К примеру - арм. "ալյուր, էլուր" (алюр, элюр) - мука, арм. "այրել, էրել" (айрел, эрел) - обжигать (кстати юти же слова одинаков звучат и в языке басков ;))
Кстати в англиском пишется "man", но произносится "мэн".
Так, получается, что формы "ман" и "мэн" в полне идентичны и имеют один и тот же смысл - человек-мужчина.
И корень сохранился в армянскем языке в неизменном значении.
Так что с точки зрения армян Армен и Арман - одно и то же имя, обозначаюшее то же самое, буквально - "человек Ара".

Арман и Армен конечно же то же самое.
Но манук означает "человеческий сын", если вообще не "мой сын".
Ибо "ук", "юк" означает "сын".
Несколько севернее во времена иные было "ак", "як".

_________________
Нет у меня авторитетов и не было никогда


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Ари: Великие воины, несущие свет...
СообщениеДобавлено: 11 апр 2021, 12:43 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
Հույների ծագումնաբանությանը նվիրված իր աշխատության մեջ («Հույների գալուստը»,1988թ.), Ռոբերտ Դրյուսը, նկարագրում է Հայկական բարձրավանդակից հույների նախնիների տեղաշարժը դեպի Եվրոպա՝ իրենց հետ բերելով իրենց նախահայրերի հնդեվրոպական լեզուն, ինչպես նաև՝ անիվի հայտնագործությունը:

«Անկասկած է, որ Հայաստանի անտառային շրջանների բնակիչները վաղ են հմտացել փայտամշակման գործում: Եվ մենք վաղուց գիտենք, որ ն.թ.ա 2-րդ հազարամյակից Հայաստանը ձիաբուծության կարևորագույն կենտրոնն էր: Այդ իսկ պատճառով, զարմանալի չէ հայտնաբերել այն պատումները, որոնց համաձայն մարտակառքերն առաջին անգամ օգտագործվել են արևելյան Անատոլիայում: Ի վերջո, նախահնդեվրոպացիների մասին ընդհանուր պատկերացումներում, համաձայն վերջերս առաջ քաշված տեսակետի, նրանց հայրենիքը Հայաստանն էր»:

(Երկարաշունչ մեջբերումը՝ «В новом исследовании ДНК о происхождении первых цивилизаций Греции найдены армянские следы» հոդվածից):

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Ари: Великие воины, несущие свет...
СообщениеДобавлено: 17 окт 2021, 01:24 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
Հայկական Երրորդ գերիշխանությունը...

Վիդեո

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Ари: Великие воины, несущие свет...
СообщениеДобавлено: 24 ноя 2021, 21:19 
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 06 ноя 2018, 13:22
Сообщений: 7763
Откуда: Армения, Ереван
Lion писал(а):
Изображение
Политическая ситуация на Ближнем Востоке накануне Арийских походов.

Где на карте Арийский походи?

