Изменить размер шрифта


Начать новую темуНаписать комментарии Страница 86 из 97   [ Сообщений: 1444 ]
На страницу Пред.  1 ... 83, 84, 85, 86, 87, 88, 89 ... 97  След.
Автор Сообщение
 Заголовок сообщения: Re: Судьба армянская: Что и зачем...???
СообщениеДобавлено: 14 окт 2018, 09:10 

Зарегистрирован: 05 янв 2014, 22:26
Сообщений: 9300
М да.Время не ждёт.


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Судьба армянская: Что и зачем...???
СообщениеДобавлено: 10 ноя 2018, 21:27 
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 09 июл 2013, 14:19
Сообщений: 9575
Объехав множество фабрик в [одной] развивающейся стране, австралийский консультант по управлению сообщил пригласившим его местным чиновникам: «Мои впечатления от вашей дешѐвой рабочей силы довольно скоро вылились в разочарование. Без сомнения им платят мало, но и [их] отдача под стать; повидав как ваши люди работают, я получил впечатление, что вы – всем довольный и нетребовательный народ, для которого времени не существует. Когда я говорил с некоторыми менеджерами, они сообщили мне, что невозможно изменить обычаи национального наследия [национальный характер]».

Можно понять озабоченность австралийского консультанта тем, что работники той страны, в которую он приехал не имели правильной трудовой этики. И вообще-то он выразился довольно вежливо. Он мог бы прямо назвать их лентяями. Не удивительно, что страна была бедна – не нищая, но уровень [подушевого] ВВП составлял менее четверти от австралийского.

Со своей стороны местные менеджеры согласились с австралийцем, но были достаточно умны, чтобы понять, что «обычаи национального наследия» [национальный характер] или культуру, так просто не изменишь, если это вообще возможно. Как заключил в своей, богатой на плодотворные идеи, работе «Протестантская трудовая этика и дух капитализма» немецкий экономист и социолог XIX века Макс Вебер, есть некоторые культуры, вроде Протестантизма, которые просто лучше подходят для экономического развития, чем другие.

Однако, рассматриваемой страной являлась Япония в 1915 году.327 Что-то неверное есть в том, что какой-то австралиец, ([представитель] народа, известного сегодня своим умением весело проводить время), назвал японцев ленивыми. Но большинство людей с Запада [именно] так видели Японию столетие назад.

В своей книге 1903 года, «Развитие японцев», американский миссионер Сидней Гулик (Sidney Gulick) заметил, что многие японцы «производят впечатление … ленивых и совершенно безразличных к течению времени».328 А Гулик не был поверхностным наблюдателем. Он прожил в Японии 25 лет (1888–1913 гг.), хорошо выучил японский язык и преподавал в японских университетах. После своего возвращения в США, он стал известен своей кампанией за расовое равноправие, [которую он вѐл] от лица американцев азиатского происхождения. Тем не менее, он повидал достаточно подтверждений культурного стереотипа [восприятия] японцев, как «беспечных» и «эмоциональных» людей, которым присущи такие качества, как «легкомыслие, отсутствие малейшей заботы о будущем, жизнь по большей части сегодняшним днѐм».329

Сходство между этим наблюдением и [другим], сделанным в сегодняшней Африке, в данном случае самим африканцем – камерунским инженером и писателем Даниэлем Этунга-Мангуэле (Daniel Etounga-Manguelle), просто поразительное: «Африканец, укоренѐнный в культуре своих предков, настолько убеждѐн, что прошлое может только повторяться, что о будущем он заботится только поверхностно. Но ведь, без понимания будущего в динамике, нет планирования, нет предвидения, нет созидания сценариев; другими словами нет политики, которая влияла бы на течение событий».330

По завершении своего азиатского турне 1911–1912 гг., Беатрис Уэбб (Beatrice Webb), известная руководительница Фабианского общества британских социалистов, охарактеризовала японцев, как имеющих «ужасные представления о досуге и совершенно невыносимые взгляды на личную независимость».331 Она утверждала, что в Японии «совершенно очевидно нет никакого стремления учить людей думать».332 Ещѐ более едко она высказалась о моих предках. Корейцев она описала как «12 миллионов грязных, вырождающихся, мрачных, ленивых и лишѐнных религии дикарей, которые болтаются без дела в грязных белых одеяниях самого неуместного сорта и живущих в грязных мазанках».333 Не удивительно, что она считала, что «если кто-нибудь сможет поднять корейцев из их нынешнего варварского состояния, я считаю, что это будут японцы», несмотря на то, что об японцах она была невысокого мнения.334