_________________
Мир всем


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Ари: Великие воины, несущие свет...
СообщениеДобавлено: 24 ноя 2021, 21:21 
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 06 ноя 2018, 13:22
Сообщений: 7763
Откуда: Армения, Ереван
Lion писал(а):
Սկզբնաղբյուրները հայտնում են, որ Արիական տերության բանակը, որը գտնվում էր Հայոմարտի որդի Սիյամեկի ղեկավարության տակ, ՊԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆ Է ԿՐԵԼ, իսկ Սիյամեկը ընկել է մարտում։ Այս ճակատամարտը տեղի է ունեցել մ.թ.ա. մոտ 1671 թվականին Արիական տերության հյուսիս-արևելյան սահմաններում, ներկայիս Սիր-Դարյա գետի հյուսիսային կամ հարավային ափերին։ Կրած պարտությունից հետո Հայոմարտը իրեն հաջորդ հռչակեց թոռանը` Սիյամեկի որդի Հաո-սինին, որից հետո իր տրամադրության տակ եղած հիմնական բանակային ուժերով մ.թ.ա. արդեն մոտ 1670 թվականին անձամբ շարժվեց «դևեր»-ի դեմ։ Ամու-Դարյա և Սիր-Դարյա գետերի միջև տարածվող Միջագետքում, որը սովորաբար կոչվում է Մավերնահր, տեղի ունեցած նոր ճակատամարտում դիերը և ժունները ԳԼԽՈՎԻՆ ՋԱԽՋԱԽՎԵՑԻՆ։ Հայոմարտն ինքը, սակայն, այս հաղթանակից կարճ ժամանակ անց մահացավ, իսկ Արիական տերության արևելյան մասի վրա իշխանությունն էլ անցավ նրա արդեն իսկ հիշատակված թոռանը, որը աչքի էր ընկել այս երկրորդ ճակատամարտում` մարտադաշտում հանդիպելով հակառակորդի առաջնորդի որդուն և մենամարտում սպանելով նրան։
Մ.թ.ա. XVII դարի կեսերին, չնայած արտաքին փայլին, ի հայտ են գալիս Արիական տերության ԱՆԿՄԱՆ ԱՌԱՋՆ ՆՇԱՆՆԵՐԸ, երբ ամենից առաջ նկատելի է դառնում դեռևս դարասկզբին սկիզբ առած տեղայնացման գործընթացը։ «Դևեր»-ի նկատմամբ տարած հաղթանակից հետո տերության արևելյան մասում քիչ թե շատ ամուր խաղաղություն հաստատվեց, բայց դրա փոխարեն իրավիճակը աստիճանաբար սկսեց բարդանալ տերության ԱՐԵՎՄՏՅԱՆ ՄԱՍՈՒՄ։ Իրոք, Փոքր Ասիայում իշխող Տավարնաները վաղուց էին արդեն ծանր տանում Հայկազունիների գերիշխանությունը, որոնց ենթարկվելու որևէ իրական հիմք սրանք, ըստ էության, վաղուց արդեն չունեին, մանավանդ որ Անուշավան Սոսանվերին հաջորդած Պարետի (մ.թ.ա. 1662-1612) օրոք Հայկազունիների գերիշխանությունն իրոք արդեն ընդունել էր մեծապես խորհրդանշական մի բնույթ։ Այս առումով հարկ է նշել, որ հիշատակված գործընթացի գլուխ կանգնած էր Անիտայից հետո ռազմաքաղաքական իմաստով ավերակների կույտի վերածված Խեթական թագավորությունը կրկին ոտքի հանած Խեթական թագավորության արքա Հաթթուսիլ I-ը (մ.թ.ա. մոտ 1650-1620), որը ուժեղ, եռանդուն և զորավարական զգալի ունակությունների տեր մի անձնավորություն էր: Արդյունքում մ.թ.ա. մոտ 1650 թվականին Արիական տերության արևմուտքում ծայր առավ մի ապստամբություն:
Մ.թ.ա. մոտ 1650 թվականին Հաթթուսիլ I-ի գլխավորած Խեթական թագավորության բանակը (մոտ 40.000) ասպատակեց Կիլիկիան` գցելով այն իր տիրապետության տակ: Մ.թ.ա. մոտ 1647 թվականին Արիական տերության բանակը (մոտ 50.000 ), օգտվելով թշնամու հիմնական ուժերի դեպի Արցավա արշավանքով զբաղված լինելու հանգամանքից և Խեթական թագավորությանի ողջ արևելքում բռնկված ապստամբությունից, ասպատակեց Կապադովկիան, Կուսսարի շրջակայքը (վերջինը` Կեսարիայից մոտ 70 կմ հյուսիս) և Խեթական թագավորության արևելյան բոլոր քաղաքները, բացի Հաթթուսաս մայրաքաղաքից (Կուսսարից մոտ 100 կմ հյուսիս-արևմուտք), որից հետո, խուսափելով Հաթթուսիլ I-ի գլխավորությամբ Արցավայից վերադարձած ու հարձակման անցած Խեթական թագավորության բանակից (մոտ 70.000), շարժվեց դեպի արևելք: Իր հերթին Խեթական թագավորության առաջխաղացած բանակը հասավ մինչև Նենասա, Ուլմա և Սալախսուվա (վերջինը երկուսը` Եփրատի և Կանեշի միջև), սակայն սկսված ձմռան պատճառով չշարունակեց արշավանքը:
Վճռական ընդհարումը տեղի ունեցավ մի քանի տարի անց, երբ մ.թ.ա. մոտ 1644 թվականին Ադալուր լեռան ճ-մ-ում (Անդրեփրատյան Ծոփք, Մալիս լեռնանցքից արևելք) Հաթթուսիլ I-ի գլխավորությամբ Եփրատի Մելաս վտակ ( = Արևմտյան Եփրատ) -Եփրատի հուն երթուղով արշաված Խեթական թագավորության հիմնական (մոտ 50.000), ինչպես նաև արևելքից մոտեցող լրացուցիչ (մոտ 10.000) բանակները հաղթեցին Արիական տերության (մոտ 40.000) և Ասորիքի իշխանությունների (մոտ 20.000) միացյալ բանակին, որից հետո մտան Հասուվա (Կոմագենե) ու Հախա: Ավելին, զարգացնելով հաջողությունը, մ.թ.ա. նույն 1644 թվականին հակառակորդի բանակը գրավեց Եդեսիան (Հայոց Միջագետքի արևմուտք, Եփրատի Դայսան վտակի աջ ափին): Ու թեև պատերազմը դրանից հետո շարունակվեց դեռ երկար, սակայն Արիական տերության մասը կազմող Փոքր Ասիան Հայկազունիների համար արդեն ԸՆԴՄԻՇՏ ԿՈՐԱԾ ԷՐ։ Մնացածը վերաբերում է արդեն բուն Խեթական թագավորության պատմությանը, որը այսուհետ կքննարկվի միայն այնքանով, ինչքանով որ այն կառնչվի Արիական տերության կամ հայերի ռազմաքաղաքական պատմությանը։
Մ.թ.ա. XVII դարի կեսերին ՃԳՆԱԺԱՄԻ ԱՌԱՋԻՆ ՆՇԱՆՆԵՐԸ ի հայտ եկան նաև Արիական տերության արևելյան հատվածում։ Ինչպես արդեն ասվեց, Հայոմարտի մահվանից հետո այստեղ իշխանությունն անցել էր վերջինիս թոռ և Սիյամեկի որդի Հաո-սինին (մ.թ.ա. մոտ 1670-1620), որը հիմնականում աչքի ընկավ խաղաղ պետականաշինությամբ ու մշակութային բնագավառում իրականացված գործունեությամբ։ Մասնավորապես, Հաո-սինը լայն շրջանառության մեջ մտցրեց կրակի կիրառումը տնտեսության մեջ, զարկ տվեց անասնապահությանը, դարբնությանը, դերձակությանը, ինչպես նաև մեծ ուշադրություն հատկացրեց ոռոգման համակարգերի ներդրմանը, դրանց կարգավորմանն և համակարգված գործունեությանը։ Միաժամանակ, սակայն, Իրանական լեռնաշխարհի բնակչության, այդ թվում նաև տեղում հաստատված հայերի, մոտ արդեն հենց այս արքայի օրոք սկիզբ առան ՈՐՊԵՍ ԱՌԱՆՁԻՆ ԺՈՂՈՎՈՒՐԴ ՀԱՅԵՐԻՑ ԱՌԱՆՁՆԱՆԱԼՈՒ առաջին նախանշանները, մի գործընթաց, որը հետագայում աստիճանաբար իր զարգացումն էր ապրելու և որի արդյունքում հետագա հարյուրամյակներում պատմության ասպարեզ էին իջնելու պարսիկներն ու մարերը։
Աննկատ, սակայն հեռուն գնացող և Արիական տերության արևելքում սկզբում փոքր, բայց հետագայում արդեն լուրջ ճաքեր առաջացրած ժողովրդագրական այս գործընթացից զատ Հաո-սինի, իսկ արդյունքում նաև Արիական տերության արևելյան տարածքներում տեղի էին ունենում արդեն նաև ԿՈՆԿՐԵՏ ՔԱՂԱՔԱԿԱՆ ԲՆՈՒՅԹ ՈՒ ՀԵՏևԱՆՔՆԵՐ ՈՒՆԵՑՈՂ ԳՈՐԾԸՆԹԱՑՆԵՐ։ Մասնավորապես, Հնդկաստանի հյուսիսում իշխող և այդպես էլ իր իշխանությունը ժառանգական դարձնել չկարողացած Տրիտսու ցեղի ներկայացուցիչ Սուդասին հաջորդած Բխարատա ցեղը ներկայացնող Բխարտան, ինչպես Հաո-սինը Հայկազունիների պարագայում, նույն Հաո-սինի օրոք սկսեց Հայոմարտների նկատմամբ իրեն ազատ զգալ մի շարք պարտավորություններից մոտավորապես այնպես, ինչպես Հաո-սինն էր իրեն ազատ զգում Հայկազունիներից, ինչն էլ հետագայում արդեն բերեց փաստացի անկախության։
Արիական տերության հերթական գերագույն տիրակալ Արբակի (մ.թ.ա. 1612-1568) օրոք դեռևս իր նախորդի ժամանակ սկիզբ առած ճգնաժամային նախանշանները ավելի խորացան։ Զգալի տարածքներ արևմուտքում տերությունը կորցրել էր դեռևս նախորդ տիրակալի օրոք, իսկ Հայկազուտները և Հայոմարտներն էլ գործնականում դադարել էին ճանաչել Հայկազունիների գերիշխանությունը։ Արբակի օրոք, սակայն, բացասական այս զարգացումները աստիճանաբար սպառնալից չափեր ընդունեցին։

Изображение



Հայոմարդը Հայա?

_________________
Мир всем


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Ари: Великие воины, несущие свет...
СообщениеДобавлено: 24 ноя 2021, 21:49 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
По моей версии - да.

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Պատմական քննարկումներ թեմայից դուրս: Свободно об истории...
СообщениеДобавлено: 02 дек 2021, 21:59 
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 06 ноя 2018, 13:22
Сообщений: 7763
Откуда: Армения, Ереван
:D Մհեր, ուրեմն Արորդիների Ուխտի քրմապետ Սլակ Կակոսյանը պնդում էր, որ իրենք սերվել են Սլկունիներից, ուրեմն իրա թոռ Գոռը 18 լրանալուն պես կդառնա քրմապետ, իսկ Սլկունիներն Հայկից են սերվել? :)

_________________
Мир всем


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Պատմական քննարկումներ թեմայից դուրս: Свободно об истории...
СообщениеДобавлено: 02 дек 2021, 22:01 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
Գիտեմ, լսել եմ...

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Ари: Великие воины, несущие свет...
СообщениеДобавлено: 20 янв 2022, 15:58 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
Изображение
Повозка, которой почти 4000 лет. Ее нашли при археологических раскопках в селе Лчашен в окрестностях озера Севан в Армении. Повозку сделали из дуба около XV века до нашей эры. Сегодня ее можно увидеть в Музее истории Армении. Источник фото: vstrokax net.

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Ари: Великие воины, несущие свет...
СообщениеДобавлено: 21 янв 2022, 22:15 
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 06 ноя 2018, 13:22
Сообщений: 7763
Откуда: Армения, Ереван
Lion писал(а):
…Մ.թ.ա. 1710 թ-ին Բաբելոնին հասցված վերջին ջախջախիչ հարվածն, ըստ էության, նաև վերջին այն փորձաքարն էր, որը ցույց տվեց նույն այս ժամանակ գործող Հայոց ռազմական մեքենայի անվիճելի առավելությունը տարածաշրջանի նույնիսկ առաջատար պետությունների ռազմական մեքենաների նկատմամբ: Արդյունքում Արմավիրում որոշեցին շարունակել նվաճումները և սկզբում հարված հասցնել Եգիպտոսին, իսկ հետո էլ՝ արշավանք իրականացնել դեպի արևելք: Որպես հետևանք ընդունված որոշման՝ մ.թ.ա. 1710 թվականին Սինայի թերակղզու ճ-մ-ում (Եգիպտոսի հյուսիս-արևելք) Հայոց թագավորության բանակը (մոտ 100.000) ջախջախեց Եգիպտական թագավորության բանակին (մոտ 120.000): Արդյունքում Եգիպտոսն ընկավ Հայոց թագավորության տիրապետության տակ, իսկ նրա կառավարումը հանձնվեց Հայկազունիներից սերող Հայկազուտներին: Ստեղծվեց ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԵՐՐՈՐԴ ԳԵՐԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ, որը տևեց 164 տարի: Արմավիրում, սակայն, միայն սրանով բավարարվել չէին պատրաստվում...