И это не были просто западными предубеждениями в отношении восточных народов. Британцы говорили подобные вещи и про немцев. До немецкого экономического подъѐма середины XIX в., британцы привычно считали немцев «тупыми и мрачными людьми»».335 «Лень» было тем словом, которое часто связывали с немецкой натурой.336 Мэри Шелли (Mary Shelley), написавшая «Франкенштейна», писала в раздражении после особенно досадной перебранки с еѐ немецким кучером: «немцы никогда не торопятся».337 И не только британцы. Французский производитель, нанимавший немецких работников, жаловался, что они «работают как и когда им заблагорассудится».338

Ещѐ британцы считали немцев тугодумами. По словам Джона Рассела (John Russell), писателя и путешественника 1820-х годов, немцы были «работящими, непритязательными людьми … не наделѐнными ни остротой восприятия, ни живостью чувств». В частности, по словам Рассела, они не были открыты новым идеям: «проходит много времени, прежде чем [немец] приходит к пониманию смысла того, что для него внове, и трудно пробудить в нѐм рвение в постижении оного».339 Не удивительно, что они «не отличались ни смекалкой, ни энергией», как заметил другой британский путешественник середины XIX века.340

Немцев также считали слишком большими индивидуалистами, неспособными к сотрудничеству друг с другом. Немецкая неспособность к сотрудничеству, по мнению британцев, наиболее ярко проявлялась в плохом качестве и плохом же содержании своей общественной инфраструктуры, которая была настолько плоха, что Джон Макферсон (John McPherson), вице-король Индии (и следовательно, вполне привычный к ненадѐжным дорожным условиям [человек]) написал: «Я обнаружил, что дороги в Германии столь дурны, что я обратил свой путь в Италию».341 Опять же, сравните это с замечанием африканского автора, которого я уже приводил выше: «Африканские общества - как футбольная команда, в которой из-за личного соперничества и отсутствия командного духа, один игрок не пасует другому из страха, что последний может забить гол».342

Британские путешественники начала XIX в. находили немцев ещѐ и жуликоватыми –«ремесленник и лавочник обманывают вас, где только могут, хотя бы и на невообразимую мелкую сумму, лишь бы только обжулить … Такое мошенничество повсеместно», писал сэр Артур Брук Фолкнер (Arthur Brooke Faulkner), британский военный врач.343

И наконец, британцы считали немцев чрезмерно эмоциональными. [Правда] сегодня-то многие британцы считают, что у немцев практически генетическая эмоциональная недостаточность. И тем не менее, говоря о чрезмерных немецких эмоциях, сэр Артур заметил, что «некоторые смехом разгоняют все свои несчастия прочь, а некоторые неизменно предаются меланхолии».344 Сэр Артур был ирландцем, так что [сам факт того, что] он называет немцев эмоциональными, сродни тому как если бы финн назвал ямайцев мрачным народом, в соответствии с сегодняшними культурными стереотипами, [разумеется].


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Судьба армянская: Что и зачем...???
СообщениеДобавлено: 10 ноя 2018, 21:44 
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 09 июл 2013, 14:19
Сообщений: 9575
Не в тему, но интересное замечание.
Генетические анализы говорят, что начиная с 3 тысячелетия до н.э. генофонд армян не изменялся, тогда мы должны поставить точку над "и" и чётко сказать, что уже в 3 тысячелетии до н.э. мы имели уже сформировавшуюся нацию со своими всеми своими уникальными национальными признаками, которые присущи только ей. Что же касается более конкретных доказательств, то они имеются в очень большом количестве и с каждым годом их количество увеличивается.


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Судьба армянская: Что и зачем...???
СообщениеДобавлено: 10 ноя 2018, 22:19 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46681
Откуда: Армения, Ереван
Так иди и докажи это "профессорам и академикам" :)

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Судьба армянская: Что и зачем...???
СообщениеДобавлено: 10 ноя 2018, 22:43 
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 09 июл 2013, 14:19
Сообщений: 9575
Я об этом типе людей хотел написать, но намеренно оставил на десерт. Этот тип людей повсюду, они везде и чем они старше и/или знамениты, тем они упрямы, так что это не только проблема "профессоров и академиков". С этим типом людей ничего не поделаешь, придётся смириться и вот по этой причине им ничего доказывать не нужно, они всё равно не имеют желания тебя слушать. Упор нужно делать на возрастающее поколение, они будущие академики, которые по ту сторону океана будут изучать истории Ближнего Востока.


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Судьба армянская: Что и зачем...???
СообщениеДобавлено: 10 ноя 2018, 23:52 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46681
Откуда: Армения, Ереван
Говорят люди не меняют своих научных знании, просто они... умирают и на их места приходят те, которые уже думают по другому. Горькая правда...