Առկա տեղեկատվության վերլուծությունը թույլ է տալիս ասել, որ արիական արշավանքների նախադրյալներ Հայկական լեռնաշխարհում ստեղծվել էին դեռևս մ.թ.ա. XIX դարի վերջին և մ.թ.ա. XVIII դարի սկզբին։ Այսպես, համաձայն Մովսես Խորենացու, արդեն հենց այս ժամանակաշրջանում Արամ I Մեծն (մ.թ.ա. 1827-1769) ուներ զգալի քանակությամբ հեծելազորային ուժեր։ Նույնն են վկայում նաև հնագիտական պեղումները, որոնք Հայաստանում այդ ժամանակ գոյություն ունեցած այսպես կոչված «Կուր-Արաքսյան» մշակույթում առաջին անգամ ֆիքսում են ձիու կիրառության հետքերը։ Արամ I Մեծին հաջորդած Արա I Գեղեցիկի (մ.թ.ա. 1769-1743) օրոք «հեծելազորային հաղթաթուղթ»-ն առժամանակ մղվեց հետին պլան, համենայն դեպս նրա ակտիվ կիրառության մասին մենք տեղեկություններ առայժմ չունենք, սակայն արդեն հաջորդ արքա Արա II Կարդոսի (մ.թ.ա. 1743-1725) օրոք այն հայտնվեց առաջին դերերում, ընդ որում՝ ավելի մասշտաբային չափով։ Ավելին, եթե նախկինում խոսքը գնում էր միայն հեծելազորի մասին, ապա վերջին արքաների օրոք, դատելով առկա տեղեկատվության ամբողջությունից, Հայկական բանակի ՀԻՄՆԱԿԱՆ ՀԱՂԹԱԹՈՒՂԹԸ ԴԱՌՆՈՒՄ ԵՆ ԱՐԴԵՆ ՄԱՐՏԱԿԱՌՔԵՐԸ՝ հիմնականում հենց որոնց առկայությամբ էլ բացատրվում են հաջողությունները Բաբելոնի թագավորության դեմ պատերազմում և Եգիպտոսի նվաճումը։ Առաջին իրադարձությունը, ինչպես արդեն ասվեց, տեղի ունեցավ մ.թ.ա. 1711 թվականին, իսկ երկրորդը՝ մյուս տարի` մ.թ.ա. 1710 թվականին

Արդեն բազմիցս խոսել ենք արիների հնարավոր էթնիկ պատկանելիության, արիական արշավանքների մեկնակետի, ինչպես նաև դրանց համար առաջարկվող հնարավոր ժամանակահատվածը։ Իհարկե, ես հեռու եմ այն մտքից, որ առաջարկվող հարցերին տրվել են վերջնական պատասխաններ, բայց այնուհանդերձ գտնում եմ, որ ասվածը բավականին հիմնավոր է։

Մ.թ.ա. XVIII դարի վերջին արիական արշավանքների սկզբնական կամ նախապատրաստական փուլը ավարտվեց և արդյունքում ամբողջ Մերձավոր Արևելքը հայտնվեց Հայոց թագավորության գերիշխանության տակ։ Եվ այսպես, մ.թ.ա. XVIII դարի վերջին Մերձավոր Արևելքում Հայոց թագավորության գլխավորությամբ ստեղծվել էր մոտավորապես այնպիսի մի իրավիճակ, ինչ 1206 թվականին Մոնղոլական տերությունում, երբ հարակից երկրները արդեն նվաճվել էին և պահանջ էր առաջացել իրականացնել ավելի հեռավոր արշավանքներ։

Ինչպես արդեն ցույց տրվեց վերևում, բուն «արիական արշավանքներ» կոչված ռազմաքաղաքական իրադարձությունը ամենայն հավանականությամբ ՏԵՂԻ Է ՈՒՆԵՑԵԼ մ.թ.ա. 1700 թվականին՝ մի քանի տարի այս կամ այն կողմ հնարավոր շեղումով։ Իր հերթին կարելի է ենթադրել, որ արշավողների ուժերը եղել են հսկայական և Հայոց թագավորությունը ոտքի է հանել իր, ըստ էության, գործնականում ողջ բանակը։ Այս առումով հատկանշական է, որ մ.թ.ա. 1700-1650 թվականներին Մերձավոր Արևելքում տեղի ունեցած որևէ պատերազմի կամ ճակատամարտի մասին մեզ ՈՐևԷ ՏԵՂԵԿՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ ՉԻ ՀԱՍԵԼ, ինչն իր հերթին անուղղակիորեն վկայում է այն բանի օգտին, որ այստեղ բոլորը միավորված էին մեկ և հզոր մի ուժի իշխանության ներքո, որի ռազմական մեքենայի հիմնական մասն էլ գտնվում էր այլ տարածքներում:

Եվ այսպես, մ.թ.ա. 1700 թվականին Հայոց թագավորությունից Հայոմարտի գլխավորությամբ դուրս եկավ մի բանակ և ուղղություն վերցրեց դեպի արևելք։ Այս բանակի թվաքանակի մասին որևէ ուղղակի տեղեկություն մենք առայժմ չունենք, թեև անուղղակի տվյալները հիմք են տալիս ասելու, որ բանակը կարող էր կազմել մոտ 100.000 ռազմիկ և մոտ 1.000 մարտակառք։ Գրեթե միանգամից էլ առանց լուրջ մարտերի ընկավ քաղաքացիական պատերազմից բզկտվող Ասորեստանի թագավորությունը, որից հետո Հայկական բանակը մտավ ԻՐԱՆԱԿԱՆ ԼԵՌՆԱՇԽԱՐՀ։ Այստեղով Հայկական բանակի առաջխաղացման մանրամասների մասին մենք որևէ տեղեկատվություն չունենք, ինչից կարելի է ենթադրել, որ այս ընթացքում լուրջ մարտեր չեն եղել։ Իրոք, դժվար է մատնանշել որևէ ուժ, որն այդ ժամանակաշրջանում ի վիճակի կլիներ լուրջ դիմադրություն ցույց տալ դեպի արևելք արշավող Հայկական բանակին։

Շարունակելով առաջխաղացումը դեպի արևելք` արիական բանակը մտավ ՀՆԴԿԱՍՏԱՆԻ ԱՐԵՎԵԼՔ` ներկայիս Փենջաբի տարածքում գտնվող և ժամանակակից գիտնականների կողմից ՄՈՀԱՆՋՈ-ԴԱՐՈ ՈՒ ՀԱՐԱՊՊԱ անվանված քաղաք-պետությունների տարածք։ Հատկանշական է, որ մ.թ.ա. հենց XVIII դարի վերջով են մասնագետները թվագրում հիշատակված քաղաք-պետությունների անկումը և քաղաքական ասպարեզից սրանց դուրս գալը, ինչը չի կարող պատահական լինել։ Մոհանջո-Դարոն և Հարապպան գլխավոր քաղաքի շուրջը հավաքված քաղաք-պետություններ էին, որոնք ունեին նաև շրջակա ու ավելի մանր քաղաքներ կամ նույնիսկ ամրություններ։ Հաշվի առնելով այս հանգամանքը՝ ամենևին էլ պատահական չպետք է համարել, որ «Ռիգվեդա»-ում հիշատակվում է արիների կողմից գրավված մեծ քանակությամբ բերդերի, ամրոցների և այլ ամրացված կետերի մասին։ Մոհանջո-Դարոն և Հարապպան նվաճելուց հետո արիական բանակը շարունակեց առաջխաղացումը դեպի արևելք և իր տիրապետությունը հաստատեց գործնականում ողջ Հյուսիսային Հնդկաստանի վրա։

Այսպիսով` առաջացավ ԱՐԻԱԿԱՆ ՏԵՐՈՒԹՅՈՒՆԸ, որի արդյունավետ կառավարման համար ստեղծվեց կառավարման որոշակի համակարգ։ Այսպես, Հնդկաստանը, Միջին Ասիայի հարավային և կենտրոնական մասը ու Իրանական լեռնաշխարհը հանձնվեցին ՀԱՅՈՄԱՐՏԻՆ և ՆՐԱ ՍԵՐՈՒՆԴՆԵՐԻՆ, Միջագետքը ու Ասորիքը սկսեցին կառավարել ԿԱՐԴՈՒՆԻԱՇԻ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅԱՆ ՏԻՐԱԿԱԼՆԵՐԸ, Եգիպտոսում իշխանության ղեկը ստանձնեցին ՀԱՅԿԱԶՈՒՏՆԵՐԸ, իսկ Փոքր Ասիայում էլ իշխանությունն անցավ պայմանականորեն «ՏԱՎԱՐՆԱ» կոչվող տոհմի ձեռքը, որը հետագայում պետք է հիմք դներ Խեթական հզոր թագավորությանը։ Արիական տերության գոյության առաջին տասնամյակներում բոլոր այս տարածաշրջանային թագավորությունները առնվազն ձևականորեն ԸՆԴՈՒՆՈՒՄ ԷԻՆ ՀԱՅՈՑ ԹԱԳԱՎՈՐՈՒԹՅԱՆ ՀԱՅԿԱԶՈՒՆԻՆԵՐԻ ԳԵՐԱԳԱՀՈՒԹՅՈՒՆԸ։ Այսպիսով ըստ էության ստեղծվեց նույն այն իրավիճակը, որն առաջացավ Մոնղոլական տերությունում 1242 թվականից հետո, երբ Մոնղոլական միասնական տերությունը բաժանվեց Մեծ խանի իշխանությանը ենթական մասերի ի դեմս Չաղաթայական ուլուսի, Ոսկե Հորդայի և Էլխանության։