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Судьба армянская: Что и зачем...???
СообщениеДобавлено: 11 ноя 2018, 00:11 
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 09 июл 2013, 14:19
Сообщений: 9575
Вот я о том же, нужно привлечь внимание новых специалистов, а не престарелых академиков.


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Судьба армянская: Что и зачем...???
СообщениеДобавлено: 11 ноя 2018, 11:58 

Зарегистрирован: 05 янв 2014, 22:26
Сообщений: 9300
Воин 301 пишет
: "Генетические анализы говорят, что начиная с 3 тысячелетия до н.э. генофонд армян не изменялся, тогда мы должны поставить точку над "и" и чётко сказать, что уже в 3 тысячелетии до н.э. мы имели уже сформировавшуюся нацию со своими всеми своими уникальными национальными признаками, которые присущи только ей. Что же касается более конкретных доказательств, то они имеются в очень большом количестве и с каждым годом их количество увеличивается."

*********
Шутник.И где же эти док-ва?Ну ты и шутник...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Судьба армянская: Что и зачем...???
СообщениеДобавлено: 11 ноя 2018, 12:01 

Зарегистрирован: 05 янв 2014, 22:26
Сообщений: 9300
И главное начал со статьи,что японцев и немцев раньше считали ленивым народом и в этом духе,а потом бац и резкий переход ,что армяне это древняя нация со своими признаками ???Что это,куй поймёшь.Ну и логика у парня.Крутой парень-крутая логика)))


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Судьба армянская: Что и зачем...???
СообщениеДобавлено: 11 ноя 2018, 12:02 

Зарегистрирован: 05 янв 2014, 22:26
Сообщений: 9300
Что такое национальные признаки и как понять только присущие ей????
Жду полного ответа и конечно же никогда не получу(((


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Судьба армянская: Что и зачем...???
СообщениеДобавлено: 11 ноя 2018, 12:06 

Зарегистрирован: 05 янв 2014, 22:26
Сообщений: 9300
И как понять уникальные национальные признаки???Уникальность в чём заключалось в 30-15 веках до н.э.
И кто назывался хаем или армянином в 30-6 веках до н.э.????
Ну и шутник.Пипец всему.Так глубоко копнуть.Шутник.Неплохой юмор((Оценил.


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Судьба армянская: Что и зачем...???
СообщениеДобавлено: 21 ноя 2018, 22:40 
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 09 июл 2013, 14:19
Сообщений: 9575
Рекомендую.
Փոքր ծրագրերը մեր «ուժերից վեր» են. հայությունը համաշխարհային գերծրագրեր իրագործող է


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Судьба армянская: Что и зачем...???
СообщениеДобавлено: 23 май 2020, 10:33 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46681
Откуда: Армения, Ереван
Հայ Ցեղի հարատևության մասին, կամ ո՞րն է Հայ Ցեղի հարատևության գաղտնիքը
Անժելա Տերյան


Այս հարցը շատ հաճախ են տալիս հայ գրողները, բանաստեղծները, պատմաբանները և յուրաքանչյուր հայ մարդ, ով քիչ թե շատ ծանոթ է իր ժողովրդի պատմությանը: Իսկապես ինչի՞ շնորհիվ է, որ մարդկության պատմության արշալույսից մինչև մեր օրերը գոյություն ունի հայ ցեղը: Եթե հաշվի առնենք այն ծանր փորձությունները, որոնք վիճակվել են հային ու Հայաստանին, իրոք զարմանալ կարելի է, որ հայը գոյատևել է հազարամյակներ շարունակ և չի անհետացել կամ լիովին չի ձուլվել այլ ազգերի:

Հարցի պատասխանը ստանալու համար հայացք նետենք Առաջավոր Ասիայի հնագույն քարտեզներին ու պատմությանը: Աշխարհի հնագույն քարտեզը մ.թ.ա. III հազարամյակի կեսով թվագրվող շումեր-աքադական քարտեզն է՝ գծագրված աղյուսի վրա: Այնտեղ պատկերված են լեռներ, Տիգրիս ու Եփրատ գետերը և դրանց ակունքների շրջանը, այն է՝ Հայկական լեռնաշխարհը, շրջակա տարածքները և Միջագետքը:

Հույն ճանապարհորդ ու աշխարհագիր Հեկատեոս Միլեթացու մ.թ.ա. 517թ. կազմած քարտեզին շատ ընդարձակ տարածքի վրա գրված է Հայաստան՝ Armenia: Այդ տարածքն ընդգրկում է համարյա ամբողջ արևելյան Փոքր Ասիան (ներառյալ Կիլիկիան), մինչև Կովկասի նախալեռներ: Փոքր Ասիայի միայն արևմտյան մասում նշված է Լիդիա: Նկատում ենք, որ Հայաստանը տարածվում է Միջերկրական, Սև և Կասպից ծովերի միջև ընկած տարածքներում: Մ.թ.ա. 5-րդ դարում կազմված Բաբելական կոչված քարտեզում ընդամենը 6 երկրների շարքում, դարձյալ ընդարձակ տարածքով նշված է Հայաստանը: Հետագա հռոմեական, արաբական և այլ քարտեզներում ընդարձակ տարածքով միշտ նշված է Հայաստանը:

Առաջավոր Ասիայի հնագույն գրավոր աղբյուրները շումերական և աքադական գրավոր տեքստերն են (մ.թ.ա. IV-III հազարամյակներ), որոնք խոսում են Արատտա, Սուբարտու, Արմանի և այլ հայկական պետական կազմավորումների մասին: Առաջավոր Ասիայի ավելի ուշ շրջանի՝ մ.թ.ա. III-II հազամյակների գրավոր աղբյուրները (խեթական, խուրրիական, բաբելական, ասուրական, արարատ-ուրարտական, նաև եգիպտական) խոսում են Նաիրի, Միտանի, Հայասա, Շուպրիա, Ալզի, Արարատ-Ուրարտու և այլ անուններով հայկական պետական կազմավորումների մասին, որոնք ստեղծվել են Հայկական լեռնաշխարհում և շրջակա տարածքներում՝ տարբեր ժամանակաշրջանում ունենալով տարբեր սահմաններ:

Մ.թ.ա. IV-III հազարամյակների գրավոր աղբյուրները (աքադական, խեթական, եգիպտական, խուրիական) վկայում են, որ Միջերկրական ծովից՝ Կիլիկիայից մինչև Կովկասյան նախալեռներ ու Կասպից ծով, և Սև ծովից՝ Միջագետք ընկած ընդարձակ տարածքը մինչև մ.թ.ա. IV-III հազարամյակները, մինչև Արաբական թերակղզուց և Աֆրիկայի հյուսիսային մասերից սեմական ցեղերի (աքադացիներ, բաբելացիներ, արամեացիներ, ասորեստանցիներ, ավելի ուշ արաբներ) հայտնվելը Միջագետքում, ապա նաև Միջերկրական ծովի արևելյան ափամերձ շրջաններում, բնակեցված էր հայկական (արիական) ցեղերով: Սեմական ցեղերի հայտնվելուց հետո սկսվել են հայկական (արիական) ու սեմական ցեղերի ռազմական բախումները, որոնք տևել են հազարամյակներ: Հայաստանը գտնվելով Արևելքի ու Արևմուտքի միջև, ունեցել է հարմար աշխարհագրական դիրք, որը ռազմավարական կարևոր նշանակություն է ունեցել և Հայաստանին տիրելը մեծ կարևորություն է ունեցել հազարամյակների ընթացքում Հայաստանի հարևանությամբ կազմավորվող պետությունների ու կայսրությունների համար: Դրախտի երկիր Հայաստանը անասնապահ քոչվոր ցեղերին /սեմական, թուրքական, թաթարական, քրդական/ մշտապես գրավել է նաև իր ալպյան մարգագետիններով, լեռնային արոտավայրերով, անտառներով ու ջրային պաշարներով: Եվ հազարամյակներ ու դարեր շարունակ հաջորդելով իրար, այդ ցեղերը ներխուժել են Հայաստան: Պայքարը նրանց դեմ երկարատև ու դաժան է եղել: Հայ ժողովուրդը հազարամյակներ շարունակ կարողացել է պահպանել իր երկիրը, միավորվելով ու արժանի հակահարված տալով թշնամուն: Բայց եղել են նաև անհաջողություններ, որը տվյալ տարածքի կորուստի և հայ բնակչության մի մասի արտագաղթի պատճառ է դարձել:

Գրավոր աղբյուրների վկայություններով, երկրի միավորման հաջող փորձ են կատարել խուրիական (հայկական) միտանի ցեղի թագավորները մ.թ.ա. II հազարամյակի սկզբներին: Նրանց հաջողվել է ստեղծել հայկական ուժեղ պետություններից մեկը՝ Միտանին /Հուրրի-Միտանի/ հզորացած Եգիպտոսի և Խաթթիի դեմ պայքարելու համար: Հայկական հաջորդ ուժեղ պետությունը Արարատ-Ուրարտուն էր, որը նույնպես ստեղծվել էր արտաքին թշնամու՝ այս անգամ հզորացող Ասորեստանի դեմ պայքարելու համար: Մ.թ.ա. I-ին դարում նորից ստեղծվել է հայկական հզոր պետություն Տիգրան II Մեծի (մ.թ.ա.95-55) գլխավորությամբ Հռոմի և Պարթևստանի դեմ պայքարելու համար: Այդ ժամանակաշրջանի Հայաստանը ձգվում էր Միջերկրական ծովից մինչև Կասպից ծով, և Սև ծովից մինչև Միջագետք: Այս սահմանները Հայաստանի ու հայ-արմեններով բնակեցված այն տարածքների սահմաններն են, որոնք մեզ են ներկայանում հնագույն գրավոր աղբյուրների վկայություններով և հնագույն քարտեզներից, որոնց մասին նշվել է վերևում: Այս դեպքում ավելորդ չէ հիշել Մ. Խորենացու մի ուշագրավ վկայությունը: «Հայոց պատմություն» աշխատությունում Մ. Խորենացին, խոսելով Տիգրան Երվանդյանի սխրագործությունների մասին (մ.թ.ա. I-հազարամյակի կես), գրում է, որ (նա) «մեր բնակության սահմաններն ընդարձակելով հասցրեց մինչև հին բնակության սահմանների ծայրերը» (Մովսես Խորենացի, 1981, էջ 85: Նշենք, որ ուսումնասիրողների մեծ մասը այս դեպքերը վերագրում են Տիգրան II Մեծին): Ինչպես տեսնում ենք, Մ. Խորենացու վկայությունը պատմական հիմք է ունեցել և պատահական արտահայտություն չի եղել:

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Судьба армянская: Что и зачем...???
СообщениеДобавлено: 23 май 2020, 10:36 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46681
Откуда: Армения, Ереван
Մ.թ.ա. IV-III հազարամյակներում սկսված հայկական (արիական) ցեղեր – սեմական ցեղեր ռազմական բախումները, չնայած հայ ռազմիկների ու հայ զորավարների քաջությանը, արիությանն ու հմտությանը ռազմի դաշտում, դարերի ընթացքում ավարտվել են հայկական տարածքների ու հայ-արմեններով բնակեցված տարածքների կորուստներով: Սեմականանում են Միջերկրական ծովի արևելյան ափամերձ շրջանները (Պաղեստին, Հորդանան, Լիբանան, Հյուսիսային Սիրիա), Հարավային Միջագետքը, Հյուսիսային Միջագետքը (Սիրիա, Իրաք): Միտանիի անկումից հետո, մ.թ.ա. II-հազարամյակի վերջերին անընդհատ շարունակվող սեմական ցեղերի ներհոսքի ու ճնշման հետևանքով Հյուսիսային Միջագետքի (նաև Հայկական Միջագետք) բնակչությունը հարթավայրերից մղվում է դեպի լեռներ՝ Աղձնիք ու Սասունի լեռներ (Արմե-Շուպրիա): Կորսվում են նաև Հայկական լեռնաշխարհի հարավ-արևելյան մասերը (Իրանի հյուսիս-արևմտյան մաս, Իրաքի հյուսիսային մաս):

Հայ-արմեններով բնակեցված տարածքները կրճատվում են նաև հետագա դարերում: Հայտնվում են խառը բնակչությամբ տարածքներ (հայ-արմեններ-սեմական ցեղեր /ասորեստանցիներ, արաբներ/, ավելի ուշ՝ հայ-արմեններ-թուրքական ցեղեր, քրդեր):