Դատելով ըստ ամենայնի, սակայն, նորաստեղծ Արիական տերության կազմում Հայկական լեռնաշխարհը, հատկապես հետագա տասնամյակներում, արդյունքում ՉԻ ԿԱՐՈՂԱՑԵԼ ՀԱՆԴԵՍ ԳԱԼ որպես տերության քաղաքական կենտրոն և պահել սկզբնական իր այդ դերը։ Այս առումով հարկ է նշել, որ հիշատակված գործընթացը չի կարող որակվել որպես ինչ-որ մի բացառիկ երևույթ։ Այդպիսին է բոլոր այն պետական միավորների ճակատագրերը, որոնք կատարում են իրենց չափսերից էականորեն մեծ նվաճումներ։ Այսպես, լրիվ նույն կերպ էլ հազարամյակներ անց մոնղոլական արշավանքների մեկնակետ հանդիսացած Մոնղոլիան կամ Մեծ տափաստանի արևելքը չի կարողանալու հանդես գալ որպես տերության քաղաքական կենտրոն և պահել այդ դերը։ Նույնը եղավ նաև սելջուկյան նվաճումների մեկնակետ հանդիսացած Միջին Ասիայի հետ: Իր հերթին հարկ է նշել, որ նկարագրված գործընթացի պատճառը ակնհայտ էր, քանզի ստեղծված լայնատարած պետության կազմում Հայկական լեռնաշխարհը հայտնվել էր ծայրամասային վիճակում։ Լիովին նույն վիճակում էլ հայտնվեցին Հունաստանը հունամակեդոնական, Մեքքան և Մեդինան՝ արաբական, Միջին Ասիան` սելջուկյան, իսկ Մոնղոլիան էլ մոնղոլական նվաճումների արդյունքում։ Դրությունը նման է Մոնղոլական տերության մայրաքաղաքը Ղարա-Ղորումից Պեկին տեղափոխելու հայտնի իրավիճակին, երբ Մոնղոլական տերության քաղաքական կենտրոնը Մոնղոլիայից կամ Մեծ տափաստանի արևելքից տեղափոխվեց Չինաստան և այս փաստով արդեն դե-յուրե ամրագրվեց Մոնղոլիայի ոչ «տերունակենտրոն» կարգավիճակը։

Վերևում հիշատակված գործընթացի մասին ԴԺՎԱՐ Է ՀՍՏԱԿՈՐԵՆ ԽՈՍԵԼ, սակայն Մովսես Խորենացու մոտ պահպանված աղոտ ակնարկներից կարելի է ենթադրել, որ այն սկիզբ է առել Անուշավան Սոսանվերի (մ.թ.ա. 1725-1662) մահվանից հետո, քանի որ, ի տարբերություն այս արքայի և նրա նախորդների` մինչև Հայկ Նահապետ, հաջորդ արքաներըՄովսես Խորենացու մոտ արդեն որակվում են որպես. «ՈՉ ԿԱՐԵՎՈՐ», ընդ որում հատկանշական է նաև Պատմահոր վերաբերմունքը վերջիններիս ռազմաքաղաքական ուղիների վերաբերյալ, որը, ի համեմատ նախկինների, ակնհայտորեն երկրորդական դերերի վրա է: Այսպիսով` թերևս կարելի է կարծել, որ արդեն իսկ ընթացքի մեջ գտնվող գործընթացը արագացրել և անդառնալի տեսք է ստացել հատկապես մ.թ.ա. 1650 թվականին բռնկված խեթական ապստամբության արդյունքում, որն, ըստ էության, Փոքր Ասիայում բռնկված մի ապստամբություն էր Արիական տերության կենտրոնական իշխանության դեմ։ Արդյունքում հենց այդ ժամանակներից սկսած էլ իրենց, ըստ էության, ազատ զգացին և Հայոմարտները արևելքում, և Հայկազուտները Եգիպտոսում, և Կարդունիաշի տիրակալները Միջագետքում ու Ասորիքում։

Изображение




Մհեր, շատ լավ քարթեզ է, բայց սահմանների պահով չափազանցված է, նախ և առաջ այդքան մեծ սահմանները պահելու համար մեծ քանակով զորք է պետք, հետո էլ քանակը որտեղից գիտեք?

_________________
Мир всем


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Ари: Великие воины, несущие свет...
СообщениеДобавлено: 22 янв 2022, 01:23 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
Ինչո՞վ է չափազանցված և հետո - զորքի քանակը կախված է մարտահրավերներից, այսինքն՝ հարձակվող զորքի քանակից: Ո՞րն է այդ զորքը...

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Ари: Великие воины, несущие свет...
СообщениеДобавлено: 22 янв 2022, 08:49 
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 06 ноя 2018, 13:22
Сообщений: 7763
Откуда: Армения, Ереван
Lion писал(а):
Ինչո՞վ է չափազանցված և հետո - զորքի քանակը կախված է մարտահրավերներից, այսինքն՝ հարձակվող զորքի քանակից: Ո՞րն է այդ զորքը...

Սահմանները դու էս հնարել?
Ես էլ կարամ այդպես, առանց որեւէ ապացույց սահմաններ նկարեմ և դնեմ, ինչ վատա է որ)

_________________
Мир всем


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Ари: Великие воины, несущие свет...
СообщениеДобавлено: 29 июл 2022, 18:36 
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 06 ноя 2018, 13:22
Сообщений: 7763
Откуда: Армения, Ереван
Lion писал(а):
О том, что "ари" на самом деле просто совершившие походи с Армянского Нагорая на Восток армяне, говорит столько много и разнообразных фактов, что просто трудно их здесь передать. Но все таки попробую это сделать, по ходу группируя факты.