Առաջավոր Ասիայում կազմավորված յուրաքանչյուր նոր պետություն կամ կայսրություն (հռոմեական, պարսկական, բյուզանդական, արաբական, օսմանյան) ընդարձակվում ու հզորանում էր ի հաշիվ հայկական տարածքների: Կրճատվում է նաև հայ բնակչության թիվը, որը Հայաստանից անջատված տարածքներում և հայերով բնակեցված տարածքներում (Միջերկրական ծովի արևելյան ափամերձ շրջաններ, Հյուսիսային Սիրիա, Հյուսիսային Միջագետք, Հայկական Միջագետք) երկար դիմակայությունից հետո ի վերջո կորցնում է ազգային նկարագիրը և ձուլվում: Բնակչության մի մասն էլ հեռանում էր երկրից հայկական հերթական պետության անկումից հետո՝ չդիմանալով օտար տիրակալների խարդավանքներին ու բռնություններին: Հայկական լեռնաշխարհից սկսված գաղթը մեծ չափերի է հասել մ.թ.ա. II հազարամյակի վերջերից, Միտանիի անկումից հետո: Հայկական (արիական) ցեղերը հայտնվում են Եվրոպայից Հնդկաստան ընկած ընդարձակ տարածքներում: Եվ այսօր հիմնականում այդ տարածքներում են ապրում հնդեվրոպական լեզվաընտանիքին պատկանող ժողովուրդները (ավելի ուշ նրանք հայտնվում են նաև Ամերիկայում և Ավստրալիայում): Տիգրան Մեծից հետո ընդարձակ հայկական պետությունը այլևս չվերականգնվեց: Իսկ Հայաստանը անընդհատ տարածքային կորուստներ էր ունենում: Վաղ միջնադարից սկսած (IV-V դդ) հայոց արքայական տները (Արշակունիներ, Բագրատունիներ, Զաքարյաններ) սկսեցին բավարարվել միայն Մեծ Հայքի (մոտ 300.000 քառ. կմ) սահմաններում ստեղծված պետության գոյության փաստի հետ: Պատահական չէ, որ V դարում պատմահայր Մովսես Խորենացին ցավով ու տխրությամբ Հայաստանը փոքր երկիր, իսկ հայ ժողովրդին «փոքր ածու» է համարում: Այսօր զարմանում ենք Մովսես Խորենացու այս բնութագրման վրա, քանի որ այսօրվա Հայաստանի համեմատ V դարի Հայաստանը ընդարձակ երկիր էր: Անընդհատ փոքրացող երկրի ու հայրենիքի մասին ցավով նշում է նաև V դարի մեկ այլ պատմիչ՝ Փավստոս Բուզանդը: Խոսելով Հայաստանի առաջին բաժանման մասին (387թ. Բյուզանդիայի և Պարսկաստանի միջև)՝ Փ. Բուզանդը գրում է. «…և այն ժամանակ ու այնուհետև Հայոց թագավորությունը բաժանվեց, ցրվեց, նվազեց, իր նախկին մեծությունից ընկավ» (Փ. Բուզանդ, Պատմություն Հայոց, Եր. 1968, էջ 299):

Բագրատունիների թագավորության անկումից հետո (1045թ.) Հայաստանը դառնում է ռազմական գործողությունների թատերաբեմ: Երկիրն ամայանում է, ժողովուրդը տեղահանվում կամ փախուստի էր դիմում ֆիզիկական գոյությունը պահպանելու համար: ժողովուրդը տեղահանվելով դեռ կարողանում էր տեղավորվել իր հայրենիքի մեկ այլ մասում, իր հայրենակիցներով բնակեցված այլ տարածքներում:

Դարերի ընթացքում կրճատվել են հայ-արմեններով բնակեցված երբեմնի ընդարձակ տարածքները հայ-հռոմեական (մ.թ.ա. I – մ.թ. I դդ), հայ-պարսկական (III-VIդդ), հայ-բյուզանդական (VI-XIդդ), պարսկա-բյուզանդական (VIդ), հայ-արաբական (VII-IXդդ), թուրք-պարսկական (XVI-XVII դդ), ռուս-պարսկական (XIX դ-ի սկիզբ), ռուս-թուրքական (XIX-XXդդ), պատերազմների և թուրքական ու մոնղոլական ներխուժումների, ինչպես նաև սելջուկյան տիրապետության ժամանակ (XI-XIIդդ-ից) քրդերի Հայաստանի հարավային մասեր թափանցելու հետևանքով:

Հայաստանի համար հատկապես ավերիչ են եղել ընդհատումներով շարունակվող թուրք-պարսկական պատերազմները (1514-1639), որոնք ընթացել են Հայաստանի տարածքում: Այդ պատերազմների հետևանքով ամայացել է երկիրը /նաև ներքին ազգադավ գործիչների գործունեության հետևանքով/: Տասնյակ հազարավոր հայեր սպանվել, գաղթել կամ տեղահանվել են: Տեղահանությունների ժամանակ բնակիչները հիմնականում բնակվում էին հայկական այլ տարածքներում: Այսպես, մշեցիները հայտնվում էին Ջավախքում ու Սևանի ավազանում, էրզրումցիները՝ Շիրակում, պարսկահայերը՝ Արցախում, արցախցիները՝ Գարդմանում, Լոռու ու Իջևանի շրջաններում և այլն:

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
 Заголовок сообщения: Re: Судьба армянская: Что и зачем...???
СообщениеДобавлено: 23 май 2020, 10:37 
Администратор
Аватара пользователя