Арийские походы специалисты ставят меж 2000-1600 годов д.н.э. При том Ари были не какими то отсталыми кочевниками, какими были например монголы, завоевавшие Китай. Наоборот, именно Ари имели настолько развитую цивилизацию, что передали его покоренным странам и в многом дали импульс их развитию. Не один другой народ региона того времени по совокупности своих данных не может претендовать на того, чтоб утверждать Ари в качестве своих предков более чем армяне. И наоборот, настолько много доказательств говорят в пользу того, что это были именно армяне, что вопрос можно считать окончательно решенным. Так

1. Ари были искусными КОЛЕСНИЧНЫМИ. Для этого нужна иметь развитую металлургию. В степи Средней Азии его не было, на территории нынешней Персии - тоже. Наоборот, археологи, проводившие раскопки на территории Армянского Нагорая, нашли ряд металло-плавителных центров (Например в Мецаморе), где уже в начале 2-ого тысячелетия в широком масштабе плавили металл. Больше того, именно Армянское Нагорье, а не соседние страны, имеет богатые запасы железо, которые, и это доказала археология, были начаты перерабатываться уже в 3-ем тысячелетии.

2. Ари имели богатые знания в области АСТРОЛОГИ. Именно они внесли в оборот 12 знаков зодиака (не путать с китайским календарем). И опять в степи Средней Азии его не было, на территории нынешней Персии - тоже. Наоборот, археологи, проводившие раскопки на территории Армянского Нагорая, нашли ряд "центров астрономии" наподобие Британского Стоунхенджа. И что интересно, это заметили все мировые исследователи: "Стоунхендж"-и распространяются в "солнечном виде", то есть в эпицентре их очень много, а на перифериях наоборот, их мало. Так вот, эпицентр стоунхеджов попадает именно на Армянское Нагорье. Само название "Стоунхендж", который в переводе означает "Каменный Хендж", в армянском языке имеет своего аналога в виде "Карахундж" - буквально - "Каменный Хендж": Уже доказано, что в армянских "Карахундж"/"Стоунхендж"-ах проводились астрологические исследования уже как минимум в 3-ем тысячелетии д.н.э. Кстати, в этом плане замечено еще и то интересное обстоятельство, что весь "комплект" 12-и зодиак присутствует только в культуре и в фауне Армянского Нагорья. Не одна другая страна В КОМПЛЕКСЕ не имеет Овна, Козерога, Тельца, Льва (очень распространены в на Армянской Нагорий, а льва тогда тоже было), а также Водолея (на Армянской Нагорий культ воды было очень в почете), Стрельца (Бог армян того времени, Айк, имеет образ стрельца. Кстати, имя последнего, Орион, на деле имеет вид Ариан). Итак, если бы Ари принадлежали "китайской культуре", в знаках зодиака должны были быть например Дракон или Тигр, если к Средноазиатической, то верблюда, если к Египетской, то Кота или Крокодила.

3. Самоназвание Ари, слово "АРи". Не один народ в мире не тогда, не сейчас, не может больше претендовать на это слово, чем АРмяне. Более того, не в одном языке слово "АРи" не имеет ТАКОГО ПОЧЕТА ("АРи"="смелый", "АРи" ="мужское начало", "КаджАРи"="отважный", "АР"="мужчина", "АРтакарг"="супер" и тд), не в одном языке мира нет СТОЛЬКО МЕСТОИМЕНИИ с "АР"-ом (АРАРат, святая гора армян, АРагац, АРгейос, АРАРатское царство, провинции Великог Айка АРАРат, АРцах, уезда АРк, АРтаз, АРагацотн, города АРмавир, АРташат, АРабкир, АРдаган, АРдвин, АРеш, АРчеш, АРзрум, АРцап, реки АРакс, Арацани, крепость АРтагерс и тд) и не в одном языке мира нет столько личных имен с "АР"-ом (Армен, Арман, Артак, Арам, Аргам, Ара, Арташес и тд).

4. Слово ArMan/ArMen, который буквально означают "арийский человек/арийские люди". Слово "mаn" оброзовалась от прото-германского (арийского) *mannaz или *manwaz "человек" ), которое есть самое старое использование "человека". Слово трансфармировалась в Старого английского "mann" человек". Слово "mаn" образовалось из индо-европейского корня *man-(сравни например с санскритом или с чешский "mu" "человек, мужчина" ). Добавим, что в древнеармянском сохранилась мужское имя Манваз, что, несомненно, и служит предком прото-германского *mannaz или *manwaz... Тут нелишнее будет вспомнить Манваза, потомка Айка, указанного у Хоренаци

5. Первые короли Ариев, имена которых сохранены в Авесте имеют явно армянские имена. Так. haйомарт (в переводе означает просто "haй мард", "человек Армянин" ), haйо-син (в переводе означает просто "Сын haйа" сын предыдущего), Аждаha (по армянски в переводе означает "Великан" ), Тиран-Тарон (/Траетаона/, Тиран и Тарон типично армянские имена), Манучар (опять типично армянское имя), Назар (то же), Аршасп ("Аршам", типично армянское имя).

А теперь в комплексе всего этого рассмотрим конкретно походы Ари, которые своей отправной точкой имели Армянское Нагорий. Все улаживается И точно находит свое место, как механизм часов. Итак:

По моим исследованиям арийские походы произошли именно в 1700-ом году. До этого, в 1725-ом году произошло поход hайк(сос)ов и завоевание Египта. Это цифра кажется вне сомнении. В лучшем случае можно предложить 1710 год, но это принципиально нечего не меняет...

Почему 1700-ый именно год? К этому я пришел анализируя сложившую политическую ситуацию региона. Именно тога, не раньше и не позже все могло произойти. Именно тогда
1. Египет вышел из арены
2. Сирийские города-государства после нашествия hамураппи перестали из себя чего-то представлять,
3. Крайнее слаб был Элам, которое возвысится лишь позже, то же можно сказать про Хетти.
4. Ассирия была разддроблена борьбой за власть и тоже была крайне ослаблено...

Кстати, именно в последнем случае мы имеем прямое доказательство - по словам клинописей именно в 1700-ом году в Асирии закончился борьба за власть, что без сомнение можно объяснить завоеванием ари. Более того, по сведениям арабских источников (Масуди) армяне победили ассирийского царя Арсиса (кажется имеется ввиду Адаси, который царствовал меньше года и именно в 1700-ом), после чего 20 короля Ассирии в течении 273 года подчинялись армянам и платили дань...

Итак в арсенале моих доказательств "за 1700 год"
1. Египта нет - вряд ли в эпоху ее могущества армяне могли бы осуществить столь широкие завоевания,
2. Нет также и сильного Вавилона hамураппи - вряд ли в эпоху ее могущества армяне могли бы осуществить столь широкие завоевании,
3. Сильного Ассирии конца первой половины 18-ого века тоже нет - вряд ли в эпоху ее могущества армяне могли бы осуществить столь широкие завоевания.
Итог - походы не могли состоять раньше 1750-1710 годов.
4. Элама нет, а также нету Хетти.
Итог - походы не могли состоять позже 1650, не говоря уже про 1600 когда возвысилась и Хетти, и касситская Вавилония.

Вывод - остается промежуток времени меж 1710-1650. Принимая в внимание доказательства, связанные с Ассирией, можно с очень большой долей уверенности утверждать, что походы были именно в 1700-ом году!

Ну как, все это в комплексе не убедительна??. Вы привыкли до сих пор читать и слышать, ведь все это, достижение нынешней армянской исторической мысли, а с ним всемирные историки не хорошо знакомы а в Интернете этого вообще нет.

3. про hайксосов предлагаю посмотреть тут -

viewtopic.php?f=23&t=370

- "hайк"-и были не кто иные, как "hурри". Об этом подробно смотрите тут -

viewtopic.php?f=23&t=365&p=6238#p6238

В династии Айказутов подряд армянские имена. Смотрите (в скобках даю международно-принятие названия)
1.Сасун (Сасы) - типично армянское имя, есть даже целый область Сасун в Тароне
2. Акубер - (Иакубер) - буквально означает "отец hакоба", а hакоба есть армянское имя. Например моя фамилия hакобЯН,
3. Оhане Великолепный (Иане Иана) - "Оhан" типичное древнее армянское имя, сравнимое с поздним Ованесом, а "Иана" есть не что иное, как армянское слово "hИАНАли", что означает Великолепный,
4. остальные короля, 2 "hакоба", а далее уже ваш знакомый из вышеприведенного - Кирта, имя которое сроднен с древним армянским именем "Кирнак".

Я привел Вам капля из огромных по объему работ армянских источников и из тысячи доказательств, которые приведены там. Привел лишь самые явные, так как я ограничен в времени и в пространстве - кстати, автор многих из приведенных здесь доказательств есть Ваш покорный слуга:)

По моему все это убедительно. Клянусь, это убедительно для меня, ВНЕ ЗАВИСИМОСТИ ОТ ТОГО, что я армянин. Для меня правда науки превыше всего и я даю слово, что нечего не скрыл и/или преувеличил и/или исказил. Более того, я сказал лишь капле, я сказал лишь то, что 100 % доказано.

Сейчас мировая научная мысль мало обращает внимание на эти достижение. Конечно, кому резон и кому какой толк принять все эти доказательства, а армяне не имеют столько сил и ресурсов, чтобы представить все это. Но придет время и все это будет принята...

Вот такие дела, дорогие друзья.



Да убедительно, я верю.
Каджари правили в Персия, они тоже Армяне или ПерсоАрийцы?
Можно все эту инфо на мой форум копипастит?

_________________
Мир всем


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Ари: Великие воины, несущие свет...
СообщениеДобавлено: 29 июл 2022, 18:47 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46682
Откуда: Армения, Ереван
Можно. Каджары это тюркское племя.

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
Показать сообщения за:  Поле сортировки  
Начать новую темуНаписать комментарии Страница 33 из 40   [ Сообщений: 599 ]
На страницу Пред.  1 ... 30, 31, 32, 33, 34, 35, 36 ... 40  След.



Кто сейчас на конференции

Сейчас этот форум просматривают: нет зарегистрированных пользователей и гости: 5


Вы не можете начинать темы
Вы не можете отвечать на сообщения
Вы не можете редактировать свои сообщения
Вы не можете удалять свои сообщения
Вы не можете добавлять вложения

Найти:
Перейти:  
cron


Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007 phpBB Group
610nm Style by Daniel St. Jules of Gamexe.net

Вы можете создать форум бесплатно PHPBB3 на Getbb.Ru, Также возможно сделать готовый форум PHPBB2 на Mybb2.ru
Русская поддержка phpBB