Зарегистрирован: 24 фев 2012, 14:57
Сообщений: 46681
Откуда: Армения, Ереван
Ինչպես տեսնում ենք, երկրի մի անկյունից դուրս մղված հայը ապաստանում էր իր երկրի մեկ այլ անկյունում և հայը, որպես հայ էթնոսի ներկայացուցիչ, պահպանում էր ազգային նկարագիրը: Հայը որպես հայ պահպանվում էր, և այս դեպքում շատ մեծ էր ընդարձակ երկիր ու տարածք ունենալու դերն ու նշանակությունը: Հայաստանից դուրս հայտնված հայը, չնայած իր գործադրած վիթխարի ջանքերին (դպրոց, եկեղեցի, մամուլ), ի վերջո կտրվում էր ազգային արմատներից և ձուլվում: Վկան՝ Ֆրանսիայում, Լեհաստանում, Հունգարիայում, Ռումինիայում, Մոլդովայում, Ուկրաինայում, անգամ Հայաստանին շատ մոտ Վրաստանում և այլ երկրներում միջնադարում ապաստանած հայ բնակչության օրինակն է, երբ այսօր շատ երկրներում պահպանվել են հայկական մշակույթի հետքեր (եկեղեցիներ, շինություններ, ձեռագրեր), իսկ հայ բնակչություն այլևս չկա: Նրանք ձուլվել են տեղացիներին: Եվ միայն հատուկենտ հայերի ժառանգներ են պահպանում ինչ-որ հեռավոր հիշողության հեռավոր հայրենիքի մասին:

Հայաստանը դարերի ընթացքում ունեցել է ոչ միայն տարածքային կորուստներ, այլև պետականության երկարատև կորուստ: 1045թ. վերացել է Բագրատունյաց թագավորությունը (885-1045): 1375թ. վերացել է Կիլիկյան Հայաստանի թագավորությունը (1080-1375): Եվ հրաշք էր, որ 20-րդ դարի սկզբներին՝ 1918թ. (մայիսի 28) նորից վերականգնվեց հայոց պետականությունը, ու ստեղծվեցին նախ Հայաստանի առաջին Հանրապետությունը (մոտ 58.000 կմ2 տարածքով), ապա Խորհրդային Հայաստանը (29.800 կմ2 տարածքով): Այսօր՝ 21-րդ դարի սկզբին ունենք Հայաստանի Հանրապետություն (29.800 կմ2 տարածքով), Արցախի հանրապետություն (12. 000 կմ2 տարածքով) և հայաբնակ Ջավախք Վրաստանի կազմում:

Ինչպես տեսնում ենք, հայ ժողովուրդը սեղմվել է իր հայրենիքում: Հազարամյակների ու դարերի ընթացքում հայերի հարևանությամբ հայտնված եկվորներին հաջողվել է դիվանագիտական ճանապարհով, խաբեությամբ, խարդավանքով, ռազմական ուժով և այլ ձևերով տեր դառնալ հայկական տարածքներին ու երբևէ ընդարձակ Հայաստան երկրին:

Նորից անդրադառնանք վերևում հնչած հարցին, ինչպե՞ս է, որ Հայաստանը և հայ ժողովուրդը դիմացել են դարերի փորձությանը և չեն անհետացել պատմության թատերաբեմից, ինչպես իր հնագույն հարևաններ Շումերը, Աքադը, Էլամը, Բաբելոնը, Խաթթին, Եգիպտոսը, Ասորեստանը և այլ պետություններ /պատմության ընթացքը ցույց է տալիս, որ ընդարձակ տարածքներ ունեող կայսրությունների մասնատումը և կործանումը ևս անխուսափելի է/: Միանշանակ կարելի է պատասխանել. առաջին հերթին դիմացել է իր ընդարձակ տարածքների շնորհիվ: Անհետացած պետությունները Հայաստանի համեմատ տարածքով փոքր էին և հաճախ մեկ ճակատամարտում պարտվելը բավական էր լինում երկրի կործանման ու պատմության թատերաբեմից անհետանալու համար: Այսպես, երբ մ.թ.ա. 612թ. Ասորեստանի մայրաքաղաք Նինվեն գրավվեց մարերի, հայերի, բաբելացիների ու սկյութների կողմից, Ասորեստանը դադարեց գոյություն ունենալ: Երբ մ.թ.ա. 592թ. Բաբելոնը գրավվեց մարերի, հայերի և սկյութների կողմից, Բաբելոն պետությունը ևս դադարեց գոյություն ունենալ և այլն:

Այլ է եղել Հայաստանի դեպքում: Հայաստանը ընդարձակ երկիր էր, և երբ թշնամին գրավել է երկրի մի մասը, ապա ժողովուրդը տեղաշարժվել է դեպի իր երկրի, իր հայրենիքի մեկ այլ շրջան: Սա կրկնվել է բազմիցս, և հայ ժողովուրդը անընդհատ կորցրել է իր երկրի, իր հայրենիքի ինչ-որ մասը: Ժամանակի ընթացքում կորուստը մեծացել է, նկատելի դարձել և այժմ՝ 21-րդ դարի սկզբին ունենք այսօրվա վիճակը, ունենք փոքր Հայաստան երկիր, Արցախ, հայաբնակ Ջավախք ու հայաթափված բազմաթիվ տարածքներ: Պետք է նշել, որ այլ օբյեկտիվ պատճառներից բացի նաև այս վիճակն էր (փոքր Հայաստան) պատճառը, որ Ադրբեջանին բռնակցված Գարդման աշխարհի բնակչությունը 20-րդ դարի վերջերին տեղահանվելով իր բնօրրանից չկարողացավ ապաստանել այսօրվա Հայաստանում և ցրվեց՝ տեղավորվելով հիմնականում Ռուսաստանի հարավային մասերում՝ էլ ավելի մեծացնելով Հյուսիսային Կովկասում, Կրասնոդարի և Ստավրոպոլի երկրամասերում գոյություն ունեցող հայ բնակչության թիվը (նշենք, որ այդ գործում մեղքի շատ մեծ բաժին ունեն այն ժամանակվա Հայաստանի իշխանավորները):

Այսպիսով, մեր պատմությունը և անցյալի դասերը հուշում են, որ հայ ժողովրդի հետագա ընթացքը դեպի ապագա, նրա անվտանգությունը և ապահովությունը պահանջում են այլևս չզիջել անգամ մեկ թիզ հող: Նահանջելու տեղ այլևս չունենք և իրավունք չունենք որևէ տարածք կորցնելու, զիջելու ուրիշներին: Սա պետք է հասկանա յուրաքանչյուր հայ ու հասկացնի, բացատրի նաև ուրիշներին: Ոչ ոք իրավունք չունի մեզ պարտադրելու կամ ստիպելու, որ հանձնենք բռնագրավված մեր հայրենիքի ազատագրված տարածքները:

Ընդունելով հայ մարդու ոգու ամրությունը, ի վերուստ տրված անկոտրում կամքը, նրա համամարդկային ու բարոյական բարձր հատկանիշներով օժտված լինելը, հայ ռազմիկների արիությունն ու քաջությունը, նաև հոգևոր, մշակութային, տնտեսական և այլ կարգի հարցերի կարևորությունը ազգի գոյատևման ու առաջընթացի համար, այնուամենայնիվ պետք է նշել, որ ազգը գոյատևում է իր բնօրրանում, իր երկրում, իր տարածքների վրա, ունենալով հարատևելու անկոտրում կամք և ապրելու մեծ ցանկություն: Հետևաբար հազարամյակների փորձությանը հայ ազգը առաջին հերթին դիմացել է ի վերուստ տրված իր անկոտրում կամքի, ընդարձակ երկրի ու տարածքների շնորհիվ:

Այս ամենը մեր երկրի՝ Հայաստան աշխարհի անցյալն է, հայոց հազարամյակներ ձգվող երկարատև պատմության անցած ճանապարհը: Այդ ճանապարհին Հայաստանի հարևանությամբ առաջացած շատ ցեղեր, ժողովուրդներ ու պետություններ ոչնչացան, իսկ հայ-արմենները լույս ու մշակույթ տարածելով շարունակում են առաջ ընթանալ: Մենք աշխարհի այն ազգերից ենք, որ չնայած իրեն բաժին հասած փորձություններին ու դժբախտություններին, պատվով է անցել իր ճանապարհը, ունենալով փառավոր անցյալ: Իսկ փառավոր անցյալը և այսօրվա ազգասեր ու հայրենասեր նոր սերնդի գոյությունը թույլ են տալիս հույսով նայել Հայաստան աշխարհի ապագային:

_________________
Приходите в мой дом...


Вернуться к началу
 Не в сетиПрофиль  
 
Показать сообщения за:  Поле сортировки  
Начать новую темуНаписать комментарии Страница 86 из 97   [ Сообщений: 1444 ]
На страницу Пред.  1 ... 83, 84, 85, 86, 87, 88, 89 ... 97  След.



Кто сейчас на конференции

Сейчас этот форум просматривают: нет зарегистрированных пользователей и гости: 8


Вы не можете начинать темы
Вы не можете отвечать на сообщения
Вы не можете редактировать свои сообщения
Вы не можете удалять свои сообщения
Вы не можете добавлять вложения

Найти:
Перейти:  


Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007 phpBB Group
610nm Style by Daniel St. Jules of Gamexe.net

Вы можете создать форум бесплатно PHPBB3 на Getbb.Ru, Также возможно сделать готовый форум PHPBB2 на Mybb2.ru
Русская поддержка phpBB